განსმდგომი შუაკაცი (გაგრძელება)
„არა იპარო…“
ყველაზე რთული, არჩილისათვის, აი ეს იყო. იმდენად რთული, სისულელეს უწოდებდა ხოლმე. ჯერ ეს ერთი რომ, კომბინაციას პარვად არ თვლიდა, მეორეც ის რომ, რად უნდა ყოფილიყო დოყლაპია და სხვაზე ნაკლები, მესამეც ის რომ, აგრეთვე სხვისა არ იყოს, ძლიერ უყვარდა კარგი ცოლ-შვილი და მეოთხეც რომ, ყველაზე მთავარი, გასამართლებლად იყო კიდევ ერთი რაღაცა…
და მაინც, „არა იპარო“, – ჟღერდა.
…ბნელ ღამეობით, რის მოიდუმლო, მთლად იქითურა, სხვაკანონება, მარტივად სიზმარს რომ ეძახიან, გადასვლამდე, იყო რაღაც ნათელი ჩქამი, გაელვება რამ ბურანეული და მაინც ისე მკაფიოდ ცხადი, თანაც მკაცრი და თან სათნო, დიახ, შორით მართალი, რომ – „არა იპარო…“ და რაღაც უფრო გაცილებით ძლიერის შიში, ვიდრე ეს ლაყე ინსპექტორი თუ მრისხანე რევიზორი თუ დიდრონი პროკურორია და სხვა, და სხვა, და მაინც, შვებად, ეჰ, ყოველთვის რომ არსებობს შვება – დიდის იმედით გახსენებული: „არა კაც – ჰკლა“ და, ამშვიდებდა, ეს. ძალიან არა, – ისე რა; თითქოს. ეს ერთი მცნება, მარტოკინად დაურღვეველი, ნეტა დანარჩენთ, ცხრად წონოსანთა, თუ ეყოფოდა? გადმოსწონიდა?… სიკვდილის მერე. თუ, დავუშვათ და… რაღაცა იდო ღამეში სუფთაც, ასამაღლებელი, წარმოიდგინეთ, ნათელიც იდო, დღისდღეობით კი, ხანდახან, მზისით, ისე ბნელოდაა… რაღაცაც იყო ღამეში ნაღდი და სარკესაებრ მისაჩერები – ნეტავი ვინ ვარ… იძინებდა.
დღე სულ სხვა რამ იყო – წამოდგომა და ტანთ ჩაცმა,რამე, ხანდისხანობით – პიანისტი როდიონოვი, და მერე შხაპი, საგულდაგულო პირპარსვა და გამოწკეპილობა: იქ, სამსახურში, გამოზომილი თავდაჭერა, და სათუო გადახვევათა საფუძვლიანი აწონ-დაწონვა, მართლა ისე-უბრალოდ კი არ მოდიოდა კაი ცხოვრება; საწინწამსვლელოდ კარგად ფასობდა იუმორი და შესანიშნავი სიტყვა-პასუხი იქ, სადაც საჭირო იყო, და მზადყოფნისა და მორჩილების გამოსახატავად – ჟუჟუნი თვალთა, რაღა თქმა უნდა მხოლოდ იმათთვის, ძლიერულად რომ საჭირონი იყვნენ, საჭირო იყო აგრეთვე ნიჭი ქრთამის საჩუქრად გარდასახვისა, და სხვა, რაოდენი რამ იყო საჭირო, ეჰ, დღეისდღეობით,როგორ ბნელოდაა… და თანაც, ღამე, ყოველდღე – ღამე,დაეჭვება და ხიან-მიწიანი მომავლის შიში, და სადღაც ამოკითხული თუ მოსმენილი, რომ დაძინებამდე, ძილის წინ, თითქოს, არის გარდამავალი წმი, როდესაც ჩვენ-ჩვენი თავი სუყველამ ვიცით… ასე იყო, კი, თუ, რაღა თქმა უნდა, არ იყო ნასვამი, ბლომ-ბლომობითაც, – ხშირხშირაობით გახლდათ, ხანდახან ლიფტში ძლივს აგნებდა საჭირო ღილაკს, და სანამ ოთხივე გასაღებს კუთვნილ ქარქაშში შეასწორებდა, კვლავაც მეზობლის ღრიჭოსაკენ გაექცეოდა თვალი – ისევ მართა და, ისევ ფიქრობდა… მაგრამ ვერა და ვერ იქნა, ვეღარაფრით მოაცილა იმ თავის გრძელ დანას ვობლასი სუნი. არადა, გადასაგდებადაც არ ემეტებოდა, შეჩვეული იყო, მოგონებებსაც აღუძრავდა – ზღვაო, ტყე, რამე…რა აღარ სცადა – დიდხანს ხეხავდა, ცივი წყლითაც და მდუღარეთიც რეცხდა, და რეცხდა,საპნიან წყალში მთელი ღამით ჩადო და, მაინც, დაყნოსვისას, ეჩვენებოდა თუ რა, მაინც ასდიოდა კრიალა ლითონს ავად ამომჭოლი, სუნი. ისევ და ისევ ხეხდა და ხეხდა, და , ფიქრობდა თანაც… „არა იპარო“ – გაბათილებებისა და საჭიროების მიუხედავად, ეს ალბათ მაინც ცუდი რამ გახლდათ, მაგრამ არ იყო ის ორი კაცი, დაახლოებით მათივე საქმის მიმდევარნი, ყოვლად სათნოები, უბოროტონი, გაჭირვებულთა დამხმარენი, და სიკეთისას თვალები უფრო უსველდებოდათ, ეს რაღა იყო… რეცხავდა, დანას.
„არა იპარო…“ დიდი ამბავი, კაცს ხომ არ ჰკლავდნენ, მაგრამ ხანდახან ისე ძალუმად, ისე აშკარად წამოუვლიდათ იქამომდე ღონიერი, – დაკუნთულივით, და თან წრიალა, ეჭვი, ვერ ერეოდნენ, ვეღარ მალავდნენ და, თუმც სიტყვა „პარვას“-ს არ ახსენებდნენ,თავს იმართლებდნენ სხვადასხვანაირად, აი, თუნდაც ასე: გვერდითა წრეელმა ერთხელ ძალიან მოიწყინა და, ალაპარაკდა. რამ მოუარა, ჯერ არ იცოდნენ, იგი კი ისე სევდიანად ლაპარაკობდა… ის ჰყვებოდა რომ, ადრე არ იყო ასეთი ცუდი – „მე ადრე კარგი ბიჭი ვიყავი“, რომ სკოლაშიაც, და უმაღლესშიც, მშვენივრად სწავლობდა: „ხუთები მქონდა“, ის ნაღვლიანად იხსენებდა რომ, თურმე ძლიერად სწამდა ამ პლანეტისა, – „მე დედამიწა უკიდეგანო, უფსკერო და დიადი მეგონა მაშინ,“ და ყმაწვილობისას ამა ცხოვრების სასრულობანას ვერ იჯერებდა კი არა, აზრადაც არ მოსდიოდა, არცა ფიქრობდა: „მე, მეგონა, რომ, არასოდეს, არ მოვკვდებოდი“, – უბრალოდ, ვერცკი წარმოედგინა, მაგრამ თანდათან, მერე და მერე, მოგეხსენებათ, ცხოვრების ალაგ დროული და ალაგ-ალაგ უდროო, გამორჩევითი წესი: ხან ნათესავი, ხან – მეზობელი, ყველაზე მწარედ – თანატოლი ხანაც, უკვდებოდა და, დაიმ ერთადერთს, წყალი რომ მართლა არ გაუვა, საკმაოდ მიხვდა: „უცებ დამაწვა, ერთბაშად ჩავხვდი, რომ მოვკვდებოდი… აუცილებლად, როდესმე, სადღაც…“ და ამას ისიც დაერთო რომ, ის დიდი რწმენა, ამ პლანეტისა, თანდათანობით შემოაცვდა: „მე დედამიწა უკიდეგანო რომ მეგონა და, ამით მომქონდა, მისიანს, თავი, თურმე რა – ისიც არაფერი ყოფილა, თურმე, თურმე კოსმოსში მტვრის ნამცეციც კი არაა, თურმე“, და ამ ვთქვათ და ნამცეცის, – მეტრილიონედს – აი, მასავით ძალიან პაწა ადამიანს რითიღა უნდა ეგრძნო რაიმე ძალა – ჰამაც, მოკვდები… და ყველაფერი დამთავრდება სიკვდილის მერე. ხომ ასეა, ეს? „თანაც, ცხოვრება, ძალზე გრძელი გვგონია ხოლმე,“ დანაღვლიანდა, მიყუჩდა და, წყნარის ხმით დაამატა მერე, რომ თავად ეს დროც, ეს წყეული, ისე გადის რომ, ყოველი წამი იმ ოხრობასთან მიახლოებაა, და რაგინდ ბევრი იცოცხლო კაცმა, თურმე, „იმ მარადიულ დროსთან შედარებით, არც საწყისი რომ არა აქვს და არა აქვს ბოლოც, მთელი ცხოვრება აი იმასთან შედარებით სულ დიდი-დიდი მცირე ფინჩხაა ნაკლული წამის, – და, კიდევ მეტად მოიბუზა. მერე კი თითქოს გამხნევდასავით, თავი ასწია გვერდითა წრეელმა, ჯიბესთან მარდად, უნებურად გაიკრა ხელი, მოყოჩაღდა და, საკვირველებავ, აეს სტრიქონიც დაამატა: „მაგრამ რადგანაც კაცნი გვქვიან – შვილნი სოფლისა…“, ამიტომ, კაცად რომ ეგრძნო თავი, „ამ სისულელეშიც, ამ გაელვებაში, გადაპრანჭულად „მთელი ცხოვრება“ რომ ჰქვია და ისე კი ჯანდაბისაკენ მიჩინდრიკობს, ნუთუ ამ წამისწამობაში თლათ პატაე-პატარა სურვილთა დაკმაყოფილების უფლება არ უნდა გქონდეს?.. მოდი აქ ბიჭო!“ – მკაცრად გასძახა და მაშინვე გაკვირვებით ახედა თურმე ისედაც იქვე მყოფ, თავთით წამომდგარ ოფიციანტს, კარგა ხანს მის ზურგსუკან რომ გახევებულიყო, და უცხო აზრთა პირდაღებულად მოსმენისას ხელთ რომ შეგრილებოდა „ოსტრი-სალიანკა“.
არჩილს კი ბოლო დროს მაინც, სულ უფრო და უფრო ახსენდებოდა აის ამბავი, ბავშვობისდროინდელი, იმ ვრცელ ქალაქში, მანქანათა და ფეხოსანთა დიდარეულობისას, მეხად განცდილი – რომ ყველა ისინი, ესე იგი ჩვენ, რიგითი და ურთიერთისთვის სრულიად უცხო ადამიანები, რაღაც უხილავი, სათუო ქსელით ვართ ერთიმეორეზე გადაბმული, გადაჯაჭვულნი, რომ ერთმანეთზე, გინდაც არ ვიცნობდეთ, დამოკიდებულები ვაართა. მაგრამ ეს არ უნდა ყოფილიყო სავსებით სწორი, აგვეღო თუნდაც, აი ეს მართა – ხომ კარის მეზობელი იყო არჩილისი, მაგრამ, აბა რა საერთო ჰქონდათ… თუმცა კი, რაღაც მაინც გააჩნდათ – მართა ხომ უშოს აწყენინებდა და უშოს ცუდი გუნება-განწყობილება წრეელებზედაც გადადიოდა, აი ამაში იყო მაინც პატარა საქმე… ისე კი, მართასთან მანამდე – მხოლოდ „გამარჯობა-გაგიმარჯოს“ და სხვა არაფერი, მაგრამ ერთხელაც, შინ რომ ავიდა არჩილი და, ზაფხული იყო, ცოლ-შვილი აგარაკად ჰყავდა, გასაღებთ-აცმა რომ მოიმარჯვა, კეფაზე უცხო მზერა აეწვა, მიიხედა და, ერთბაშად თავდახრილი, დამორცხვებული ედგა ზურგსუკან ხნიერი მართა. ეს არჩილი კი, გაკვირვებული მთლად, ზემოდან ფართოდ დაჰყურებდა და მერე კი მართამ, როგორც იქნა და, სძლია სიმორცხვეს, ასწია თავი, აჰ, რა ვედრებით ამოსცქეროდა, და ასე უთხრა: „ნეტა მოვკვდებოდე…“ და ჩაქინდრა თავი. არჩილი ერთი პირობა ძალიან დაიბნა, მაგრამ თავს მოერია და როგორც შეეძლო, ანუგეშა: „აბა ეგ რა საკადრისია, პატივცემულო…“ მაგრამ მართამ კვლავაც ახედა, რაღაცნაირი ბევრმაგი მზერით, და უცნაურად გაიმეორა: „ნეტავი მოვკვდე“. „გიჟია, სულელ-ოხერ-ტიალი? – გაიფიქრა არჩილმა მერე, შინ რომ შევიდა. – მე რა ნებართვებს მეკითხება, აიღოს და ასე თუ უნდა, მოიკლას თავი“. მაგრამ აქ ისიც გაახსენდა, მართა ამას რომ დიდ ცოდვად სთვლიდა, თურმე, „მერედა, მე რა შუაში ვარ, აიღოს და ნუ მოიკლავს თავს“, მერე კი გაღიზიანებამ სულ გაუარა, რადგან ზღვისპირობანა მოახლოებულიყო და ახლა საღამოობითაც კი ვარჯიშობდა. ოღონდ უპიანისტროდიონოვოდ. მერე დროულად ჩართო ტელევიზორი, ფეხბურთს გემოზე წამოწოლილმა უყურა, თან ცივ კომპოტს დროდადრო სვამდა – კარგი რამეა აგვისტოში; მერე ერთ ათვისებულ ქალს დაურეკა და ორგანიზმის მოთხოვნილება ხვალისათვის დათქვეს (ხვალ: „მოდი აქ ჩემთან, მოდი აქ ქალო“), ძილის დროც რბილად რომ მოახლოვდა – მთქნარებამ ამცნო, შიშველა ტანზე მხოლოდ ზეწარი წაიფარა, ისიც – მუცლამდე, ნავარჯიშევზე, ხელები უკან, მადიანად, დანებებულივით გადააგდო და გულაღმა, წყნარად, უშფოთველად, მთლად აჩისავით ჩაეძინა, ოდნავ ფშვინავდა ერთხანს, და მერეძალიან ნელა, მაგრამ ღონივრად წამოიმართა, არა, სიზმარი ეს არ იყო, საწოლზე ფართოდ თვალგახელილი იჯდა და ოთახისეულ სიბნელეში რაღაც საზარლის გამორჩევას ძაან ცდილობდა, მაგრამ იქ მაინც ვერაფერი მოიძია და უცებ ფანჯარასთან მომდგარ სულიერს ჰკიდა თვალიდა, გაოგნებისგან. „ჰაჰ“ – შესძახა კიდეც – აქ, ამ შუა ქალაქში, კარგ რაიონში, რა უნდოდადა და ესაქმებოდა ღრმა წყალთა ურჩხულს, თან, მრისხანესა და მუქარიანს კი არა, არა – შეწუხებული, რა უზარმაზრად შეწუხებული, დიდ გამობურცულ სევდიან მზერას რაღაც უმწეოდ, მთლად უილაჯოდ ატრიალებდა, უცხო ვაებითარიდებდა თვალს, და კლანჭებიან თათს თუ რაღაცას, სახესთან ტანჯვით იტრიალებდა, და მთელი სახე ეთქმოდა თუ რა, დიდად ღონიერი, ახორკლილი, გარედანაც კი ეტყობოდა, ძლირ ღრმა ქერცლით დაფარვოდა და თავი ვედრებით სადღაც სადღაც ზემოთკენ რომ ასწია, საკვირველებავ, ახლად გამოჩენი ლყელისავე მძლავრ აბჯარში მცირე ადგილი აქერცვლოდა, და მოვარდისფრო, ღრმად სათუთ კანზე ორად-ორი რამ სიტყვა ეხატა, ლამაზად, მკაცრად, რომელთაგანაც მხოლოდ ერთი გამოარჩია,მისთვის წუნკალი: „არა“.. და, მეორესაც რომ შეაკვირდა, თითქოს დეფიზით სიგრძემომატებულს, ვეღარაფერი ამოიკითხა, ალბათ „იპარო“, ან „იმრუშო“ ეხატა ჩვილ კანს, და მთლად თვალებად გადაიქცა, მაგრამ ფსკერთა მაუწყამ მეორე თათიც ამოიწვდინა სადღაც სიღრმიდან, მაღლა შემართა. აიქიდან კი, კლანჭებიდან, რაღაც ლორწოდ შედედებული სითხე ძალიან ნელა, დიდწვეთობით, და მნვანე ფერის ტანჯვად სდიოდა, და ზედ მეორე საშიშ სიტყვაზეეღვრებოდა, და სულაც დაფარა, არჩილმა ისევ აის მშველელი – „არა კაც-ჰკლა“ გაიხსენა და, აქ კი ფანჯრისამ პირველად, ერთხელ, კვლავ წამებით და თანაგრძნობით, ოღონდ თვალებში წამით შეხედა, და, დაიძირა, სულ ბოლოს – თათით…
გამთენია-ხანს არჩილს მშვენივრად ეძინა, მერე ყოჩაღმა მაღვიძარამ წამოახტუნა, მოგეხსენებათ, რაცაა სისხამი დილა – კაი განწყობა, ოქროყანაში თუ ძმაკაცისას, სხვა წრეელებთან ერთად, ახლა, ზაფხულის გამოისობით, მონატრებული რამ სითხე – ხაში გელის (ზაფხულში ხომ აეს წვნიანი – ათასში ერთხელ), და მერე ისიც მოაგონდა რომ, ნიორს მაინცდამაინც გემოზე ვერ გაურევდა საჭმელს, რადგანაც მერე, ამ შინაარსიან კვირა-დღეს, ათვისებული ქალიც დაეგეგმა, ეგ არაფერი, მცირენივრობა, და ონკანისეულმა რაღაც-ტყვე წყალმა ზღვათა ურჩხული რომ გაახსენა, აი ესეც კი არაფერი, ოღონდ სიზმარი ცოტა მსუბუქად გაუკვირდა – აის ურჩხული რამ დაასიზმრა, რომელი ფსკერთა აქვალანგისტი თავად იყო, უცნაურია სიზმარი მაინც, ჰეჰ.. გასაპნული სახე გულისყურიანად ჩამოიპარს-აიპარსა, საგულდაგულოდ შეიმოწმა და, ის იყო, კარგა გამოეწყო და შარვალზედაც კოხტად შეიბნია ბოლო ღილი, ახალი წრეელის მანქანამაც დაიპიპინა. თავი ფანჯარაში გაჰყო, მხნედ ჩასძახა რომ, ჩაირბენდა ხელათ, ბინას მოავლო
ფხიზელი თვალი – რაიმე ჩართული ან მოშვებული არ დარჩენოდა, კარის სახელურს ჩასჭიდა ხელი, და კარსიქითა რაღაც ხმაური რომ შემოესმა, აქ კი ცოტათი, სულ ცოტათი, ოდნავ შეცბუნდა – ძალიან ადრე, ადრიანი დილა გახლავდათ რადგანაც – და კარის ავ-კეთილსტუმარგამოსაცნობო მინის პაწია ჭუჭრუტანაში გაიხედა და, დაინახა მართა! იდგა და თითქოს ვიღაცას უცდიდა, ჩაექინდრა თავი. არჩილმა კარი ყოყმანის შემდეგ მხნედ გამოაღო, არც მისალმებია, და კიბის ჩარბენამდე ერთი სული კი ჰქონდა, მაგრამ ოთხმაგად მაინც ხომ უნდა დაეკეტა კარი და, რომ შემობრუნდა, მართა ერთი საფეხურით დაბლა დამდგარიყო, რაღაც ვედრებითაც აეწია თავი, აჰყურებდა. არჩილი სრულად დაიბნა და, მერე კი თითქმის უგანა, მაგრამ მართა იქაც გადაეღობა, და რაღაც ხვეწნით, მუდარით უთხრა, ძლიერ ღელავდა: „ნეტავი მოვკვდებოდე…“ – როგორ საბრალოდ, და რა ვედრებითაც, ამოსცქეროდა, კი, მაგრამ აქ უცებ, საკვირველებავ, რა დაამატა: „შენ მდიდარი ხარ… ნეტავი მოვკვდე.“
ვიდრე კიბეს ჩამოათავებდა, გაბრუებული იყო. სულ არ ახსოვდა სიტყვა „მდიდარი“, ყველაზე მეტად ამ მცირე სიტყვამ – „შენ“ – გააოგნა როგორ! აშკარა იყო, მართას უზრდელობით არ მოსვლია ეს, რაღაც სულ სხვა რამ იყო აიამ სიტყვაში – აი ის მართა, მეზობელი, იახლოვებდა!
„რა დაგემართა, – ჰკითხა მერე გვერდითა წრეელმა, – რაღაც ვერა ხარ“. „ჰა? კი, ვერა ვარ…“ – თქვა არჩილმა და მანქანის შუშა ჩამოსწია. ზემო ქუჩებით გადადიოდნენ სოლოლაკისკენ, ქალაქი ცოტა ქვემოთ მოჩანდა, ჯერ ხომ არ იყვნენ უფრორე მაღლა, მერე არჩილმა მთას ახედა და, იმ ნელ ტრამვაის მოჰკრა თვალი, მიაჩერდა, აჰ.
– მე აქ ჩამოვალ.
– რა იყო, კაცო.
– ტრამვაით ავალ.
– რატომ, შე კაცო.
– რაღაც წნევა მაქვს.
– მერე, ტრამვაით უნდა იჩაქჩაქო? ხელათ ავგრიალდებით.
– სწორედ მაგიტომ… – თქვა არჩილმა, რაღაც სწყუროდა, – წნევას არ უყვარს ძალიან სწრაფად ამაღლება, და ტრამვაით ამოვალ, ნელა.
– რა განსხვავებაა, კაცო.
– ნელა ამოვალ. თან, შუაგზაზეც ჩერდება ცოტა… მამა-დავითზე.
– მაშინ სულ ზემოთ დაგიცადოთ?
– არა.
– აბა იქიდან როგორღა მოხვალ.
– დავიჭერ რამეს. ანდა, ფეხით წამოვალ სულაც… იქვე არაა?
– რა არი იქვე…
– გააჩერე, გააჩერე.
და თუმცა ახლა ფუნიკულიორის ქვედა სადგურზე სულ სხვა, ახალი, მამინაცვალივით შენობა იდგა, მაინც ის იყო, აის ადგილი, ბავშვობის მთელი ორი გრძელი წლით უფროსი დედუფალი „ნ“ – ს აიმ პირველმა სიყვარულმა რომ მოიყვანა. ის რანაირი იყო მაინც ის შეყვარება ძალუმი ისე, განა აჩიკო როდესმე წარმოიდგენდა, სარკეში თუ მალულად დაითვალიერებდა თავს? ანდა, მთლად უარესი – ვარცხნილობის საუკეთესოებაზე დიდხანს ეფიქრნა? გაფრთხილებოდა პერანგს და შარვალს? იმდენის მომსწრე ხელისგულზე, დაფასთან ჩამოსაკაკლავი ისტორიული თარიღების ნაცვლად, დაეწერა „ნ“? შატალოზე რა, მახლობელ კინოში თუ წავიდოდნენ იმისი კბილა ბიჭები, აჩიკოს კი რაღაც სხვა სურდა, რაღაც ამაღლებულად განსაკუთრებულსა სთხოვდა შეძრული გული ფა, მოიფიქრა – ფუნიკულიორზე ასვლა გადასწყვიტა და პატარა კაციც ისე საეჭვოდ მყისვე დაეთანხმა, აჩიკომ ერთი გაიფიქრა: „ესეც ხომ არ… შეყვარებული ხომ არ…“, და უცებ, სასტიკი განცდით აიწეწა: „და ამასაც ხომ ის ხომ არ!..“ მაგრამ აჰ, არა, არა, კაკი ისეთი დაბალი იყო, კლასელებს მ ხრამდე ძლივას სწვდებოდა, ჯერ პიონერსაც კი არ ჰგავდა, იმას კი, იიმ, კომკავშირელ „ნ“ – ს, წესით და რიგით თუნდაც ფიქრობრივ აბა რანაირად შებედავდა. მაგრამ ძნელი იყო კი, აჰ, სიყვარული, და აჩიკომ მაინც გამოსცადა ძმაბიჭი, თუმცა ღელავდა, ხმადაბლა ჰკითხა: „ნ“? „რა“? – შეაცქერდა პატარა კაკი. „არა, არაფერი…“ – და გაიფიქრა – „კარგი ბიჭია“.
აი, სწორედ იქ სურდა ნელინელ ასვლა, პატარაობის დიდსურვილებთან, მაგრამ ჯიბეზედ მხოლოდ ხელის სილამაზენი ჰქონდა, და სალაროსთან რომ დაიხარა, ერთ-ერთი მაინც გაიწოდა და მოლარემ კარგა გაკვირვებით ახედა და, არჩილი მერე რომ შეწუხდა – „რა ვქნა, სხვა არ მაქვს,“ რაღაცნაირად, სანდო იერზე, სოფლიდან შედარებით ახლად უნდა ყოფილიყო ჩამოსული ქალი, უთხრა: „ისე მიბრძანდით, ჩემო ბატონო“.
მერე იყო და, ე-როგორც მაშინ, იყო ნელი ტრამვაი, სამიოდ მგზავრი, ვიღაც სამხედრო, ლითონის ბაგირის წყნარი ღრჭიალი, მაგრამ შორეულ ტყეთა ნაცრისფრობისა და შემოდგომურად დუნე სიყვითლის ნაცვლად – ახლა სიმწვანე, მარადი ფერი, მაგრამ ამ უნდო, ამომწუწნავი აგვისტოთი როგორღაც ერთობ დაბზარული და დახეთქილი; სამაგიეროდ, როგორც ახლა, მაშინაც ასე გასუსულიყო ისიც და კაკიც, რადგან თბილისი, მათი ქალაქი, ზემოდან ძლიერ გადასხვაფერდა – რაღაცნაირად, გაიშალაც და დაპატარავდაც, მაშინ თბილისზე კრამიტიანი სახურავები უფრო სჭარბობდა, და უფრო ვიწრო, შინაურული ხიდები იყო მტკვარზე გადებული, და კანტი-კუნტა მანქანები იტაცებდნენ თვალს; სანუკვარ ეზოს, სადაც ცხოვრობდა დედუფალი „ნ“, როგორაც მაშინ ჩვენი აჩიკო, ახლაც ამაოდ დაეძებდა არჩილი, ანდა სად იყო ნეტავ ახალი ის პატარა კაკი, სკოლის შემდეგ რომ აღარც ენახა. მერე პარკისკენ გაიხედა, სადაც რომ, ადრე, გამოჩენილი რამ გასართობი – აწონ-დაწონ დიდი ბოქლომითა და ჯაჭვით საიმედოდ დაებათ, ახლა კი, აუჰ, რაღანაირი გამოგონებანი – „ეშმაკის ქარბორბალა“ და მსხვილმან-დიდრონი ატრაქციონნი, იდგა, ვიღას ახსოვდა ის „აწონ-დაწონ“, არჩილმა ისევ დახედა ქალაქს, რაღაცა იყო ის სიყვარული, გაუმტყუნარი, და, საერთოდაც, ეჰ, სიყვარულში დიდი რამ იდო, და როცა ახლა დაჰყურებდა მშობლიურ ქალაქს, აიმბავშვობით ათრთოლებული რაღაცა დიდი, ამაღლებული,, გამოსასწორებელი რამ მოენატრა, როგორც თავისთვის, უფრორე – სხვისთვის, ჯიბეზე შიშით მოისვა ხელი და, უკვე იცოდა, რას ჩაიდენდა, რასაც იზამდა, იცოდა უკვე!, მაგრამ იქ მხოლოდ კონტროლიორი დამდგარიყო, რაღაცნაირად, ქალაქური მგელი, და ხურდა თუმცა იმასაც არ აღმოაჩენდა, მაინც გაუშვა, ოღონდ უხეშად და დამადლებით:
– კარგი ხო, წადი.
სწრაფად, ჰაერით ბრუნდებოდა ძირს, გადმოვიდა და ხვეული გზით ჩავიდა დაბლა, ზემელზე იყო, ქუჩა გადასჭრა, მერე მანქანის დაჭერისა მოერიდა – მაინც ითრევდა ფეხს, და ტროლეიბუსში რომ ავიდა, მესამედაც რომ არ ბოძებოდა სიტყვიერი წყალობა, კონდუქტორისკენ ზურგშექცევით, სადღაც კუნჭულში აიტუზა და თავისი ძნელი გაჩერებაც რომ მოვიდა, ჩავიდა არჩილი.
ის ადიოდა თავისი სახლის კიბეებზე, რადგან ლიფტი ჯერ კიდევ არ მუშაობდა, ადრე იყო ისე, მაგრამ შინისკენ არა, არა, ცოტათი განზე, და გამოღიავებულ კარში ის დაინახა, ვინაც უნდოდა – საწოლზე იჯდა ხნიერი მართა, სულ მუდარადაქცეული შეჰყურებდა და, ის რომ შეეტყო სახეზე არჩილს, რაც რომ მას სურდა, საწოლზე წყნარად გადაწვა ხნიერი ქალი, ბილიკივით ჭკვიანი, მართა, პირქვე დაემხო, რაღაცნაირად, სანახევროდ იწვა, რადგან ფეხები იატაკიდან სულ ოდნავ ახლოს ჩამოჰკიდნოდა, არჩილი იდგა, მერე გადადგა ნაბიჯები და, იქამდე აყოვნებდა. სანამ მართას ცალ ფეხზე გასძვრა რაღაც უწყინარ-სულელურად ფერადი ქოში, მაგრამაც წინდა ცერთან დაკემსილი ჰქონდა და ამის დანახვაზე არჩილმა მაღლა შემართა ხელი და შიგ კისერში ღონივრად ჩასცა თავისი გრძელი, წვრილი დანა და მერე ადამიანში საკმაოდ დიდხანს ატრიალებდა.
Congratulations @anakur! You have completed some achievement on Steemit and have been rewarded with new badge(s) :
Click on the badge to view your Board of Honor.
If you no longer want to receive notifications, reply to this comment with the word
STOPTo support your work, I also upvoted your post!
Do not miss the last post from @steemitboard!
Participate in the SteemitBoard World Cup Contest!
Collect World Cup badges and win free SBD
Support the Gold Sponsors of the contest: @good-karma and @lukestokes