ေခြးကေပးတဲ့သင္ခန္းစာ
ရြာေခြးတစ္ေကာင္ ၿမိဳ႕ထဲကိုလွည့္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားမိတယ္။ ရက္အေတာ္ၾကာမွ သူေနတဲ့ ေနရာကို ျပန္ေရာက္ လာတယ္။ သူ႔ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ ေခြးအေပါင္းက ဝိုင္းေမးၾကတယ္။
“ၿမိဳ႕တက္သြားတာ ဘာေတြ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရသလဲ ေျပာစမ္းပါဦး”
“ၿမိဳ႕ကိုတက္သြားေတာ့ လူေတြ၊ ေခြးေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔ခဲ့တယ္။ ငါတို႔ရြာထက္ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ခဲ့တယ္”
“အဲဒီ ၿမိဳ႕သားေတြက မင္းကို ဘာမွ မလုပ္ၾကဘူးလား။ ျပႆနာ မရွာၾကဘူးလား”
“လူေတြက ေမာင္းထုတ္႐ံု ေမာင္းထုတ္တယ္။ ေခြးအခ်င္းခ်င္းကေတာ့ ဝိုင္းလိုက္ ဝိုင္းကိုက္တာေၾကာင့္ ေသေလာက္ေအာင္ ေျပးခဲ့ရတယ္”
“ကိုယ့္အမ်ိဳးခ်င္းကြာ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္ရသလဲ”
“ၿမိဳ႕ဆိုတာ တို႔ရြာလို မဟုတ္ဘူးကြ။ ရြာမွာက ရွိတာေလးနဲ႔ ဝေအာင္စားႏိုင္တယ္။ ၿမိဳ႕မွာက ေပးမွ ေကၽြးမွ စြန္႔မွ စားရတယ္။ တို႔ရြာလို ေဖာေဖာသီသီလည္း မဟုတ္ေတာ့ ရတဲ့ အ႐ိုးေလးကို ဝိုင္းကိုက္ ဝိုင္းလုမွာ ေၾကာက္ ေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မာန္ဖီၿပီး ေနၾကရတယ္။ မာန္ဖီျခင္းဟာ ၿမိဳ႕သားေတြရဲ႕ အေဆာင္အေယာင္ တစ္ခုပဲ။ ဟို တိုက္ထဲေနရတဲ့ေကာင္ေတြ၊ အိမ္ထဲေနရတဲ့ေကာင္ေတြဆို ပိုဆိုးတယ္။ လမ္းေပၚက ေခြးေတြကို မနာလို ဝန္တိုတာ အမ်ားဆံုးပဲ။ လမ္းေပၚက ေကာင္ေတြကလည္း အိမ္ထဲ တိုက္ထဲေနရမလားလို႔ ေဟာင္ ေဟာင္ျပတယ္။ ၿမိဳ႕မွာက ေခြးခ်င္းအတူတူ သူ႔အုပ္စုနဲ႔သူ။ ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ တစ္ေကာင္က ကိန္ဆိုေအာ္လိုက္တာနဲ႔ ဝိုင္းေဟာင္ေတာ့တာပဲ။ အမ်ိဳးခ်စ္ေၾကာင္းသာျပတာ။ အ႐ိုးတစ္ေခ်ာင္း ရလာ လို႔ကေတာ့ ေသေအာင္ ဝိုင္းကိုက္ၾကမွာ”
အဲဒါ ရြာကတက္လာတဲ့ေခြးက ရြာကိုျပန္ၿပီးေပးတဲ့ သင္ခန္းစာ။
တင္ညြန္႔
photo : facebook
Dear friend, you do not appear to be following @wafrica. Follow @wafrica to get a valuable upvote on your quality post!