Soms voelt het nog zo onwerkelijk. Zo onwerkelijk dat Veerle zingend haar bed in gaat, doorslaapt en rustig ontwaakt. Wat is dit anders geweest.
Als baby had ik Veerle door refluxklachten veel in de draagzak. Ze sliep op die manier en ik genoot zo van mijn meisje heel dicht tegen me aan. Later bleef ik bij haar tot ze sliep, haar handje in de mijne. Van het een kwam het ander en al gauw lukte het Veerle niet meer om zonder ons te slapen. Overdag sliep ze met geluk een half uurtje zelf. Uren zat ik wiegend met haar op schoot, zodat ze nog wat langer kon slapen. Nachtenlang sliep ze tussen ons in of sliepen wij op een matrasje naast haar bed. Werd ze na een slaapcyclus van 45 minuten wakker en waren wij er niet, was er paniek. Paniek tot ze weer voelde dat we er waren. En dit elke dag, elke nacht.
We wisselden elkaar af. Hielpen Veerle om en om. En hoewel we ons zeker machteloos hebben gevoeld, lieten we Veerle nooit alleen. Ze gaf aan dat ze ons nodig had en dus waren wij er. Ik genoot van mijn meisje in mijn armen, maar wilde ook zo graag voor haar dat haar bedje een veilige plek zou worden.
Toen ik 34 weken zwanger was van Lars kocht mijn vader een traject bij een slaapcoach voor ons. We hadden al eens veel geld hieraan uitgegeven en ik was bang dat we weer op gelijke, onaangename manier geholpen zouden worden. Dankzij mijn vader, probeerden we het opnieuw. Elke kleine stap vooruit was er een volgens hem. En wat had hij gelijk. Wat maakten we stappen. Binnen enkele dagen sliep Veerle door. Ons meisje ging zingend haar bed in. Viel alleen in slaap. Sliep door. We wisten niet wat ons overkwam.
Enkele weken later, ging Veerle over naar haar nieuwe kamer. We creërden een plek voor haar waar ze zich veilig kan voelen. Veerle's kamer, het is mijn favoriete plekje in huis.
Misschien dat ik daarom ook zo ongelofelijk blij ben met deze mand van. De mand is niet alleen heel mooi, maar maakt ook zichtbaar dat dit echt haar kamer is. De prachtige kamer van het meisje, waar ik zo trots op ben.