در ایران باستان سال کبیسه را به این صورت محاسبه می‌کردند که به جای اینکه هر چهار سال یک روز اضافه کنند، هر ۱۲۰ سال یک ماه را جشن می‌گرفتند و تمام ایران این جشن برپا بود. بعضی‌ها ممکن بود یک بار این جشن را ببینند و عمرشان جواب نمی داد تا این جشن‌ها را دوباره ببینند، به همین دلیل دیدن این جشن را به عنوان بزرگ‌ترین آرزو برای یکدیگر خواستار بودند و هر کسی برای طرف مقابل آرزو می‌کرد تا آنقدر زنده باشی که این جشن باشکوه را ببینی و این به صورت یک تعارف و سنت بسیار زیبا درآمد. ازاین‌رو، وقتی به هم می‌رسیدند می‌گفتند ۱۲۰ سال زنده باشی.
Very nice.
many informative post nice to share with all us @ausankiani
@susankiani got you a $2.19 @minnowbooster upgoat, nice! (Image: pixabay.com)
Want a boost? Click here to read more!
I am your follower, and i saw your posts. you are doing good:) @ronaldmcatee