ဖုန္းသံျမည္လာတာႏွင့္ ႏိုးလာခဲ့သည္။ မနက္ေလးနာရီ။ အငယ့္ကိုတံခါးဆင္းဖြင့္ေပးျပီး အိပ္ယာထဲျပန္လွဲေနေပမယ့္ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့။ တဖက္ ကုတင္မွာ အိပ္ေနတဲ့အငယ္ေကာင္ကို ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ထိမ်ားခုလုိ ျဖစ္ေနမွာပါလိမ့္။ ရင္ေမာရသည္။ ေမတို႔မွာေမာင္ႏွမေလး ႏွစ္ေယာက္ရိွတာ။ အေမေမြးထဲကေနတစ္သက္လံုးက အေကာင္း။ ခုအရြယ္ေရာက္ခါမွ သူမ်ားျပဳစားသလိုလို စိတ္ေဖာက္ျပန္သလိုလိုနဲ႔။ အေတာ္ဆံုးဆိုသည့္ စိတ္ေရာဂါကုဆရာ၀န္ေတြႏွင့္ျပေတာ့လဲ မရ။ ေဆးေတြေသာက္ျပီးရင္ ပိုလို႔ေတာင္ဆိုးဆိုးလာသည္။ မူးယစ္ေဆး၀ါးသံုးသလားဟု အမ်ိဳးေတြမွ ၀ိုင္းေျပာၾက၍ မူးယစ္ဆရာ၀န္ႏွင့္လဲ ျပသည္။ ဒါလဲမထူးျခား။ တႏွစ္ကေနႏွႏွစ္ ၾကာလာေတာ့ ေမကိုယ္တိုင္လဲရူးခ်င္သလိုျဖစ္ ေနျပီ။ စိတ္လဲတအားညစ္ရသည္။ ေမေမရွာသမွ်လဲကုန္ျပီ။ ေမတို႔ဘ၀လဲ လမ္းေဘးမေရာက္ရံုပင္။ တခါတခါျဖစ္ရင္ မ်က္လံုးၾကီးေတြျပဴးလာတာအရမ္းေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ သူကေနမေကာင္းျဖစ္ျပီဆို အရမ္းေၾကာက္လာသည္။ တေနရာရာက တခုခုထြက္လာျပီးသူ႔စီလာေတာ့မယ္။ သူအရမ္းေၾကာက္တယ္ဟုဆိုကာ ေမတို႔ကိုအနားမွမခြာခိုင္းေတာ့။ သူ႕အနားမွာေနရင္လဲ အေသေကာင္လိုေနရသည္။ အသက္ရႈသံထြက္ရင္ေတာင္ သူတကိုယ္လံုးတုန္တုန္တက္သြားျပီး လန္႔တက္သည္။ ေအးဆက္ေနတဲ့ အဲကြန္းခန္းထဲမွာေတာင္ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြႏွင့္။ ဘယ္ေန႔ဘယ္အခ်ိန္ ထ ထ ျဖစ္မလဲအျမဲစိုးရိမ္ေနရသည္။ ညညဆိုလဲအိမ္ေကာင္းျခင္းမအိမ္ရ။ တညကိုႏွစ္ခါသံုးခါ ေၾကာက္လို႔ဆိုျပီးလာလာႏိႈးတက္သည္။ သူေသရပါေတာ့မယ္။ ဟိုလူေခၚေပးပါဒီလူေခၚေပးပါဆိုျပီး ေနာက္ဆံုးတခါ ဆိုးဆိုးရြားရြား ျဖစ္ျပီးကထဲက အေျခအေနကပိုပိုဆိုးလာသည္။ အရင္ကေၾကာက္လွပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့သူက ခုေတာ့ ညနက္ျပီဆိုအျပင္ထြက္ျပီ။ တေနကုန္အိမ္မွာတံခါးေတြအကုန္အလံုပိတ္ျပီး အိပ္သည္။ ညဆယ့္တစ္နာရီ ဆယ့္ႏွစ္နာရီဆိုလွ်င္ အျပင္ထြက္ မိုးလင္းခါနီး ေလးနာရီငါးနာရီမွျပန္လာ။ ေမေမကေျပာရင္လဲ ေမေမ့ကိုမ်က္လံုးၾကီးျပဴးျပီး ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ရိုင္းရိုင္းျပျပ ျပန္ေျပာသည္။ ေန႔ခင္းဘက္ႏိုးလွ်င္လည္း အိမ္တံခါးတစ္ခ်ပ္ဖြင့္ထားတာေတြ႕သည္ႏွင့္ ေမတို႔သားအမိကိုျပႆနာအၾကီးအက်ယ္ရွာေတာ့သည္။ ေန႔ရိွသ၍စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲ ႏွင့္ ေမ ဒီဒုကၡကို မခံႏိုင္ေတာ့ျပီ။ သူအိပ္ေနရင္စိတ္ခ်မ္းသာရသေလာက္ သူႏို္းလာျပီဆိုသည္ႏွင့္ ေမ့တုိ႔သားအမိမွာေၾကာက္ ေနရသည္။ ဘာကိုမ်ားျပႆနာလုပ္ဦးမလဲ။ ပူေနရသည္။ စိုးရိမ္စိတ္ အေၾကာက္တရားႏွင့္ ေန႔စဥ္ေနေနရေတာ့ လူက အေတြးအေခၚေတြလဲမမွန္ခ်င္ေတာ့။ ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးကို စိတ္ကုန္လာသည္။ စိတ္က်န္းမာေရးေဆးရံုတင္ဖို႔ က်ေတာ့လဲ ေမတို႔မွာပိုက္ဆံ အဲ့ေလာက္မရိွေတာ့။ ပါေမာကၡေတြႏွင့္ျပတာေတာင္မထူးေတာ့လဲမတင္ခ်င္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲဆိုးဆုိးလဲကိုယ့္ေမာင္ေလးဟဲ့ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေဆးရံုမွာသူ႔ကိုတစ္ေယာက္ထဲမထားခဲ့ရက္တာလဲ ပါသည္။ ေမတို႔ကစိတ္ေပ်ာ့လြန္းလို႔ပဲ ပိုဆိုးေနသလားမေျပာတက္ေတာ့။ သက္ျပင္းေမာေတြသာ အခါခါ ခ်မိေနေတာ့သည္။
မၾကီး
အင္း
ပိုက္ဆံငါးေသာင္းေလာက္ရိွလား
ဘာလုပ္မို႔လဲ
ငါေမးတာပဲေျဖစမ္းပါ
မရိွဘူး
နင္တို႔ကလဲဘယ္ေတာ့ေမးေမးမရိွဘူးပဲ
အလုပ္မွမရိွတာ ပိုက္ဆံကဘယ္ကရမလဲ ေကာင္ေလးပဲဘာမွမလုပ္ရဘူးဆို အိမ္တံခါးမဖြင့္ရဘူးဆို ခုထမင္းစားေနတာေတာင္အတိုးနဲ႔ေခ်းထားတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔စားေနရတာ။ သူစကားေျပာတုန္းေလးကိုယ့္မွာရသေလာက္ေျပာရသည္။
အဒါဆိုလဲငါးေသာင္းေလာက္ေခ်းလိုက္။ ငါရန္ကုန္သြားမလို႔
ဘာသြားလုပ္မို႔လဲ ဘယ္မွာေနမွာလဲ
လွ်ာရွည္လိုက္တာ ငါ့ဟာငါဘာလုပ္လုပ္ ဘယ္မွာေနေန နင့္အပူမပါဘူး။ မနက္က်ရင္အေစာဆံုးကားနဲ႔ သြားမယ္။ ပိုက္ဆံအဆင္သင့္လုပ္ထားေပး။
ခုပဲမိုးခ်ဳပ္ေနျပီ ပိုက္ဆံငါးေသာင္းကဘယ္ကေနရမလဲ မနက္ေစာေစာေတာ့ရမွာမဟုတ္ဘူး။
နင္တို႔ဟာေတြကလဲေစာက္ဇယားကိုရႈပ္ေနတာပဲ။ အခုသြားေခ်းလိုက္ေတာ့ဘာျဖစ္မွာမို႔လဲ။
ဒီေလာက္ညနက္ေနျပီဟာ သူမ်ားအိမ္ဘယ္လိုသြားရမလဲ။
ျပန္ေျပာေနရင္းငိုခ်င္လာသည္။ တခ်ိန္တုန္းက ေကာင္ေလးကခုလိုမဟုတ္။ စကားကိုရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း ေျပာဖို႔ေနေနသာသာ အသံက်ယ္က်ယ္ေတာင္ေျပာတာမဟုတ္။ ခုေတာ့ လူကလဲၾကမ္းတမ္းလာသလို စကားေျပာရင္လဲ အမျဖစ္တဲ့ ေမ့ကိုေတာင္ ေစာက္ေတြဘာေတြႏွင့္ ေျပာလို႔။ ထပ္ေျပာရင္ ျပႆနာအၾကီး ၾကီး ထလုပ္ျပစ္လုိက္မွာကိုသိေနျပီမို႔ ေအးေအး ဟုပဲေျပာျပီး စကားျဖတ္လိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့မေကာင္း။ ဘယ္ဘ၀က ၀ဋ္ေကၽြးေတြမ်ားလဲလုိ႔ေတာင္ေတြးမိသည္။ ၀ဋ္ေကၽြးဆိုလွ်င္လဲ ဒီဘ၀ဒီမွ်နဲ႔သာ ေက်ပါေစေတာ့လို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါဆုေတာင္းေနမိသည္။
အဲ့ဒီေန႔ကပိုက္ဆံမရတာႏွင့္ ေနာက္ေန႔ပိုက္ဆံရသည္ႏွင့္ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ျပန္မလာေလ ေကာင္းေလလို႔ မေတြးေပမယ့္ ခနတျဖဳတ္ ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ လူနဲ႔သူနဲ႔တူေအာင္ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေလး ေနရေတာ့မည္မို႔ ေမ ၀မ္းသာသည္။ သူ႕ကားထြက္သြားသည္ႏွင့္ အိမ္တံခါးေတြ အကုန္ဖြင့္သည္။ ေလကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ရႈရိႈက္သည္။ လန္းဆန္းသြားသည္။ ေမလဲေသြးနဲ႔သားနဲ႔ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ခႏၱာကိုယ္နဲ လူတစ္ေယာက္ပဲေလ။ အက်ည္းေထာင္ထဲမွာတိုက္ပိတ္ခံထားရသလိုဘ၀မိ်ဳးနဲ႔ ဘယ္ေနခ်င္ပါ့မလဲ။ ခုေတာ့ခနေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ေမလြတ္လပ္ျပီ။
စိတ္ခ်မ္းသာေနရံုႏွင့္မျပီး။ ပိုက္ဆံေတြေခ်းထားတာမ်ားေနျပီ။ ေန႔စဥ္စား၀တ္ေနေရးအတြက္ေရာ အေၾကြးေတြဆပ္ဖို႔အတြက္ပါ အလုပ္တစ္ခုလိုအပ္သည္။ ေမဘာလုပ္ရမလဲ။ ေမေမႏွင့္တုိင္ပင္သည္။ ဘာလုပ္ၾကရင္ေကာင္းမလဲ။ ကိုယ့္အရပ္ ကိုယ့္ေဒသမဟုတ္တဲ့ေနရာမွာ ေမဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္းမသိ။ ေမေမကေတာ့ေစ်းေရာင္းမည္ေျပာသည္။ ေမေမ အမကေတာ့ ကြမ္းယာေရာင္းဖို႔ေျပာသည္။ ကြမ္းယာေတာ့ေမ မေရာင္းခ်င္။ ဦးေလးတစ္ေယာက္ကပဲကလားဟင္းခ်က္ေရာင္းခိုင္းသည္။ သူတို႔ေျပာၾကတာေတြကိုေမေခါင္းခါ ခဲ့သည္။ ေမေမကေတာ့ေလာေလာဆယ္အရင္းနဲနဲနဲ႔ ထမင္းစားဖို႔ေလာက္ရေအာင္အိမ္ေရွ႕မွာကြမ္းယာဆိုင္ ထြက္မည္ဟုဆိုကာျပင္ဆင္ေတာ့သည္။ ေမ့ေမ့အမကအားလံုးရင္းႏွီးစိုက္ထုတ္ေပးသျဖင့္ ကြမ္းယာခံုေလးႏွင့္ ဆိုင္ေလးဖြင့္ျဖစ္ခဲ့သည္။ တရက္ႏွစ္ရက္ထိေမ့မွာဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္းမသိေသး။ စဥ္းစားေနရင္း စာအုပ္စင္ေပၚအၾကည့္ေရာက္ခဲ့သည္။ ပထမႏွစ္ျမန္မာစာ စာအုပ္။ အေပၚဆံုးမွာျမင္ေနရတဲ့ထိုစာအုပ္ကို ယူျပီး လွန္ေလွာၾကည့္မိသည္။ စိတ္မပါဘဲလွန္ေနရင္းက အမွတ္မထင္ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ေခါင္းစဥ္က ပန္းပဲဖိုမွာအပ္ေရာင္းႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းရမည္တဲ့။ ပန္းပဲရြာမွာ အပ္ေရာင္းႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးပမ္းရမည္ ဟုစိတ္ထဲမွ ရြတ္ေနမိသည္။ စာအုပ္ကိုမဖတ္ေတာ့ဘဲ ျပန္တင္ထားလိုက္ရင္း ထိုေခါင္းစဥ္ကိုပဲ စဥ္းစားေနမိသည္။ ေန႔ေန႔ညည ထိုအေၾကာင္းပဲစိတ္ထဲေရာက္ေနရင္း ႏွစ္ရက္ေလာက္ရိွေတာ့ အလုပ္တစ္ခုလုပ္ဖို႔ အၾကံေပၚခဲ့သည္။ ပုသိမ္ထီး လုပ္ငန္း။ ဟုတ္သည္။ ပုသိမ္ထီးလုပ္ငန္း။ ပုသိမ္ျမိဳ႕က ပန္းပဲရြာၾကီးဆိုလွ်င္ ပုသိမ္ထီးမွာ အပ္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ေမေမ့ကို ေျပာျပသည္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္တိုင္ပင္ၾကသည္။ ထိုေနာက္ဦးေလး ေတြ အေဒၚေတြႏွင့္ထပ္တိုင္ပင္သည္။ အားလံုးက ၀ိုင္းအားေပးၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးေလး ၏အသိ ထီးလုပ္သည့္အိမ္သို႔ လိုက္ပို႔ေပးျပီး ေလ့လာႏိုင္ေအာင္စီစဥ္ေပးခဲ့သည္။ ေမအလုပ္ရေလျပီ။ လိုအပ္တဲ့ ေငြကိုလဲ ဦးေလးကပင္ေခ်းေပးသည္။ ဒီလိုနဲ႔လုပ္ငန္းစျဖစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ ကိုယ့္အတြက္ အစိမ္းသက္သက္ ျဖစ္တဲ့လုပ္ငန္းတခုကိုစတင္ရတာမို႔ အခက္အခဲေတြကမ်ားလွသည္။ ပုသိမ္ထီးေလာကတြင္ ၀န္ထမ္းရွားပါးလွသည္။ ကၽြမ္းက်င္သူေခၚဖို႔ကမလြယ္။ ကိုယ္ကလဲခုမွ စသင္ခါစ ဘာမွမလုပ္တက္ေသး။ အခက္အခဲေတြကေတာင္လုိပံုေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ေမစိတ္ဓါတ္ေတာ့မက်ေခ်။
အလုပ္တစ္ခုစထားျပီဆိုေတာ့ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ လန္းဆန္းတက္ၾကြေနသည္။ ထူးထူးျခားျခား ဒီေန႔ေစာေစာစီးစီး က်ီးေတြသာလြန္းေနသည္။ မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ ႏုႏုျဖာက်ေနပံုႏွင့္ က်ီးေတြသာေနသံက ပဏာသင့္လြန္းလွသည္။ သာယာလိုက္တဲ့မနက္ခင္း။ ေက်းေတြအိမ္ေရွ႕ဘက္မွသာ ေနသျဖင့္ ဒီေန႔ အိမ္ကို ဧည့္ေကာင္းေဆာင္ေကာင္းေတြလာမည့္နိမိတ္ေလလားမသိ။ မနက္ခင္း အဖြင့္ကေတာ့ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္အတိပင္။ ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ေအာက္ဆင္းလာေတာ့ ေမေမက ထမင္းေက်ာ္ႏွင့္ ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္ထားေပးသည္။ ေမက မနက္ခင္းစာကိုေမေမေက်ာ္ေပးသည့္ထမင္းေက်ာ္သာစားတက္သည္။ အျပင္စာမစားတက္။ မနက္စာစားျပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ျပင္ေတာ့သည္။ ၀န္ထမ္းေတြမလာေသးခင္ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္လုပ္စရာရိွတာေတြလုပ္ရသည္။ သူတို႔လာရင္အဆင္သင့္လုပ္ငန္းစႏိုင္ဖို႔အတြက္ ပိတ္အုပ္ေတြကို အေနေတာ္ေတြညွပ္ထားရသည္။ အၾကမ္းထည္ ကိုယ္ထည္ေတြကို စစ္ရသည္။ အၾကမ္းထည္မွာ မစစ္မိလို႔ မေန႔က ရီဂ်က္ေတြ အမ်ားၾကီးျပန္လာသည္။
သမီးေရ
ရွင္ေမေမ
ဒီမွာနင့္ေဒၚေလးဖုန္းဆက္တယ္။ ခနလာကိုင္ဦး။
ဟုတ္ဟုတ္။
ဟုတ္တီေလး
ေအး ။ နင္အားလား
ဟင္ တီေလးကလဲေမးမွေမးတက္တယ္ ဘယ္အားမလဲလို႔ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ဟာ
ခနေလာက္ထြက္လို႔ မရဘူးလား။
မရဘူးတီေလးေရ အလုပ္ကအေရးၾကီးေနတယ္
ေအးပါ ေအးပါ မရရင္လဲျပီးေရာ။ ခနေနငါလာခဲ့မယ္ နင္ရိွတယ္မဟုတ္လား။
ရိိွပါ့ လာခဲ့ ေကာ္ဖီတိုက္မယ္
ေအးေအး ဒါပဲဟဲ့
ဟုတ္
တီေလးဖုန္းခ်သြားျပီးေနာက္ ေမသူ႕ကိုသတိရလာသည္။ ဒီရက္ထဲအလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနတာနဲ႔ ေမ့ေလ်ာ့ထားခဲ့တဲ့ရင္ခုန္သံက တီေလးေၾကာင့္ ျပန္ခုန္လာသလိုပင္။ သူ႕ကိုေတြးမိသည္ႏွင့္ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္သလိုလို ၀မ္းနည္းသလိုလိုႏွင့္။ အိပ္မက္ကိုတခါသတိျပန္ရလာျပန္သည္။ စိတ္ရႈပ္ရႈပ္ႏွင့္ လုပ္ငန္းခြင္ထဲျပန္ ၀င္လာခဲ့သည္။
စာသားေလးေတြအရမ္းေကာင္းပါတယ္။လြန္းထားထားဝတၳဳေတြဖတ္ရသလုိပဲ။Congratulation Sis
ေပ်ာ္လိုက္တာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ bro
Peace, Abundance, and Liberty Network (PALnet) Discord Channel. It's a completely public and open space to all members of the Steemit community who voluntarily choose to be there.Congratulations! This post has been upvoted from the communal account, @minnowsupport, by maythzinkyaw from the Minnow Support Project. It's a witness project run by aggroed, ausbitbank, teamsteem, theprophet0, someguy123, neoxian, followbtcnews, and netuoso. The goal is to help Steemit grow by supporting Minnows. Please find us at the
If you would like to delegate to the Minnow Support Project you can do so by clicking on the following links: 50SP, 100SP, 250SP, 500SP, 1000SP, 5000SP.
Be sure to leave at least 50SP undelegated on your account.