Op fiets
Gisteren stond er een lange fietstocht door mooi Groningen en Drenthe op de agenda. Met een gangetje van ergens tussen de 15 en 20 kilometer per uur gemiddeld. Deze keer weer eens met een kameraad samen pedaleren. Mijn fiets gaat nog steeds op bio ondersteuning. Zadelpijn is een onderdeel van de tocht. Met oog voor de omgeving en waar mogelijk even van de fiets af zijn er uiteindelijk meer dan 110 kilometer afgelegd.
Eigenlijk mocht ik die ochtend nog bedenken welke kant op. Want deze ronde was het aan mij om de route uit te stippelen. Eerst tegen de wind in en dan op de terugweg hopen dat deze een steuntje in de rug zal zijn. Het wordt Drenthe, in mijn achterhoofd denk ik aan Exloo als doel en keerpunt. Want daar is het hoogste deel van de Hondsrug. Mogelijk interessant om daar eens te fietsen. En om aan de klimpartijen te wennen plan ik een route over een tweetal bulten in de buurt van Onstwedde. Het is een toeristische route, parcours 77 brengt ons bij de tweede bult in het moraine landschap van Westerwolde en Stadskanaal.
Het stuk tussen Stadskanaal en Drouwenerzand is een langgerekt stuk. Het maakt weinig uit of de route via Nieuw Buinen of Gasselternijveen zou gaan. Het voelt als even doorbijten. Pas na het passeren van het plaatsje Bronneger veranderd het landschap duidelijk. In de verte toont zich de steile klim richting Hondsrug. Een en al groen aan de horizon, prachtig. Als je daar rechtdoor gaat dan ligt er bij Drouwenerzand een behoorlijke klim te wachten. We zoeken er tussen de bomen op een zandpad richting Drouwen een plekje om even te pauzeren.
Daar raken we in gesprek met een man afkomstig uit het Zuiden des lands. Samen met zijn vrouw is hij hier op vakantie, zo verteld hij. Ze fietsen veel samen, maar hij gaat er ook regelmatig alleen op uit. En dan houdt hij zich bezig met Geo-Caching. Het is een soort 'Op jacht naar de schat'. Leuk voor alle leeftijden. En ergens spreekt het mij wel aan. Hij maakt zelf ook 'treasures'. Wel met een uitdaging er bij. Van wat hij omschrijft lijkt het op een Japanse puzzel met houtstukjes. Alleen als men op de juiste volgorde de stukjes hout verwijderd is 'de schat' zichtbaar te maken. En ik ken mijzelf inmiddels al dusdanig goed dat ik weet dat ik een dergelijk object weer meteen terug zou leggen. Met zo'n Rubik's Cube ben ik al blij als ik 1 rij in dezelfde kleur heb weten te krijgen. Terwijl naast mij al iemand dat hele ding klaar op tafel heeft gezet.
We gaan terug op de pedalen eerst weer naar beneden en dan rechtsaf langs de steile wanden van de Hondsrug richting Buinen. Dat plaatsje is voor de wielersport liefhebber die van korte pittige klim en daal stukjes houdt zeker de moeite waard. Eigenlijk die hele regio daar vanaf Drouwenerzand tot aan Emmen, Exloo, Odoorn en Borger zijn absoluut de moeite waard om een fietstocht te maken. Voorheen koos ik meestal een voor mij bekendere omgeving van Rolde, Amen en Grolloo, maar het was de hoogste tijd voor een andere richting. Wellicht pruim ik die kant van mooi Drenthe een volgende keer toch wel weer. In plaats van de afdaling te nemen naar Borger volgen we de paddestoelen naar Exloo.
Het landschap toont zich al glooiend aan ons en ergens heb ik de beleving dat ik hier al eens eerder was geweest. En toch ook weer niet. Wat heeft ons kikkerlandje toch een prachtig scala aan gevarieerde natuur, met veel variatie in landschappen. In het hoge Noorden de polders tussen de dijken grenzend aan de Dollard in de gemeente Oldambt. En even verder fietsen en het landschap glooit er zich tussen de diverse Wedden. Ellenlange lintdorpen aan het water die een tussenstuk verbinding zijn tussen het Groningse en het Drenthse landschap. Met vele venen, monden en kanalen is het soms wel even met de blik op oneindig doorfietsen. Onderweg proberen te voorkomen dat de vele insecten in de diverse openingen binnen knallen. Het ergste vind ik het als ik net een ademteug neem om iets te gaan zeggen en er schiet zo'n ding in mijn luchtpijp. En ik ben op die momenten zeker dankbaar dat olifanten niet kunnen vliegen. Dan zou je ook wel iets anders hebben om zorgen over te maken. Zo'n insectje laat zich nog eenvoudig ophoesten.
Mijn gedachten gaan weer eens een absurdistische kant op. Maar goed, met die 40 graden Celsius, wat verwacht je dan ook, dan gebeuren er rare dingen. Althans zo werd mij recent ongevraagd verteld: "Ze willn vatteg groadn hebbn aander weeke." En als ik dan vraag wie dat nou in vredesnaam zou willen dan wordt ik gek aangekeken. Maar echt hè, wie wil er nou 40 graden Celsius, bij mij ligt de drempel van de beproeving van mijn uithoudingsvermogen al bij 25! Onderweg hadden we het er nog over dat die 40 graden Celsius toch echt wel veel koeler aandeed. En de zonnige heldere dag viel ook wel wat tegen. De lucht zal kris-kras vol vliegtuig condens sporen die langzaam uit dwarrelen tot een deken. Die hele Geo-Engineering experimenten op kleine schaal, ik vind het ongelooflijk achterlijk. Een wolken deken aanleggen in de lucht, dat houdt dan toch juiste de warmte op aarde. Zul je zien dat juist daardoor deze winter het gemiddeld 16 graden Celsius blijft. Maar ieder nadeel hep sen foordeel, kan de gasgestookte kachel mooi uitblijven. Maar ik mis de prachtige blauwe Nederlandse luchten wel op zo'n dag.
Ooh ja, fietstocht, dat is ook zo. Door de bossen van Drenthe over de geweldige eindeloze kilometers aan slingerende fietspaden. Als we bijna bij Exloo zijn kijken we in de verte de diepte in. Dan komt het kind in mij nog meer dan anders naar boven. En ik geniet van de lange afdaling en de verkoelende wind die langs mij heen suist. Mijn maat vraagt of er iets toeristisch te aanschouwen valt in Exloo. En eerlijk gesteld is mij dat onbekend. Er staat mij iets bij van Ellert en Brammert, maar als dat hier al is, is dat dan wel iets om naar toe te gaan? Uiteindelijk is de bijzonder steile klim naar de Es van Exloo al een avontuur op zich. Dat levert mij weer een gedachte op die ik nodig vind om te delen. Wim van Es, dat was een bekende Nederlandse wielrenner uit de vorige eeuw, die had wellicht zijn klim capaciteiten hier vandaan. Hele generaties die van deze locaties kwamen en zo hadden leren klimmen op de fiets. Ook nu denk ik aan iets over klimmen op een fiets. Dat moet dan wel een hele hoge zijn.
Het is flink stoempfen, een uiterst steile zandweg naar boven, met veel kleine keien ertussen. Met de banden op bijna 6 bar spanning voel ik iedere oneffenheid. En ik merk dat op het grasdeel ernaast het fietsen aangenamer gaat. Met blote voeten op de pedalen is wat on plezant aan het worden. Later krijg ik daarover nog een opmerking van een dame in Borger: "Hahaha, ja zo kun je ook fietsen!", Doelende op mijn blote voeten. Eigenlijk zou ik zo'n opmerking verwachten als ik met mijn handen de pedalen zou ronddraaien. De huidige pedalen hebben een bepaalde structuur die maken zich tijdens een steile klim wel bijzonder merkbaar. En als ik boven op de top afstap en neerdaal op de bodem voel ik duidelijk de scherpe steentjes, de stokjes en de stekels. Ook daar nemen we even pauze en drink ik de laatste slokken van Saskia's euh vitamine water met vruchtensmaak. Inmiddels al een liter weggetikt. De bananen die mijn kameraad heeft meegebracht voorzien ons van snelle fruitsuikers en extra magnesium voor de spieren.
Bij Valthe in de buurt is er in het bos verscholen een onderduikershol uit de Tweede Wereldoorlog. Het verhaal erbij heb ik al eens omschreven. We besluiten die kant nog op te gaan, maar het is al een tijd geleden en toen kwam ik van de kant van Borger. Maar ik weet het nu niet terug te vinden. Als we nog zo'n 8 kilometer van Emmen verwijderd zijn gaan we even in overleg en besluiten via een mooie route terug te gaan. Eerst 39, dan 38 en bij 6 het bos tussen Odoorn en Exloo weer in. Hier ligt de oudste weg, van 5000 jaar, van Nederland. En al pedalerende komen we door een deel van Drenthe wat mij tot dan toe onbekend was. Schapen nog vol in de wol staan ontspannen te grazen langs een kunstmatig aangelegd heideveld. De bomen zijn er verwijderd na een storm waarna men schijnbaar de grond heeft verarmt en er heide op heeft gezet. Ergens bevreemd mij de beschrijvende tekst die er over het gebied te vinden is. Een leuke manier om een picknick tafel te presenteren met zo'n informatieve afbeelding als tafelblad. Van het nabijgelegen keien kunstwerk maken we wat foto's. Het heeft wel iets, een modern soort Stonehenge. In het landschap vind ik het zeker passen. Hoe zou het zijn als hier weer Dinosaurussen zouden komen. Met de techniek van tegenwoordig is dat vast wel mogelijk.
Uiteindelijk komen we bij Borger uit. En ik vind het wel mooi geweest voor vandaag. Genoeg calorieën verbrandt net als mijn hoofdhuid en armen. Leuk stukje fietspad onder de brug door. Waarschuwing dat fietsers moeten afstappen vanwege de steile klim richting kade. Hah! We hebben inmiddels zo veel verschillende klimpartijen achter de rug dat dit kort stukje met twee vingers in de neus zou kunnen. Dat doe ik dan weer niet, want dat is geen kijk gelijk vanzelf. Zou wel mooi stukje voor de Borger Gazette geweest zijn: "Mannen fietsen met vingers in de neus bij kade omhoog." Al hoef ik daar dan geen foto bij te zien. Ja, de warmte zit nog steeds in mijn hoofd en brengt allerlei vreemde gedachten tot stand. De klim naar Buinen lag nog op onze weg naar Stadskanaal. Daar waar we wat zouden gaan eten. Al met al duurde dat nog even, maar de kapsalon bij de restaurant 'de Piramide' smaakte er juist nog beter door. En wat doe men als het 40 graden Celsius is? Juist dan neme men de scherpe rode saus. Mijn kameraad wilde nog scherper en koos voor de volledige Sambal versie.
Het liefst ga ik op een fietsroute een andere weg terug dan heen. Dus terug door het natuurgebied tussen Stadskanaal en Boven Pekela. In Nieuwe Pekela was het rustig op straat. Een wandelaar langs het Peekelderdiep, duidelijk helemaal ZEN, voor de rest was er niemand te bekennen. Terwijl het best wel aangenaam weer was voor een wandeling of fietstocht. In Boven Pekela hadden we trouwens nog wel wat vrije uitloop kippen gezien. In Nieuwe Pekela afslaan richting Zuidwending en vlak daarvoor door de ruilverkaveling gebieden terug naar Winschoten. Het was weer een mooie toer door prachtige natuurgebieden in de glooiende landschappen. Zeker voor herhaling vatbaar.
Thuisgekomen voel ik mij nog flink hyper de hyper. En slapen gaat zo nog niet lukken. Eerst de adrenaline laten dalen en dan de warme slaapruimte opzoeken. Nog even wat sociale media contacten onderhouden en dan de luiken toch maar sluiten. Die gaan om half zeven vanzelf weer open.
Hier komt weer een nieuwe dag.
Als ik dit met de handen gedaan had, dan was het wat geweest
Foto door mij gemaakt.
super! als wij, ooit toekomen aan fietsen kopen 😂, dan willen we ook fietstochtjes gaan maken, en we zullen we moeten, want mijn partner heeft Parkinson en daar is al bewezen dat fietsen en wandelen heeeel goed voor zijn, dus die fietsen moeten er toch echt een x gaan komen. Ik denk dat wij een van de weinige Nederlanders zijn, die geen fietsen in de schuur hebben staan 😆 maar dat is gekomen door omstandigheden, mijn chronische pijn, en uiteindelijk volledig afkeuren hiervoor, en zijn toenemende klachten waardoor wij, in onze "wijsheid" dachten dat fietsen niet mogelijk was ....... nu blijkt dat fietsen juist heel goed is, en voor mij met mijn chronische pijn is het ook mogelijk, met de juiste fietshandschoentjes zodat er minder druk op mijn handen komt. Dus die fietsen gaan er wel komen, misschien niet vandaag, ook niet morgen, maar ze gaan er komen, en dan langzaam opbouwen! en plezier er weer in terug krijgen ........ maar waar een wil is, is een weg 💓😎
Fietsen doet op vele manieren goed. Een nadeel vind ik zelf evenwel zadelpijn. 😄
Fijn dat er voor jullie mogelijkheden zijn om er toch op de pedalen op uit te gaan. Het geeft een gevoel van vrijheid. Er gaat een wereld open, ervaringen er bij. Jullie hebben een aantal pittige gezondheidsuitagingen en dan is het prettig om de mogelijkheid te hebben om er met de fiets op uit te gaan.
Succes met het aanschaffen en veel fiets plezier toegewenst!
dank je wel!