Every man at some point in his life has to look in the mirror and ask himself one fundamental question:
Do I have something of Indiana Jones in me?
In my case, the answer was, Of course!
Well, let's look at the facts. I have determination. I have courage. I have character. And most importantly – I have a family that gives me a chance to prove that my legend is just beginning.
When the inscription "Indiana Jones and the Great Circle" appeared on the TV screen, and atmospheric music began to resound in the living room, I knew one thing – this was my moment.
I said, reaching for the pad with confidence worthy of Indiana himself.
Quiet.
Oskar and Sara looked at each other, and then at me.
But Dad... Oskar began. You know that...
I raised my hand, silencing all doubts.
You are welcome. Let me show you how this is done.
Wiktor jumped next to the couch, clearly excited. Alex was cautious, but I knew there was a spark of archaeological passion somewhere in his heart.
Start.
The prologue took me to a dark, ominous temple somewhere in the heart of an unknown world.
Indiana Jones—that is, me—stood at the edge of the ancient floor, staring at the mysterious ruins.
Atmosphere? Perfect.
Darkness, mystery, light gusts of dust drifting in the air.
I felt like I was really there.
I moved forward, ready for the first challenge.
And here he appeared.
The first jump.
Nothing difficult – an abyss, a piece of rubble on the other side, just slightly bounce off the ground and jump!
I jumped.
And Indiana fell into the abyss like a brick thrown from the roof.
Quiet.
Dad... said Oscar to me quietly.
What are you doing?! Sarah shouted, trying not to burst out laughing.
I adjusted myself on the couch, trying to look serious.
It was a test. A test of the physics of the game, I announced, shrugging.
– Dad, but he died! Victor burst out.
He is not dead, I replied calmly.
Fell. The difference is subtle but significant.
Second attempt.
Run-up. Jump.
Darkness.
Dad... Oskar groaned, hiding his face in his hands.
Okay, that's tricky! I defended myself, looking at the screen as Indiana once again disappeared into the depths.
Third attempt. Success.
I raise my head proudly.
– See? You have to have a sense of it.
Sara sighs, but doesn't comment.
We move on.
More threats lurked in the temple – ancient traps, stone statues that looked like they were about to spit out something unpleasant, and of course... a wooden beam, which I had to get to with a whip.
That was THE moment.
Now look, I said with satisfaction.
I aimed...
I swung my whip...
And Indiana, instead of hooking on the beam, broke the wall.
Quiet.
Uh, I grunted.
Second attempt. The whip hits the wall.
Third attempt. The whip hits the wall.
Sara can't stand it anymore and starts laughing.
Maybe he just likes this wall? – Wiktor asks innocently.
The fourth, fifth, sixth attempt.
The whip does not work.
Maybe give it to mom? – suggests Oskar, completely seriously.
Maybe Mom should make dinner, I say, a bit irritated, but also amused by my own genius.
After the tenth attempt, Indiana finally hooks up and flies to the other side.
– SUCCESS! I announce, raising my hands in triumph.
Sara wipes her tears from laughter.
– Yes... It was certainly planned.
I do not comment. We move on.
Just when I thought I had this game in my hand, the prologue decided to humiliate me even more.
The temple began to collapse.
Everything around me was shaking, the stone ceilings began to collapse, and I had to run for my life.
Course! Jump! Rolling!
And Indiana hits his head against the column.
– NO! – shouts Wiktor, experiencing everything like in a movie.
– Dad, you need to focus! – adds Oskar.
Sara is laughing.
Another attempt.
I run, I jump, I dodge... and...
WE SUCCEEDED.
I run onto the last platform, escaping death in the last split second.
Oskar claps.
Sara rolls her eyes.
Alex nods.
Wiktor shouts: Dad, but you were the worst anyway!
I look at them proudly.
So what?
Who is Indiana Jones now?
Sara sighs.
– Dad... he survived ONLY because there are checkpoints.
I don't listen to them. I know mine.
I, Adrian, started my adventure.
And no one can take that away from me.
The prologue is behind us. But this is just the beginning.
The next stage? More puzzles, more adventures... and more opportunities to make fun of yourself in
front of your own children.
THIS IS CALLED ADVENTURE.
POLISH:
INDIANA JONES I WIELKI KRĄG – PROLOG: JA, LEGENDARNY POSZUKIWACZ PRZYGÓD (I MOJA RODZINA, KTÓRA W TO WĄTPI)
Każdy mężczyzna w pewnym momencie swojego życia musi spojrzeć w lustro i zadać sobie jedno, fundamentalne pytanie:
Czy mam w sobie coś z Indiany Jonesa?
W moim przypadku odpowiedź brzmiała: Oczywiście!
No bo spójrzmy na fakty. Mam determinację. Mam odwagę. Mam charakter. I co najważniejsze – mam rodzinę, która daje mi szansę udowodnić, że moja legenda dopiero się zaczyna.
Gdy na ekranie telewizora pojawił się napis „Indiana Jones i Wielki Krąg”, a klimatyczna muzyka zaczęła rozbrzmiewać w salonie, wiedziałem jedno – to jest mój moment.
– Ja zaczynam – oznajmiłem, sięgając po pada z pewnością siebie godną samego Indiany.
Cisza.
Oskar i Sara spojrzeli na siebie, a potem na mnie.
– Ale tato… – zaczął Oskar.
– Ty wiesz, że…
Podniosłem rękę, uciszając wszelkie wątpliwości.
– Proszę. Pozwólcie, że pokażę wam, jak się to robi.
Wiktor skakał obok kanapy, wyraźnie podekscytowany. Alex podchodził do sprawy ostrożnie, ale
wiedziałem, że gdzieś w jego sercu tli się iskra archeologicznej pasji.
Zaczynamy.
Prolog przeniósł mnie do ciemnej, złowieszczej świątyni gdzieś w sercu nieznanego świata.
Indiana Jones – czyli ja – stał na skraju starożytnej posadzki, wpatrując się w tajemnicze ruiny.
Atmosfera? Perfekcyjna.
Mrok, tajemnica, lekkie podmuchy kurzu snujące się w powietrzu.
Czułem się, jakbym naprawdę tam był.
Ruszyłem naprzód, gotów na pierwsze wyzwanie.
I tu pojawił się on.
Pierwszy skok.
Nic trudnego – przepaść, kawałek gruzu po drugiej stronie, wystarczy lekko odbić się od ziemi i hop!
Skoczyłem.
I Indiana spadł w przepaść jak cegła rzucona z dachu.
Cisza.
– Tato… – powiedział cicho Oskar.
– Co ty robisz?! – krzyknęła Sara, próbując nie wybuchnąć śmiechem.
Poprawiłem się na kanapie, starając się wyglądać poważnie.
– To była próba. Test fizyki gry – oznajmiłem, wzruszając ramionami.
– Tata, ale on umarł! – wybuchł Wiktor.
– Nie umarł – odparłem spokojnie. – Spadł. Różnica jest subtelna, ale znacząca.
Drugie podejście.
Rozbieg. Skok.
Ciemność.
– Tata… – Oskar jęknął, chowając twarz w dłoniach.
– No dobra, to jest podchwytliwe! – broniłem się, patrząc na ekran, jak Indiana po raz kolejny znika w czeluściach.
Trzecie podejście. Sukces.
Unoszę głowę dumnie.
– Widzicie? Trzeba mieć wyczucie.
Sara wzdycha, ale nie komentuje.
Idziemy dalej.
W świątyni czaiły się kolejne zagrożenia – starożytne pułapki, kamienne posągi, które wyglądały, jakby lada moment miały wypluć coś nieprzyjemnego, i oczywiście… drewniana belka, na którą musiałem się przedostać za pomocą bata.
To był TEN moment.
– Teraz patrzcie – powiedziałem z satysfakcją.
Celowałem…
Wymachnąłem batem…
I Indiana zamiast zaczepić się o belkę, zdzielił ścianę.
Cisza.
– Ekhm… – chrząknąłem.
Drugie podejście. Bat uderza w ścianę.
Trzecie podejście. Bat uderza w ścianę.
Sara już nie wytrzymuje i zaczyna się śmiać.
– Może on po prostu lubi tą ścianę? – pyta niewinnie Wiktor.
Czwarte, piąte, szóste podejście.
Bat nie działa.
– Może daj mamie? – podsuwa Oskar, już całkowicie poważnie.
– Może mama niech zrobi obiad – rzucam, nieco zirytowany, ale też już rozbawiony własnym geniuszem.
Po dziesiątej próbie Indiana wreszcie się zaczepia i przelatuje na drugą stronę.
– SUKCES! – ogłaszam, unosząc ręce w geście triumfu.
Sara ociera łzy ze śmiechu.
– Taa… Na pewno było to zaplanowane.
Nie komentuję. Idziemy dalej.
Gdy już myślałem, że mam tę grę w garści, prolog postanowił mnie upokorzyć jeszcze bardziej.
Świątynia zaczęła się walić.
Wszystko wokół mnie drżało, kamienne sufity zaczęły się zapadać, a ja musiałem biec o życie.
Bieg! Skok! Przeturlanie!
I Indiana uderza głową w kolumnę.
– NIE! – krzyczy Wiktor, przeżywając wszystko jak na filmie.
– Tata, masz się skupić! – dodaje Oskar.
Sara pokłada się ze śmiechu.
Kolejna próba.
Biegnę, skaczę, unikam… i…
UDAŁO SIĘ.
Wbiegam na ostatnią platformę, wymykając się śmierci w ostatnim ułamku sekundy.
Oskar klaszcze.
Sara przewraca oczami.
Alex kiwa głową.
Wiktor krzyczy: Tata, ale i tak byłeś najgorszy!
Patrzę na nich dumny.
– No i co? Kto jest Indianą Jonesem teraz?
Sara wzdycha.
– Tato… on przeżył TYLKO dlatego, że są checkpointy.
Nie słucham ich. Ja wiem swoje.
Ja, Adrian, rozpocząłem swoją przygodę.
I nikt mi tego nie odbierze.
Prolog za nami. Ale to dopiero początek.
Następny etap? Więcej zagadek, więcej przygód… i więcej okazji, by się ośmieszyć przed własnymi dziećmi.
TO SIĘ NAZYWA PRZYGODA.
Congratulations @dragokazo! You have completed the following achievement on the Hive blockchain And have been rewarded with New badge(s)
Your next target is to reach 800 comments.
You can view your badges on your board and compare yourself to others in the Ranking
If you no longer want to receive notifications, reply to this comment with the word
STOPCheck out our last posts:
Tremendo juego ese. Siempre me ha gustado.