How the companion of Jesus, on whom be peace, entreated Jesus, on whom be peace, to give life to the bones.
A certain foolish person accompanied Jesus (on his way). He espied some bones in a deep-dug hole.
He said, “O companion, (teach me) that exalted Name by which thou makest the dead to live;
Teach (it) me, that I may do good and by means of it endow the bones with life.”
Jesus said, “Be silent, for that is not thy work: ’tis not meet for thy breath and speech,
145-For it wants breath purer than rain and more piercing in action than the angels.
(Many) lifetimes were needed that the breath might be purified, so that he (its owner) was entrusted with the treasury of the Heavens.
(Suppose that) thou hast grasped this rod firmly in thy hand: whence will accrue to thy hand the cunning of Moses?”
He said, “If I am not one to pronounce (such sacred) mysteries, do thou pronounce the Name over the bones.”
Jesus cried, “O Lord, what are these hidden purposes (of Thine)? What is (the meaning of) this fool's inclination (to engage) in this fruitless work?
150-How has this sick man no care for himself? How has this corpse no care for (spiritual) life?
He has left (uncared for) his own dead (soul) and seeks to mend (revive) the dead (bones) of a stranger.”
God (answered and) said, “The backslider seeks backsliding: the thistle that has grown (in him) is the retribution for (consequence of) his sowing.”
He that sows the seed of thistles in the world, be warned not to look for him in the rose-garden.
If he take a rose in his hand, it becomes a thistle; and if he go to a friend, he (the friend) becomes a snake.
155-The damned wretch is an elixir which transmutes into poison and snakes; (his elixir is) contrary to the elixir of the God-fearing man.
التماس کردن همراه عیسی علیه السلام زنده کردن استخوانها از عیسی علیه السلام
گشت با عیسی یکی ابله رفیق
استخوانها دید در حفرهٔ عمیق
گفت ای همراه آن نام سنی
که بدان مرده تو زنده می‌کنی
مر مرا آموز تا احسان کنم
استخوانها را بدان با جان کنم
گفت خامش کن که آن کار تو نیست
لایق انفاس و گفتار تو نیست
کان نفس خواهد ز باران پاک‌تر
وز فرشته در روش دراک‌تر
عمرها بایست تا دم پاک شد
تا امین مخزن افلاک شد
خود گرفتی این عصا در دست راست
دست را دستان موسی از کجاست
گفت اگر من نیستم اسرارخوان
هم تو بر خوان نام را بر استخوان
گفت عیسی یا رب این اسرار چیست
میل این ابله درین بیگار چیست
چون غم خود نیست این بیمار را
چون غم جان نیست این مردار را
مردهٔ خود را رها کردست او
مردهٔ بیگانه را جوید رفو
گفت حق ادبار اگر ادبارجوست
خار روییده جزای کشت اوست
آنک تخم خار کارد در جهان
هان و هان او را مجو در گلستان
گر گلی گیرد به کف خاری شود
ور سوی یاری رود ماری شود
کیمیای زهر و مارست آن شقی
بر خلاف کیمیای متقی
Poet: Maulana Rumi
Translation: Reynold A. Nicholson
Edited by: @tamim