ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ကဗ်ာ မရိွရင္မႏိုင္ပါ...သူ႔ဘဝမွာ ကြၽန္ေတာ္လိုသလို သူ႔ဘဝမွာလဲ ကြၽန္ေတာ္လိုတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ တစ္သက္ ေမ့ရက္စရာ မရွိတာ ကဗ်ာပါ ခင္ဗ်ာ....
စာေတြ ေရးၿပီး စာေရးဆရာတစ္ေယာက္လုပ္မယ္လို႔ ကေလးဘဝ ကတည္းက စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ေလေတာ့ ေတြ႕သမ်စာေတြ အကုန္ဖတ္ျဖစ္တယ္။
ကဗ်ာလို႔ ကိုယ္ထင္တဲ့ စာပိုဒ္ေလးတစ္ခုကို စာရြက္တစ္ရြက္ေပၚ ခ်ေရးလိုက္မိတယ္...
"ဖူးငံုခ်စ္ပန္း၊ ပ်က္ေၾကြႏြမ္းလို႔
ကိုသန္းဘဝ၊ မလွပ၊
တမ္းတေဆြးကာ၊ မေျဖသာ"တဲ့
အဖြဲ႔အႏြဲ႔က ေလးလံုးစပ္ကို တိတိပပျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ကာ ေရးလႊတ္လိုက္မိတယ္။ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္မွာ ဂ်ာနယ္တိုက္ တစ္တိုက္ဆီ အရဲစြန္႔ ပို႔မိေတာ့ အယ္ဒီတာရဲ႕ လံုးျခင္းနဲ႔ တည့္တည့္ တိုးခဲ့တယ္။
အခ်စ္နဲ႔ ေတြ႕သူတိုင္း ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္လို႔ ဆိုေလေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ေတြ႕ေအာင္ အားထုတ္ရင္း ကဗ်ာေတြ တစ္ပုဒ္ၿပီး တစ္ပုဒ္ ဆက္တိုက္ ေရးထုတ္မိတယ္။
ကဗ်ာေရးဖြဲ႔ပံုေတြ ကြ်န္ေတာ္ ေလ့လာမိတယ္။ ေလးလံုးစပ္၊ ဘီလူးရယ္ ေနာက္ေတာ့ တျခားေရးထံုးေတြလည္း ဖတ္ေလ၊ ေရးေလ၊ ကဗ်ာေကာင္း မျဖစ္ေလလို႔ ထင္လာတယ္။
ကိုယ့္အေရွ႕မွာ 'က'ႀကီးကေန 'အ'အထိ ျမန္မာဗ်ည္း ၃၃ လံုးကို ခ်ေရးထာတယ္။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စပ္ေတာ့မယ္ ဆို စိတ္က ရြတ္ေနမိတယ္။
က၊ကာ၊ကိ၊ကီ၊ ကု၊ကူ၊ေက၊ကဲ၊ ေကာ့၊ေကာ္၊ကံ၊ကား....
ကိုယ္ေရးၿပီးသား စာတစ္ပုဒ္နဲ႔ ကာရန္တူ အခ်ိန္အဆက္ မိဖို႔ရာ ဘယ္လို ေရးရမလဲ စဥ္းစားရ က်ပ္လာတဲ့အခါ ေက်ာက္သင္ပုန္းနဲ႔ ေက်ာက္တံကို အသံုးျပဳလို႔ စာသင္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာေတာ္ဦးပ႑ိတ ကို သတိရမိရဲ႕၊
ကေလးဘဝမွာ အလြတ္ရြတ္ဆိုခဲ့ရတဲ့ အဲဒီစာသားေတြက ကဗ်ာေရး တိုင္း အသံုးတည့္ေနတုန္းပဲ။
"ကဗ်ာ ဆရာဟာ... ကပ်ာကယာ ကာရန္ယူေရးဖို႔
ရင္တြင္းစကားသံကို စကားလံုးနဲ႔ တဲ့တဲ့သံုးလိုက္ေလေတာ့၊
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို အလွအပနဲ႔ မူေဘာင္က်က်၊ ကႏြဲ႕ကလ် မျဖစ္ေပဘူး။
ဟူး...အသက္အရြယ္ႀကီးတဲ့ အမယ္ႀကီးလို
အရိုးအဆစ္ေတြ ခိုင္ေနတာကို၊ ကဗ်ာလြတ္အက စသင္ေပးမိေတာ့
ခမ်ာ...သနားစရာ ကုန္းကြကြနဲ႔
ပံုမက်၊ပန္းမက် ျဖစ္သလို၊ ကဗ်ာရနံ႔ မရခဲ့ဘူးေပါ့ေနာ္..."
အဲဒီ့လို ကာရန္အတိအက် မပါတဲ့ စာပိုဒ္ေတြေတာ့ ေန႔တိုင္းလိုလို ေရးေနမိေတာ့တယ္။ ကဗ်ာ ျဖစ္၊မျဖစ္ ေသခ်ာ မသိေပမယ့္ ရွိေစေတာ့...
ဒီလို အခက္ေတြ႕ေတာ့ ကာရန္မိေအာင္ အားထုတ္ရင္းက ကဗ်ာရဲ႕ ဆိုလိုခ်င္တဲ့ အနက္ကို မထိေပမယ့္ ကဗ်ာမျဖစ္၊ စကားေျပမေရာက္နဲ႔ ငါ့ႏွယ္ ကဗ်ာဖ်က္သူဘဝ ေရာက္သြားမွာ ေၾကာက္ရခ်ည္ရဲ႕ ဆိုၿပီး....
ကဗ်ာေရးတာ ခဏရပ္လို႔ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ စာအုပ္ေတြ ဝယ္ဖတ္မိခ်ိန္ ဘာသြားေတြ႕သလဲ ဆိုေတာ့......
ကဗ်ာ ဥာဏ္ကြန္႔ျမဴးခ်ိိန္နဲ႔ စကားလံုးေတြ ေရြးခ်ယ္သံုးတတ္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတဲ့ ဗီဇစိတ္နဲ႔ အတတ္ပညာေပါင္းဖြဲ႕မႈကို ျမင္မိသလိုပဲ။ စာလံုးေပါင္းကို လည္း သတိထားမိပါတယ္။
တစ္ေန႔တစ္ပုဒ္ကဗ်ာ....ေရးရမွေက်နပ္ရတဲ့ဘဝပါ.ကဗ်ာဟာ ကြၽန္ေတာ့္ငယ္ခ်စ္ဦးပါ..
Steemitမွာအလုပ္ရတာေပ်ာ္မိပါတယ္..ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့...ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးတင္ခြင့္ရလို႔ပါ.။ေက်းဇူးပါ.
credit form google photo
Thank steemit.
wow..nice