ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနသည့္ သဲကႏၱာရထဲတြင္ သစ္ပင္တစ္ပင္ထဲသာရွိ၏။ ထိုသစ္ပင္သည္ အပူဒဏ္ကို အံတု၍ အသက္ရွင္ေနသည္။
တေန႔တြင္ သဲကႏၲာရကိုျဖတ္၍ သိမ္းငွက္တစ္ေကာင္ ေရာက္လာသည္။ သိမ္းငွက္လည္း သစ္ပင္ကိုျမင္ၿပီး သစ္ကိုင္းေပၚတြင္ နားလိုက္ပါသည္။ ပူျခစ္ေနသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုႀကည့္လ်က္ ေျပာလိုက္သည္မွာ -
Images Credit - Original Source
"အို…သစ္ပင္ႀကီး၊ အသင္ဟာ သိပ္ထူးဆန္းပါလား။ ဒီေလာက္ပူေနတဲ့ေနရာမွာ ဘာလို႔ရွင္သန္ေနတာလဲ။ ဘယ္သူကမ်ား သင့္ကို လိုအပ္ေနလို႔လဲ"
"သင္ပါပဲ သိမ္းငွက္"
"ငါ ---- ဟုတ္လား ? ငါ မင္းကို မလိုအပ္ပါဘူး"
"မင္း ငါ့ကို မလိုအပ္ဘူးဆိုရင္ ငါ့အကိုင္းေပၚ မထိုင္ဘဲ သဲပူပူေပၚထိုင္ေနပါလား။ အခု မင္း ငါ့အကိုင္းေပၚမွာ ထိုင္ေနနိုင္တာ မင္း ငါ့ကို လိုအပ္လို႔ေပါ့"
လူတစ္ခ်ိဳ႕သည္ ထိုပံုျပင္ထဲက သိမ္းငွက္နွင့္တူ၏။ မိမိကို တျခားသူက ကူညီေပးေနတယ္ဆိုတာကို မသိသည့္အျပင္ ထိုသူအေပၚတြင္ပင္ ျပစ္တင္ေဝဖန္တတ္ႀက၏။ မိမိသည္သာအမွန္ မိမိသည္သာ ကြ်မ္းက်င္သူ တျခားသူမ်ားက မေရာင္ရာဆီလူးေနသည္ဟု အျပစ္ျမင္တတ္ႀကသည္။
သူတို႔ သတိမထားမိသည္မွာ သိမ္းငွက္ကဲ့သို႔ ငွက္ေတြပ်ံသန္းႏိုင္ႀကသလို သစ္ပင္ႀကီးသည္လည္း ေအးျမသည့္အရိပ္နွင့္ လူသားတို႔ အသက္ဆက္ရွင္ရန္ ေအာက္ဆီဂ်င္ဓာတ္ေငြ႔ ထုတ္ေပးနိုင္ျခင္း ဆိုတာကိုပင္ျဖစ္၏။
မည္သူ႔ကိုမ်ွ အထင္မေသးသင့္ပါ။ မိမိအပါအဝင္ လူတစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ အစြမ္းအစကို အားေပးလက္ခံရေပမည္။ ထမင္းတစ္လုတ္စားခဲ့ဖူးသူသည္ တစ္လုတ္ျပန္မေကြ်းနိုင္လ်ွင္ေတာင္မွ ထမင္းလုတ္၏တန္ဖိုးကို အမွတ္တရ ရွိေနရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
Source
Plagiarism is the copying & pasting of others work without giving credit to the original author or artist. Plagiarized posts are considered spam.
Spam is discouraged by the community, and may result in action from the cheetah bot.
More information and tips on sharing content.
If you believe this comment is in error, please contact us in #disputes on Discord