Initially, I did not plan this text. Or otherwise, I thought about a review for a while, but gave up on the idea. First of all, while I like gaming, I'm not qualified to comment on games other than those from my childhood. Second, I didn't want to. Not because the game is bad, because it's not, but I was slightly disappointed. Third, in connection with points 1 and 2, my girlfriend and I recently finished the previous part. Unless I'm tired of the game itself, because the creators made a very good / great continuation and a valuable product, for which I gladly paid full price (because as I said many times, I can only play good games when their price drops to an IMO adequate amount, and creators who prepare their product properly for the client deserved my money). I changed my mind and share my impressions with you, however, it will not be a full-fledged review.
The action of GoW: R takes place several years after the events of the previous part. Atreus is getting a little older and stronger now, and Kratos... has gotten a little weaker and has aged too. He is still worthy of being called the God of War, but it is becoming more and more obvious that he is weaker and more and more often he has to support himself with the strength of his son. As is often the case in such situations, there are more frequent disputes between parent and child. Atreus isn't that young anymore and he doesn't have to submit to a stronger one anymore, so we'll play Atreus a few times as he temporarily leaves his father for various reasons. As the title indicates, the plot of the game focuses primarily on the fall of the Gods and the destruction of Asgard. However, being honest, I expected the title to be more noticeable. Now I will not give you specific examples, because I forgot about them - admittedly we played relatively recently, but due to focusing on other texts and the holiday season, they slipped my mind. In my excuse, I'll add that during the game, I talked about it several times with Asia - sometimes on her initiative, sometimes mine, depending on which of us drew attention to this aspect of the plot. In general, the script was well written and I have no major complaints about it, apart from minor problems and one annoying thing. The plot is too watered down for me and my other half. As if we wanted to increase the amount of tasty soup by adding only water, potatoes and carrots to it, instead of meat, spices and something with a more intense flavor. It shines in many places, but IMO it partially lacks the vibe and intensity of its predecessor (although there are moments when I can't say that - my favorite is the Thor fight at the beginning of the game, it's fucking atmospheric!!!). Generally, I have a problem with correctly pointing out what I didn't like... I will say this, although I am most satisfied and absolutely do not regret the money spent, there are more changes that I do not like than those that I liked.
Don't get me wrong, we belong to the group of players who value the story of the previous part more and if in a few years I (we) want to return to this adventure alone or together, I will gladly play the 2018 title again. The God of War version has several new mechanics that make the game more attractive and longer in a pleasant way. Quests from Ratatosk (a very cute creature in contrast to the calmer, but still aggressive Kratos and adult atmosphere of the story), especially those depending on the day and night cycle, are really satisfying when you discover new secrets. There are sub-boss fights and quests in the fiery realm that Asia left for me because I'm better at it. I, in turn, watched or more often heard from the other room how she played with the temples until the time of day changed, because she has a better memory for subtle but significant changes, she is more pleasant to explore maps than I am, she is also better at solving puzzles without the GoW characteristic time pressure and precision.
It's hard for me to point out the reasons for this state of affairs, but I can definitely tell you about one of them, because Asia and I have exactly the same conclusion. The story doesn't focus so much on the relationship between Kratos and Atreus, which impressed us a lot. We are both demanding when it comes to games, especially Asia, and only the best games catch her attention (shorter or longer, single aspects or several of them, more often the former). So, for example, "Ghost of Tsushima", CP2077, "Witcher 3" ... GoW 2018 was the first title that involved her 100%, and she was doing so well with Ragnarok that she defeated several important and difficult opponents on the 2nd difficulty level . You don't know how proud I was of that! It also seems to me that too many ideas were not properly developed (I mean the story, not the gameplay) and that was one of our complaints. I think it would be better if they enlarged the game a bit and split it in half or did the same, but instead of "God of War: Ragnarok part B", they released paid DLC. It's probably a stupid idea, even though it's been such a fashion for years, and players are too tolerant of it (although some also exaggerate the other way around, forgetting that in "our times", before anyone thought about DLC, there were already paid add-ons), but this thought has been on my mind since some stage of the game. At the same time, I can't imagine what it would look like in the version I proposed... Well, maybe it's just our impressions and the story just doesn't resonate with us that much... Regardless, this part is a bit different from its predecessor, just like "WarCraft 3" differs from "WarCraft 3 FT" - you don't have to like everything, but it's hard to criticize. And no, sorry - just at the end of writing the text, I remembered one aspect that the creators definitely spoiled - it's about comments and conversations between Kratos, Atreus and Mirim. I mean the comments of the smartest head in the world about historical trivia, some runic information, or interpretation of drawings showing some events from Norse mythology. In the first part, they were a very nice addition that made us laugh more than once, and here we got at most one sentence ... You can read the rest in Kratos' digital notebook...
When it comes to gameplay, I have absolutely no complaints. In this respect, the creators did a very good job - the challenges are a bit simpler and we rarely have to show skill, instead we have to focus on cleverness and creativity. As I said in the previous text, Asia is noticeably better than me in this respect. As a supplement, I will say that once in a discussion with my friends about women and men in e-sports, a friend said "ok, women do worse in games where there is a high financial stake, but in ordinary games, the less spectacular ones, where there is no so many sponsors and audiences, they do better." I didn't understand it at first, because I had no experience of playing together (unlike my friend and our mutual friend), but while playing Ragnarok, I fully understood it. In situations where I put the controller aside and said "fuck this game, it's too hard, I'm going to write something for a blog or clean the house to relieve stress", Asia took it over and in a few (or several) minutes, and sometimes even less, she solved the puzzle . Most of them are the development of mechanics that we already know and the more frequent use of weapons that Kratos, Atreus or Freya have. Well, when the old man and the son get mad at each other and everyone goes their own way, playing Kratos, we will have Odin's former love to help, who has attributes and skills that can be developed and improved. When there is an Atreus stage, sometimes he will be accompanied by Thor, whom I liked very much. We won't be able to control that or add new abilities to him, but it didn't bother us at all. That's it when it comes to gameplay - it's very good, and you've certainly seen detailed analyzes from better reviewers.
Finally, let me say a few words about the characters. I still don't like Atreus (mainly for its sometimes boring stages, although I was expecting something much worse), but its plot is quite standard and does not stand out especially against the background of similar competitors. However, like the script in both parts, it was just well written. His problems and difficulties (both his own and those arising from interactions with other characters) that he faces are very emotional and real. I liked Odin a lot. I love such evil, cynical motherfuckers who push their enemies on a pitchfork with a smile on their face, lying that there is a cauldron of gold in front of them. Masterfully conceived and executed, with devilish cunning and cleverness, he controls Kratos' son while Atreus thinks it's his own idea. He is a master of lies and, as befits an outstanding liar, he knows that a good lie must be based on truth and facts. And he does it damn well, beguiling the young one with the efficiency of a siren. This can be seen in many examples - both the duo of the main characters and most (if not all) of the positive characters we met in both parts. The creators, however, went a step further and showed how this pathological liar also hurts his family to achieve his goals. Like some politician who can't do anything and if he loses a light job, he won't be able to do anything else. Like a clerk who feels that he will soon be thrown out of his position because of his own mistakes and clings to it so tightly that he is ready to throw everything he has at hand into the bottomless abyss. Just as at the beginning of the game you could think that Thor is a really hopeless fat guy who can only fight and drink vodka (great idea! I've never seen him in this version!!!), then we see how much he suffers because of his father. We can see from his wife and daughter how destructive Odin is for them. I really enjoyed the storylines where we had Atreus interacting with Thor or his daughter. I don't remember them (in the sense of what it was about, what their course was more or less, but that's all), but it was certainly more interesting than the relationship with this dark-skinned girl. Not that I'm just complaining though - the destiny thread, while it had a few flaws (meaning the girls who roasted Freya and Kratos had a few gaps in their opinion on the inevitability of destiny), also had some sensible conclusions that I found very difficult rejected, and it took me at least a couple of hours to think about my retort. Besides, it was a lovely sight - Freya and Kratos, who were very embarrassed by the reaction of Atreus' friend and his mom. A rare sight, so enjoy this scene. In general, on the one hand, I complain that the story is too stretched and inaccurately presented, but the additional characters and expanding the lore of this world was a great idea.
To sum up, although I was reluctant to sit down to this text, as soon as I turned on Bear McCreary's epic soundtrack, I remembered all my favorite scenes from this game. Kratos' fight with Thor (pure epicness, I felt like I was really watching two Gods fighting like in some anime), the first meeting with Heimdall, moments of crisis between Kratos and his son, other important moments for the plot, the most exciting duels with bosses, after which Asia was proud of my skill. And these duels are still challenging! It's not a DS level, but I had to perfectly calculate spell cooldowns, shield block, ax throw, and if you know the game you know how frustrating it can be at times. And I couldn't help myself, the atmosphere of the God of War returned to my soul again. I would like to have such complaints about other games and go through them despite the fact that I am more or less bored with them or have already watched everything. And it's not just the desire to explore the entire map and get all the secrets or items. This is one of those games that my peers and older players love (among the younger ones, I notice it less often, but maybe it doesn't reach my information bubble) - you buy once and you have a great game. Of course, you can beat the game quickly, but I guarantee you that it's better to discover it in its entirety. As a friend of mine with much more gaming experience put it, "I have to commend Ragnarok for the great pacing and that's counting the side quests. I've been playing for 20 hours now and so far everything is perfectly laid out, the game is fucking honey. I've said it once before, but this is what AAA games should be like as a whole, not this Ubisoft or EA crap." Well, I have no choice but to agree. Even Asia, who complains about GoW 2022 more than I do, was unable to abandon the game, even after completing the last quest (before the bonus ones that appear after completing it), and so far she has abandoned every title without hesitation except two productions from Santa Monica Studio. My rating is +8/10 - 1 point lower than its predecessor.
Początkowo nie planowałem tego tekstu. Albo inaczej, przez jakiś czas myślałem nad recenzją, ale zrezygnowałem z tego pomysłu. Po pierwsze, choć lubię grać, to nie jestem na tyle kompetentny, by wypowiadać się na temat gier poza tytułami z czasów mojego dzieciństwa. Po drugie, nie chciało mi się. Nie dlatego, że gra jest słaba, bo nie jest, ale delikatnie mnie rozczarowała. Po trzecie, co się łączy z punktem 1 i 2, niedawno temu ukończyłem z moją dziewczyną poprzednią część. O ile nie jestem zmęczony samą grą, bo twórcy zrobili bardzo dobrą / świetną kontynuację i wartościowy produkt, za który z przyjemnością zapłaciłem pełną cenę (bo jak wiele razy mówiłem, w tylko dobre gry mogę zagrać, gdy ich cena spadnie do IMO adekwatnej kwoty, a twórcy którzy porządnie przygotowują swój produkt dla klienta, zasłużyli na moje pieniądze). Zmieniłem zdanie i podzielić się z Wami moimi wrażeniami, jednakże nie będzie to pełnoprawna recenzja.
Akcja GoW: R dzieje się kilka lat po wydarzeniach z poprzedniej części. Atreus jest już trochę starszy i silniejszy, a Kratos... trochę osłabł i też się zestarzał. Nadal jest godny miana Boga Wojny, ale coraz bardziej widać, że jest słabszy i coraz częściej musi się wspomagać siłą swojego syna. Jak to często w takich sytuacjach bywa, między rodzicem a dzieckiem, częściej dochodzi do głośniejszych sporów. Atreus nie jest tak młody i już nie musi podporządkować się silniejszemu, więc kilka razy zagramy Atreusem, który tymczasowo opuszcza ojca z różnych powodów. Jak wskazuje tytuł, fabuła gry skupia się przede wszystkim na upadku Bogów oraz zniszczeniu Asgardu. Będąc jednak szczerym, spodziewałem się po tytule, że będzie on bardziej odczuwalny. Teraz nie podam Wam konkretnych przykładów, bo zapomniałem o nich - co prawda graliśmy stosunkowo niedawno temu, ale przez skupienie się na innych tekstach oraz okres świąteczny, wypadły mi one z głowy. Na swoje usprawiedliwienie dodam, że podczas gry, rozmawiałem o tym kilka razy z Asią - czasem z jej inicjatywy, czasem mojej, w zależności od tego, kto z nas zwrócił uwagę na ten aspekt fabuły. Generalnie scenariusz został dobrze napisany i nie mam wobec niego większych zarzutów, pomijając drobne problemy i jedną, acz denerwującą rzecz. Fabuła jest zbyt wg mnie i mojej drugiej połówki, zbyt rozwodniona. Tak jakbyśmy chcieli zwiększyć ilość smacznej zupy, przez dodanie do niej tylko wody, ziemniaków i marchewek, zamiast mięsa, przypraw i czegoś o intensywniejszym smaku. Świeci blaskiem w wielu miejscach, ale IMO częściowo brakuje jej tego pazura i intensywności poprzednika (choć są momenty, gdy nie mogę tego powiedzieć - moim ulubionym jest starcie z Thorem na początku gry, jest ono kurewsko klimatyczne!!!). Generalnie mam problem z poprawnym wskazaniem tego, co mi się nie spodobało... Powiem tak, choć jak najbardziej jestem zadowolony i absolutnie nie żałuję wydanych pieniędzy, to jest więcej zmian, które mi się nie podobają od tych, które przypadły mi do gustu.
Nie zrozumcie mnie źle, należymy do tej grupy graczy, która ceni sobie bardziej fabułę poprzedniej części i jeżeli za parę lat będę (będziemy) chciał (chcieli) wrócić do tej przygody samemu lub wspólnie, to chętniej ponownie zagram w tytuł z 2018. Aczkolwiek nowa odsłona "Boga Wojny" ma kilka nowych mechanik, które w przyjemny sposób, uatrakcyjniają i wydłużają rozgrywkę. Zadania od Ratatoska (bardzo urocze stworzenie w kontraście do spokojniejszego, acz nadal agresywnego Kratosa i dorosłego klimatu historii), zwłaszcza te zależne od cyklu dnia i nocy, sprawiają naprawdę dużo satysfkacji, gdy się odkryje nowe sekrety. Są pojedynki z sub-bossami i zadania w ognistej krainie, które Asia zostawiła dla mnie, bo lepiej sobie z tym radzę. Ja z kolei obserwowałem lub częściej słyszałem z drugiego pokoju, jak ona bawiła się świątyniami do zmiany pory dnia, bo ma lepszą pamięć do subtelnych, acz istotnych zmian, przyjemniej jej się eksploruje mapy niż mi, lepiej jej też szło rozwiązywanie zagadek bez charakterystycznej dla GoW presji czasu i precyzji.
Trudno mi wskazać powody tego stanu rzeczy, ale na pewno mogę powiedzieć o jednym z nich, bo wraz z Asią mamy dokładnie ten sam wniosek. Historia nie skupia się tak bardzo na relacji Kratosa i Atreusa, która zrobiła na nas duże wrażenie. Oboje jesteśmy wymagający, jeśli chodzi o gry, zwłaszcza Asia i tylko te najlepsze gry przykuwają jej uwagę (na krócej lub dłużej, pojedyncze aspekty lub kilka z nich, częściej te pierwsze). Czyli np. "Ghost of Tsushima", CP2077, "Witcher 3"... GoW 2018 był pierwszym tytułem, który zaangażował ją na 100%, a przy Ragnarok szło jej tak dobrze, że pokonała kilku ważnych i trudnych przeciwników na 2 poziomie trudności. Nawet nie wiecie, jak byłem z tego powodu dumny! Wydaje mi się też, że zbyt wiele pomysłów nie zostało należycie rozwiniętych (mam na myśli fabułę, nie gameplay) i to był jeden z naszych powodów do narzekań. Wydaje mi się, że lepiej by było, gdyby nieco powiększyli grę i podzielili ją na pół lub zrobili to samo, ale zamiast "God of War: Ragnarok part B", wydali płatne DLC. Zapewne jest to głupi pomysł, mimo że od lat panuje taka moda, a gracze są wobec tego zbyt tolerancyjni (aczkolwiek niektórzy też przesadzają w drugą stronę, zapominając że za "naszych czasów", zanim ktokolwiek myślał o DLC, były już płatne dodatki), ale taka myśl mi chodziła po głowie od pewnego etapu gry. Jednocześnie nie umiem sobie wyobrazić, jakby to miało wyglądać w wersji, jaką zaproponowałem... Cóż, może to tylko nasze wrażenia i po prostu ta opowieść tak z nami nie rezonuje... Niezależnie od wszystkiego, ta część różni się trochę od poprzednika, tak jak "WarCraft 3" różni się od "WarCraft 3 FT" - nie wszystko musi się podobać, ale trudno to krytykować. A nie, pardon - tuż pod koniec pisania tekstu, przypomniał mi się jeden aspekt, który twórcy na pewno popsuli - chodzi o komentarze i rozmowy między Kratosem, Atreusem, a Mirimem. Mam na myśli komentarze najmądrzejszej głowy świata na temat ciekawostek historycznych, jakiś runicznych informacji, czy interpretacji rysunków pokazujących jakieś wydarzenia z mitologii nordyckiej. W pierwszej części były bardzo fajnym dodatkiem, który nie raz nas rozbawił, a tutaj dostawaliśmy co najwyżej jedno zdanie... Resztę sobie możesz przeczytać w cyfrowym notatniku Kratosa...
Jeśli chodzi o gameplay, to nie mam już absolutnie żadnych zarzutów. Pod tym względem twórcy zrobili bardzo dobrą robotę - wyzwania są odrobinę prostsze i rzadziej musimy się wykazywać skillem, zamiast tego musimy postawić na spryt i kreatywność. Jak już mówiłem w poprzednim tekście, Asia pod tym względem jest ode mnie zauważalnie lepsza. W formie uzupełnienia powiem, że kiedyś w dyskusji z koleżankami o kobietach i mężczyznach w e-sporcie, koleżanka powiedziała "ok, kobiety gorzej sobie radzą w grach, gdzie jest duża stawka finansowa, ale przy zwykłych grach, tych mniej efektownych, gdzie nie ma tylu sponsorów i publiczności, radzą sobie lepiej". Początkowo nie rozumiałem tego, bo nie miałem doświadczenia ze wspólnej gry (w przeciwieństwie do koleżanki i naszej wspólnej znajomej), ale podczas przechodzenia Ragnarok, w pełni to zrozumiałem. W sytuacjach, gdy odkładałem kontroler na bok i mówiłem "pieprzę tę grę, jest za trudna, idę coś napisać na bloga lub posprzątać dom dla odstresowania", to Asia go przejmowała i w parę (lub kilkanaście) minut, a czasem jeszcze krócej, rozwiązywała zagadkę. Większość z nich, to rozwinięcie mechanik, które już znamy oraz częstsze korzystanie z broni, jakimi dysponuje Kratos, Atreus lub Freya. No właśnie, gdy stary i syn powkurwiają się na siebie i każdy pójdzie w swoją stronę, to grając Kratosem, będziemy mieli do pomocy dawną miłość Odyna, która posiada atrybuty i umiejętności, które można rozwijać i ulepszać. Jak jest etap Atreusa, to czasem będzie mu towarzyszył Thor, którego bardzo polubiłem. Tego nie będziemy mogli kontrolować lub dodawać mu nowych umiejętności, ale kompletnie nam to nie przeszkadzało. To tyle, jeśli chodzi o gameplay - jest bardzo dobrze, a szczegółowe analizy na pewno już widzieliście u lepszych recenzentów.
, ale jego wątek jest dość standardowy i nie wybija się jakoś szczególnie na tle podobnych jemu konkurentów. Jednakże, podobnie jak scenariusz w obu częściach, został on po prostu dobrze napisany. Jego problemy i trudności (zarówno jego własne, jak i te wynikające z interakcji z innymi postaciami), z jakimi się boryka, są bardzo emocjonalne i autentyczne. Bardzo polubiłem Odyna. Uwielbiam takich złych, cynicznych skurwysynów, którzy pchają swoich wrogów na widły z uśmiechem na ustach, kłamiąc że przed nimi jest kocioł ze złotem. Został przemyślany i zrealizowany po mistrzowsku, z diabelską przebiegłością i sprytem, steruje synem Kratosa, podczas gdy Atreus myśli, że to jego własny pomysł. Jest mistrzem kłamstw i jak przystało na wybitnego łgarza, wie że dobre kłamstwo, musi się opierać na prawdzie i faktach. A on robi to cholernie dobrze, mamiąc młodego ze skutecznością syreny. Widać to na wielu przykładach - zarówno duetu głównych bohaterów, jak i większości (jeśli nie wszystkich), pozytywnych postaci, jakie poznaliśmy w obu częściach. Twórcy jednak poszli o krok dalej i pokazali, jak ten patologiczny kłamca, krzywdzi również swoją rodzinę, by zrealizować swoje cele. Jak jakiś polityk, który nie umie nic robić i jak straci lekką pracę, to nie poradzi sobie w żadnej innej. Jak urzędnik, który czuje, że niedługo z hukiem wyleci ze swojego stanowisko, przez swoje własne błędy i trzyma się go tak kurczowo, że jest gotów rzucić w bezdenną otchłań wszystko, co ma pod ręką. Tak jak na początku gry można było sądzić, że Thor jest naprawdę beznadziejnym grubasem, który umie tylko walczyć i chlać wódkę (genialny pomysł! Nigdy nie widziałem go w takiej wersji!!!), tak potem widzimy, jak bardzo cierpi przez swojego ojca. Widzimy po jego żonie i córce, jak bardzo destrukcyjny jest dla nich Odyn. Bardzo mi się podobały wątki, w których kierowaliśmy Atreusem i ten wchodził w interakcję z Thorem lub jego córką. Nie pamiętam ich co prawda (w sensie, pamiętam o co chodziło, jaki mniej-więcej był ich przebieg, ale to tylko tyle), ale był na pewno ciekawszy niż relacja z tą dziewczyną o ciemnej karnacji. Aczkolwiek żeby nie było że tylko narzekam - wątek o przeznaczeniu, choć miał kilka błędów (w sensie, dziewczyny które roastowały Freyę i Kratosa, miały kilka luk w swojej opinii dotyczącej nieuchronności przeznaczenia), to zawierał też kilka sensownych wniosków, które było mi bardzo trudno odrzucić i potrzebowałem co najmniej kilku godzin, by zastanowić się nad ripostą. Poza tym, to był uroczy widok - Freya i Kratos, którzy byli bardzo zakłopotani przez reakcję koleżanki Atreusa i jego mamy. Rzadki widok, więc cieszcie się tą sceną. Generalnie, z jednej strony narzekam na to że historia jest zbyt rozciągnięta i niedokładnie przedstawiona, ale dodatkowi bohaterowie i poszerzenie lore tego świata, było świetnym pomysłem.
Reasumując, choć niechętnie zasiadałem do tego tekstu, to gdy tylko sobie włączyłem epicki soundtrack Beara McCreary'ego, to przypomniałem sobie wszystkie moje ulubione sceny z tej gry. Walka Kratosa z Thorem (czysta epickość, czułem się jakbym naprawdę oglądał dwóch Bogów, którzy tłuką się, jak w jakimś anime), pierwsze spotkanie z Heimdallem, momenty kryzysu między Kratosem, a jego synem, inne istotne momenty dla fabuły, najbardziej emocjonujące pojedynki z bossami, po których Asia była dumna z mojego skilla. A te pojedynki nadal są wymagające! Nie jest to poziom DS, ale musiałem perfekcyjnie obliczać cooldowny czarów, blokować tarczą, rzucać toporem, a jeśli znacie tę grę, to wiecie jak czasami jest to frustrujące. No i nie mogłem się powstrzymać, klimat Boga Wojny ponownie powrócił do mojej duszy. Chciałbym mieć takie zarzuty wobec innych gier i przechodzić je mimo tego, że jestem nimi mniej lub bardziej znudzony lub obejrzałem już wszystko. I to nie jest tylko chęć odkrycia całej mapy i zdobycia wszystkich sekretów, czy przedmiotów. To jest jedna z tych gier, które uwielbiają moi rówieśnicy i starsi gracze (wśród młodszych, rzadziej to dostrzegam, ale może to nie dociera do mojej bańki informacyjnej) - kupujesz raz i masz rozgrywkę na dużym poziomie. Oczywiście, można przejść grę szybko, ale gwarantuję Wam, że lepiej ją odkryć w całości. Jak to powiedział mój przyjaciel, ze znacznie większym doświadczeniem w kwestii gier - "Muszę pochwalić Ragnarok za świetny pacing i to licząc razem z misjami pobocznymi. Gram już 20h i póki co wszystko idealnie rozłożone, gra się kurewsko miodnie. Już raz to mówiłem, ale tak powinny wyglądać gry AAA, w sensie jako całokształt, a nie te gówna od Ubisoftu lub EA." No cóż, nie pozostaje mi nic innego, jak się zgodzić. Nawet Asia, która narzeka na GoW 2022 bardziej niż ja, nie była w stanie porzucić tej gry, nawet po przejściu ostatniego zadania (przed tymi dodatkowymi, które pojawiają się po jego zaliczeniu), a dotychczas bez wahania porzucała każdy tytuł poza dwoma produkcjami od Santa Monica Studio. Moja ocena to +8/10 - o 1 pkt niżej niż poprzednik.