ငယ္စဥ္တုန္းအခါ

လူဆိုတဲ႔ အမ်ိဳးသည္ ဘာမွျဖစ္မလာခင္ကေတာ႔ မထင္မရွားသာျဖစ္သည္
ၾကီးက်ယ္ျခင္းေတြ မျဖစ္တည္ခင္ကေတာ႔ သူလည္း သာမာန္ လူသား
တစ္ေယာက္လိုပါဘဲ
ကဘာေက်ာ္ေသာသူၾကီးလည္း တစ္ခ်ိန္က ပန္းစိုက္သူပါဘဲ
ျပင္သစ္တြင္တက္ေနၾကေသာ စစ္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အမ်ားစုမွာ ခ်မ္းသာေသာ မူးမတ္သားသမီးမ်ား ျဖစ္
ၾကပါေလသည္။ သူတို႔သည္ သံုးနိုင္ျဖဳန္းနိုင္ၾကပါေလသည္။ စာမၾကိဳးစား အပ်ာ္အပါးႏွင္ပ အခ်ိန္ကုန္ၾကရ
ပါသည္။ နပိုလီယြန္မွာ စာၾကိဳးစားေလသည္။ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင္႔ မေပ်ာ္ပါးနိုင္ပါ အေပါင္းအသင္းလည္း
မရွိပါ နယိုလီယြန္သည္ ျပင္သစ္ စကားမတက္သျဖင္႔ အီတလီလိုသာ ေျပာနိုင္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔
အျခားေက်ာင္းသားေတြက သူ႕အား လူစိမ္းလို ဆက္ဆံၾကေလသည္။ အထင္အျမင္ေသးၾကေလသည္။
ထိုအေတြ႕အၾကံဳမ်ားေၾကာင္႔ နပိုလီယြန္ရဲ႕ စိတ္တြင္ အရည္အခ်င္းရွီလွ်င္ရွိသလို အထက္တန္း ေရာက္
သင္႔ေၾကာင္းကို ခံစားမိေလသည္။ သူ႕အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္ ေမြးဇာတိအရမဟုတ္ပါ
အရည္အခ်င္းရွိသူမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ခန္႔ထားခဲ႔ေလသည္။
အျခားေက်ာင္းသားေတြ ေပ်ာ္ပါးရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းေနစဥ္မွာ နပိုလီယြန္သည္ အခန္းတြင္းေအာင္းျပီးေတာ႔
စာအုပ္ေတြ ေျမပံုေတြကို ေန႔ေရာညပါ ေလ႔လာမွတ္သား အခ်ိန္ကုန္ခဲ႔ေလသည္။ ၾကာေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ အရည္
အခ်င္းကို သိျမင္လာၾကသျဖင္႔ တျခားေက်ာင္းသားေတြက သူ႔ကို ဆရာတင္လာၾကေလသည္။ သူသည္
နိုင္ငံေရး သမိုး သခ်ၤာ ကဗ်ာ လကၤာတို႔ကို ေနာေက်ေအာင္ ဖတ္ထားသည္ ထိုစဥ္က သူ႔အေမထံေရးေသာ
စာတြင္ ဓားကို ေဘးမွာထား ဟိုးမား ရဲ႕ စာအုပ္ကို အိတ္ေထာင္ထဲမွာ ထည္႔ျပီး ေလာကထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္
လမ္းထြင္မယ္ဟု ပါရွိေလသည္။ စတင္ေၾကြးေၾကာ္ျခင္းလည္း ျဖစ္ေလသည္။
စစ္ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသားတိုင္းအား ေျမကြက္တစ္ကြက္စီ ေပးေလ႔ရွိသည္။ နပုိလီယြန္သည္ သူရေသာ ေျမကြက္ကို ဥယ်ာဥ္ကေလးတစ္ခု ျဖစ္ေအာင္ စိုက္ပ်ိဳးျပီး ၀င္းလည္း ကာထားသည္။ ထိုဥယ်ာဥ္
ထဲတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ေတြးေတာေနတက္သည္။ ထိုဥယ်ဥ္ကေလးသည္ သူငယ္စဥ္က ေကာ္ဆီကာ
တြင္ ေက်ာက္ေတာင္ ကမူကေလးကဲ႔သို႔ သူ႔ရဲ႕ နားခိုရာျဖစ္ခဲ႔ပါေလသည္။
သူ႔ရဲ႕ စိတ္ကူးမ်ား ေမြးျမဴရာေနရာျဖစ္ခဲ႔သည္ အင္ပါယာ္ၾကီးကို ထူေထာင္ရာ
ေနရာအစဟုလည္း ေခၚနိုင္ပါေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစလို႔ သူ႔စိတ္ကူးေတြကို
အေကာင္အထည္ေဖာ္ျခင္းလည္း ျဖစ္ေလသည္။ငယ္စဥ္အခါ စိတ္ကူးမ်ား
ကို အသက္အရြယ္ရလာသည္နွင္႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပံုေဖၚခဲ႔ပါေလသည္။
@nightboy
photo - google image