" ျပဳျပင္၍မရေသာ ေနာင္တ "
....................................
အခန္း (၁)
ဖခင္မ႐ွိ တစ္ဦးတည္းေသာသားမို႔ "ေဒၚျမသက္" သည္ သားျဖစ္သူ "သက္ေမာင္" ကိုမဆူရက္ မ႐ိုက္ရက္ပါ ။ ႐ိုက္ရေအာင္လည္း " သက္ေမာင္" ကေလးမဟုတ္ေတာ့ေပ ။ အခုဆိုလ်ွင္ "သက္ေမာင္" အသက္ (၂၀) ေက်ာ္ေနျပီမဟုတ္ပါလား။ မိခင္စကား နားမေထာင္ေသာ "သက္ေမာင္" သည္ ထင္ရာစိုင္းၿပီး လုပ္ခ်င္ရာကို တစြတ္တိုးလုပ္တတ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ မိခင္"ေဒၚျမသက္" သည္ သားျဖစ္သူအတြကိစိတ္ေသာက ေရာက္ေနရ႐ွာပါသည္။ တစ္ေန႔......
"ငါ့သား....မင္းအသက္လည္းငယ္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူးကြယ္....အေမ႐ွိတုန္းေလး ငါ့သားကို လူလိမၼာတစ္ေယာက္အျဖစ္ အေမျမင္ခ်င္တယ္ ငါ့သားရယ္......အဟြတ္...အဟြတ္...."
က်န္းမာေရးမေကာင္းသည့္ျကားမွ သားျဖစ္သူကို လိမၼာေစရန္ သြန္သင္ဆုံးမေသာ္လည္း "သက္ေမာင္" ကေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူ၏ စကားကို နားမေထာင္သည့္အျပင္ ျပန္ေတာင္ေျပာလာပါသည္။
"အေမကလည္း သားကအခုမိုက္ေနလို႔လား....အေမေျပာပုံနဲ႔ေတာ့ သားကလူမိုက္ႀကီးက်ေနတာဘဲ ....နားပူတယ္အေမရာ....."
ဖခင္ဆုံးၿပီးထဲက မိခင္ျဖစ္သူသည္ "သက္ေမာင္" ကိုအေၾကာ္ေရာင္းၿပီး ေက်ာင္းထားေသာ္လည္း ေက်ာင္းတတ္ခ်င္စိတ္မ႐ွိေသာ "သက္ေမာင္" သည္ ေက်ာင္းေျပးလြန္းအားႀကီးသည့္အတြက္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ေက်ာင္းထုတ္လိုက္ရပါသည္။အခုေတာ့"သက္ေမာင္" သည္ သုံးတန္းေတာင္မေအာင္ေသာေၾကာင့္ ေသစာ၊ ႐ွင္စာကိုေတာင္မနည္းျပဴးျပဲဖတ္ေနရပါသည္။
"သားရယ္ အေမ့ကိုအဲ့သလိုမေျပာပါနဲ႔ကြယ္....ငါ့သားကိုအေမက ဒုကၡေရာက္မွာဆိုးလို႔ပါကြယ္......"
"နားညီးတယ္အေမရာ .....ဘာေတြေျပာမွန္းလည္းမသိဘူး.....အရက္သြားေသာက္တာဘဲေကာင္းတယ္.....ပိုက္ဆံေပး....."
"အေမဆန္ဝယ္ရဦးသားရယ္.....အေၾကာ္ကလည္းအေရာင္းပါးေနတယ္....မ႐ွိဘူးသားရယ္.....မေသာက္ပါနဲ႔လား....."
"မေပးလည္းေနဗ်ာ....အိမ္မွာေနရတာနားညီးတယ္...."
အိမ္ေပၚမွဖေနာင့္ေစာင့္ၿပီးထြက္သြားေသာ သားျဖစ္သူ၏လုပ္ရက္ကိုၾကည့္ကာ "ေဒၚျမသက္" စ္ိတ္ေရာ လူေရာေမာရပါေတာ့သည္။
××××××××××××××××××××
အခန္း (၂)
"ေဟ့ေယ်ာင့္ မင္းအေမအေၾကာ္သည္မႀကီးကို ဝယ္ခိုင္းပါလား အခုေပၚေနတဲ့ ဆိုင္ကယ္ကအရမ္းမိုက္တယ္ကြ ဂ်ပန္ကလာတာ....ငါအခုစီေနတဲ့ဘီးေလ....."
ကိုယ့္အေမကို အေၾကာ္သည္မႀကီးလို႔ေခၚတာကိုလည္း "သက္ေမာင္" တစ္ေယာက္နာရေကာင္းမွန္းလည္းအသိပါ။ လိုခ်င္တာတစ္ခုတည္းဘဲသိသည္။
"လိုခ်င္တာေပါ့ကြာ ....ေစ်းႀကီးမွာေပါ့ကြ...."
"အဲ့အတြက္ဘာမွမပူနဲ႔ အခုငါစီးေနတဲ့ဘီးကို မင္းကိုအထူးေလ်ာ့ေစ်းနဲ႔ျပန္ေရာင္းေပးမယ္ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းမို႔လို႔ေနာ္ တျပင့္လူဆိုငါမေရာင္းဘူး.....ဘယ္လိုလဲ ယူမွာလား......"
"ယူမယ္ကြာ....."
"အခုလား...ေဟ့ေယ်ာင့္...."
"အခုေတာ့ဘယ္ဟုတ္မလဲကြာ....ငါ့အေမကို ေျပာရဦးမယ္ေလ...."
"ေအေျပာကြာ....သိပ္ၾကာရင္ငါမေရာင္းေတာ့ဘူး...."
"ေအးပါကြာ....သူငယ္ခ်င္းကလဲ...."
"သက္ေမာင္" လိုခ်င္တာကိုရဖို႔အတြက္ သြက္လက္ေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ မိခင္ျဖစ္သူထံလွမ္းခဲ့ပါေလသည္။
"အေမေရ...."
"ေဟ....ေျပာငါ့သား....ဘာလဲ...အေၾကာ္စားဖို႔လား....."
"မဟုတ္ပါဘူးအေမရာ....သားအေမ့ကိုေျပာစရာ႐ွိလို႔....."
"ဘာေျပာမွာလဲ..."
"ေဒၚျမသက္" စကားေျပာရင္း ႏွဖူးမွေခြၽးမ်ားကို ပခုံးတြင္တင္ထားေသာ တဖက္ႏြမ္းေလးျဖင့္သုတ္လိုက္ပါသည္။
"ဒီလိုဗ်....သားသူငယ္ခ်င္းက သူစီးေနတဲ့ ဂ်ပန္က ဆိုင္ကယ္ကို ျပန္ေရာင္းမယ္တဲ့အေမရဲ႕..."
"အဲ့ဒါဘာျဖစ္လဲသားရဲ႕....ဘာလဲအေမ့ကို ပြဲစားလုပ္ခိုင္းမလို႔လား...အေမကစာမတတ္ေတာ့....မလုပ္တတ္ပါဘူး သားရယ္...."
"အေမရာ...ဘာေတြေျပာမွန္လည္းမသိဘူး....အေမေျပာခ်င္ရာဘဲေျပာေနတယ္....ဒါေျပာတာေတာ့နားမေထာင္ဘူး...."
"ဒါျဖင့္ဘာလဲ...."
"သားအဲ့ဆိုင္ကယ္ကိုလိုခ်င္တယ္....
အေမရယ္...."
"ဗုေဒၶါ......အေမကဘယ္က ပိုက္ဆံနဲ႔ဝယ္ေပးရမွာလည္းငါ့သားရယ္....."
"ေဒၚျမသက္" သားျဖစ္သူ လိုခ်င္ေသာဆိုင္ကယ္ကို မဝယ္ေပးႏိူင္လို႔စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရပါသည္။ဒါကိုေတာ့ "သက္ေမာင္"တစ္ေယာက္ မသိႏိူင္ပါ။
"မရဘူးအေမရာ.....သားလိုခ်င္တယ္....မရမရေအာင္ဝယ္ေပး .......မဝယ္ေပးရင္သားအိမ္ျပန္မလာဘူး....."
"ဟဲ့သား....ေအာ္ဒီကေလးနဲ႔ေတာ့...."
"ေဒၚျမသက္" င္ိုရေပါင္းမ်ားလြန္းၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူမမ်က္ဝန္းအိမ္မွ မ်က္ရည္တို႔ကမထြက္ခ်င္ေတာ့ပါ။ သူမဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ပိုင္ပိုင္ခ်ရေတာ့ေပမည္။ သူမ "သက္ေမာင္" လိုခ်င္ေသာ ဆိုင္ကယ္ကို ဝယ္ေပးမွာလား....။ မဝယ္ေပးဘူးလား.....မသိႏိူင္ေသးပါ။
×××××××××××××××××××
အခန္း (၃)
"လုပ္ပါ ျဖဴျဖဴရယ္ငါ့ကို ၿမိဳ႕ပို႔ေပးစမ္းပါ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ဘဲ ....."
"နင္ကဘာလုပ္မလို႔လဲ...."
"ငါ့သားဆိုင္ကယ္လိုခ်င္ဆိုလို႔ ငါၿမိဳ႕မွာအိမ္ေဖာ္သြားလုပ္မလို႔ပါဟာ....ဒီအေၾကာင္းေတြကို ငါ့သားမသိပါေစနဲ႔ေနာ္......ျဖဴျဖဴ...အဟြတ္....အဟြတ္...."
"ေအးပါဟာ...ေအးပါ...အိမ္ေဖာ္လုပ္တာ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္နဲ႔ဘယ္ရမလဲဟဲ့"
"ေဒၚျဖဴျဖဴ"ႏွင့္ "ေဒၚျမသက္" သည္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ သိေနၾကပါသည္။
"သက္ရယ္....နင္က်န္းမာေရးလည္းေကာင္းတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔....နင့္သား သူလိုခ်င္တာ သူဘာသာ သူ႐ွာပါေစေပါ့...."
"ငါ့သြားကိုငါလြမ္းတယ္....ျဖဴျဖဴရယ္.....ငါမဝယ္ေပးရင္ သူအိမ္ျပန္လာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး......ဟင္း....ဟင္း..."
"ေဒၚျမသက္" မ်က္ရည္ေလးျဖင့္ေျပာျပေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူလည္းစ္ိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါသည္။
"ေျပာမရလည္း နင့္သေဘာဘဲ....နင့္သားကိုက လြန္ပါတယ္ေအ...အံ့ေရာ....ေယာက်ာၤေလးျဖစ္ၿပီး လက္ေၾကာကိုမတင္းဘူး....."
သားျဖစ္သူကိုအျပစ္တင္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို ျပန္ေျပာခ်င္ေသာ္လည္း...သူေျပာတာေတြက လြန္မွမလြန္ဘဲ.....
"ဘယ္ေန႔သြားမွာလဲ....."
"ျဖစ္ႏိူင္ရင္ မနက္ျဖန္မနက္ေစာေစာသြားခ်င္တယ္္...."
"ဒါဆိုကားလက္မွတ္ကို ညေနေလာက္သြားဝယ္ရမွာေပါ့....."
"နင္ႀကိဳက္သလိုလုပ္...."
××××××××××××××××××××
အခန္း (၄) ဇာတ္သိမ္း
"သနားၾကပါ႐ွင္....သနားၾကပါ.....အေမထမင္းဖိုးေလးမ႐ွိလို႔ သားနားၾကပါကြယ္..."
"ဟင္....."
"ေဒၚျဖဴျဖဴ" စိတ္ထဲ ဒီအသံပို႐ွင္ကို ိုရင္းႏွီးေနသလိုခံစားလိုက္ရပါသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ လူစည္ကားေသာအရပ္တြင္ ေတာင္ရမ္းေနေသာ အသက္ငါးဆယ္ခန္႔အရြယ္အမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ ေခါင္းေပၚ၌ပါဝါကိုျခံဳကာ လက္ကိုပတ္တီးမ်ားစည္းထားပါသည္။ ပါးျပင္မွာလည္း သနားခါးအေဖြးသားႏွင့္.....။"ေဒၚျဖဴျဖဴ" ေျခလွမ္းေတြကိုရပ္တန္႔ကာ ေတာင္းရမ္းေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကို ခမ္းလွမ္းလွမ္းမွေန၍ ေသခ်ာအကဲခတ္လိုက္ပါသည္။
"ဟင္....ဟုတ္ပါတယ္...သက္မွသက္ဘဲ...သက္ရယ္ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ သားမိုက္အတြက္နဲ႔....."
"ေဒၚျမသက္" သည္ၿမိဳ႕ကိုသြားေသာ တစ္ပတ္အတြင္းမွာ ပိန္ျခံဳးကာ ခ်က္ခ်င္းၾကည့္႐ုံျဖင့္ "ေဒၚျမသက္" ဆိုတာခ်က္ခ်င္းမသိႏူိင္ပါ။ ေဒၚျဖဴျဖဴ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ လက္ကိုင္ဖုန္းကိုထုတ္ကာ "ေဒၚျမသက္" ၏ သားအတြက္ေပးဆက္ေနေသာ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ေမတၱာကို သားမိုက္ျဖစ္သူ "သက္ေမာင္" သိေအာင္ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါေလသည္။
××××××××××××××
"ဟုတ္လို႔လား အန္တီျဖဴရယ္...."
"ငါ့ကိုမေမးနဲ႔ မင္းဒီပုံကိုၾကည့္ မင္းအတြက္နဲ႔မင္းအေမ မလုပ္ဖူးတာေတြလုပ္ေနရျပီ....မင္းဟာေလ....."
"ေျပာပါ အန္တီျဖဴရယ္....ေမေမ့ကိုေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေနရာကိုလိုက္ျပပါအန္တီျဖဴရယ္ သားေမေမ့ကို ေတာင္းပန္ခ်င္လို႔ပါ.....သားေမေမ့ကိုျပန္ၿပီးလုပ္ကိုင္ေကြၽးေမြးျပဳစုပါရေစ...သားေနာင္တရပါၿပီ...."
"သက္ေမာင္" ေနာင္တေတြ တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္ျဖင့္ "ေဒၚျဖဴျဖဴ " ေခၚေဆာင္ရာသို႔လိုက္သြားပါေလသည္။ သို႔ေသာ္ထိုေနရာတြင္ ေဒၚျမသက္ကိုမေတြ႔ရေတာ့ပါ။ထို႔ေၾကာင့္ "ေဒၚျဖဴျဖဴ" တစ္ေယာက္မုသားသုံး၍ စုံစမ္းလိုက္ေသာအခါ.....
"အမ အမတို႔ဆိုင္ေ႐ွ႕မွာေတာင္းရမ္းတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဒီေန႔လာတာမေတြ႔ပါလား .....ကြၽန္မလႉဒါန္းခ်င္လို႔ပါ...."
"အဲ့မိန္းမလား.....မေန႔ကဘဲေတာင္းေနရင္းနဲ႔ လမ္းေပၚေသဆုံးသြားလို႔ ရဲေတြေရာက္လာစစ္ေဆးၿပီး ေရေဝးကို ေခၚေဆာင္သြားၿပီးေလ အမရဲ႕.....သားနားပါတယ္......"
ဆိုင္႐ွင္အမႀကီးေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ "သက္ေမာင္" ႐ႈံးပြဲခ်ငိုေႂကြးေလပါေတာ့သည္။ "သက္ေမာင္" ရလိုက္ေသာ ေနာင္တတို႔သည္ ျပင္ဆင္ခြင့္မရ႐ွိေသာ ေနာင္တမ်ားျဖစ္ခဲ့ရပါေလေတာ့သည္။
.........ၿပီးပါၿပီ........။……………End…………