The voice sounds tired, but still has not stopped talking. The speaker seemed to exert all his strength to support the duration of the speech. The man is sick, Colonel Crashaw thought with pity and annoyance. In his youth, Colonel Crashaw had climbed the Himalayas, and he remembered the moment when he almost reached the top of the mountain-how every step he took made his breath gasp. The one-and-a-half-meter platform in the room made the speaker carry the same heavy breath. He should not be out today, thought Kolone Crashaw, pouring himself a glass of water and shifting it on the table in front of the speaker. The room was not equipped with adequate heating, while the winter mist pierced by the dusk outside was seen creeping in through the cracked window cracks. It can not be denied: the speaker no longer appeals to the audience in attendance. In the room, the loss of connection between the speaker and the listeners seemed so real-some elderly women did not hesitate to cover up his boredom reaction, while some men who looked like former soldiers also just pretended to listen to the long speech.
Colonel Crashaw, acting as president of the Physical Group, received a letter from the speaker about a week ago. Handwritten, the letter stated a request for a special meeting for group members to take place immediately. From that handwriting, Colonel Crashaw was able to conclude that the person who wrote it was in an unhealthy, drunk or very old condition. The speaker has just experienced an incredible thing and he can not wait to discuss it with all members of the Physical Group-although the experience itself is not explained in detail. Colonel Crashaw is usually hesitant in responding to such requests; but the letter was written directly by Major Philip Weaver, a veteran who once was assigned in India. Colonel Crashaw had no choice, he had to respect his fellow veterans, though he was convinced the handwriting was produced by an aging or sick body.
When the two men finally meet for the first time on the Music Room platform at The Spa Hotel, Colonel Crashaw discovers that his second guess is correct. Major Weaver was sixty, tall, thin and skinned with a big nose and cynical look. This man, thought Colonel Crashaw, could not have experienced something he could not explain himself. But the most disturbing thing about Major Weaver is the perfume he uses. A white handkerchief folded in his jacket pocket and unveiled a very piercing fragrance of a nose like a lily. Some of the women in the room were seen clutching their own noses; and General Leadbitter even asked aloud if he was allowed to smoke indoors.
It is clear that Major Weaver captures the allusion clearly. He smiled defiantly and answered quietly, "Please do not smoke. My throat lately is uncomfortable. "Colonel Crashaw inevitably had to take part. He murmured that it was a very unfriendly air; many people got a sore throat. Major Weaver glanced at Colonel Crashaw and stared at him for a moment, then in a loud voice he said, "For me, the problem is not the flu, but the cancer."
In an instant, the room was silent. Then without waiting to be introduced again, Major Weaver began delivering his speech. Initially, the Major sounded in a hurry. However, soon his voice began to break out here and there. Major Weaver has a high-pitched voice, which is sometimes shrill, and certainly uncomfortable being heard. The Major praised the members of the group; but the praise actually sounded excessive and irritating for his audience. The Major said that he was relieved to have taken the time to share with his group mates; because what he is about to say is not unlikely to potentially change the way they view the relative value of the human body and soul.
Mystical, thought Colonel Crashaw.
Major Weaver's high-pitched voice began to fill the room in a rush. The soul or the human spirit, he says, has a power that is beyond our expectations; that the physiological actions of the heart, brain and nerves of humans are not so great compared to the power of the human soul. The human soul is everything. Major Weaver again emphasized in a higher voice, "The human soul is much stronger than we ever imagined." Then he put a hand over his throat, and squinting into the cracked window of the room, and the fog that burst in, and toward the light bulb in the ceiling of the room that hissed with electricity. The light bulb was not very bright, making the evening even more dull.
"The human soul is immortal," the Major said in a serious tone. The audience was made uncomfortable with his words, always changing their sitting position-tired, impatient.
It was then that Major Weaver's voice suddenly sounded tired and his tone began to fracture. Perhaps his awareness of the impatience of the audience made his spirit fade. An elderly woman in the back row has even pulled out the embroidered device from her bag. The needle was reflected against the wall when it was forged by the light of no light-but it still produced a bright reflection like a spirit flashing through. For a moment, Mayor Weaver's view was not as cynical as ever, and Colonel Crashaw noticed it-how the old man's eyes began to tear.
"This is important," the speaker said. "I'll tell you something-" The attention of the audience again provoked for a moment, promised something certain, but the attention did not make Major Weaver happy. Instead, he cornered them: "About signs and wonders."
At that point, Major Weaver lost his way of speaking.
Major Weaver's hands moved cunningly to his throat when he quoted Shakespeare, then St. Paul's Epistle to the Galatians *. He reduced the speed of speech, but his speech began not sequentially, not clear direction of purpose. Even so, Colonel Crashaw was occasionally astonished at the way Major Weaver compared the two unrelated ideas to a whole idea. It was like listening to the conversation of an elderly person jumping from one subject to another, with a consciously formed red thread.
"When I was in Simla **," Major Weaver said, frowning, as if to avoid the sunlight coming from the town square; or maybe the cold air, the thick fog and the dingy room break his memory. Then he began trying to convince all the attendees in the room, who wore tired faces, that the human soul did not die when the human body stopped alive; because the human body is controlled by the human soul. Therefore, people must be stubborn to face death.
How sad, Colonel Crashaw thought. Major Weaver looked so desperate to rely on illogical beliefs. As if life were his only child and by the time he died he wanted to convince himself that they could still keep in touch.
A piece of note paper passed to Colonel Crashaw from an audience. The sender's name was Dr. Brown, a smallish man who sits in the third row and is known among the group members as a very vocal in his opinion. The note reads: "Can not you stop him? He looks in pain. After all what's in his speech? "
Colonel Crashaw rolled his eyes and discovered that his mother's feelings for Major Weaver had evaporated instantly as he watched the lie slip freely from his tongue; also the pungent smell of fragrance that came from the Major's coat pocket. No doubt Major Weaver was a freak, thought Colonel Crashaw. After the event, at home, he will find out more about the Major military experience in the Armed Forces data set.
"Positively proven," said Major Weaver as he exhaled heavily and exhausted between the two words. Colonel Crashaw deliberately put his watch on the table, but Major Weaver did not want to know. He supported his body with one hand that he was leaning on the edge of the table. "I will give you guys," continued Major Weaver with a heavier breath, the more difficult- "post evidence ..." His hoarse voice was suddenly replaced by silence, like a needle on a record machine that arrived at the end of the song selection, but the silence could not bear long. From that expressionless face, another voice-more like a cat's scream-startled the audience in the room. Do not stop there, still with a face without expression, Major Weaver out a series of unintelligible sounds, low whispers, dangling tones, while his fingers rejected the surface of the table repeatedly. The voices reminded Colonel Crashaw of some mystical rituals, where the possessed man was tied up, while the tambourine was shaken in the air, and the ghosts of the relatives whispered in the darkness, mingling with the musty musty smell of the room.
Then Major Weaver slowly sank into his chair and let his head turn to the ceiling. An elderly woman cried and sobbed. Brown immediately went to the stage, bending over Mayor Weaver's body. Colonel Crashaw spotted the trembling doctor's hand as he took a handkerchief from inside Major Weaver's pocket and tossed it away. Aware of the unpleasant smell, and other odors, Colonel Crashaw heard Dr. Brown: "Repeat all guests. This guy is dead. "
Dr. Brown speaks in a strained tone that is usually never heard from a doctor. Are not the doctors often faced with all sorts of deaths? But before following the doctor's advice, Colonel Crashaw craned his neck from behind his shoulder. Brown to stare at Major Weaver's corpse. The appearance of the old man really surprised him. During his lifetime, Colonel Crashaw had seen many deaths, some committed suicide, were killed in the battlefield-but he had never seen death like this. Major Weaver's body had long decayed, as if left for days in a state of dead, his skin so fragile as if ready to peel off at any time. As the skin of the fruit is too ripe. So Colonel Crashaw was not surprised when Dr. Brown declared in a whisper: "The age of the corpse is at least a week already."
What Colonel Crashaw had in mind was Major Weaver's statement- "Positively proven" -it may mean that the human soul can survive forever, even though the human body has a time limit. But this event also concludes that without the aid of the body, within seven days, the human soul is like a supernatural whisper without meaning.
****Image source:****
https://pixabay.com/id/photos/positif/?&pagi=2
Ses yorgun geliyor ama yine de konuşmayı kesmiyor. Konuşmacı, konuşmanın süresini desteklemek için tüm gücünü sergiliyor gibi görünüyordu. Adam hasta, Albay Crashaw acıma ve sıkıntı ile düşündü. Gençliğinde Albay Crashaw Himalayalara tırmandı ve neredeyse dağın zirvesine ulaştığı anı hatırlatarak, attığı her adımda nefesini kesti. Odadaki bir buçuk metrelik platform hoparlörün aynı ağır nefesi taşımasını sağladı. Bugün dışarı çıkmamalıydı, Kolone Crashaw'un kendisini bir bardak su döküp, konuşmacının önündeki masaya kaydırdığını düşündü. Dışarıdan alacakaranlık tarafından delinmiş kış sis kırık pencere çatlakları üzerinden sürünen görülür iken oda yeterli ısıtma ile donatılmış değildi. Reddedilemez: konuşmacı artık seyirciye katılımda bulunmaz. Odanın içinde, hoparlör ve dinleyiciler arasındaki bağlantının kopması o kadar gerçekti ki, bazı yaşlı kadınlar, can sıkıntısı tepkisini örtbas etmekte tereddüt etmemişlerdi; eski askerler gibi görünen bazı insanlar da uzun konuşmayı dinliyormuş gibi görünüyorlardı.
Physical Group'un başkanı olarak görev yapan Albay Crashaw, bir hafta önce konuşmacıdan bir mektup aldı. El yazısıyla, mektup, grup üyeleri için hemen gerçekleşecek özel bir toplantı için bir talep belirtti. Bu el yazısından Albay Crashaw, yazdığı kişinin sağlıksız, sarhoş veya çok eski bir durumda olduğu sonucuna vardı. Konuşmacı inanılmaz bir şey yaşamıştır ve deneyimin kendisi ayrıntılı olarak açıklanmamasına rağmen, Fiziksel Grup'un tüm üyeleriyle tartışmak için sabırsızlanılamaz. Albay Crashaw genellikle bu tür taleplere cevap vermekte tereddüt eder; ama mektup, bir zamanlar Hindistan'da görevlendirilmiş bir gazi olan Binbaşı Philip Weaver tarafından yazılmıştır. Albay Crashaw'un başka seçeneği yoktu, diğer gazilere saygı duyması gerekiyordu, ancak el yazısının yaşlanan ya da hasta bir vücut tarafından üretildiğine ikna olmuştu.
İki erkek The Spa Oteli'nde Müzik Odası platformunda ilk kez buluştuğunda, Albay Crashaw ikinci tahmininin doğru olduğunu keşfeder. Binbaşı Weaver altmış, uzun boylu, ince ve büyük bir burun ve alaycı görünüme sahip bir tenle sahipti. Bu adam Albay Crashaw'un kendini açıklayamayacağı bir şey yaşayamayacağını düşündü. Ama Büyük Weaver'ın en rahatsız edici tarafı kullandığı parfüm. Beyaz bir mendil ceket cebinde katlanmış ve bir zambak gibi bir burnun çok hoş bir kokusunu açığa çıkarmıştır. Odada bulunan bazı kadınlar kendi burunlarını tutuyorlardı; ve General Leadbitter içeride sigara içmesine izin verilse bile yüksek sesle sordu.
Major Weaver'ın, aleni açıkça yakaladığı açıktır. Meydan okurcasına gülümsedi ve sessizce yanıtladı, "Lütfen sigara içmeyin. Son zamanlarda boğazım rahatsız." Albay Crashaw kaçınılmaz olarak katılmak zorunda kaldı. Çok düşmanca bir hava olduğunu mırıldandı; Birçok insan boğaz ağrısı geçirdi. Major Weaver, Albay Crashaw'a baktı ve bir anlığına ona baktı, sonra yüksek sesle dedi ki, "Benim için sorun grip değil, kanser."
Bir anda, oda sessizdi. Daha sonra tekrar tanıtılmayı beklemeden, Büyük Weaver konuşmasını yapmaya başladı. Başlangıçta Binbaşı acele ediyordu. Ancak, yakında sesi burada ve oradan ayrılmaya başladı. Binbaşı Weaver, bazen tiz olan ve kesinlikle duyulmaktan rahatsızlık duyan yüksek tiz bir sese sahiptir. Binbaşı grup üyelerini övdü; Ancak övgü aslında seyircileri için aşırı ve rahatsız edici geliyordu. Binbaşı, grup arkadaşlarıyla paylaşmaya zaman ayırdığı için rahatlamış olduğunu söyledi; çünkü söylemek istediği şey, insan bedeni ve ruhunun göreceli değerini görme biçimini potansiyel olarak değiştirmek için olası değildir.
Mistik, Albay Crashaw'u düşündü.
Binbaşı Weaver'ın yüksek perdeli sesi aceleyle odayı doldurmaya başladı. Ruhun ya da insan ruhu, bizim beklentilerimizin ötesinde bir güce sahip olduğunu; İnsanların kalbi, beyninin ve sinirlerinin fizyolojik eylemlerinin, insan ruhunun gücüne kıyasla çok büyük olmadığını. İnsan ruhu her şeydir. Büyük Weaver tekrar daha yüksek bir sesle vurguladı, "İnsan ruhu, hayal ettiğimizden çok daha güçlü." Daha sonra boğazının üzerine bir el koydu ve odanın çatlamış penceresine ve odanın içine giren siste ve odanın tavanındaki ampulün elektrikle tedirginleşmesine doğru bastı. Ampul çok parlak değildi, akşamı daha da sıkıcı hale getirdi.
"İnsan ruhu ölümsüzdür," dedi Binbaşı ciddi bir tonda. Seyirci, sözleriyle, her zaman oturma pozisyonunu yorgun, sabırsız bir şekilde değiştirerek rahatsız edildi.
O sırada Büyük Weaver'ın sesi birdenbire yorgun geldi ve sesi kırılmaya başladı. Belki de seyircinin sabırsızlığı konusundaki farkındalığı onun ruhunu soldu. Arka sıradaki yaşlı bir kadın, çantasından işlemeli cihazı bile çıkardı. İğne, ışıksız ışıkla dövüldüğünde duvara yansıdı, ama yine de parıldayan bir ruh gibi parlak bir yansıma üretti. Bir an için, Belediye Başkanı Weaver'ın görüşü her zamanki kadar sinik değildi ve Albay Crashaw, yaşlı adamın gözlerinin nasıl yırtılmaya başladığını fark etti.
Konuşmacı, "Bu önemli" dedi. “Sana bir şey anlatacağım-” Seyircinin dikkati bir an için kışkırttı, kesin bir şey vaat etti, ama dikkat Büyük Weaver'ı mutlu etmedi. Bunun yerine onları köşeye sıkıştırdı: "İşaretler ve harikalar hakkında."
O noktada, Binbaşı Weaver konuşma tarzını kaybetti.
Büyük Weaver'ın elleri Shakespeare'den alıntı yaptıktan sonra boğazına kadar sürdü, o zaman Aziz Pavlus'un Galatyalıların Epistle'si *. Konuşmanın hızını azalttı, ancak konuşması sırayla değil, amaç yönünü netleştirdi. Yine de, Albay Crashaw ara sıra Büyük Weaver'ın ilgisiz iki fikri bütünüyle bir fikre göre şaşırttı. Bilinçli olarak şekillendirilmiş bir kırmızı iplik ile bir kişiden diğerine atlayan yaşlı bir kişinin konuşmasını dinlemek gibiydi.
"Simla ** 'da iken," Binbaşı Weaver, şehir meydanından gelen güneş ışığından kaçınmak için kaşlarını çatırdıyor; ya da belki soğuk hava, kalın sis ve pis oda hafızasını bozar. Daha sonra, odadaki bütün katılımcıları, yorgun yüzleri olan, insan ruhunun insan vücudu hayatta kaldığında ölmediği konusunda ikna etmeye çalışmaya başladı; çünkü insan bedeni insan ruhu tarafından kontrol edilir. Bu nedenle, insanlar ölümle yüzleşmek için inatçı olmalıdır.
Ne kadar üzücü, Albay Crashaw düşündü. Binbaşı Weaver mantıksız inançlara güvenmek için çok çaresiz görünüyordu. Hayat onun tek çocuğuydu ve öldüğü zaman kendisinin hala iletişim halinde olabileceğine inandırmak istedi.
Bir parça not kağıdı, bir seyirciden Albay Crashaw'a geçti. Gönderenin adı, üçüncü sırada yer alan ufak tefek bir adam olan Dr. Brown'du ve grup üyeleri arasında çok sesli bir vokal olarak biliniyordu. Not: "Onu durduramaz mısınız? Acıya bakar. Ne de olsa konuşmasında ne var?"
Albay Crashaw gözlerini devirdi ve büyük Weaver'ın annesinin duygularının dilinden serbestçe kaydığını izlediğinde anında buharlaştığını keşfetti; Ayrıca Binbaşı'nın ceket cebinden gelen keskin koku kokusu. Hiç şüphesiz Binbaşı Weaver bir ucube, Albay Crashaw diye düşündü. Etkinlikten sonra, evde, Silahlı Kuvvetler veri setindeki Büyük askeri deneyim hakkında daha fazla bilgi edinecek.
Silahlı Kuvvetler veri setindeki büyük askeri deneyim.
"Olumlu bir şekilde kanıtlanmış," dedi Büyük Weaver, iki kelime arasında ağır bir şekilde tükendi ve tükendi. Albay Crashaw kasıtlı olarak saatini masaya koydu, ama Binbaşı Weaver bunu bilmek istemedi. Bir yandan eliyle masanın kenarına yaslandığı cesedini destekledi. "Ben size vereceğim," Büyük Weaver, daha ağır bir nefes, daha zor - "kanıt sonrası" devam etti. "Onun ses sesi aniden bir sessizlik ile değiştirildi. şarkı seçimi, ama sessizlik uzun süre dayanamadı. Bu ifadesiz yüzden, başka bir ses daha çok bir kedinin çığlığı gibi, odadaki seyirciyi şaşırttı. Orada durmayın, hala ifade olmadan bir yüzü ile, Büyük Weaver bir dizi anlaşılmaz sesler, düşük fısıltılar, sarkan tonları, parmakları masanın yüzeyini tekrar tekrar reddetti. Sesler Albay Crashaw'a tefsir edilen insanın bağlandığı bazı mistik ritüelleri hatırlattı. Tef, havada tefsir edildi ve akrabaların hayaletleri karanlıkta fısıldadı, odadaki küfür küfü kokusuyla karıştı.
Sonra Binbaşı Weaver yavaşça koltuğuna battı ve başının tavana dönmesine izin verdi. Yaşlı bir kadın ağladı ve ağladı. Brown hemen Belediye Başkanı Weaver'ın vücudunun üzerine eğilerek sahneye çıktı. Albay Crashaw, titreyen doktorun elini tutarken Binbaşı Weaver'ın cebinden bir mendil aldı ve attı. Hoş olmayan kokular ve diğer kokuların farkında olan Albay Crashaw Dr. Brown'ı duydu: "Tüm konukları tekrarlayın. Bu adam öldü."
Brown, genellikle doktordan hiç duyulmayan gergin bir tonda konuşur. Doktorlar sıklıkla her türlü ölümle karşı karşıya değiller mi? Ancak doktorun tavsiyesine uymadan önce, Albay Crashaw boynunu omzunun arkasından geçirdi. Binbaşı Weaver'ın cesedine bakmak için Brown. Yaşlı adamın görünüşü onu gerçekten şaşırttı. Hayatı boyunca, Albay Crashaw, bir çok intihar eyleminde öldürülen bir çok ölüm görmüştü, ancak savaş alanında bu şekilde hiç görmemişti. Binbaşı Weaver'ın vücudu çoktan çürümüştü, sanki bir gün ölü bir halde bırakılmışmış gibi, derisi her seferinde soyulmaya hazırmış gibi kırılgan. Meyve kabuğu çok olgun olduğu için. Bu yüzden Dr. Brown bir fısıltıyla ilan edince, Albay Crashaw şaşırmadı: "Cesedin yaşı en az bir hafta oldu."
Albay Crashaw'un aklından geçenler, Büyük Weaver'ın ifadesinin “Olumlu olarak kanıtlanmış” ifadesiydi, insan bedeni zaman sınırı olsa bile, insan ruhunun sonsuza kadar yaşayabileceği anlamına gelebilir. Fakat bu olay aynı zamanda, bedenin yardımı olmadan, yedi gün içinde, insan ruhunun anlamsız doğaüstü bir fısıltı gibi olduğu sonucuna varır.
Congratulations @alies2! You have completed some achievement on Steemit and have been rewarded with new badge(s) :
Click on the badge to view your Board of Honor.
If you no longer want to receive notifications, reply to this comment with the word
STOPTo support your work, I also upvoted your post!
Do not miss the last post from @steemitboard!
Participate in the SteemitBoard World Cup Contest!
Collect World Cup badges and win free SBD
Support the Gold Sponsors of the contest: @good-karma and @lukestokes