"တိုးတိတ္လ်ိဳ႕ဝွက္ေသာ...ရင္ခုန္သံ"
အပိုင္း-(၁၀)
ယြန္းလီလီရဲ႕ေအာ္သံေၾကာင့္ထက္ေကာင္းကင္ႏွင့္ျမင္႔့မိုရ္ခန္႔တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးရန္ျဖစ္ေနရာမွေရကူးကန္ထဲသို႔ေျပးဝင္သြားၾကေတာ့သည္။
ယြန္းလီလီကေတာ့ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖင့္ေရကူးကန္ထဲတြင္နစ္လိုက္ျမဳပ္လိုက္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
--အား.........တေယာက္....တေယာက္....ကယ္ၾက......ပါ....အြမ္း....
--ယြန္းလီလီ....ခနေလးေတာင့္ထား.....ငါလာပီ....
ထက္ေကာင္းကင္လ်ွင္ျမန္စြာေရကူးကန္ထဲသို႔ခုန္ခ်လိုက္သည္။သူေရကူးကန္ထဲေရာက္ေတာ့ယြန္းလီလီကသတိလစ္သြားေတာ့သည္။ယြန္းလီလီကိုေရကူးကန္နားသို႔ေပြ႔ခ်ီလာခဲ့သည္။
ျမင့္မိုရ္ခန္႔ကေရကူးအေပၚမွယြန္းလီလီကိုအေပါသို႔ဝိုင္း၍သယ္ေပးလိုက္သည္။ေရကူးေပါေရာက္ေတာ့ထက္ေကာင္းကင္ကယြန္းလီလီရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္လႈပ္ရမ္းလိုက္ပီး
--ယြန္းလီလီ...ယြန္းလီလီ...သတိထားပါအံုး...ငါေခၚေနတာၾကားလား...မင္းကိုထေတာ့လို႔ေျပာေနတယ္ေလ...😥
ယြန္းလီလီရဲ႕ရင္ဘက္ကိုလက္ျဖင့္ဖိလိုက္ေတာ့ေရမ်ားပါးစပ္ထဲမွထြက္က်လာေတာ့သည္။ခနၾကာေတာ့ယြန္းလီလီသတိရလာသည္။
--အဟြတ္...အဟြတ္...
သူမ ေဘးပတ္လည္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ထက္ေကာင္းကင္ကိုႏွင့္ျမင့္မိုရ္ခန္႔တို႔ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။
--လီလီ...သတိရလာပီလား...သက္သာရဲ႕လား...
ျမင့္မိုရ္ခန္႔ ကစိတ္ရိမ္စိတ္မ်ားျဖင့္ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ယြန္းလီလီကျမင့္မိုရ္ခန္႔ကိုမၾကည့္....ထက္ေကာင္းကင္ကိုဖက္လိုက္ပီးငိုေတာ့ေလသည္။
--အီးဟီးဟီး....လီလီအရမ္းေၾကာက္ေနခဲ့တာ....ဟင့္....
ထက္ေကာင္းကင္ကသူမရဲ႕ေခါင္းေလးကိုရင္ခြင္ထဲထည့္၍လက္ျဖင့္ပုတ္ေပးလိုက္သည္။
--အင္း.....ငါသိပါတယ္....အခုဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူးေနာ္....မေၾကာက္နဲ႔ေတာ့....
--အီးဟီးဟီး....လီလီေသရမွာကိုမေၾကာက္ပါဘူး......ဟင့္....ထက္နဲ႔ထပ္မေတြ႔ရေတာ့မွာကိုပဲေၾကာက္ေနခဲ့တာပါ......အီးဟီးဟီး
သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ပီးျမင့္မိုရ္ခန္႔အေနာက္မွတိတ္တဆိတ္ထြက္သြားေတာ့သည္။
(ကြၽန္ေတာ္ဆက္ပီးရပ္ၾကည့္မေနသင့္ေတာ့ပါဘူး။ရပ္ၾကည့္ေနမိရင္ကြၽန္ေတာ္ပဲနာက်င္ခံစားရမွာေသခ်ာပါတယ္။သူမ ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုတာကိုျမင္လိုက္ရ႐ုံနဲ႔ပင္ကြၽန္ေတာ္ေက်နပ္မိပါတယ္။ 😟)
ယြန္းလီလီရဲ႕စကားေၾကာင့္ထက္ေကာင္းကင္မသိမသာေလးျပံဳးလိုက္ပီးသူမရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုလက္ျဖင့္ေမာ့လိုက္၍မ်က္ရည္မ်ားကိုသုတ္ေပးလိုက္သည္။
--အခု....မင္းငါ့ကိုျပန္ေတြ႔ရပီမလား....မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္....
သူမကေခါင္းေလးၿငိမ့္၍
--ဟင့္.......ဟုတ္......
သူမ ကိုတြဲ၍လမ္းေလ်ွာက္လာခဲ့ၾကသည္။
--ရလား.....
ယြန္းလီလီက ေရထဲၾကထားသည့္အတြက္အခုခ်ိန္ထိေၾကာက္ဒူးတုန္းေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။
ထက္ေကာင္းကင္ကင္ရဲ႕အေမးကိုယြန္းလီလီကမ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ၾကည့္၍
--ဟို......အမွန္တိုင္းေျပာရရင္......ေျခ.....ေျခေထာက္ေတြအရမ္းတုန္ေနတယ္....ဘာျဖစ္တာလဲမသိဘူး😔
သူမရဲ႕ေျခေထာက္ကိုထက္ေကာင္းကင္ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။
ဟုတ္ပါတယ္။သူမရဲ႕ေျခေထာက္ေတြတကယ္တုန္ေနပါတယ္။ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကလဲျပာလို႔....ခ္ခ္...ေရေတာ္ေတာ္ေၾကာက္တက္တာပဲ😂
ထက္ေကာင္းကင္ကသူရဲ႕ကုပ္အက်ီၤကိုခြၽတ္ေပးလိုက္ပီးသူမကိုဝတ္ေပးလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ထိုင္လိုက္ပီး
--တက္.....
ယြန္းလီလီကမ်က္လံုးေလးျပဴး၍
--😳ဟင္......ဟို...
--ငါ့ေက်ာ္ေပၚကိုတက္လို႔.....
--ဟို....ရ.....ရပါတယ္....တြဲပီးပဲေလ်ွာက္လိုက္ပါ့မယ္။
--တြဲပီးေလ်ွာက္ရတာပိုပီးစိတ္႐ႈပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။မင္းတက္မွာလားမတက္ဘူးလးာေျပာ.....မတက္ရင္ငါသြားေတာ့မယ္။
ထက္ေကာင္းကင္ ရဲ႕စကားအဆံုးမွာယြန္းလီလီကသူ႔ရဲ႕ေက်ာကုန္းေပၚသို႔တက္လိုက္ေတာ့သည္။
ထက္ေကာင္းကင္ကငမ္တ္တပ္ရပ္လိုက္ပီးျပံဳးလိုက္ေတာ့သည္။
(အူေၾကာင္ေၾကာင္မေလး...အျမဲတမ္းငါ့ကိုစိတ္ပူေအာင္လုပ္တယ္။☺)
(အခုလိုက်ေတာ့လဲသူကတကယ့္နတ္သားေလးက်ေနတာပဲ။ဘယ္အခ်ိန္စိတ္ေျပာင္းအံုးမလဲမသိဘူး😅😒)
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတန္းထဲကိုမဝင္ေတာ့ပဲကားေပၚသို႔တက္လိုက္ၾကသည္။
--ဟိုေလ......ထက္....လြယ္အိတ္ေတြမယူေတာ့ဘူးလားဟင္....
--ပီးမွငါလာယူလိုက္မယ္။
--အခုသြားယူလိုက္ပါလား.....လီလီေစာင့္ေနပါ့မယ္။
ထက္ေကာင္းကင္ ကေဒါသထြက္ေသာအသံျဖင့္
--မင္းကားေပၚကေနအကန္မခံခ်င္ရင္ပါးစပ္ပိတ္ပီးလိုက္ခဲ့လိုက္.....😬မဟုတ္ရင္ငါတကယ္ကန္ခ်ပစ္မွာ....
ယြန္းလီလီကအေပၚႏႈခမ္းႏွင့္ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုတင္းက်ပ္စြာဖိလိုက္ေတာ့သည္။😑
(အူေၾကာင္ေၾကာင္မ....မင္းေရစိုေနလို႔အိမ္ျမန္ျမန္ျပန္တာကြ။မင္းအေအးမိမွာစိုးလို႔ပါ။)
# # #
အတန္းထဲတြင္
ျမင့္မိုရ္ခန္႔ ကထက္ေကာင္းကင္နဲ႔ယြန္းလီလီတို႔ရဲ႕ထိုင္ခံုေနရာကိုလွမ္းၾကည့္ေနေလသည္။
--အခုခ်ိန္ထိမလာၾကေသးဘူး။အိမ္ျပန္သြားၾကပီထင္တယ္။လီလီ့မွာအက်ီၤအပိုမွမပါတာ.....
သူအေတြးလြန္ေနတုန္း
--ဟိုႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ။သိတဲ့သူ႐ွိလား။ဆရာမကိုတစ္ခ်က္ေလာက္ေျပာျပၾကပါ။
--ကြၽန္ေတာ္သိတယ္ဆရာမ...ယြန္းလီလီေနမေကာင္းလို႔ထက္ေကာင္းကင္ကအိမ္ကိုျပန္လိုက္ပို႔ေပးေနတာပါ။
--ေအာ္....အင္းပါ။ေတာ္ေတာ္ေနမေကာင္းဖစ္ေနပံုပဲ...လြယ္အိတ္ေတာင္မယူသြားျကဘူး......
ေက်းဇူးေနာ္သားေလးခန္႔.......ကဲစာအုပ္ဖြင့္ျကမယ္
ဆရာမစာသင္ေနတုန္းယြန္းလီလီရဲ့ဖုန္းringtoneသံေလးထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။
"🎼🎵🎶မေန႔ကအထိမင္းရဲ႕အခ်စ္ေမ်ွာင္လင့္မိတယ္...မင္းကမသိတခ်က္မွမၾကည့္တာဘယ္လိုလုပ္မလဲ🎼🎵🎶"
ျမင့္မိုရ္ခန္႔က သူရဲ႕ထိုင္ခံုမွထ၍ဖုန္းကိုလြယ္အိတ္ထဲ္ဲမွထုတ္ယူလိုက္ပီးအတန္းေ႐ွ႕သို႔ထြက္လိုက္သည္။
--ဟယ္လို.....
--ဟယ္လို...သမီးယြန္း လား
--မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်...ျမင့္မိုရ္ခန္႔ ပါ။
--သားေလးခန္႔လား...အိမ္ကိုေတာင္မလာတာၾကာပီ...ဒါနဲ႔သမီးယြန္းေရာ
--ဟို.....မုန္႔သြားစားတာျပန္မလာေသးဘူးအန္တီ...
(ယြန္းလီလီ ေရနစ္တာကိုသိရင္စိတ္ပူၾကမွာစိုးလို႔ကြၽန္ေတာ္လိမ္ေျပာလိုက္တာပါ။)
--အဲ့ဒါဆို...သူတို႔ျပန္လာရင္ေျပာေပးပါေနာ္သား....ဒီေန႔အန္တီနဲ႔ဦးေလးတို႔အိမ္ျပန္မလာျဖစ္ဘူးလို႔...အန္တီ့ရဲ႕အေမေဆး႐ုံတင္ရလို႔ေစာင့္ေပးေနရတယ္လို႔....အိမ္ေသာ့ကထားေနၾကေနရာမွာပဲလို႔
--ဟုတ္ကဲ့အန္တီ...သားေျပာလိုက္ပါ့မယ္...စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္သာေနေနာ္အန္တီ
--အင္းပါကြယ္...အဲ့ဒါဆိုအန္တီဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္။
--ဟုတ္ကဲ့အန္တီ
ဖုန္းက်သြားေတာ့wall paperကိုသူျမင္လိုက္ရေတာ့သည္။ထက္ေကာင္းကင္ပံုကိုတင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
ျမင့္မိုရ္ခန္႔ လက္သီးဆုပ္ ၍အခန္းထဲသို႔ျပန္ဝင္လာခဲ့ေတာ့သည္။
(ရက္စက္လိုက္တာလီလီရယ္။ငါကမင္းရဲ႕ႏွလံုးသားထဲမေျပာနဲ႔ ဖုန္းwall paperေလးေပၚမွာေတာင္ေနခြင့္မ႐ွိပါလား😔။ဘယ္လိုပဲဖစ္ဖစ္ပါ...ငါမင္းကိုေစာင့္ေနမွာပါ😌မင္းငါ့ကိုခ်စ္လာမယ့္တေန႔ကိုေပါ့😌)
# # #
ျခံေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့
--ဟင္...အိမ္မွာဘယ္သူမွလဲမ႐ွိၾကပါလား။ဘယ္သြားၾကတာပါလိမ့္
ယြန္းလီလီကေတာ့အိပ္လို႔ေကာင္းတုန္း😅။ထက္ေကာင္းကင္က...ကားေအာက္ကိုဆင္းလိုက္ပီး...ျခံတံခါးေဘးကပန္းအိုးထဲကိုႏႈိက္လိုက္ေတာ့သည္။
--ေတာ္ပါေသးတယ္...ေသာ့ကိုေနရာမေျပာင္းထားလို႔...
ျခံတံခါးကိုဖြင့္လိုက္ပီးကားကိုျခံထဲသို႔ေမာင္းလာခဲ့သည္။
ကားေအာက္ဆင္းခါနီးတြင္ယြန္းလီလီကိုၾကည့္လိုက္ပီးရယ္လိုက္ေတာ့သည္။
--ၾကည့္ပါအံုး...အိပ္ေနလိုက္တာ...😂...ႏႈိးလိုက္ရင္ေကာင္းမလား😳...မႏႈိးေတာ့ပါဘူး...အိပ္ပါေစေလ...ငါပဲေပြ႔ပီးသယ္သြားေတာ့မယ္။☺
ယြန္းလီလီကိုသဴမရဲ့အခန္းထဲသိဳ့ညင္သာစြာေပြ႔ခ်ီသြားေတာ့သည္။အခနး္ထဲေရာက္ေတာ့ခုတင္ေပၚသို႔ေျဖညင္းစြာတင္လိုက္သည္။
ေစာင္ျခံဳေပးလိုက္ပီးသူမရဲ႕အေ႐ွ႕ဆံပင္ေလးမ်ားကိုညင္သာစြာကိုင္လိုက္သည္။
--အ႐ူးမေလး...အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပဲနားၿငီးသက္သာတယ္။😊
သူမကိုၾကည့္ရင္းရင္ခုန္သံျမန္လာသျဖင့္အခန္းထဲမွထြက္ရန္ခုတင္ေက်ာခိုင္းလိုက္ေတာ့သည္။
--ဘာလို႔ရင္ေတြအရမး္ခုန္ေနရတာလဲ....အဟမ္း.....ငါ့အခန္းထဲသြားတာပဲေကာင္းတယ္။
သူခုတင္နားကထြက္သြားခါနီးတြင္ယြန္းလီလီကသူ႔ရဲ႕လက္ကိုလွမ္းကိုင္လိုက္ေတာ့သည္။
သူေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့...သူမကအိပ္ေနစဲျဖစ္သည္။ခနၾကာေတာ့အိပ္ေနရင္း့ျပံဳးလိုက္ပီး
--မသြားပါနဲ႔...........
--ဟင္.......
--ဗိုက္ဆာလိုက္တာ😅...
သူမစကားေျပာပီးတာနဲ႔လက္ကိုျဖဳတ္လိုက္ပီးခုတင္ေပၚသို႔တင္ေပးလိုက္သည္။
--အူေၾကာင္ေၾကာင္မ...အိပ္ေနရင္းနဲ႔ေတာင္စကားကေျပာဖစ္ေအာင္ေျပာလုိက္ေသးတယ္....😄
အခန္းတံခါးကိုပိတ္လိုက္ပီးမီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ဝင္သြားသည္။
--ဘာလုပ္ေပးရင္ေကာင္းမလဲ.....ငါမွဘာမွမခ်က္တတ္တာ...ဆန္ျပဳတ္ ပဲေကာင္းပါတယ္😋
မီးဖိုေခ်ာင္ ထဲတြင္သူတေယာက္တည္းအလုပ္႐ႈပ္ေနေတာ့သည္။မိုးရြာေနေသာ္လည္းမေအးႏိုင္။ေခြၽးမ်ားတဒီဒီက်ေနေတာ့သည္။
ဆန္ျပဳတ္ အိုးကိုအသာေလးဖြင့္ၾကည္လိုက္ပီး
--အိုေခ...ဒီတစ္ခါေတာ့တကယ္အုိေခသြားပီ...ဟူး...ေတာ္ပါေသးတယ္...ေျခာက္ခါေျမာက္မွပဲေအာင္ျမင္ေတာ့တယ္😅😀
တီးေတာင္.....တီးေတာင္
--ေအာ္...ေမေမနဲ႔ေဖေဖျပန္လာပီထင္တယ္။
မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွအိမ္ေ႐ွ႕သိ့ုထြက္လိုက္ပီးျခံတံခါးဖြင့္လိုက္သ္ည္။
--ျမင့္မိုရ္ခန္႔...
--အငး္...မငး္တို႔လြယ္အိတ္ကိုငါလာေပးတာပါ။
--ေက်းဇူးပါကြာ...
--ရပါတယ္...အခ်င္းခ်င္း ေတြပဲ...မင္းအေမဆီကဖုန္းလာတယ္(.........)တဲ့
--အင္းပါ....ိုေန႔ခင္းကကိစၥအတြက္ေဆာရီးပါကြာ...
--မလိုပါဘူး ကြာ☺ငါလဲမွားခဲ့တာပဲ...ဒါနဲ႔လီလီေရာ
--ေအာ္.....သူ...သူေရခ်ိဳးေနတယ္😋...ဒါနဲ႔မင္းျပန္ေတ့ာေလေနာက္က်ေနအံုးမယ္😋
(အိမ္ထဲဝင္ခ်င္ေနတာမလား။လံုးဝေပးမဝင္ဘူး😎)
သူ႔စကားမဆံုးခင္မွာပဲယြနး္လီလီတေယာက္ဆန္ျပဳတ္နံ႔ရသျဖင့္အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာခဲ့ေတာ့သည္။
ျမင့္မိုရ္ခန္႔က သူမကိုျမင္လိုက္သျဖင့္ထက္ေကာင္းကင္လိမ္မွန္းသိသြားေတာ့သည္။
--ဟုတ္လို႔လား အိပ္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား😋ဟိုမွာၾကည့္လိုက္အံုး
ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုအံ့ျသစြာျဖင့္ၾကည့္ေနေသာယြန္းလီလီကိုေတြ႔လိုက္ရေတာ့သည္။
(အူေၾကာင္ေၾကာင္မ😬မင္းဟာေလငါ့ကုိအျမဲအ႐ွက္ခြဲတယ္။ခုနတုန္းကေတာ့ကုလားေသကုလားေမာအိပ္ေနပီး😎ဒီေကာင္လာမွႏိုးရတယ္လို႔😤)
အပိုင္း-(၁၁)ေမ်ွာ္
အခ်ိန္ေပးပီးဖတ္ေပးတဲ့ပရိတ္အားလံုးကိုေက်းဇူးအထူးတင္႐ွိလ်ွက္☺