ခ်စ္လွစြာေသာျမန္မာစတီးမစ္မိသားစု၀င္ အေပါင္းတုိ႔ မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ။

Mingalar par. My dear Myanmar steemians families.

ဘယ္သူ႕ကုိမွ ေမးခြန္းထုတ္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ တစ္မ်ဳိးမထင္ၾကပါနဲ႔။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ေမးၾကည့္မိတဲ့ ေမးခြန္းေလးကုိ ပုိ႔စ္တင္ ေရးသားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေမးခြန္းမ်ဳိးကုိလည္း လူတုိင္းၾကံဳဖူးၾကမွာပါ။ ကုိယ္က နည္းနည္းေလာက္သိထားတဲ့အေၾကာင္းတစ္ခုကုိ အျခားသူတစ္ဦးက မသိဘဲ၀င္ေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ အမ်ားဆုံး ၾကားရတတ္ပါတယ္။ ကုိယ္သိထားတယ္ဆုိရင္ အျခားသူေတြကို ေမးတတ္တဲ့ေမးခြန္းေလးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေမးခြန္းကုိ မိမိကုိယ္ကုိေတာ့ ျပန္မေမးမိတတ္ၾကပါဘူး။ ျပန္ေမးမိတဲ့သူရွိရင္လည္း လူနည္းစုပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီေမးခြန္းကုိ သူမ်ားေမးတာထက္ ကုိယ္တုိင္ေမးၿပီး ကုိယ္တုိင္ျပန္ေျဖၾကည့္တာက ပုိအက်ဳိးရွိလိမ့္မယ္လုိ႔လည္း ထင္မိပါတယ္။ သူမ်ားကုိသာေမးတတ္ၾကၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေမးမၾကည့္ျဖစ္တာ ေတြကုိ ေျပာင္းလဲၿပီး ကေန႔ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ေမးၾကည့္မိလုိက္ေတာ့ ငါ သိတာ ဘာမွမရွိပါလား ဆုိသလုိပဲျဖစ္ေနတယ္။ ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္နဲ႔ ဟုိနည္းနည္း ဒီနည္းနည္းေလးေတြကုိ ေလ်ာက္ေရး ေလ်ာက္တင္ လုပ္ေနခဲ့တာ ႏွစ္ေတာင္ခ်ီလာခဲ့ပါေရာလား။ တစ္ခ်ဳိ႕လည္း အမွန္အကန္ေတြျဖစ္သလုိ တစ္ခ်ဳိ႕စာေတြကေတာ့ ကုိယ့္စိတ္ထဲ ထင္ရာ ျမင္ရာကုိ ေလ်ာက္ေရးတာေတြက မ်ားေနတယ္လုိ႔လည္း ျမင္လာမိတယ္ဗ်ဳိ႕။ ဒါေပမယ့္ စာေရးတာကုိ ကုိယ္တုိင္အေတြ႕အၾကံဳ ကုိယ္တုိင္အေတြးေလးေတြနဲ႔ေရးေနရေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ဘာမွမသိေပမယ့္ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနမိတာလည္း အမွန္ျဖစ္ေနတယ္။ “ငါက”ြ ဆုိၿပီး လက္မေထာင္ခ်င္ စိတ္ေတာင္ေပါက္ေပါက္လာတယ္။ အဲဒီ ငါကြ ေတာ့ ဂဏန္းေကာင္ေတြလုိ လက္မေတာ့ မေထာင္မိေသးပါဘူး။ လက္မေထာင္မယ့္စိတ္ကူးေလးမ်ားေပၚလာတုိင္း “မင္းဘာသိလုိ႔တုံး” ကအရင္၀င္၀င္လာေတာ့ လက္ကုိ အေပၚ မေျမွာက္ရဲေတာ့ပါဘူး။ မသိမသာေတာ့ ခါးလယ္ေလာက္ကေန လက္မေလးေတာ့ ခုိးေထာင္ခ်င္မိပါရဲ႕။

စတီးမစ္ဆုိတဲ့ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ အတည္ေပါက္နဲ႔ စာေတြေရး ပုိ႔စ္ေတြတင္ ဆရာလိုလုိ ဘာလုိလုိ လုပ္လာခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ပင္ေက်ာ္လာခဲ့ေပၿပီ။ တစ္ခါ တစ္ခါမွာ ေရးခဲ့တဲ့စာေတြကုိ ျပန္မဖတ္မိရင္ ဘာမွမျဖစ္ေသာ္လည္း ကုိယ္ေရးထားတဲ့စာေတြကုိ ျပန္ဖတ္မိေလတုိင္း ေနာက္ေက်ာ မလုံသလုိ ခံစားရတတ္ပါတယ္။ ကူးယူခုိးခ်ၿပီး စာေတြေရးေနလုိ႔ ေနာက္ေက်ာ မလုံတာလားလုိ႔ေတာ့ တစ္မ်ဳိးျမင္ မထင္လုိက္ၾကပါနဲ႔။ ကူးယူရင္ ကူးယူတယ္လုိ႔ေဖာ္ျပၿပီး မွီျငမ္းရင္ မွီျငမ္းတယ္လုိ႔ ေဖာ္ျပပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ ဘာကုိေနာက္ေက်ာမလုံတာလဲလုိ႔ ေမးခ်င္စရာျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ ေရးထားတဲ့စာအမ်ားစုက ဘ၀ေအာင္ျမင္ေရး ေတြ၊ ဘ၀ႀကီးပြားတုိးတက္ေရးေတြ၊ လုပ္ငန္းတုိးတက္ေရးေတြက အမ်ားစုျဖစ္ေနေတာ့ ေနာက္ေက်ာမလုံျဖစ္မိ တာပါ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း ျပန္ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ “မင္းဘာသိလုိ႔တုံး” လုိ႔ ေမးတဲ့အႀကိမ္တုိင္းလည္း ေသခ်ာတဲ့အေျဖက ေပၚမလာတတ္ပဲ အီးေယာင္၀ါးနဲ႔ပဲ အဆုံးသတ္သြားတတ္တယ္ဗ်။ ေနာက္ၿပီးေရး တတ္ေသးတာက လူမႈေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး တုိ႔လုိအရာေတြ မိတ္ေဆြစစ္၊ မိတ္ေဆြတု ဆုိတာေတြကုိ ေရးတတ္ေသးသမုိ႔လား။ ဒီေတာ့လည္း ျပန္ေမးၾကည့္မိတာ “မင္းဘာသိလုိ႔တုံး” ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ။ အေျဖက ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း အီးေယာင္၀ါးနဲ႔ပဲ အဆုံးသတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကုိယ့္မွာ အေပါင္းအသင္းဆုိတာလည္း ေရတြက္ လုိ႔မရႏုိင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားေနတာလည္းမဟုတ္၊ ေအာင္ျမင္တုိးတက္ႀကီးပြားေနတဲ့သူတစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္။ ဘာမွမသိေပမယ့္လုိ႔ ေရးေတာ့ေရးေနရမွာပဲမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့လည္း ဆက္ေရးေနရတုံးပါပဲ။

စာေတြထဲမွာေတာ့ ေရးလုိက္မိပါတယ္။ ေလာကမွာ မိတ္ေဆြမ်ားျခင္းဟာ “ေကာင္းမြန္တဲ့ အရည္အခ်င္း တစ္ရပ္ ျဖစ္တယ္” လုိ႔ဆုိၿပီး သူမ်ားကုိေတာ့ ေျပာလုိက္ရေပမယ့္ ကုိယ့္မွာေတာ့ အိမ္ကလူေတြနဲ႔ေတာင္ တည့္ေအာင္မေပါင္းႏုိင္ေသးတဲ့အျဖစ္၊ ဗဟုသုတမ်ားျပားျခင္းကလည္း “ဘ၀မွာ လုိအပ္တဲ့ အရည္အခ်င္း တစ္ရပ္ပဲ” လုိ႔ဆုိလုိက္ရေပမယ့္ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာေတြေတာင္ မဖတ္ျဖစ္တဲ့အျဖစ္၊ “ေပးကမ္းလွဴဒါန္းျခင္းက ေကာင္းမြန္တဲ့ဒါနမ်ဳိးေစ့ ျဖစ္ပါတယ္” လုိ႔ေျပာၿပီး ကုိယ့္ေရွ႕က အလွဴခံကုိ ေမာင္းထုတ္ေနမိတဲ့အျဖစ္ေတြကုိ ေတြးမိတဲ့အခါ “မင္းဘာလုိက္နာႏုိင္လုိ႔လဲ” ဆုိတဲ့ေမးခြန္းေၾကာင့္ ေနာက္ေက်ာမလုံသလုိ ခံစားရျပန္တယ္ဗ်။ အက်င့္ဆုိတာကလည္း ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖုိ႔ကလည္း အေတာ္ခက္တာကုိးဗ်။ အက်င့္ဆုိတာကလည္း က်င့္လုိ႔ ျဖစ္လာခဲ့တာပါပဲ။ ေကာင္းတာကုိ အက်င့္လုပ္မိတာ ျပႆနာမဟုတ္ေပမယ့္ မေကာင္းတာကုိ အက်င့္လုပ္မိရင္ ျပႆနာျဖစ္လာႏုိင္တယ္။ သူမ်ားကုိ ဆရာလုပ္ရတာအက်င့္ကပါေနေတာ့ အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ဆရာ လုပ္ခ်င္ေနတုံးပါပဲဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္လည္း ေကာင္းတာကုိပဲ လမ္းညႊန္ခ်င္တဲ့အက်င့္ေလးတစ္ခုေတာ့ ရေနပါၿပီေလ။ ဒါကေတာ့ေစတနာအက်င့္လုိ႔ပဲေျပာရေတာ့မွာပဲ။ ေကာင္းတဲ့အက်င့္လုိ႔လည္းဆုိႏုိင္မယ္ထင္ တယ္။ ေဗဒင္ေဟာတဲ့သူလုိျဖစ္ေနသလားေတာ့မသိပါဘူး။ “ေဗဒင္ေဟာတဲ့သူက လနဲ႔ၾကယ္ေတြသြားလာမႈ လႈပ္ရွားမႈေတြကုိၾကည့္ၿပီး ေဗဒင္ေဟာတာျဖစ္ေပမယ့္ အိမ္မွာ ဘာေတြဘယ္လုိျဖစ္ပ်က္ေနတာကုိေတာ့ မသိဘူး” လုိ႔ေရးထားတာကုိဖတ္မိေတာ့ “ငါလည္း အဲလုိျဖစ္ေနပါပေကာလုိ႔” ကုိယ့္ဖာသာ မွတ္ခ်က္ေပး ေနမိတယ္။

အထက္မွာေရးခဲ့သလုိပဲ အက်င့္ကပါေနၿပီျဖစ္ေတာ့လည္း သင္ခန္းစာ တစ္ခုကုိေတာ့ေရးလုိက္ပါဦးမယ္။ လူ႕ေလာကႀကီးမွာ ေမြးကတည္းက ရလာတဲ့ ကုိယ္ခႏၶာကုိယ္ႀကီးကုိ အသုံးျပဳၿပီးေတာ့ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း ျပဳခဲ့မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ခႏၶာကုိယ္ႀကီး အင္မတန္ပင္ပန္းလိမ့္မယ္။ ၀င္ေငြလည္း အင္မတန္နည္းလိမ့္မယ္။ တတ္ထားတဲ့ပညာရပ္နဲ႔ ေငြရွာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ခႏၶာကုိယ္ေတာ့ထုိက္သင့္သေလာက္ သက္သာသြားသလုိ ၀င္ေငြလည္း အထုိက္အေလ်ာက္အဆင္ေျပႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား မိဘေဆြမ်ားအသုိင္းအ၀ုိင္းက ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္တဲ့အသုိင္းအ၀ုိင္းျဖစ္ခဲ့လုိ႔ အရင္းအႏွီးျပဳၿပီး ေငြရွာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ခႏၶာကုိယ္ မပင္မပန္းနဲ႔ ေငြရွာႏုိင္မွာျဖစ္ၿပီး ၀င္ေငြလည္း အမ်ားဆုံးရရွိႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုံးကတည္းက အေျပာခံလာရတဲ့ စကားေလးကုိ ခုခ်ိန္ခ်စ္မိတ္ေဆြမ်ားကေန ေျပာမယ္ဆုိလည္း စိတ္မဆုိးပါဘူး။ ငယ္ငယ္က လူႀကီးေတြ စကား၀ိုင္းမွာ သူတုိ႔ေျပာတာကုိ နားေထာင္တတ္တယ္။ သူတုိ႔ေျပာလုိ႔ ကုိယ္သိတာေလးေတြပါေနၿပီး မွားေန တယ္ထင္ရင္ “ကေလးစိတ္နဲ႔ ဒီလုိမဟုတ္ဘူးဗ် အမွန္က ဒီလုိ” ဆုိၿပီး ၀င္၀င္ေျပာမိတတ္တယ္။ ကေလးဆုိေတာ့ “မွန္တာကုိေျပာရင္ လူႀကီးေတြက ခ်ီးက်ဴးမယ္ထင္ၿပီး” ေျပာမိတာဗ်။ တကယ္ေတာ့ ခ်ီးက်ဴးတာ မခံရတဲ့အျပင္ “ဟဲ့ေကာင္ေလး မင္း ဘာသိလုိ႔တုံး ကေလးက ကေလးလုိမေနပဲ လူႀကီးေတြထဲ ၀င္ရႈတ္ေနတယ္” ဆုိၿပီး အေငါက္ေတာင္ခံရတာ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ကေလးဆုိေတာ့ ဘာမွလည္းမသိ၊ “လူႀကီးေတြက လိမ္မေျပာရဘူး၊ အမွန္ကုိေျပာရမယ္” ဆုိေတာ့ အမွန္အတုိင္းေျပာမိေတာ့လည္း အေငါက္ခံ အဆူခံထိတာၾကာလာေတာ့ “ေအာ္ လူႀကီးေတြလည္း အမွန္ေျပာတာကုိ မႀကိဳက္ဘူးကုိး” လုိ႔ ကေလးေတြးေလးေတြနဲ႔ေတာ့ ေတြးခဲ့ဖူးပါတယ္။ “မင္းဘာသိလုိ႔ ၀င္ေျပာတာလဲ” ဆုိတဲ့ေမးခြန္းက ကေလးဘ၀ ကတည္းက အေမးခံခဲ့ရတာျဖစ္ေပမယ့္ “ငါဘာသိသလဲ” လုိ႔ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားမိခဲ့ရုိးအမွန္ပါဗ်ာ။ ခုလည္း မေနႏုိင္မထုိင္ႏုိင္ အထက္မွာ ဆရာလုပ္မိေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ေမးရဦးေတာ့မွာပါပဲ…

“မင္းဘာသိလုိ႔တုံး”

ေရးသားသူ(Author) ___

stemit ansoe myanmar no word logo 2.png

@ansoe (MSC 012)

Soe Naing

Myanmar Steemit Community

8-Oct-2018 တနလၤာေန႔(Monday)