“I don't know who he looks like,” said İffet.
"Who does he look like? To his crazy mother," Gülçehre replied.
"His mother's mind is also in the air, but not like this," Gülçehre said when she was laying chestnut leaves under the cornbread.
“They say his father died in the army during the training. And don't believe it,” İffet said. She was shaking the butter churn violently as if she hated the milk inside.
“It is strange that they settled this village as they descended from heaven. Though we have a job with them"
“We have three cents on our hands. I am not a girl to work for someone else, but I have no choice," said İffet.
Gülçehre said "we shall be thankful" while covering the dough of cornbread with chestnut leaves and burying it in the ground stove within the ashes.
“The 11-year-old boy is the longest in the village. His mother is also long, but not that much. Obviously, his father was long,” İffet said.
"We have had so much hearsay; he is an orphan child. It is a sin. If you look at the state of the mother, even he can be considered motherless,” said Gülçehre.
"We do not speak of our evil so that the time passes, " said İffet.
Lady Kudret entered the kitchen with a bunch of broom grass under her chair. “Hello girls,” she said with her usual joy.
İffet and Gülçehre saluted her with their heads.
“Let these herbs stand here, let no children touch, and I will make a broom on the turn. Boil the tea, prepare the table, we need to eat and leave immediately, we will take Engin to the doctor with Rıfat, " said Lady Kudret.
“I hope there's nothing wrong with him, is there? asked İffet.
“The neighbors advised to show him to a doctor as he is extremely tall. We will have him looked after,” said Lady Kudret.
Engin was a blond, straight-haired, slender boy. He had big brown eyes and a pointed chin. Some of his friends called him “Fox” at school, because his head, which stretched from his chin to his head, constituted almost a perfect triangle. However, he was a naive child; he had nothing to do with the naughty of the class, he was an ideal nerd.
They were going to the city with a 1956 Chevrolet. Engin was not interested in his grandmother and his uncle who drove the car but was trying to distinguish how Chevloret turns the sharp curves, how the wind bent the poplar trees along the road, and which of the clouds in the sky looked like fairies, wolves, ships, or God. The other day he was very excited when he saw God as an old man who was resting on his back in the sky. But soon, when the wind distorted the shape of the clouds, his excitement remained in the course.
"323 times 442," his uncle asked suddenly.
“142.766” Engin answered in a calm tone.
“You throw it out of your head,” said Rifat. He was an exuberant, joyous man, and since he was born, he had been a father to Engin as well as his two children.
"I crosschecked before saying," said Engin.
“I am curious if Nurperi took this child from the orphanage or not, he is not like his mother,” said Rifat.
“You've been jealous of Nurperi since you were a child,” Lady Kudret said.
The doctor examined Engin and asked if he had any complaint, without having to perform any tests, he diagnosed his condition as "heredity." Kudret Hanım and Rifat accepted this diagnosis of the doctor as they did not know who Engin's father was.
There was a heavy rain on the way back, which caused Engin to fill with joy; he was watching the swirls of the water flowing from the side of the road. Chevrolet's silhouettes not being able to keep up with the water in the windshield. When they entered the garden of the mansion, the rain stopped.
They went to watch the rainbow at the top of the hill where the mansion was leaning along with Kemal, Engin's cousin. Engin loved the smell of wet soil and grass that came together with the sun that led to the rain. He loved his confidant and his cousin, Kemal, the cows that heat the stables like a four-legged stove with their breath, the chickens with their hot eggs. But there was a void in him that never filled, and that he could not name. The rainbow disappeared until they arrived at the top, and because of the long grass on the way, their pants were soaked to their knees.
"If we had two wings, we would now float from here to the valley," said Kemal. Then he started running down the hill in the lawn jumping. He was running so fast that he soon rolled over, stayed where he fell for a while, and then he got up and started to shake his head off. When Kemal climbed up again and came to him, Engin said, “you fly without wings.”
After Dark, Engin began to walk back to the top lawn with his telescope, which he had hung on his neck. This time Kemal was not with him. He was bored when he accompanied Engin because he looked at the stars for a long time. The weather was so bright and the stars in the sky so shiny that he could easily choose the path ahead without the need for a flashlight. Before reaching the hill, at the last bend, some fireflies lit up like a torchlight procession. He's never seen so many fireflies together before. He suddenly jumped and tried to catch one. When he touched the firefly, an unexpected event took place: his hand was burned. Next, he made a wet leaf from the branches of the tree, drove like a balm into the palm of his hand, and continued on his way. There were thousands of stars in the sky, some of which were like red, some of them blue, and Engin was most affected by the view of the Milky Way.
When he reached the top, laid on the grass and started watching the sky with his telescope. It wasn't a random observation. In the nights when the weather was clear, he was scanning a specific area of the sky, especially the bright stars for minutes. Sometimes, just as he looked at the bright stars, he felt that someone was watching the world from space. It was this time of day that he spent with the stars he felt happy. After the first falling star he saw that night, he got up and headed home, and when he passed midnight, his grandmother was angry.
When he reached the mansion, everyone laid down. Passing by the oil lamp at the entrance and going up the wooden stairs. He went into the back room where his cousin was sleeping in the light of the only gas lamp on the upper floor. He found his pajamas and put them on and went to bed. It was so quiet that in the night only the wood crunches and werewolves from far away were heard. When he thought who his father was and why he left him, he fell asleep in the wool-scented heat of his bed.
To Be Continued...
The meaning of the Turkish character names used in the story:
Gülçehre: The girl whose face looks like a rose.
İffet : Chastity
Engin : Immense
Kudret : Power
Rifat : Reputation
Nurperi : Shining Fairy
Image Source: https://pixabay.com
Uzun Boylu Çocuk
“Çocuğun aklı havada, kime benzedi bilmem” dedi İffet.
“Kime benzeyecek, tevekkel annesine” diye cevap verdi Gülçehre.
“Annesinin de aklı havada ama bunun gibi değil” dedi İffet kestane yapraklarını pişirecekleri mısır ekmeğinin altına dizerken.
“Babası askerde talim sırasında öldü diyorlar. Duy da inanma” dedi İffet. Kulpundan tuttuğu yayığı, içindeki süte hınca varmış gibi şiddetle çalkalıyordu.
“Gökten iner gibi gelip bu köye yerleşmelerinden belli işin içinde bir çapanoğlu olduğu. Neyse bize de bir ekmek kapısı çıktı, fena mı” dedi Gülçehre.
“Elimize tutuşturdukları üç kuruş para. Ben el kapısında çalışacak bir kişi değilim ama yokluğun gözü kör olsun” dedi İffet.
Gülçehre mısır ekmeği hamurunun üzerini kestane yapraklarıyla kaplayıp yer ocağındaki közün içine gömerken “Karnın tok, sırtın pek. Haline şükret” dedi.
“11 yaşındaki çocuk köyün en uzunu oldu. Tevekkel anası da uzun ama 170 santim ya vardır ya yoktur. Belli ki babası uzunmuş bunun” dedi İffet, içindeki süt katılaşmaya başladığı için çalkaladığı yayık artık ağırlaşmıştı.
“Çok gıybet yaptık, yetim bir çocuk neticede, günahtır. Anasının durumuna bakılacak olursa öksüz bile sayılır” dedi Gülçehre.
“Kötülüğümüzden söylemiyoruz ki, maksat vakit geçsin” dedi İffet.
Kudret Hanım koltuğunun altında bir demet süpürge otuyla birlikte mutfağa girdi. “Kolay gelsin kızlar” dedi her zamanki neşesiyle.
“Kolaysa başına gelsin Hanım Abla” diye cevap verdi İffet.
“Bu otlar burada dursun, çoluk çocuk ellemesin, dönüşte süpürge yapacağım. Çayı koyun, sofrayı hazırlayın, hemen yiyip çıkmamız lazım, Rıfat’la beraber Engin’i doktora götüreceğiz” dedi Kudret Hanım.
“Hayırdır inşallah, yaramaz bir durum yok, değil mi?” diye sordu İffet.
“Komşular bu çocuğu bir doktora gösterin diye tutturdu. Ona baktıracağız” dedi Kudret Hanım.
Engin sarışın, düz saçlı, dal gibi ince bir çocuktu. İri kahverengi gözleri ve sivri bir çenesi vardı. Çenesinden yukarıya doğru genişleyen başı neredeyse mükemmel bir üçgen oluşturduğundan bazı arkadaşları onu okulda “tilki” diye çağırıyordu. Oysa Engin kendi halinde, naif bir çocuktu, sınıfın haylazlarıyla işi yoktu, tam bir inek öğrenciydi.
1956 model bir Chevrolet’yle köyün dar yollarından geçerek şehre doğru gidiyorlardı. Engin otomobili süren Rıfat dayısı ve anneannesi Kudret Hanım ile ilgilenmiyor, Chevloret’nin yol demeye bin şahit gereken stablize yolda keskin virajları nasıl döndüğünü, sert esen rüzgârın yolun kıyısındaki kavak ağaçlarını nasıl eğip büktüğünü, gökyüzündeki bulutların hangilerinin periye, kurda, gemiye ya da Tanrı’ya benzediğini ayırt etmeye çalışıyordu. Önceki gün Tanrı’yı gökyüzünde sırtüstü uzanmış keyif çatan yaşlı bir adam olarak gördüğünde çok heyecanlanmıştı. Ancak çok geçmeden bulutların biçimi rüzgârın etkisiyle bozulunca heyecanı kursağında kalmıştı.
“323 kere 442 kaç yapar?” diye sordu dayısı durduk yerde.
“142.766” diye cevap verdi Engin sıkkın bir tonla.
“O kadar da değil. Kafadan atıp söylüyorsun” dedi Rıfat. Coşkulu, neşeli bir adamdı, doğduğundan beri iki çocuğunun yanı sıra Engin’e de babalık yapmıştı.
“Sağlamasını yapıp da söyledim” dedi Engin.
“Nurperi bu çocuğu yetimhaneden almış olmasın, anasına benzememiş, zehir gibi çünkü bu” dedi Rıfat.
“Nurperi’yi çocukluğundan beri kıskanırsın, küçük kardeşin büyüğünü kıskandığını ben sende gördüm” dedi Kudret Hanım.
Doktor Engin’i muayene edip bir şikâyeti olup olmadığını sormuş, herhangi bir test yapmaya gerek duymadan “soyaçekim” diyerek işin içinden çıkmıştı. Kudret Hanım ile Rıfat, Engin’in babasının kim olduğunu bilmediğinden mecburen doktorun bu teşhisini doğru kabul etmişlerdi.
Dönüş yolunda şiddetli bir yağmur bastırmış, bu durum Engin’in içinin sevinçle dolmasına yol açmıştı; yolun kıyısından akan suların oluşturdukları girdapları, Chevrolet’nin sileceklerinin ön camdaki suları silmeye yetişememesini ilgiyle izliyordu. Konağın bahçesine girdikleri sırada yağmur kesildi.
Engin dayısının oğlu Kemal ile birlikte konağın yaslandığı tepenin zirvesindeki çimenliğe gökkuşağını izlemeye gitti. Yağmurun ardından açan güneşle birlikte ortaya çıkan ıslak toprak ve çimen kokusunu severdi. Nefesleriyle ahırları dört ayaklı birer soba gibi ısıtan inekleri, kümeslerine girip yeni yumurtladıkları sıcak yumurtalarını aldıkları tavukları, zincirini koparırcasına çekiştirip durmaksızın havlayan kurt köpeğini, arkadaşı, sırdaşı ve kuzeni Kemal’i de severdi. Ama içinde hiç dolmayan bir boşluk, yüreğinde adını koyamadığı bir hasret vardı. Tepeye çıkana kadar gökkuşağı kaybolmuş, ıslanmış uzun çimler nedeniyle pantolonları dizlerine kadar ıslanmıştı. “İki kanadımız olsa şimdi buradan dereye kadar süzülürdük” dedi Kemal. Ardından tepedeki çimenlikten aşağıya doğru koşmaya ve koşarken zıplamaya başladı. O kadar hızlı koşuyordu ki çok geçmeden yuvarlandı, bir süre düştüğü yerde kaldı, ardından kalkıp üzerini silkelemeye başladı. Kemal yeniden yukarıya tırmanıp yanına geldiğinde “Kanatsız da uçuyorsun sen” dedi Engin.
Hava karardıktan sonra Engin boynuna astığı dürbünden bozma teleskobuyla yeniden tepedeki çimenliğe doğru yürümeye başladı. Bu kez yanında Kemal yoktu. Engin yıldızlara uzun uzun baktığından ona eşlik ettiğinde sıkıntıdan patlıyordu. Hava öylesine duru ve gökyüzünde yıldızlar o denli parlaktı ki fenere ihtiyaç duymadan önündeki patika yolu rahatlıkla seçebiliyordu. Tepeye ulaşmadan önceki son virajda karşısına ortalığı bir fener alayı gibi aydınlatan ateş böcekleri çıktı. Daha önce hiç bu kadar fazla ateş böceğini bir arada görmemişti. Aniden atılarak bir tanesini yakalamaya çalıştı. Ateş böceğine dokunduğunda hiç beklemediği bir olay gerçekleşti: Eli yandı. Yanındaki ağacın dalından kopardığı ıslak bir yaprağı avcunun içine merhemmiş gibi sürerek yoluna devam etti. Gökyüzünde kimi kırmızıya, kimi maviye çalan irili ufaklı binlerce yıldız vardı, Engin’i en çok da samanyolunun görüntüsü etkiliyordu.
Tepeye ulaştığında kendisi sırt üstü çimlerin üzerine bırakıp teleskopuyla gökyüzünü izlemeye başladı. Yaptığı rastgele bir gözlem değildi. Havanın açık olduğu akşamlarda gökyüzünün belirli bir bölgesini tarıyor, özellikle parlak yıldızlara dakikalarca bakıyordu. Bazen aynen kendisinin parlak yıldızları incelemesi gibi, uzaydan birilerinin de dünyayı seyrettiği duygusuna kapılıyordu. Gün içinde kendisini en iyi hissettiği dönem yıldızlarla adeta koyun koyuna geçirdiği bu zaman dilimiydi. O gece gördüğü ilk yıldız kaymasının ardından kalkıp evin yolunu tuttu, gece yarısını geçirdiğinde anneannesi kızabiliyordu.
Konağa vardığında herkes yatmıştı, girişteki idare lambasının yanından geçip ahşap merdivenlerden yukarı çıkmaya başladı. Üst katta yanan tek gaz lambasının ışığında kuzeninin de yattığı arka odaya girdi. El alışkanlığıyla pijamalarını bulup üzerine giydi ve yatağına yattı. Ortalık o denli sessizdi ki gecenin içinde sadece ahşap çıtırtıları ve uzaklardan gelen kurt ulumaları duyuluyordu. Babasının kim olduğunu ve onu neden terk ettiğini düşünürken yatağının yün kokulu sıcaklığı içinde derin bir uykuya daldı.
Devam Edecek...
Betimleme ve tamlamaların etkileyiciliğine konunun, anlatımın sürükleyiciliği de katlanınca devamını meraka beklemek istiyor insan.
Devamını da yayınladım birkaç saat önce :)
Evet okudum. Harikaydı. :)
Beğendiğinize sevindim :)
@muratbesiroglu plz upvote my post i shall be thankful to you @ankitjnv