အမ်ိဳးသားမ်ား၎ကို ခါးပတ္ဝန္းက်င္မွ ေျခမ်က္ေစ့ နားအထိဝတ္ဆင္သည္။ ၎ကို ခါးတြင္ အစတစ္ခုေပၚ တစ္ခု ထပ္ေခါက္၍လိပ္ၿပီး အထုံးမပါဘဲ ဝတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သက္ေသာင့္သက္သာရွိေစရန္ ၎ကိုဒူးေခါင္းနားအထိ ေရာက္ေအာင္ ဝတ္ဆင္ၾကသည္။
အလားတူ အဝတ္အထည္မ်ားကို အိႏၵိယ၊ ဘဂၤလားေဒ့(ရွ္)၊ သီရိလကၤာ၊ မေလးကၽြန္းဆြယ္ႏွင့္ ယုဇ္ဒီေဖာရာ တို႔တြင္ ေတြ႕နိုင္ပါသည္။ အိႏၵိယကၽြန္းဆြယ္တြင္ရွိေသာ နိုင္ငံမ်ားတြင္ (ဘဂၤလားေဒ့(ရွ္)၊ အေနာက္ ဘဂၤလား၊ ေတာင္အိႏၵိယႏွင့္ သီရိလကၤာ)၊ ၎ကို လန္ခ်ည္၊ လုံခ်ည္၊ ကိုင္လီ သို႔မဟုတ္ ဆာရမ္ ဟုအမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ သိၾကသည္။စာမဖတ္တတ္တဲ့ေယာက်္ားဟာ အကန္းနဲ႔တူၿပီး ရက္ကန္းမရက္တတ္တဲ့မိန္းမဟာ အက်ိဳးနဲ႔တူတယ္ - ဟူေသာ ဗမာစကားပုံသည္ေနအိမ္တိုင္းတြင္ လက္ရက္ကန္းစင္မ်ားထားရွိၿပီး အမ်ိဳးသမီးမ်ားက မိသားစုအတြက္ လုံခ်ည္ရက္လုပ္ၾကေသာ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ဗမာစကားပုံတစ္ခုျဖစ္သည္။ ဝတ္ဆင္ေသာ ပုဆိုးမ်ားမွာ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အစင္းမ်ား သို႔မဟုတ္ ေျပာင္အေရာင္မ်ားျဖစ္ၿပီး အထက္ေအာက္ ေျပာင္းျပန္ဝတ္ဆင္ေသာ္လည္း ကြဲျပားျခင္းမရွိေပ။ သို႔ေသာ္လည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ထဘီမွာ ခါးဘက္တြင္ အထက္ဆင့္ (ဗမာလို - အထက္ဆင္) (စာေပအရ အေပၚဘက္ကြင္း) ဟုေခၚေသာ အမည္းေရာင္ ခ်ည္ထည္သိုင္းစည္းႀကိဳး ပါရွိသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ပို၍ အေရာင္စုံေသာအထည္မ်ားႏွင့္ ပန္းပြင့္ပုံအဆင္မ်ား ကိုလည္း ဝတ္ဆင္ၾကသည္။ ခ်ည္သားမွာ အေျခခံက်ေသာ အထည္ျဖစ္ေသာလည္း ျပည္ပမွသြင္းကုန္ႏွင့္ ျပည္တြင္းျဖစ္ အထည္မ်ား အားလုံးကို လုံခ်ည္မ်ားအျဖစ္ ခ်ဳပ္လုပ္နိုင္သည္။တူတယ္၊ ေဂ်ာ္ဂ်က္၊ ဆာတင္ႏွင့္ ခရစ္စမ်ား အားလုံးကို ထဘီမ်ားအျဖစ္ ခ်ဳပ္လုပ္ဝတ္ဆင္ၾကသည္။
အင္ဒိုနီးရွား ပါတိတ္ မွာဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာတိုင္ေအာင္ အလြန္ေက်ာ္ၾကားသည္။ အထက္ႏွင့္ေအာက္ (အက်ႌႏွင့္ထဘီ) ဆင္တူ ဝတ္ဆင္ၾကေသာ ပါတိတ္မွာ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ား တစ္ေလၽွာက္လုံး အမ်ိဳးအစားစုံလင္လွေပသည္။အခမ္းအနားမ်ားႏွင့္ အထူးအခါသမယမ်ားတြင္ ေယာက္်ား၊မိန္းမတို႔သည္၎တို႔၏ အေကာင္းဆုံး ပိုးထည္မ်ားကို ဝတ္ဆင္ၾကေပမည္။ အေသးအစိတ္ဆုံး အထည္မ်ားမွာ အခ်ိတ္ (ဗမာလို- အခ်ိတ္) (စာေပအရ ခ်ိတ္)ဟု လူသိမ်ားေသာ၊ မ်ားျပားလွေသာ အေရာင္စုံတို႔ျဖင့္ စပ္ဟပ္ကာ လွပၿပီး ရွုပ္ေထြးေသာ လွိုင္းပုံသ႑ာန္အဆင္ ႔မဟုတ္ ေတာလိုက္ေခြးသြားအဆင္ မ်ားျဖစ္ၿပီး အမရပူရ ရက္ကန္းသည္မ်ားက ရက္လုပ္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိတ္အထည္မ်ားကို အထူးသျဖင့္ မဂၤလာေဆာင္ အခမ္းအနားမ်ားတြင္ ဝတ္ဆင္ၾကၿပီး၊ သ႔သားႏွင့္ သတို႔သမီးတို႔သည္ လိုက္ဖက္ေသာအေရာင္ျဖင့္ အျမဲတမ္းလိုလို အဆင္တူညီစြာ ဝတ္ဆင္ၾကသည္။ဆင္းရဲေသာသူမ်ားပင္လၽွင္ အခ်ိဳ႕ေသာ ရိုးရာပိုးထည္မ်ားကို အထူးအခမ္းအနား မ်ားအတြက္ သိမ္းထားတတ္ၾကသည္။ေရွးယခင္ကာလမ်ားတြင္ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္မ်ားႏွင့္ လႊတ္ေတာ္ တက္သူမ်ားက ပုံမွန္အားျဖင့္ ပိုးထည္မ်ားကို ဝတ္ဆင္ၾကၿပီး၊ ေတာ္ဝင္ပုဆိုးမ်ားႏွင့္ ထဘီမ်ားမွာ ေရႊ၊ ေငြ၊ ပုလဲမ်ား၊ အဖိုးတန္ ေက်ာက္မ်က္ ရတနာမ်ားတို႔ျဖင့္ လွပဆန္းက်ယ္စြာ ပန္းမ်ားထိုးထားသည္။ ေခတ္သစ္တြင္ ျပန္လည္ထုတ္လုပ္ထားေသာ ထိုအဆင္မ်ားကို စင္တင္ ဇာတ္ပြဲ (ဗမာလို- ဇာတ္ပြဲ)
(ဇာတ္သဘင္ကပြဲ) မ်ားတြင္ေတြ႕ျမင္နိုင္ပါသည္။လူမ်ိဳးစုႏွင့္ ေဒသအလိုက္ ရက္လုပ္ေသာ အထည္မ်ားႏွင့္ အဆင္မ်ားမွာ အမ်ိဳးအစားစုံလျမန္မာနိုင္ငံတြင္၊ အမ်ိဳးသားမ်ားဝတ္ဆင္ေသာလုံခ်ည္ကို ပဆိုး (ဗမာလို - ပုဆိုး)ဟုေခၚၿပီး အမ်ိဳးသမီးမ်ား ဝတ္ဆင္ေသာ လုံခ်ည္ကို ထမိန္ (ျမန္မာလို -ထဘီ) ဟုေခၚသည္။ ေယာက္်ားမိန္းမ ဝတ္ဆင္ပုံဝတ္ဆင္နည္း မတူညီသကဲ့သို႔ အဆင္ားႏွင့္ ဖြဲ႕စည္းထားပုံမ်ားမွာလဲ ေယာက္်ားမိန္းမ လိင္ႏွစ္မ်ိဳးအၾကား ကြဲျပားျခားနားပါသည္။ ေရွးအခါက အမ်ိဳးသားမ်ား၏ ပုဆိုးကို ေတာင္ရွည္ပဆိုး (ဗမာ- ေတာင္ရွည္ပုဆိုး) ဟု ေခၚသည္။ ယင္းသည္ အေတာင္၂၀ ရွည္ေသာအစ ျဖစ္ၿပီး ယခုေခတ္ဝတ္ဆင္ၾကသကဲ့သို႔ ကြင္းလုံးပုံ ခ်ဳပ္မထားေပ။ ယခုေခတ္ ပုဆိုးဝတ္ဆင္ပုံမွာ အေရွ႕ပိုင္း အစြန္းႏွစ္ဖက္ကိုေရွ႕ဘက္၌ အတူတကြ ထပ္ေခါက္၍ လိပ္ၿပီး ခ်က္ေအာက္နား ခါးေနရာတြင္ လၽွိုသြင္းထားသည္။အမ်ိဳးသမီးမ်ား အတြက္မွာမူ သုံးေတာင့္ တစ္ထြာသာ ရွည္ၿပီး၊ ေရွးအခါက အမ်ိဳးသားမ်ားနည္းတူ ကြင္းလုံးခ်ဳပ္ထားျခင္း မရွိေပ။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ အစတစ္ဘက္တည္းကိုသာ ေရွ႕သို႔ရစ္ပတ္လ်က္ အျခား ခါး၏တစ္ဘက္ျခမ္းတြင္ အတြင္းသို႔ ထိုးသြင္းထားသည္။ ထဘီေအာက္နားကို ေခတ္အလိုက္ အတိုအရွည္ ဝတ္ဆင္ေလ့ရွိေသာ္လည္း ဒူးအထက္သို႔မူကား မေရာက္ပါေခ်။ လုံခ်ည္မ်ားကို မ်ားေသာအားျဖင့္ မခ်ဳပ္ပဲ ေရာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုေခတ္တြင္ အသင့္ဝတ္အထည္မ်ားအျဖစ္
ရရွိနိုင္ၿပီး၊ ထဘီမ်ားကို အေနာက္တိုင္းစကပ္မ်ား အတိုင္းပင္ခ်ဳပ္လုပ္နိုင္သည္။လုံခ်ည္ျဖည္ျခင္းႏွင့္ ျပန္ျပင္ဝတ္ျခင္း တို႔ကို အမ်ိဳးသမီးေရာ အးသားမ်ားပါ အမ်ားသူငါေရွ႕တြင္ ျပဳလုပ္ၾကသည္ကို မၾကာခဏ ျမင္ရေသာ္္လည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ပို၍သိုသိုသိပ္သိပ္ လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ င္လွၿပီး လူအမ်ား ႏွစ္သက္ၾကသည္။ ၎တို႔မွာ ရခိုင္လုံခ်ည္၊ မြန္လုံခ်ည္၊ ကခ်င္လုံခ်ည္၊အင္းေလးလုံခ်ည္၊ ဇင္းမယ္(ခ်င္းမိုင္) လုံခ်ည္၊ ေယာလုံခ်ည္၊ ဆိတ္ခြံလုံခ်ည္၊ထားဝယ္လုံခ်ည္ႏွင့္ အျခား မ်ားစြာရွိသည္။အထူး အခမ္းအနားမ်ားတြင္ အမ်ိဳးသားမ်ား ဝတ္ဆင္ေသာ ခ်ိတ္မဟုတ္ေသာ ပိုးပုဆိုးမ်ားကို ဘန္ေကာက္ (ဘန္ေကာက္) ပုဆိုးဟုေခၚသည္။ ကုလား (အိႏၵိယ)ပုဆိုးမွာ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ပို၍ရွည္ၿပီး အရပ္ရွည္သူမ်ား ဝတ္ဆင္ၾကသည္။ ကုလားဆင္ (ဗမာလို- ကုလားဆင္) ဆိုသည္မွာ အိႏၵိယလူမ်ိဳး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ပိုင္ရွင္မ်ား ဝတ္ဆင္ေသာ အမည္းေရာင္၊ အညိဳေရာင္ႏွင့္ အျဖဴေရာင္ တို႔ျဖင့္ ေလးေထာင့္ကြက္ႀကီးႀကီး အဆင္မ်ားကို ရည္ညႊန္းသည္။ အိႏၵိယမွလာေသာ မာဆရိုက္လုံခ်ည္မ်ားမွာ ေက်ာ္ၾကားလ်က္ပင္ရွိၿပီး အထည္မွာ ခိုင္ခံ့သည္။
သူေတာ္ေကာင္းတို႔ႏွင့္သာလွ်င္ ေပါင္းဖက္ရာ၏။ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ႏွင့္ ေပါင္းဖက္ျခင္းကို ျပဳရာ၏။ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ တရားအၾကင္အမိသည္ သားငယ္ကို အတတ္ပညာသင္မေပး။ အတတ္ပညာသင္၍ မေပးေသာ အမိသည္ ရန္သူမည္၏။ အၾကင္အဖသည္ အတတ္ပညာ သင္၍မေပး။ အတတ္ပညာသင္၍ မေပးေသာ အဖသည္ ရန္သူမည္၏။ ထိုအတတ္ပညာ မရွိေသာသူသည္ ဟသၤာတို႔အလယ္၌ ဗ်ိဳင္းကဲ႔သို႔ သဘင္အလယ္တြင္ မတင့္တယ္။။ ေတာင္ေခ်ာက္ၾကား၌ ေရာက္ေသာဆူးကို ဘယ္သူထက္ စိမ္႔ခၽြန္သနည္း။ မိမိအလိုလိုသာလွ်င္ ထက္ပေခ်၏။ သမင္တို႔၏ မ်က္စိ၌ ဘယ္သူမ်က္စဥ္းခတ္၍ ၾကည္သနည္း။ မိမိအလိုလိုသာလွ်င္ ၾကည္ပေခ်၏။ ညြန္၌ၾကာကို ဘယ္သူအနံ႔ေကာင္း ထပးေခ်သနည္း။ အလိုလိုသာလွ်င္ အနံ႔ေကာင္းထံု၏။ အးေကာင္းသား၏ သေဘာသည္ ဘယ္သူျပဳ၍ ျဖစ္သနည္း။ မိအလိုသာ ျဖစ္ပေခ်၏။။ ထံုးမရွိေသာ ကြမ္းသည္ အရသာမရွိ။ ဥစၥာမရွိသူ၏ တန္ဆာဆင္ျခင္သည္လည္း အရသာမရွိ။ ဆားမရွိေသာ စားဖြယ္သည္လည္း အရသာမရွိ။ အတတ္မရွိေသာသူ၏ ပ်ိဳ႕ကဗ်ာဖြဲ႕ျခင္းသည္လည္း အရသာမရွိ။
။ နာျခင္း မွတ္ျခင္း၌ ေကာင္းစြာ အားတုတ္ေသာ သူသည္ သုတျဖင့္ ျပည့္စံု၏။ သုတပညာျဖင့္ ပြား၏။ သုတပညာျဖင့္ အနက္ကိုသိ၏။ သိအပ္ေသာ အနက္သည္ ခ်မ္းသာကို ေဆာင္၏။။ ေလာက၌ အစာစားျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ ေမထွန္မွီ၀ဲျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ အိပ္ျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ား၌လည္းေကာင္း၊ ေယာက္်ား၌ လည္းေကာင္း ရွိ၏။ အတတ္ပညာ ဟူသည္ကား ေယာက္်ားအား အထူးေပးတည္း။ အတတ္ပညာမွ ယုတ္ခဲ႔မူကား ႏြားႏွင့္တူသည္ ျဖစ္၏။။ ေလာက၌ အတတ္ပညာႏွင့္တူေသာ အေဆြခင္ပြန္းသည္ မရွိ။ အနာႏွင့္တူေသာ ရန္သူသည္ မရွိ။ ကိုယ္ႏွင့္တူေသာ ခ်စ္ေသာ သူမည္သည္ မရွိ။ ကံႏွင့္ တူေသာ အားသည္မရွိ။။ ေလာက၌ ဟသၤာသည္ က်ီးတို႔၏အလယ္၌ မတင့္တယ္။ ေျခေသၤ႔သည္ ႏြားတို႔၏အလယ္၌ မတင့္တယ္။ ျမင္းသည္ ျမည္းတို႔၏ အလယ္၌ မတင့္တယ္။ လူမိုက္တို႔၏ အလယ္၌ ပညာရွိသည္ မတင့္တယ္။။ သူမိုက္သည္ အသက္ထက္ဆံုးလည္း ပညာရွိကုိ အကယ္၍ ဆည္းကပ္ျငားအံ႔၊ ထိုသူမိုက္သည္ တရားကိုမသိ။ အဘယ္ကဲ႔သို႔ နည္းဟူမူ ေယာက္မသည္ ဟင္း၏ အရသာကို မသိသကဲ႔သို႔တည္း။ ကိုသိ၍ ျမတ္သည္ျဖစ္၏။ ယုတ္မာသည္ မျဖစ္။
။ သူယုတ္တို႔ႏွင့္ ေပါင္းသင္းျခင္းကို စြန္႔ေလာ႔။ ေပါင္းဖတ္အပ္ေသာ သူေတာ္ေကာင္းသို႔ ဆည္းကပ္ေလ႔။ ေန႔စဥ္ပတ္လံုး ေကာင္းမႈကို ျပဳေလာ႔။ သခၤါရတရား႔၏ မၿမဲေသာအျဖစ္ကို အၿမဲေအာက္ေမ႔ေလာ႔။။ ေရသဖန္းသီးမွည့္တို႔သည္ နီစြာသာလွ်င္ကတည္း။ အတြင္း၌ကား ပိုးအတိျပည့္ကုန္သည္ျဖစ္သကဲ႔သို႔ ထို႔အတူ သူယုတ္တို႔၏ ႏွလံုးတို႔သည္ ျဖစ္ကုန္၏။။ ပိႏၷဲသီးတို႔သည္ကား အပ၌ ဆူသာထင္ကုန္၏ အတြင္း၌ကား အၿမိန္အရသာတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုကုန္သည္ ျဖစ္ကုန္သကဲ႔သို႔ ထို႔အတူ သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္လည္း ျဖစ္ကုန္၏။။ ေလာက၌ စႏၵကူးပင္သည္ ေျခာက္ေသြ႕ေသာ္လည္း အနံ႔ကိုမစြန္႔။ ဆင္ေျပာင္သည္ စစ္ေျမျပင္ကို႔ေရာက္ေသာ္လည္း လူတို႔၏ မ်က္ေမွာက္၌ တင့္တင္ျခင္းကို မစြန္႔။ ႀကံသည္ ယႏၲရားစက္၏ အ၀သို႔ေရာက္ေသာ္လည္း ခ်ိဳေသာအရသာကို မစြန္႔။ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းသည္လည္း ဆင္းရဲျခင္းသို႔ ေရာက္ေသာ္လည္း သူေတာ္ေကာင္းတရားကို မစြန္႔သာလွ်င္ကတည္း။။ ျခေသ႔ၤသည္ မြတ္သိပ္ေသာ္လည္း သစ္ရြက္စသည္တို႔ကို မစား။ ျခေသၤ႔မည္သည္ကား ႀကံဳလွီေသာ္လည္း ဆင္သားကို မစား။
။ ျမတ္ေသာ အမ်ိဳး၌ျဖစ္ထေသာ အမ်ိဳးအႏြယ္ကို ေစာင့္ထေသာ အမ်ိဳးေကာင္းသားသည္ မိမိသည္ ဆင္းရဲျခင္းကို ေရာက္ေသာ္လည္း ယုတ္ေသာ အမႈကို မျပဳရာ။။ ေလာက၌ စႏၵကူးသည္ ခ်မ္းေျမ႕စြာ၏။ ထိုစႏၵကူးခ်မ္းေျမ႕သည္ထက္ လသည္သာလွ်င္ ခ်မ္းေျမ႕၏။ စႏၵကူးႏွင့္ လတို႔ ခ်မ္းေျမ႕သည္ထက္ ေကာင္းစြာဆိုအပ္ေသာ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ စကားသည္ ခ်မ္းေျမ႕စြာ၏။။ ေရာင္ျခည္တစ္ေထာင္ေဆာင္ေသာ ေနမင္းသည္ အေနာက္မ်က္ႏွာ၌ တက္ရာ၏။ ျမင္းမိုရ္ေတာင္မင္းသည္ ညြတ္ရာ၏။ အကယ္မလြဲ ငရဲမီးသည္ ခ်မ္းေျမ႕ရာ၏။ ေတာင္ထပ္၌လည္း ၾကာသည္ ပြင့္ရာ၏။ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ စကားသည္ တရံတဆစ္မွ် မေဖာက္ျပန္ရာ။။ သစ္ပင္၏ အရိပ္သည္လွ်င္ ခ်မ္းသာ၏ ထိုသစ္ပင္အရိပ္၏ ခ်မ္းသာသည္ထက္ ေဆြမ်ိဳးမိဘ၏ အရိပ္သည္ ခ်မ္းသာ၏။ ထိုေဆြမ်ိဳးမိဘ အရိပ္ခ်မ္းသာသည္ထက္ ဆရာသမား၏ အရိပ္သည္ ခ်မ္းသာ၏။ ထိုဆရာသမားတို႔၏ အရိပ္ခ်မ္းသာသည္ထက္ မင္း၏ အရိပ္သည္ ခ်မ္းသာ၏။ ထိုမင္း၏ အရိပ္ခ်မ္းသာသည္ထက္ ျမတ္စြာဘုရား၏အရိပ္ဟု ဆိုအပ္ေသာ တရာသည္ မ်ားစြာေသာ အျပားအားျဖင့္ ခ်မ္းသာ၏။ ပိတုန္းတို႔သည္ ပန္းကို အလိုရွိကုန္၏။ သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို အလိုရွိကုန္၏။ ယင္တို႔သည္ အပုပ္ကို အလိုရွိကုန္၏။ သူယူတ္တို႔သည္ အမ်က္ကို အလိုရွိကုန္၏။
။ အမိယုတ္ေသာသူကား မေကာင္းေသာစကား ရွိသည္ျဖစ္၏။ အဘယုတ္ေသာသူကား မေကာင္းေသာ အမူအက်င့္ရွိသည္ျဖစ္၏။ မိဘႏွစ္ပါး စံုယုတ္မူကား မေကာင္းေသာစကား ရွိသည္လည္းျဖစ္၏ မေကာင္းေသာအမူအတို႔သည္ ျဖစ္ကုန္၏။။ ပိႏၷဲသီးတို႔သည္ကား အပ၌ ဆူသာထင္ကုန္၏ အတြင္း၌ကား အၿမိန္အရသာတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုကုန္သည္ ျဖစ္ကုန္သကဲ႔သို႔ ထို႔အတူ သူေတာ္ေကာဖက္ကိုေရွ႕ဘက္၌ အတူတကြ ထပ္ေခါက္၍ လိပ္ၿပီး ခ်က္ေအာက္နား ခါးေနရာတြင္ လၽွိုသြင္းထားသည္။အမ်ိဳးသမီးမ်ား အတြက္မွာမူ င္းတို႔သည္လည္း ျဖစ္ကုန္၏။။ ေလာက၌ စႏက်င့္ ရွိသည္လည္းျဖစ္၏။။ အမိျမတ္ေသာသူကား ေကာင္းေသာစကားရွိ၏။ အဘျမတ္ေသာသူကား ေကာင္းေသာအမႈအက်င့္ရွိ၏။ မိဘႏွစ္ပါး စံုျမတ္မူကား ေကာင္းေသာစကားလည္းရွိ၏။ ေကာင္းေသာအမူအက်င့္လည္း၏။။ စစ္ေျမျပင္၌ ရဲရင့္ေသာသူကို အလိုရွိကုန္၏။ ခိုက္ရန္ျဖစ္ေသာအခါတြင္ စကား၌ လိမၼာသူကို အလိုရွိကုန္၏။ ထမင္း အေဖ်ာ္စားေသာက္ေသာ အခါ၌ ခ်စ္ေသာသူကို အလိုရွိကုန္၏။ အနက္သဒၵါခက္ခဲစြာေသာ အေရးအရာ အမႈကိစၥရွိေသာ ကာလတို႔၌ ပညာရွိေသာ သူကို အလိုရွိကုန္၏။အားလံုးပဲေက်းဇူးပါေနာ္႔။
Author : @btcpmking
Thanks all steemit friend.Please follow me and give me uovote.Goodnight all friends.
Congratulations! This post has been upvoted from the communal account, @minnowsupport, by btcpmking from the Minnow Support Project. It's a witness project run by aggroed, ausbitbank, teamsteem, theprophet0, someguy123, neoxian, followbtcnews, and netuoso. The goal is to help Steemit grow by supporting Minnows. Please find us at the Peace, Abundance, and Liberty Network (PALnet) Discord Channel. It's a completely public and open space to all members of the Steemit community who voluntarily choose to be there.
If you would like to delegate to the Minnow Support Project you can do so by clicking on the following links: 50SP, 100SP, 250SP, 500SP, 1000SP, 5000SP.
Be sure to leave at least 50SP undelegated on your account.