23 Nisan, Bu toprakların, Cumhuriyet'in ve bu ülkenin çocuğu olma şansına erişmiş her kişinin sahip olduğu en değerli hazinelerden birisi.
2001 yılı, ilkokul birinci sınıf, hayatımın ilk etkinliğe katılacağım 23 Nisan'ının 3 gün öncesi 20 Nisan Cuma. Ama bilmiyorum ne yapılır, nasıl karşılanır, okulda napılır. Öğretmenimiz hepimizden elimizden geldiğince balonlar, kedi merdivenleri, süsleme için renkli fon kağıtları istemişti. Cebimde param olmadığından okula utana sıkıla gitmiştim. Süslemek için bir şey alamamıştım. Herkes kendi süsüyle, bayrağıyla eline yüzüne bulaştıra bulaştıra yapıştırıcısı ile uğraşırken ben kenarda oturuyordum, boğazım düğüm düğümdü, belki bi el bi nefes bekliyordum davet için ama gelmiyordu. Derken o ses geldi. Öğretmenimdi. Napıyorsun tek başına dedi, oturuyorum dedim. Neden bi şey yapmıyosun dedi, cevap vermedim, veremedim, ama veremediğim cevabım vereceğim cevaplardan daha etkili bir şekilde anlaşıldı öğretmenim tarafından. Gel dedi, kaldırdı beni masasına götürdü ve sandalyesine oturttu dedi o, bugünü bize armağan eden Ata'mın vizyonuyla ve hedefleriyle yetişen öğretmenim. Bugün dedi, bugün senin günün. İnan çocukların gülmeyeceğini bilse Atatürk bu en değerli günü çocuklara armağan etmezdi, sen gül sen mutlu ol ki senin yetiştirdiğin ve bu topraklardan yetişen tüm çocuklar mutlu olsun, tüm dünyaya mutluluk ve barış getirsin diye. Benimle beraber ucu plastik küçük Atatürklü bayrakları cama yapıştırmaya başladığında belki anlamamıştım ama şu an seni de Ata'mı da çok iyi anlıyorum öğretmenim. İkinize de sonsuz teşekkürler ediyorum. İyi ki varsınız, siz ve sizin gibiler iyi ki vardınız, iyi ki oldunuz, daha nicelerinin olduğu 23 Nisanlı yıllara. Hepimizin Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı kutlu olsun.
Sort: Trending