Poetry in Greek - Μπορείς να πεζογραφήσεις για χάρη της πεζογραφίας. Δεν μπορείς να ποιήσεις για χάρη της ποίησης.

Εσωστρεφής, μου λένε.
"Κάπου έχασα δέκα χρόνια", ψιθυρίζω στο μυαλό μου καθώς ακούω
φύλλα να πέφτουν και δέντρα να τσακίζονται,
χωρίς να είμαι καν εκεί.
Έγινε;
Αδιαμφισβήτητα.
Το είδε κανείς;
Μάλλον όχι.
Άρα;
Φθίνουσας σημασίας προσπάθεια εντυπωσιασμού!
Η καρδία μου τσάκισε, μοιράστηκε στα δύο.
Και οι φούχτες μου γεμάτες φουσκάλες, τα δάκτυλα φθαρμένα στις άκρες.
"Μη γίνεσαι γελοίος"
"Μη μου μιλάς για καλοκαίρια!"
Συμφωνία, συμφωνία να είναι τα πράματα καθαρά.
Είσαι η βελόνα που χαράζει το αυλάκι ενός σπασμένου δίσκου.
Και όλα, είναι η παρούσα στιγμή.
Το φως του Ήλιου, το πρωί τραβάει μια γραμμή
και σε χτυπάει κατακούτελα.
Aυτές τις στιγμές, τις νιώθεις.
Όταν η αγωνία και η λαχτάρα σου
μαστιγώνουν τα κύματα, ουρλιάζοντας για την συνέχεια
ένας πήδος χρειάζεται, τσακ! πετιέσαι έξω
και η τρύπα της στασιμότητας μένει να χάσκει
να αντικατοπτρίζει τον ουρανό της
τον άδειο.
Βαρέθηκα...
"Κακώς!" Βαράει το χέρι στο τραπέζι το εγώ μου.
Άσε μας και συ. Και εσύ. Και εσύ.
Κάποιες μέρες όμως ψάχνεις, και λες
Τραγωδία, να χρειάζομαι την κουβέντα, την αγκαλιά.
Ο πατέρας σε τραβάει από το αυτί.
"Δες τι έχεις μπροστά πριν χορέψεις το πόδι πάνω από καινούργια κενά!"
Κάποιες φορές, ούτε αυτός ξέρει.
Μόνο εγώ.
Τραβάω την γραμμή, με την κιμωλία.
Η άβυσσος απέναντι, με κοιτάει στα μάτια.
Θα κλείσουν, που θα πάνε, και κάπου εκεί
είναι που θα σκύψω πάνω από την ανάσα μου, την κοκαλωμένη
και θα σου ρίξω ένα χαστούκι να καταπιείς τον εαυτό σου.
Τότε
θα καταλάβεις για πότε πρέπει να κοιτάς
και πότε να ανοίγεις πόρτες που οδηγούν σε άλλα κτίσματα,
δημόσια.
Αυτό το κονάκι, είναι δικό μου.
Εσωστρεφής, μου λένε
Έχω απάντηση σε όλα, το καλό μου
Και κάθε φορά, βρίσκομαι ένα σκαλί πιο κάτω
Από τον λαμπερότερο εαυτό μου.

You can create prose for prose's sake. You can't create poetry for poetry's sake.

Introvert, they tell me
"Somehow, I've lost ten years of my life", I whisper in my head as I listen to
leaves fall and trees come down
without me being there
Did it happen?
Undoubtedly.
Did anybody witness it?
I guess not.
So?
An attempt to impress of decreasing importance!
My heart is broken, sliced in half
And my palms are full of blisters, my fingertips are worn out
"Don't be ridiculous!"
"Don't talk to me about summertime!"
The deal is for things to be clean and straight
You are the needle which carves a groove on a broken record
And everything, everything is the present moment
Morning daylight comes straight at you
Hits you on the forehead
Moments such as these, you can wholesomely feel
When your agony and longing
flogs the waves, and screams for a continuum
Just one push is enough, and you are out!
And this stagnating hole is bereft
reflects a sky
which is totally empty
I'm bored ...
"Too bad!" My ego says and raps hard on a table
Leave me be! You, you and you.
But some days you are on the lookout, and you say
"What a tragedy!" To be in dire need of some talk, a welcome hug
A father tucks at your ear
"Make sure of what lies ahead, before you swing your heels over novel voids!"
Sometimes, he even doesn't know.
Only I know.
Using chalk, I draw a line.
Dead ahead, the abyss, looks at me square in the eyes
Which soon, will be inevitably closed, and that's when
I'll lean over my crooked breath
and ill smack you until you swallow yourself.
Then
You will understand when you have to look on
and when to open new doors leading to other buildings
Public ones
This juke joint is mine
Introvert, they tell me
And I've got an answer for everything, for my own sake
And every moment I find myself standing, one step lower
than my brightest self.