Στα βουνά της Κρήτης χιονίζει κάθε χρόνο και μάλιστα πολύ. Στο χωριό μου πάλι, που είναι κοντά στη θάλασσα ρίχνει λίγο χιόνι μια φορά στα 3 χρόνια, πάνω κάτω.
Τα γατιά ήταν της γειτονιάς και τα ταΐζαμε όλοι αλλά ήξεραν την ώρα που σηκωνόμουν και είχαν αποφασίσει ότι εγώ θα τους δίνω το πρωϊνό τους :)
Τα 3 τα είχαμε πάει σε κάτι φίλους, σε άλλο χωριό, πριν μεγαλώσουν. Τα υπόλοιπα όταν φύγαμε έμειναν στη γειτονιά. Θέλαμε να πάρουμε ένα ή δύο μαζί μας αλλά σκεφτήκαμε ότι το χωριό ήταν το σπίτι τους κι αν προσπαθούσαν να γυρίσουν μπορεί να πάθαιναν κακό.
Α, δεν το ήξερα, δεν ξέρω γιατί αλλά έχω την ιδέα ότι στα νησιά δεν χιονίζει και ότι πάντα είναι καλοκαίρι και χαρά 😬🤭🤭🤭 🤷🏻♀️.
Α, ok, χαχαχα, έτσι είναι τα γατιά, καλομαθαινουν γρήγορα 🤭🤭🤭, δηλαδή ήταν αδέσποτα που είχαν μάθει να τρώνε στη γειτονιά.
Καλά κάνατε, αυτά είχαν μάθει να ζούνε ελεύθερα και κοντά στη θάλασσα, μπορεί και να χανόντουσαν στο Ναύπλιο 😕.