Minas Ithil – a beautiful illusion and the beginning of a catastrophe
Minas Ithil. The luminous fortress of Gondor, the pride of men, the last bastion of hope in the heart of Mordor. Sounds proud, doesn't it? The mighty walls still stand firm, guards patrol the streets, and the hubbub coming from the stalls seems to tell that Gondor is not going to give up without a fight.
But I already know how it will end.
I sat comfortably on the couch, controller in my hands, surrounded by my own personal audience. Sara stared at the screen with a look of skepticism, as if she was already analyzing my strategy and planning to point out my mistakes. Oskar, who knew the game better than me, was already predicting my defeat. Wiktor and Alex, sitting on the carpet, followed the screen with eyes like saucers, in full readiness for the upcoming emotions.
Minas Ithil looked gorgeous. But it was only an illusion.
A city that doesn't yet know it's dying
I entered the city, and my figure was greeted by the image of wide, still untouched streets and guards who circled the walls with a confident step. Gondor still believed in his unbeatable fortress.
But I knew that it was only a theatre – a performance in which everyone played their parts, pretending that hope still existed.
The longer I observed the residents, the more I saw cracks in this illusion.
People were moving quickly, restlessly. They didn't look me in the eye, as if they were ashamed of their own desperation. As I passed the groups, I noticed that their voices were lowering their voices, as if they instinctively felt that something was coming to consume them.
The guards on the walls gripped their spears too tightly, as if the mere grip on their weapons could save them.
I walked over to the stalls where the merchants were selling their wares, but it was not the usual daily hustle and bustle. Their hands trembled, and their eyes flew to the horizon where Mordor was waiting.
Know.
Oskar looked at me from his phone, raising an eyebrow.
– "Dad, you know this city is going to fall, right?"
– "Hey, I'm the protagonist. I'll save them."
Sarah rolled her eyes.
– "Sure. Because it seems that even your character doesn't believe in the success of this mission."
I didn't care about their comments. I still had time. I could still do something.
🎯 Mission objective: Meet the commanders of Gondor.
Two leaders, two completely different views of reality
When I entered the courtyard of the citadel, I saw them – two commanders, two men who were to lead the defense of the city.
🔹 Baranor – a warrior who has seen too many battles.
His face was hard, stern, marked by the fatigue of a man who had long since ceased to delude himself with illusion, but still did not intend to give up.
"We must strengthen the western walls. If they break through there, the whole city will fall faster than we can react."
"We don't have that many people."
Baranor did not even flinch.
"Then we'll make it enough."
🔹 Castamir – the last naïve in Minas Ithil.
His shiny armor and loud, confident voice made him look more like a politician than a soldier.
"Minas Ithil will not fall." He said it with such certainty that for a moment I almost believed him.
– "We have the best walls in Gondor! No orc will pass through them!"
Baranor didn't even look in his direction.
"Tell it Osgiliath."
Castamir tensed his jaw, but did not answer. He didn't have to.
Defending the Walls – a clash I will not forget
💥 BOOM.
The catapults of Mordor spoke before they could finish their conversation.
The sky over Minas Ithil was darkened with smoke, the screams of the wounded broke through the roar of the collapsing walls. The city began to bleed.
I ran to the walls, passing soldiers who were fighting with desperation. The fight was frantic chaos.
Orcs climbed hooks and ladders. Their eyes burned with wild heat, they knew they were winning.
The first orc to reach the walls rushed at me screaming. My sword sliced through the air, digging into his chest. The body fell down.
The other swung his axe. I crouched down, letting the blade slice through the air just above my head. My counterattack was quick – a blow to the ribs, a twist of the wrist, the orc fell lifeless.
But before I could take a breath, something hard hit me in the back.
The blow was so strong that I staggered and almost lost my balance.
I turned to see a colossal orc in tattered armor climbing the wall.
Goroth the Butcher – harbinger of my humiliation
I didn't have to look at the signature under his silhouette to know that it would not be an ordinary opponent.
Goroth the Butcher.
Big, brutal, with a massive axe and the smile of someone who can already see my bones on his trophy.
– "TALION! HAHAHA! YOUR BONES WILL BE MY TROPHY!"
I clenched my fists.
"yes, sure. We'll see who throws whom out of this wall."
Sarah laughed.
– "Oh, dad... You don't stand a chance."
I tried to set it on fire. A terrible idea.
🔥 SHE GOES CRAZY.
And he pounces on me like an enraged demon.
Three seconds later...
💀 Talion dies.
Silence after the battle... and a new problem
🎮 "Uggor the Skull Breaker."
Sarah moaned.
– "Really?! It never ends?"
Oskar just smiled.
– "Welcome to Mordor, dad."
To be continued... 🚀🔥
POLISH:
Minas Ithil – piękna iluzja i początek katastrofy
Minas Ithil. Świetlista twierdza Gondoru, duma ludzi, ostatni bastion nadziei w samym sercu Mordoru. Brzmi dumnie, prawda? Potężne mury wciąż stoją niewzruszone, strażnicy patrolują ulice, a gwar dochodzący ze straganów zdaje się mówić, że Gondor nie zamierza poddać się bez walki.
Tylko że ja już wiem, jak to się skończy.
Siedziałem wygodnie na kanapie, kontroler w dłoniach, otoczony przez moją własną osobistą widownię. Sara spoglądała na ekran z wyrazem sceptycyzmu, jakby już analizowała moją strategię i planowała wytykać mi błędy. Oskar, który znał tę grę lepiej ode mnie, już wieszczył moją porażkę. Wiktor i Alex, siedzący na dywanie, śledzili ekran z oczami jak spodki, w pełnej gotowości na nadchodzące emocje.
Minas Ithil wyglądała wspaniale. Ale to było tylko złudzenie.
Miasto, które jeszcze nie wie, że umiera
Wkroczyłem do miasta, a moją postać przywitał obraz szerokich, wciąż nietkniętych ulic i strażników, którzy krążyli po murach z pewnym siebie krokiem. Gondor jeszcze wierzył w swoją niepokonaną fortecę.
Ale ja wiedziałem, że to tylko teatr – przedstawienie, w którym wszyscy grali swoje role, udając, że nadzieja jeszcze istnieje.
Im dłużej obserwowałem mieszkańców, tym bardziej widziałem pęknięcia w tej iluzji.
Ludzie poruszali się szybko, niespokojnie. Nie patrzyli mi w oczy, jakby wstydzili się swojej własnej desperacji. Gdy mijałem kolejne grupki, zauważyłem, że ściszają głosy, jakby instynktownie czuli, że nadchodzi coś, co ich pochłonie.
Strażnicy na murach ściskali włócznie zbyt mocno, jakby sam uchwyt na broni mógł ich ocalić.
Podszedłem do straganów, gdzie kupcy sprzedawali swoje towary, ale nie była to zwykła codzienna krzątanina. Ich ręce drżały, a spojrzenia co chwilę uciekały ku horyzontowi, gdzie czekał Mordor.
Wiedzieli.
Oskar spojrzał na mnie znad telefonu, unosząc brew.
– „Tata, wiesz, że to miasto na pewno upadnie, prawda?”
– „Ej, jestem protagonistą. Uratuję je.”
Sara przewróciła oczami.
– „Jasne. Bo wygląda na to, że nawet twoja postać nie wierzy w sukces tej misji.”
Nie przejmowałem się ich komentarzami. Jeszcze miałem czas. Jeszcze mogłem coś zrobić.
🎯 Cel misji: Spotkaj się z dowódcami Gondoru.
Dwóch przywódców, dwa zupełnie różne spojrzenia na rzeczywistość
Gdy wszedłem na dziedziniec cytadeli, zobaczyłem ich – dwóch dowódców, dwóch ludzi, którzy mieli poprowadzić obronę miasta.
🔹 Baranor – wojownik, który widział już zbyt wiele bitew.
Jego twarz była twarda, surowa, naznaczona zmęczeniem człowieka, który już dawno przestał łudzić się iluzją, ale mimo to nie zamierzał się poddać.
– „Musimy umocnić zachodnie mury. Jeśli tam się przebiją, całe miasto upadnie szybciej, niż zdążymy zareagować.”
– „Nie mamy tylu ludzi.”
Baranor nawet nie drgnął.
– „Więc sprawimy, żeby wystarczyło.”
🔹 Castamir – ostatni naiwny w Minas Ithil.
Jego błyszcząca zbroja i głośny, pewny głos sprawiały, że przypominał bardziej polityka niż żołnierza.
– „Minas Ithil nie padnie.” – Powiedział to z taką pewnością, że przez moment prawie mu uwierzyłem.
– „Mamy najlepsze mury w Gondorze! Żaden ork ich nie przejdzie!”
Baranor nawet nie spojrzał w jego stronę.
– „Powiedz to Osgiliath.”
Castamir spiął szczękę, ale nie odpowiedział. Nie musiał.
Obrona murów – starcie, którego nie zapomnę
💥 BOOM.
Katapulty Mordoru odezwały się, zanim zdążyli dokończyć rozmowę.
Niebo nad Minas Ithil pociemniało od dymu, wrzaski rannych przebiły się przez huk walących się murów. Miasto zaczęło krwawić.
Biegłem na mury, mijając żołnierzy, którzy walczyli z desperacją. Walka była szaleńczym chaosem.
Orkowie wspinali się po hakach i drabinach. Ich oczy płonęły dzikim żarem, wiedzieli, że wygrywają.
Pierwszy ork, który dopadł do murów, rzucił się na mnie z wrzaskiem. Mój miecz przeciął powietrze, wbijając się w jego pierś. Cielsko runęło w dół.
Drugi zamachnął się toporem. Przykucnąłem, pozwalając ostrzu przeciąć powietrze tuż nad moją głową.
Mój kontratak był szybki – cios pod żebra, skręt nadgarstka, ork padł bez życia.
Ale zanim zdążyłem wziąć oddech, coś twardego uderzyło mnie w plecy.
Cios był tak silny, że zatoczyłem się i niemal straciłem równowagę.
Odwróciłem się i zobaczyłem, jak na mur wspina się kolosalny ork w poszarpanym pancerzu.
Goroth Rzeźnik – zwiastun mojego upokorzenia
Nie musiałem patrzeć na podpis pod jego sylwetką, by wiedzieć, że to nie będzie zwykły przeciwnik.
Goroth Rzeźnik.
Wielki, brutalny, z masywnym toporem i uśmiechem kogoś, kto już widzi moje kości na swoim trofeum.
– „TALION! HAHAHA! TWOJE KOŚCI BĘDĄ MOIM TROFEUM!”
Zacisnąłem pięści.
– „Ta, jasne. Zaraz zobaczymy, kto kogo wyrzuci z tego muru.”
Sara parsknęła śmiechem.
– „Oj, tata… Nie masz szans.”
Spróbowałem go podpalić. Fatalny pomysł.
🔥 DOSTAJE SZAŁU.
I rzuca się na mnie jak rozwścieczony demon.
Trzy sekundy później…
💀 Talion ginie.
Cisza po bitwie… i nowy problem
🎮 „Uggor Łamacz Czaszek.”
Sara jęknęła.
– „Serio?! To nigdy się nie kończy?”
Oskar tylko się uśmiechnął.
– „Witaj w Mordorze, tata.”
Ciąg dalszy nastąpi… 🚀🔥
Goroth the Butcher..☠
did you beat in his monstrous face bro??😈
Oh, you bet I did! 😈⚔️ Goroth the Butcher didn’t stand a chance—took one swing at his monstrous face and sent him straight to the abyss! 💀🔥 Next time, he better think twice before messing with me! 😂
I am sure he will 😆😆