21 juli 2020. Het is 5 uur 's ochtends wanneer ik wakker wordt met een nat gevoel tussen mijn benen. Ik spring meteen het bed uit en roep naar Thijs dat mijn vliezen zijn gebroken. Al snel kom ik erachter dat dat helemaal niet het geval is. Het gevoel wat ik had, was ontstaan door het verliezen van mijn slijmprop. Ik probeer nog even rustig te gaan liggen, maar merk dat er een zeurderig gevoel in mijn rug begint te ontstaan. Bovendien ben ik veel te hyper om nog te gaan slapen. Het gaat eindelijk beginnen.
Ik had voor deze dag eigenlijk een afspraak met de gynaecoloog, omdat ik door ervaringen op de werkvloer zelf liever niet te ver over de 41 weken wilde gaan. Ik besluit om later in de ochtend maar even contact op te nemen en geniet van een lange douche. Zo zitten Thijs en ik rond 6u volledig klaar beneden. Little did we know..
Thijs besluit nog even te gaan werken, maar wanneer ik hem rond 10 uur vertel dat ik toch echt wel regelmatige krampen begin te krijgen, is hij zo beneden. De krampen zijn eerst nog prima op te vangen en blijven de gehele dag aanwezig. Rond 19u komen ze elke 3 minuten en moet ik me meer gaan focussen. We besluiten de verloskundige te laten komen. 1 cm. Dit kon nog wel eens even gaan duren. Ze adviseert ons op tijd ons bed in te gaan en hoopt ons snel weer te zien.
De avond brengen we op de bank door. We kijken een film over een trein, maar ik krijg er maar weinig van mee. Elke 3 tot 5 minuten puf ik een rugwee weg en ik merk dat ik me minder goed kan ontspannen.
Middernacht. We laten de verloskundige opnieuw komen. De rugweeën zijn hevig en ik weet niet zo goed meer welke houding ik moet aannemen om ze het beste op te kunnen vangen. Nog steeds 1 centimeter. Ik merk dat ik wat angstig begin te worden. Hoelang moet ik zo nog door? De verloskundige belooft om 3u terug te komen, wat mij een beetje houvast lijkt te geven. Een punt om naar toe te werken. Wanneer ik om 3u echter nog steeds op 1 cm blijk te zitten, voel ik dat er paniek in mijn hoofd begint te ontstaan. Ik kan niet meer. De krampen in mijn rug en stuitje zijn zo hevig en de pauzes steeds korter.