Po wspaniałej sobocie nastąpiła trudna i dość smutna niedziela.
Trudna dlatego, że prawie zrobiono z nas łosie, ale szczęśliwie ostatecznie się nie daliśmy, co jednak może rzutować na późniejsze relacje zawodowe męża, więc no - niesmak pozostał.
Smutna dlatego, że przez aspekt osobisty znowu poczułam dotkliwie doskwierającą samotność, pomimo, że jestem otoczona najbliższymi, ukochanymi ludźmi. Ot, taki paradoks; wiem, że to etap, wiem, że to się zmieni - ale obecnie jest jak jest i nigdy nie sądziłam, że nawet ja, introwertyk do granic możliwości, to poczuję.
After a wonderful Saturday, a difficult and rather sad Sunday followed.
Difficult because we were almost made moose, but fortunately we didn't give in in the end, which may however affect my husband's future professional relationships, so well - the bad taste remained.
Sad because due to the personal aspect I once again felt a painful loneliness, despite being surrounded by the closest, beloved people. Such a paradox; I know it's a phase, I know it will change - but currently it is what it is and I never thought that even I, an introvert to the limits, would feel it.
PS. A na foto wodzionka i makaron z krewetkami 🤪
PS. And on the photo garlic soup and pasta with shrimp 🤪
❤️