မႈိရတဲ့ေန႔
“ဆရာႀကီး မႈိသြားတူးရေအာင္”
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ၿပီးေတာ့ စာဖတ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို တပည့္ေက်ာ္ လွေအာင္က လာေျပာတာ
မၾကာေသးမီက ကိုတင္ျမင့္နဲ႔ ေမ်ာက္ပစ္လိုက္သြားၿပီးကတည္းက ေတာထဲဆိုရင္ ေၾကာက္ေနတာ။
“လွေအာင္ မႈိတူးတာ သူမ်ားအသက္ သတ္ရေသးလား”
“ဆရာႀကီးရယ္ မႈိက ေတာထဲမွာ အေလ့က်ေပါက္တာပါ။ ဘယ္သူ႔အသက္ကို သတ္ရမွာလဲလို႔”
“ေအးပါကြာ ငါမႈိတူးတာ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး သြားၾကတာေပါ့”
လွေအာင္က ပလိုင္းႀကီးတစ္လံုးကို နဖူးကေန ေက်ာမွာ သိုင္းထားတာ။ ခါးမွာကလည္း ဓားေကာက္ႀကီး ခ်ိတ္လို႔
“ေဟ့ … မင္း ဓားႀကီးက”
“ေတာထဲသြားတာ ဓားနဲ႔ ေလးခြေတာ့ ပါရမွာေပါ့ဆရာႀကီး”
“ေၾသာ္ … ေအးပါ … ေအးပါ”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းရဲ႕ေနာက္ေက်ာက ေတာင္ကုန္းကို ဝင္လိုက္ရင္ ဝါးေတာ။ ဝါးေတာဆိုလို႔ ဝါးပင္ အႀကီးႀကီးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ပ္လံုးေလာက္ ဝါးေလးေတြေပါက္ေနတာ။ ေတာင္ကုန္းကဆင္းလိုက္ရင္ ခင္ပန္းေခ်ာင္း။ ေခ်ာင္းကေန တစ္ဖက္ကို တက္လိုက္ရင္ေတာ့ မိမုန္းေတာႀကီးထဲေရာက္ေတာ့တာပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ကေန လွေအာင္က အသြက္ေလွ်ာက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ဆရာပဲ။ သူ႔ေလာက္ေတာ့ လိုက္ႏိုင္ပါတယ္ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ေျပးလိုက္ေနရတယ္။ လွေအာင္က ဓားအိမ္ထဲက ဓားေကာက္ႀကီးကို ထုတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ေရွ႕ကေန ေဝွ႔ယမ္းသြားတယ္။ သစ္ကိုင္းေတြ တိခနဲ ျပတ္ျပတ္က်သြားတယ္။ သူတို႔ ေတာမွာက ဓားေကာက္ႀကီးေတြဟာ သူတို႔အသက္ပဲ။
လွေအာင္က ခ်ံဳကို ၿဖဲၾကည့္လိုက္တယ္။ မႈိေလးေတြပါလား
“မႈိေတြေလကြာ ခူးရေအာင္”
“ထားလိုက္စမ္းပါ ဆရာႀကီးရာ … မက္ေလာက္စရာ မဟုတ္ပါဘူး”
သူေျပာခ်င္တာက မႈိေတြ႔ ပြင့္အာၿပီးၾကာလို႔ ႏြမ္းသလိုလိုျဖစ္ၿပီး ေပါက္ၿပဲေနလို႔ စိတ္မစားသလိုေျပာတာ
“ေတာ္ေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ေကာင္ … အဲဒါ စားလို႔ရတာပဲ မဟုတ္လား”
“လာပါ ဆရာႀကီးရာ ေရွ႕မွာ အမ်ားႀကီးပါ”
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဒီလိုပဲ တစ္ပြင့္ေတြ႔ ႏွစ္ပြင့္ေတြ႔။ အဲဒီေကာင္က လွည့္ကို မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္ခုထဲ ဆင္းလိုက္တယ္။ ေရကစပ္စပ္နဲ႔ ေအးစိမ့္ေနတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းအေပၚမွာက ခ်ံဳပင္ေတြက ေပါင္းမိုးႀကီးတစ္ခုလို မိုးထားတယ္။
“ဆရာႀကီး”
“ေဟလကြာ”
“သားတို႔ ဒီေခ်ာင္း႐ိုးအတိုင္း ျဖတ္ရမယ္”
“ျဖတ္ေလကြာ”
“ဒီအတိုင္း ျဖတ္လို႔မရဘူး”
“ဘယ္လိုျဖတ္ရမွာလဲ”
“ဟိုမွာ ၾကည့္ေလဆရာႀကီးရဲ႕”
သူညႊန္ျပတဲ့ေနရာက ေမွာင္ေတာင္ေတာင္။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္မွ သစ္ကိုင္းေတြက အသက္ဝင္ ေနသလို လႈပ္ရွားေနပါလား။
“သစ္ကိုင္းေတြက လႈပ္ေနတာလား”
“မဟုတ္ဘူး ဆရာႀကီး အဲဒါ ကၽြတ္ေတြ”
သူကေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္းကို ခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ကၽြတ္တစ္ေကာင္ဆီကို ထိုးေပးလိုက္တယ္။ ကၽြတ္က သစ္ကိုင္းေပၚတက္လာေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ကို ထိုးျပတယ္။ အလိုေလး နည္းတဲ့ ေကာင္ႀကီး ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ေမွ်ာ့ေလာက္ရွိတယ္။ လန္းလန္း လန္းလန္းနဲ႔။ အသည္းယားစရာ။ ရြာထဲမွာ ေတြ႔ဖူးတာက ေသးေသးေလးေတြ
“မင္းဟာက ကၽြတ္ေတြေရာ ဟုတ္ရဲ႕လားကြာ”
“လူ႕ေသြးနံ႔ရလို႔ ထြက္လာၾကတာဆရာႀကီး။ အဲဒါ ဒီေအာက္ကို ျဖတ္လိုက္တာနဲ႔ ခုန္ခ်ၿပီး ကိုက္ေတာ့တာ”
“ဒါဆိုလည္းလွေအာင္ရာ တျခားကိုသြားတာေပါ့”
“မဟုတ္ဘူးဆရာႀကီး မႈိက်င္းက ဒီ႐ိုးေခ်ာင္းရဲ႕ အစြန္းမွာ ရွိေနတာ။ အဲဒါ သားပဲသိတယ္”
“ဟာ ဒါဆိုရင္ ဘယ္လိုျဖတ္မလဲ”
“သားျဖတ္တဲ့အတိုင္းျဖတ္ေလ” တဲ့
သူက ပုဆိုးေလးကို ေခါင္းလံုေအာင္ၿခံဳလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စုကိုင္ၿပီး တစ္ခါတည္း ႐ိုးေခ်ာင္းေလးအတိုင္း ေျပး ေတာ့တာပဲ။ ဟိုးအစြန္းေရာက္ေတာ့ ပုဆိုးကို ခၽြတ္ခ်ၿပီး သူ႔အေပၚခုန္ခ်တဲ့ ကၽြတ္ေတြကို ခါခ်ေနတာ။
“ဆရာႀကီး လာေလတဲ့”
အဲဒါမွအခက္။ ကိုယ့္မွာက သူ႔လို ေဘာင္းဘီ ေအာက္ခံမပါ။ ပုဆိုးကို အေပၚစုကိုင္လိုက္ရင္။ ဟာ … မျဖစ္ပါဘူး
“လွေအာင္ေရ … သြားေတာ့ … ဆရာ မလိုက္ေတာ့ဘူး”
“လာပါဆရာႀကီးရ ေၾကာက္ေနတာလား”
တပည့္က ေၾကာက္ေနသလားလို႔ ေမးလိုက္တာ မခံႏိုင္ဘူး။ တို႔ဆရာႀကီးက ငေၾကာက္ႀကီးလို႔ ေက်ာင္းမွာ ျပန္ေျပာရင္ ဒုကၡ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ သြားရေတာ့မွာပဲ။
ပုဆိုးကို အေပၚေခါင္းလံုေအာင္လုပ္။ ေအာက္ကိုလည္း မေပၚေအာင္ဆြဲထုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ပံုစံကို ျမင္ၾကည့္ၾက ပါေတာ့။ အထက္ဆြဲ၊ ေအာက္ဆန္႔၊ အဲဒီအေနအထားမွာ ေျပးေနရတာ ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔
“လာ … လာ ဆရာႀကီး”
လွေအာင္က ကၽြန္ေတာ့္အေပၚကို ခုန္ခ်တဲ့ ကၽြတ္ေတြကို ဓားေကာက္ႀကီးနဲ႔ ျခစ္ခ်ေပးေနတယ္။
“ဟူး … ဆိုးလိုက္တာကြာ”
“ကုန္ပါၿပီဆရာႀကီးရဲ႕”
“ေသခ်ာရဲ႕လားကြာ”
“ေသခ်ာပါတယ္ … မရွိေတာ့ပါဘူး”
မရွိေတာ့ဘူးသာဆိုတယ္။ ယားက်ိက်ိနဲ႔ သူ႔ေနာက္က လိုက္လာရေတာ့တယ္။ ႐ိုးေလးကေန ကၽြန္းေတာႀကီးထဲ ဝင္လိုက္မိတယ္။ ေတာက အံု႔မႈိင္းေနတယ္။ မိုးေတြက ရြာထားၿပီး ေနေလး ႏွစ္ရက္ေလာက္ ဆက္ပူ လိုက္ေတာ့ ေျမေပၚက အရြက္ေတြရဲ႕ ပုပ္သိုးသိုးအနံ႔ေတြကိုလည္း ရေနတယ္။
လွေအာင္က ခ်ံဳတစ္အုပ္ကို ဓားနဲ႔ ခုတ္ၿပီးရွင္းေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
“႐ွဴး” ဆိုတဲ့ အသံႀကီးၾကားလိုက္ရတယ္။
“ဘာလဲကြ လွေအာင္”
လွေအာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရွ႕မတိုးဖို႔ လက္ကို တားထားတယ္။
“ေဝါ” ဆိုတဲ့ အသံႀကီးကို ၾကားလိုက္ရၿပီးေတာ့ လွေအာင္က သူ႔လက္ထဲက ဓားေကာက္ႀကီးနဲ႔ အားကုန္ လႊဲေပါက္လိုက္တယ္။
“ဘာလဲ … ဘာလဲ”
ကၽြန္ေတာ္က သူတိုးသြားတဲ့ေနာက္ကိုလိုက္ခဲ့တယ္။ ေႁမြတစ္ေကာင္ပဲ။ သူေပါက္လိုက္တဲ့ ဓားက ေႁမြရဲ႕ ခါးကို ေဖာက္ၿပီးေတာ့ အင္ပင္ႀကီးရဲ႕ အျမစ္ၾကားမွာ စိုက္ေနတယ္။ ေႁမြက လူးလြန္႔ေနတယ္။ လွေအာင္က ေဘးက ေက်ာက္တံုးကို ယူၿပီးေတာ့ ေႁမြေခါင္းကို ထုလိုက္တယ္။
“ဆရာႀကီးေရ ပြတာပဲ။ ယုန္ေထာင္ ေၾကာင္မိ”
“မင္းဟာကလည္း ေႁမြမိတာပါကြ”
ေႁမြက ကၽြန္ေတာ့္ လူႀကီး လက္ဖ်ံလံုးေလာက္ရွိတယ္။ လင္းေႁမြႀကီးပါ
“မင္းကြာ ျမင္တတ္တယ္”
“သူက ကၽြန္ေတာ္တူးမယ့္ မႈိက်င္းမွာ လာေစာင့္ေနတာေလ ဆရာႀကီးရ။ နတ္ေပးတာပဲ။ ဒီကိုမလာခင္ ရြာဦးမွာ နတ္ကန္ေတာ့ခဲ့တာ မွန္ေနၿပီ”
လွေအာင္က ခ်ံဳေတြကို ရွင္းလိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္ အဲဒီေလာက္မ်ားတဲ့ မႈိက်င္းကို ခုမွေတြ႔ဖူးေတာ့ တယ္။ အငံုေလးေတြ စီၿပီးေတာ့ အေပၚကို ထိုးေထာင္ေနလိုက္တာ လွပါေပ့။ မႈိက်င္းက အနည္းဆံုး လက္ တစ္ဝိုင္းစာေလာက္ရွိမယ္။
ေပ်ာ္လိုက္တာ ဒီတစ္ခါ မႈိေတြကို ခူးရတာ ေပ်ာ္လိုက္တာမ်ား။ ဒါေၾကာင့္ မႈိေတြ႔တဲ့ မ်က္ႏွာလို႔ ေျပာတာေနမွာ။
ကၽြန္ေတာ္က မႈိေတြကို လွေအာင္ယူလာတဲ့ ပလိုင္းထဲ ခူးထည့္ေပးေနတယ္။ လွေအာင္ကေတာ့ ေႁမြကို အေရခြံေတြ ဆုတ္ၿပီးေတာ့ အနားက အင္ဖက္နဲ႔ထုပ္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျပန္ကေတာ့ ကၽြတ္ေတြေပါတဲ့ေခ်ာင္းကို မျဖတ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္းေတာေပၚကေန ပတ္ဆင္း လိုက္တာ ရြာလယ္ကြင္းေတြထဲ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။
အဲဒီညကေတာ့ လွေအာင္ခ်က္ေပးတဲ့ ေႁမြသားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္လက္ရာ မႈိဟင္းေတြစားၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔ အိပ္ရာက မနည္းထရတယ္။
ေက်ာင္းမွာ စာဝင္သင္ေတာ့ ကေလးေတြက ရယ္က်ဲက်ဲျဖစ္ေနၾကတယ္။
“ဟဲ့ေကာင္ေတြ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ မ်က္ႏွာက မခ်ိဳမခ်ဥ္”
“ဟီ ဟိ” တဲ့
“ဘာလဲကြ … စိန္ေမာင္ ေျပာစမ္း”
“ဟီး ဟီး ဆရာႀကီး … လွေအာင္က ဆရာႀကီးက မေန႔က ႐ိုးေခ်ာင္းထဲမွာ ေျပးလိုက္တာ ဖင္ေျပာင္ႀကီးနဲ႔လို႔ ေလွ်ာက္ေျပာတယ္”
“ဟာ … ေခြးမသား လွေအာင္ … မင္းက ငါ့ေရွ႕ကေနၿပီး ဘာျဖစ္လို႔ ဖင္ေျပာင္တယ္ ေျပာရတာလဲ”
“ဖင္လို႔ေျပာတာ ေတာ္ေသးသေပါ့ဆရာႀကီးရာ” တဲ့
“ေခြးမသား”
