ေျမးအႏွစ္ ေမတၱာ
“သမီးေရ … သမီး”
ကၽြန္ေတာ္က သူႀကိဳက္တတ္တဲ့ ဟမ္ဘာဂါေလးကို ဝယ္ၿပီးေတာ့ ျပန္လာတယ္။
မနက္က သူ႔ကို အရမ္းဆူပစ္လိုက္မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးဟာ အရမ္းဆိုးတယ္။ သူစိတ္အလိုမက်ရင္ ထင္ရာလုပ္တတ္တယ္။ မနက္ကလည္းၾကည့္ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ညလံုး ႀကိဳးစားပမ္းစားေရးထားတဲ့ စာတမ္းေတြအားလံုးကို ဆုတ္ၿဖဲထားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေပါက္ကြဲရၿပီေပါ့။ ဒီစာတမ္းက ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ တက္ဖတ္ရမယ့္ စာတမ္း။ မနက္ ၉ နာရီေလာက္ ဆိုရင္ တကၠသိုလ္က ကားလာႀကိဳေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ျပန္ေရးႏိုင္ေတာ့မွာလဲ။
“သမီး လာစမ္း”
သူက ေပကပ္ကပ္ လုပ္ေနတယ္။
“လာလို႔ ေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား”
ေခါင္းႀကီး ငံု႔ေနတယ္။
“ငါေျပာတာၾကားလား”
သူက မထံုတက္ေသးလုပ္ေနပံုမ်ား ေဒါသပြားစရာ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ဆိုးၿပီး
“ထြက္သြား … ငါ့ေရွ႕ကထြက္သြား … နင့္ကို ငါသတ္မိလိမ့္မယ္” လို႔ ေအာ္လိုက္မိတယ္။
“တီ … တီ … တီ”
ေဟာ ကားလာႀကိဳေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က အိတ္ကိုဆြဲ အေျပးေလးဆင္းလာ။
“ဆရာ … တိုက္ပံု က်န္ခဲ့သလားလို႔”
“ေအး ဟုတ္တယ္”
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ေခါက္ တိုက္ပံုျပန္တက္ယူတယ္။ သမီးက တီဗီေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေရးေတာင္ မလုပ္ဘူး။ ေခတ္ ကေလးေတြမ်ား အသည္းယားစရာ။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္လမ္းလံုး ဖတ္ရမယ့္ စာတမ္းအေၾကာင္း စဥ္းစားလာတယ္။ တကၠသိုလ္ကိုေရာက္ေတာ့ ခန္းမႀကီးထဲမွာ လူေတြ စံုေနၿပီ။ အခမ္းအနားမွဴးက ဖိတ္ေခၚလိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာစာရြက္မွ မပါဘဲ တစ္ညလံုး ေတြးထားတာ၊ ေရးထားတာေတြကို တစ္ခ်က္ခ်င္း ေျပာျပႏိုင္ခဲ့တယ္။ စာတမ္းဖတ္ပြဲ အၿပီးမွာလည္း ေမးခြန္းထုတ္သမွ် ေကာင္းစြာ ျပန္ေျဖႏိုင္လို႔ အရမ္းအားရစရာေကာင္းတယ္။
“ဆရာ အရမ္းေကာင္းတယ္။ ဆရာစာတမ္းဖတ္သြားတာ တစ္ခ်က္မွ ပ်င္းစရာ မေကာင္းဘူး။ ဆရာ့ စာတမ္း မိတၱဴေလး တစ္စံုေလာက္ လိုခ်င္ပါတယ္”
ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးလိုက္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သမီးကို ေက်းဇူးတင္ရမယ္။ သမီးက အားလံုးကို ဆုတ္ၿဖဲလိုက္ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စာတမ္းဆိုတဲ့ အေႏွာင္အဖြဲ႔ႀကီးက မရွိေတာ့ဘူး။ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုႏိုင္ခဲ့လို႔ ပိုၿပီးေတာ့ ေကာင္းသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာေတြကိုလည္း ျဖည့္စြက္ေျပာႏိုင္ခဲ့တယ္။
“သမီးေရ … သမီး”
ကၽြန္ေတာ္က မုန္႔ထုပ္ေလးကိုကိုင္ၿပီး သူ႔ကို ေခ်ာ့ရေတာ့မယ္။ သူႀကိဳက္တတ္တဲ့ အမဲသား ဟမ္ဘာဂါလည္း လမ္းကေန ဝယ္လာၿပီး သမီးစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့။ သမီးက စိတ္ေကာက္ရင္ အရမ္းၾကာ တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နားေတာင္ မလာေတာ့ဘဲေနျပတတ္လို႔ အသည္းကြဲရတာ အခါခါ။
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ထဲအႏွံ႔လိုက္ရွာ။ တစ္ခန္းဝင္ တစ္ခန္းထြက္ရွာ။ ဘယ္မွာမွ မရွိပါလား။ အျပင္မ်ား သြားသလား။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ေစာင့္။ ညဥ့္နက္သည္အထိ ျပန္မလာ။
ကၽြန္ေတာ့္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြဲသြားတာ အၾကာႀကီးပါ
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ျခင္းေဝဒနာ စတင္ၿပီး ခံစားရတယ္။ စာေတြလည္း မဖတ္ခ်င္။ မေရးခ်င္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သြားရမယ့္ေနရာ၊ သင္ရမယ့္စာ၊ လက္ခံထားတဲ့ အလုပ္ေတြ အားလံုးကို ပစ္ထားၿပီးေတာ့ ျဖစ္သလိုေနထိုင္လိုက္မိတယ္
သမီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေတာ္ေလး စိတ္ဆိုးသြားပံုရတယ္။
သမီးေလး ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြဲသြားခဲ့တာ အၾကာႀကီးပါ။
တစ္ည
ကၽြန္ေတာ္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး လမင္းႀကီးကို ေငးေနမိတယ္။
“ကလစ္ … ကလစ္ … ဂ်စ္ … ဂ်စ္”
ဘာသံလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ၾကည့္မိတယ္။ တံခါးဆီကပဲ
“ေတာက္ … ေတာက္ … ေတာက္ … ေတာက္”
တံခါးေခါက္ေနသလား။ ဒီအခ်ိန္ႀကီးမွ ဘယ္သူလဲ
“ဘယ္သူလဲ … သမီးလား”
ဘာသံမွ မၾကားရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ထြက္မယ္အလုပ္မွာ
“ေတာက္ … ေတာက္”
ကၽြန္ေတာ္ တံခါးဖြင့္လိုက္မိတယ္
“အို … သမီး … သမီးပါလား … ဘယ္မ်ား သြားေနတာလဲ သမီးရယ္ … ေဖေဖႀကီးကို ပစ္ၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ အၾကာႀကီး ခြဲသြားရတာလဲ … သမီးေလး … အို … ပိန္သြားလိုက္တာကြယ္ … ေနမေကာင္းဘူးလား … လာေလ … ဝင္ခဲ့ေလ”
သမီးေလးက ေဘးကို လွည့္ၾကည့္ေနတယ္
“ဘယ္သူလဲသမီး … ဘယ္သူ ပါလာလို႔လဲ … ေခၚလိုက္ေလ … ေခၚလိုက္ … ေဖေဖႀကီး ေပ်ာ္လိုက္တာကြယ္”
သမီးေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္
“ေဖေဖႀကီး သမီးေလးကို ခြင့္လႊတ္ၿပီးသား … ေနာက္ မဆူေတာ့ဘူးေနာ္ … လာေလ … ဝင္ပါ”
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မထင္မွတ္တာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ကေလး ေလးက သမီးေဘးမွာ လာရပ္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္
“ဘယ္သူလဲ … သမီး … သူက ဘယ္သူေလးလဲ”
သမီးက ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ကို ငံု႔ၿပီးေတာ့ နမ္းလိုက္တယ္
“အို … မဟုတ္တာ မလုပ္ပါနဲ႔သမီးရယ္ … ရပါတယ္ … ေဖေဖႀကီး ခြင့္လႊတ္တယ္လို႔ ေျပာၿပီးၿပီေလ”
ကၽြန္ေတာ္ေျပာလို႔ မဆံုးေသးဘူး။ သမီးေဘးက ကေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ကို ကိုင္လိုက္တယ္။
“ဘယ္သူလဲ … သမီး … သူကဘယ္သူလဲ”
သမီးက ဘာမွ မေျပာဘူး အိမ္ထဲကို ဝင္သြားၿပီးေတာ့ တီဗီေရွ႕မွာ ေငးေနတယ္။
“ဟုတ္တာေပါ့ … သမီးကို တီဗီ ဖြင့္ေပးရမယ္။ ေဖေဖႀကီး တီဗီမၾကည့္တာေတာင္ ၾကာၿပီ”
ကၽြန္ေတာ္ တီဗီဖြင့္ေနခ်ိန္မွာ သမီးက
“ေညာင္” လို႔ ေအာ္လိုက္တယ္။
