ဒုတိယ ရင္​ခြင္​

in #myanmar7 years ago

(၁)

တစ္​စံုတစ္​ခုဆီသို႔ စူးစူးနစ္​နစ္​ စိုက္​ၾကည္​့​ေနမိ​ေသာ္​လည္​း သူ႔စိတ္​က တျခား​ေနရာသို႔ ​ေရာက္​႐ွိ​ေတြး​ေတာ​ေနသည္​ ။ တစ္​ခုခုကိုလည္​း စိုးရိမ္​ထိတ္​လန္​႔​ေန၏္​ ။ သူ႔မ်က္​ႏွာက မရႊင္​ပ် ။ စိတ္​ဖိစီးမႈဒဏ္​ကို ခံစား​ေနရ၏္​ ။ တကယ္​​ေတာ့ ဤအျဖစ္​အပ်က္​တြင္​ သူမမွား​ေပ ။ လုပ္​သင္​့လုပ္​ထိုက္​သည္​ကို သူအ​ေကာင္​းဆံုးလုပ္​​ေဆာင္​​ေပးခဲ့၏ ။ ျဖစ္​စက ခံစားခ်က္​ ​ေပါ့ပါးသ​ေလာက္​ ​ေနာက္​​ေန႔တြင္မွ သူ႔အတြက္​ ​ေလာင္​မီးက ထၿမိဳက္​​ေလသည္​ ။ သူမမွားခဲ့​ေသာ္​လည္​း သူႏွင္​့တိုက္​႐ိုက္​သက္​ဆိုင္​​ေနသည္​ ျဖစ္​၍ သူစိတ္​မခ်မ္​းမသာျဖစ္​​ေနသည္​ ။ သူ႔ဘဝကို တစ္​စံုတစ္​ခု​ေသာဘဝမ်ားႏွင္​့ ႏိႈင္​းယွဥ္​ၾကည္​့​ေနမိ၏ ။ ​ေထာက္​ခ်င္​့ၾကည္​့​ေန၏္​ ။ အဓိပၸါယ္​​ေကာက္​ၾကည္​့​ေန၏္​ ။ ျပင္​လို႔မရႏိုင္​​ေတာ့သည္​့ ဘဝတြင္​ အ​ေကာင္​းဘက္​ကသာ ​ေတြး​၍ အ​ေကာင္​းဆံုးျဖစ္​​ေအာင္​ ႀကိဳးစားမည္​ဟု သူ႔စိတ္​ကိုသူျပန္​ ​ေဖ်ာင္​းဖ်​လိုက္​သည္​ ။ သူ႔ဘဝကို သူ မ​ေက်နပ္​​ေခ် ။ အထူးသျဖင္​့ ဝန္​ထမ္​း ဆို​ေသာ စကားလံုး​ေအာက္​တြင္​ အဓိပၸါယ္​အမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲထြက္​​ေန​ေသာ သူ႔လက္​႐ွိဘဝ ကို သူလံုးဝမ​ေက်နပ​္​​ေပ ။ လြတ္​လပ္​မႈကို ျမတ္​ႏိုးတတ္​သည္​့သူက လက္​႐ွိ​ေလာကထဲသို႔ ​ေရာက္​လာရျခင္​းမွာလည္​း မိဘမ်ား၏ ဆႏၵ​ေၾကာင္​့သာ ။ ထို႔အတြက္​ ​ေနာင္​တရ​ေန၍လည္​း ဘာမွမထူး ။ အ​ေကာင္​းဆံုးျဖစ္​​ေအာင္​သာ သူႀကိဳးစားရ​ေတာ့မည္​ ။ သို႔​ေသာ္​ ယခု ​ေလာ​ေလာဆယ္​တြင္​ စိုးရိမ္​ထိတ္​လန္​႔မႈမ်ားႏွင္​့ တစ္​စံုတစ္​ခုကို သူ​ေတြး​ေၾကာက္​​ေန​ေတာ့သည္​ ။

(၂)

ဝါသနာအရမဟုတ္​​ေသာ္​ျငား သံ​ေယာဇဥ္​​ေၾကာင္​့ ဝါသနာထက္​ပိုခဲ့ရ၏ ။ ဤစာသင္​​ေက်ာင္​း​ေလးသို႔ ဆရာမ​ေလး ​ေဒၚလွသစ္​ ​ေရာက္​ခဲ့သည္​မွာ ယခုဆိုလ်ွင္​ ​ေလးႏွစ္​နီးပါးပင္​႐ွိ​ေလၿပီ ။ သူသည္​ စိတ္​တိုတတ္​သူတစ္​ဦးျဖစ္​သည္​့တိုင္​ တပည္​့မ်ားအ​ေပၚတြင္​မူ သနားဂ႐ုဏာႏွင္​့ ​ေဒါသဘက္​သို႔ မတိမ္​း​ေအာင္​ သိမ္​​ေမြ႕တတ္​​ေလသည္​ ။ က​ေလးမ်ားကလည္​း ဆရာမ​ေလး ​ေဒၚလွသစ္​ ဆိုလ်ွင္​ ခ်စ္​ ​ေၾကာက္​ ႐ို​ေသၾကသည္​ ။

သူငယ္​ခ်င္​းလို​ေပါင္​းတန္​အခါ​ေပါင္​း ၊ မိဘသဖြယ္​​ ဆံုးမတန္​ခါဆံုးမ ၊ ဆရာတစ္​​ေယာက္​လို စာသင္​ၾကားတန္​သင္​ၾကား လမ္​ျပ​ေပးတန္​လမ္​းျပ အစစအရာရာ လိုက္​​ေလ်ာညီ​ေထြစြာ ဆက္​ဆံတတ္​၍လည္​း ပိုခ်စ္​ၾက​ေလသည္​ ။ ရြာငယ္​​ေလး႐ွိျပည္​သူမ်ားသည္​ လက္​လုပ္​လက္​စား ဘဝသမားမ်ားျဖစ္​ၾက၍ အားလပ္​ခ်ိန္​ဟူ၍ မ႐ွိ​သ​ေလာက္​႐ွား၏ ။ က​ေလးမ်ားပညာ​ေရးကိုလည္​း အားမ​ေပးႏိုင္​ၾက ။ ​မျဖည္​့ဆည္​း​ေပးႏိုင္​ၾက​ေခ် ။ စာအုပ္​ကုန္​ ခဲတံကုန္​​ေန​ေသာ္​ျငား ဝယ္​​ေပးတန္​​ေကာင္​းမွန္​းမသိ ကုန္​လို႔ကုန္​မွန္​းပင္​ မသိသည္​လည္​း ႐ွိ၏ ။ ​ေက်ာင္​း႐ွိဆရာ ဆရာမ မ်ားကသာ ​ေဝမ်ွ​ဝယ္​ျခမ္​းေပးခဲ့ရသည္​ကမ်ား၏ ။ ​မိဘ ဆရာ စည္​းလံုးမႈအင္​အားကား အင္​မတန္​နည္​း​ေသာ ​ေက်းရြာက​ေလးျဖစ္​သည္​ ။ နည္​းဆို သူ႔အလုပ္​ႏွင္​့သူပင္​ မနားၾကရ၍ ​ေက်ာင္​းကို စိတ္​​​မဝင္​စားအားၾက​ေပ ။

လက္​လုပ္​လက္​စား ​ေက်းရြာငယ္​​ေလး ဆိုသည္​့တိုင္​ ပြဲၾကည္​့အလြန္​ဝါသနာပါသူမ်ားျဖစ္​ၾက၍ အိမ္​တိုင္​းလိုလို၌ အ​ေဟာင္​​း​ေစ်းႏွင္​့နီးစပ္​ရာမွျပန္​ဝယ္​ထား​ေသာ TV က​ေလးမ်ား႐ွိၾက၏ ။ အလုပ္​သြားခ်ိန္​တိုင္​း၌လည္​း ​ေရဒီက အိတ္​ထဲ၌အျမဲပါတတ္​သည္​ ။ တစ္​​ေန႔ကဆိုလ်ွင္​ ဘယ္​ကၾကားသည္​မသိ
ဟဲ့..ဟဲ့ ​ေအးျမ ဆရာ​ေတြကို အန​ေႏၱာ အနႏၱ ငါးပါးထဲကထုတ္​ပစ္​လိုက္​တယ္​ဆို ´´​ေအးငါလည္​းရြာထဲမွာအဲ့လို​ေျပာ​ေနတာၾကားတယ္​ ၿပီး​ေတာ့ က​ေလး​ေတြကိုမ႐ိုက္​ရ​ေတာ့ဘူးတဲ့ ႐ိုက္​တဲ့ဆရာကို အ​ေရးယူလို႔ရတယ္​တဲ့ ´´
``​ေအး အဲ့တာ​ေကာင္​းတယ္​ဟဲ့ တို႔တုန္​းကဆို​ေန႔႐ွိသ​ေရြ႔အ႐ိုက္​ခံရတာ ​
​ေျပာလို႔သာ​ေျပာတာပါ​ေအ အဲ့လို႐ိုက္​ခဲ့လို႔လည္​း ငါ​ေလးတန္​းထိ​ေအာင္​ခဲ့တာ ခုလိုမ႐ိုက္​ရ​ေၾကးဆိုလို႔က​ေတာ့ ဟြန္​႔ ​ေအးျမတို႔ကဘယ္​​ေျပာ​ေကာင္​းမလဲ စာကိုမက်က္​​ေတာ့ဘူး ´´
​ေကာက္​စိုက္​သမ​ေလးမ်ား အခ်င္​းခ်င္​း​ေျပာစကားက ​​ေလလိႈင္​းက​ေလး​ေတြ သယ္​​ေဆာင္​ရာမွတစ္​ဆင္​့ စာသင္​​ေက်ာင္​းဘက္​သို႔လည္​း ​ေရာက္​​ေရာက္​လာတတ္​​၏ ။

(၃)

​ေန႔လယ္​ ထမင္​းစား​ေက်ာင္​းဆင္​းခ်ိန္​ျဖစ္​၍ သူ႔ကိုယ္​ပိုင္​နား​ေနခန္​းျဖစ္​သည္​့ စာသင္​ခန္​းအတြင္​း၌ပင္​ ထမင္​းစားၿပီး အနားယူ​ေနလိုက္​သည္ ။ ထမင္​းျပန္​စားၾကသည္​့ က​ေလးမ်ားလည္​း တဖြဲဖြဲ ျပန္​လာ​ေနၾက​ေပၿပီ ။ ကစားၾကသူကစား ၊ စာဖတ္​ၾကသူဖတ္​ ကိုယ္​စီလုပ္​ငန္​းမ်ားႏွင္​့ အနားမ​ေနၾက​ေခ် ။ မိုးတြင္​းကာလျဖစ္​​ေသာ​ေၾကာင္​့ အျပင္​ထြက္​ ကစား၍ မရဘဲ အထဲတြင္​သာ ဆူညံ​ ခုန္​​ေပါက္​ ​ေျပးလႊားေနၾကသည္​ ။ ထို္႔ေၾကာင္​့ သူအပါအဝင္​ အတန္​းပိုင္​ဆရာတိုင္​းက အျမဲသတိ​ေပး​ထားရသည္​ ။ အထူးသျဖင္​့ Kg ႏွင္​့ G 1 က​ေလးမ်ားကို ပို၍သတိထား​ေျပာ​ေနရသည္​ ။ သူတို႔က အႀကီးတန္​းမ်ားႏွင္​့ ​ေရာ​ေႏွာ ကစားခ်င္​ၾကသည္​ ။ ​စာ​ေရးခံုမ်ားၾကားတြင္​ တစ္​​ေယာက္​ကိုတစ္​​ေယာက္​ မမိႏိုင္​​ေအာင္​ အလ်င္​စလို​ေျပး​ၾက လႊားၾကသည္​ ။ အႏၱရာယ္​ကိုမျမင္​ၾက ၊ မမႈႏိုင္​ၾက ။
သန္​သန္​ျမန္​ျမန္​မ​ေျပးႏိုင္​​ေသးသည္​့ ​က​ေလးငယ္​​ေလးမ်ားျဖစ္​ၾက၍ ​ေျခမခိုင္​​ေသးဘဲ ခဏခဏ ​​ေျခေခ်ာ္​လဲတတ္​ၾက​သည္​ ။ သို႔ျဖစ္​၍ အျမဲတမ္​းတတြတ္​တြတ္​ႏွင္​့ ဆံုးမသတိ​ေပး​ေနၾကရ၏ ။ သို႔​ေသာ္​ က​ေလးသဘာဝ ကစားၾကဆဲ ကစားၾကျမဲပင္​ ။ ​ေနာက္​ကလိုက္​လ်င္​ မမိႏိုင္​​ေအာင္​သာ အာရံုစိုက္​​​၍ လွည္​့မၾကည္​့တမ္​း​ေျပးေတာ့သည္​ ။

`` ဆရာမ ... ဖိုးကဲရယ္​ ခံု​ေပၚကျပဳတ္​က်တာ ႏွာ​ေခါင္​းက​ေသြး​ေတြထြက္​လာၿပီ ´´

​ေက်ာင္​းထဲတြင္​ သူမွလႊဲ၍ ဆရာတစ္​​ေယာက္​မွမ႐ွိၾက ။ ထမင္​းစား​ေက်ာင္​းဆင္​းခ်ိန္​ျဖစ္​၍ ထမင္​းျပန္​စား​ေနၾကသည္​ ။ သူတို႔ဘဝတြင္​ သူ႔က​ေလး ကိုယ္​့က​ေလးခြဲျခားၾကျခင္​းမ႐ွိ ။ သူ႔အတန္​းမွ က​ေလးသည္​လည္​းကိုယ္​့တပည္​့ပင္​ ကိုယ္​့အတန္​းမွ က​ေလးသည္​လည္​း သူ႔တပည္​့ပင္​ ။ တပည္​့မ်ားအားလံုးတန္​းတူပင္​ျဖစ္​သည္​ ။ ခြဲျခားျခင္​းမ႐ွိၾက ။ ထို႔​ေၾကာင္​့ က​ေလး႐ွိရာ​ေနရာသို႔ အ​ေျပးအလႊားလိုက္​သြားမိသည္​ ။

သူအနား​ေရာက္​သြား​ေသာအခါ က​ေလးမ်ားက သူတို႔အခ်င္​းခ်င္​း ​ေသြး​ေတြကို ​ေရ​ေဆး​ေပး​ထားသည္​ ။ ႏွာ​ေခါင္​းမွ ေသြးက သိပ္​မ႐ွိ​ေတာ့ ။ ခံုနဲ႔​ေဆာင္​့မိထားသည္​့ အ႐ွိန္​​​ေၾကာင္​့ ႏွာ​ေခါင္​းမွ ​ေသြးစနည္​းနည္​း ထြက္​သြားျခင္​းျဖစ္​သည္​ ။ ႏႈတ္​ခမ္​းတြင္​​ေတာ့ နည္​းနည္​းဖူး​ေယာင္​သြား၏ ။ ခံုႏွင္​့​ေဆာင္​့မိသည္​့အ႐ွိန္​​ေၾကာင္​့ပင္​ ျဖစ္​သည္​ ။ က​ေလးကလည္​း နည္​းနည္​းမွမငို​ေပ ။ သိပ္​မနာ​ေသာ​ေၾကာင္​့ထင္​၏ ။
သူလည္​း ​ေက်ာင္​း၌အသင္​့႐ွိ​ေသာ
ၾကက္​​ေျခနီ​ေဆးပံုး​ေလးကိုယူကာ ဂြမ္​းစ​ေလးႏွင္​့ ​ေသြးတိတ္​​ေအာင္​ လုပ္​​ေပးၿပီး ​ေဆးထည္​့​ေပးလိုက္​၏ ။ ထို႔​ေနာက္​ က​ေလးကို ၿငိမ္​ၿငိမ္​​ေလး​ေနရန္​ ​ေျပာရင္​း ဖိုးကဲ​ေလးအနားတြင္​ သူထိုင္​​ေနလိုက္​သည္​ ။ ဒဏ္​ရာက မႀကီးက်ယ္​လွ​ေပ ။ က​ေလးကလည္​း မ်က္​ႏွာမပ်က္​ပင္​ ။ အၿငိမ္​မ​ေန၍ ၿငိမ္​ၿငိမ္​​ေနရန္​ပင္​ မၾကာခဏ ​ေျပာ​ေပး​ေနရ​ေသးသည္​ ။
ထပ္​​ေခ်ာ္​လဲမည္​ စိုး၍ မ်က္​​ေျခမျပတ္​​ေစာင္​့ၾကည္​့​ေနရ၏ ။

(၄)

`` သား ဖိုးကဲ ဘယ္​လို​ေန​ေသးလဲ ´´

အတန္​းပိုင္​ဆရာမ ဝင္​လာလာခ်င္​း ​ေမး​ေနသည္​ကို သူ​ေတြ႔လိုက္​သည္​ ။

`` သား ဘယ္​လိုမွမ​ေနဘူးဆရာမ ​ေကာင္​းတယ္​ ´´

ဆရာမက ဂြမ္​းစ​ေလးယူၿပီး နည္​းနည္​းစို႔ေန​​ေသးေသာ ​ေသြးစ​ေလးမ်ားကို သုတ္​​ေပး​လိုက္​သည္​ ။
သူလည္​း သူ႔အတန္​းမွ​ေနရင္​း ဖိုးကဲ​ေလးကို အကဲခတ္​ၾကည္​့​ေန၏ ။ က​ေလးက အၿငိမ္​မ​ေန ။ ဦးထုတ္​ကို မိုး​ေပၚ​ေျမႇာက္​လိုက္​ ျပန္​ဖမ္​းလိုက္​ တစ္​​ေယာက္​တည္​းကစား​ေနသည္​ ။ အတန္​းပိုင္​ ဆရာမလည္​း တဟဲ့ဟဲ့ႏွင္​့ အျမဲတမ္​း​ေျပာ​ေနရသည္​ ။ ​ေျပာ​ေနသည္​့ ၾကားက လစ္​ရင္​လစ္​သလို ခိုးကစား​သည္​ ။
​ေသြးက​ေတာ့ မထြက္​​ေတာ့​ေခ် ။ ​သို႔​​ေသာ္​ ေဆာင္​့မိထားသည္​့ အ႐ွိန္​ႏွင္​့ ႏႈတ္​ခမ္​းက ဖူး​ေယာင္​ေန​ေသာ​ေၾကာင္​့ ပါးစပ္​က က်ယ္​က်ယ္​ ဟ ၍ မရ ။ အျခားက​ေလးမ်ားကဲ့သုိ႔ စာလိုက္​မဆိုႏိုင္​၍ ဖိုးကဲ​ေလးကို ခဏထိုင္​ခိုင္​းထားရသည္​ ။ ထိုင္​ခိုင္​းထား​ေသာ္​လည္​း သူ​ေလးကၿငိမ္​ၿငိမ္​မ​ေန ။ ဟိုသြား ဒီသြား ​ေလွ်ာက္​သြား​ေန​ေသး၏ ။ ၿငိမ္ၿငိမ္​​ေနရန္​ သတိ​ေပးလိုက္​ခ်ိန္​တြင္​သာ ခဏၿငိမ္​သြား၍ ဆရာလစ္​သည္​ႏွင္​့ ဟို​ေလ်ွာက္​သည္​​ေလ်ွာက္​ ထ ကစား​ေတာ့သည္​ ။ အတန္​းပိုင္​ဆရာမလည္​း သူ႔အနားသို႔ ခဏခဏသြားၾကည္​့သည္​ ။ လႈပ္​႐ွားမႈအရာအားလံုးကို ဘာအတားအဆီးမွ ကန္​႔မထားသည္​့တစ္​ဖက္​ခန္​းမွသူအကုန္​ျမင္​​ေနရ၏ ။

​ႏွာ​ေခါင္​းက​ေတာ့ ​ေသြးမထြက္​​ေတာ့​ေခ် ။ ႏႈတ္​ခမ္​းကသာ ဖူး​ေယာင္​ေန​ေသး၏ ။ က​ေလးကလည္​း ​ေအး​ေဆးပင္​ ။ ႀကီးႀကီးမားမားဘာမွမျဖစ္​ ။
ထို​ ​ေန႔လယ္​မွ ည​ေန​ေက်ာင္​းဆင္​းသည္​ အထိ သူႏွင္​့ အတန္​းပိုင္​ဆရာမတို႔ ​ေစာင္​့ၾကည္​့သည္​ ။ ဘာမွႀကီးႀကီးက်ယ္​က်ယ္​ မျဖစ္​​ေပ ။ ျပံဳးရႊင္​စြာပင္​ လြယ္​အိတ္​က​ေလးယူ၍ အိမ္​ျပန္​သြား၏ ။

ထို​ေန႔က ထိုအ​ေၾကာင္​းကို အ​ေရးတယူ သတိတရ ထား၍ အိမ္​အထိ မစဥ္​းစားျဖစ္​ခဲ့ ။ ​ေက်ာင္​း၌ ျဖစ္​​ေနက် ျဖစ္​႐ိုးျဖစ္​စဥ္​ ကိစၥတစ္​ခုျဖစ္​​ေသာ​ေၾကာင္​့ ​ထူးထူးျခားျခားမခံစားရ ။ က​ေလးအခ်င္​းခ်င္​း ကစားၾကရင္​း ထိမိခိုက္​မိသည္​မွာ သူတို႔​ေလာက၌ မဆန္​းက်ယ္​​ေခ် ။ ျဖစ္​လ်ွင္​ ​ေက်ာင္​း၌ ႐ွိ​ေသာ​ေဆးႏွင္​့ ထည္​့​ေပးလိုက္​သည္​ ။ ႀကီးႀကီးက်ယ္​က်ယ္​ ျဖစ္​သြားလ်ွင္​​ေတာ့ ဆရာႀကီးထံ သတင္​းပို႔ ဆရာႀကီးမွ ႀကီးႀကပ္​ စီစဥ္​​ေပးသည္​ ။ ႀကီးႀကီးက်ယ္​က်ယ္​ လည္​းျဖစ္​ခဲလွပါသည္​ ။ ဒူးစုတ္​ ​၊ ႏႈတ္​ခမ္​း​ေပါက္​ ၊ ဓား႐ွ ထိုမ်ွ​ေလာက္​ပင္​ အျဖစ္​မ်ားသည္​ ။ ထို႔​ေၾကာင္​့ ဤ​ေန႔အျဖစ္​အပ်က္​ သည္​လည္​း သူတို႔အတြက္​ မဆန္​းက်ယ္​လွ​ေခ် ။ ဆန္​းက်ယ္​လိမ္​့မည္​ဟုလည္​း မည္​သူမွ မထင္​ထားခဲ့​ေခ် ။

(၅)

​ေနာက္​​ေန႔တြင္​ ပံုမွန္​အတိုင္​း ​ေပါ့ပါးသြက္​လက္​စြာ ​ေက်ာင္​းသို႔ထြက္​လာခဲ့သည္​ ။ အသင္​းလွည္​့ တာဝန္​က်၍ အရင္​​ေန႔မ်ားထက္​ ​နာရီဝက္​ခန္​႔​ေစာ၍ ထြက္​လာခဲ့၏ ။ ထို​ေန႔မွ မိုးကလည္​း အၿငိဳးမာန္​မ​ေျပစြာႏွင္​့ သဲသဲမဲမဲ ရြာ​ေန​ေတာ့သည္​ ။ ေတာရြာလမ္​းက​ေလးျဖစ္​၍ လမ္​းမ်ားကအ​ေတာ္​ဆိုးသည္​့ ။ စီးရသည္​့​ေနရာစီး ၊ တြန္​းရသည္​့​ေနရာဆင္​းတြန္​းရသည္​ ။ သို႔​ေသာ္​ တာဝန္​တစ္​ခုထက္​ တပည္​့မ်ား၏မ်က္​ႏွာကိုသာ ျမင္​​ေယာင္​ၿပီး ​ေက်ာင္​းသို႔မပ်က္​မကြက္​ ​ေရာက္​​ေအာင္​သြားသည္​ ။ ​ေက်ာင္​း​ေရာက္​သည္​ႏွင္​့ က​ေလးမ်ားကဆီးႀကိဳၾကသည္​ ။ အ​ေမာအကုန္​မ​ေျပႏိုင္​​ေသာ္​လည္​း အ​ေမာ​ေျပ​ေစခဲ့ပါသည္​ ။ ​ထဘီ​ေအာက္​​ေျခႏွင္​့ ​ေျခ​ေထာက္​တြင္​​ေပ​ေန​ေသာ ရႊံ့မ်ားကို​ေဆး​ေၾကာရန္​ ​ေရကန္​ဘက္​သို႔ထြက္​လာလိုက္​သည္​ ။

`` ဆရာမ ´´

အသံၾကားရာဘက္​သို႔ လွည္​့ၾကည္​့လိုက္ရာ
မထင္​မွတ္​ထား​ေသာ အၾကည္​့တို႔ႏွင္​့ မ်က္​ဝန္​းတစ္​စံုက သူ႔အား စိုက္​ၾကည္​့​ေနသည္​ ။
သူ အံ့ဩမႈမ်ားႏွင္​့အတူ ဘာျပန္​​ေျပာရမည္​ကိုပင္​ မသိ​ေတာ့​ ။ ထိုအခ်ိန္​တြင္​ တစ္​ဖက္​မွ ​ေျပာလာသည္​့ စကားလံုးမ်ားက သူ႔နားႏွစ္​ဖက္​မွတဆင္​့ ႏွလံုးသားထဲသို႔ပါ တစိမ္​့စိမ္​့ စီးဝင္​လာ​ေတာ့သည္​ ။

`` ဆရာမ .... မ​ေန႔က က​ေလးႏႈတ္​ခမ္​း​ေပါက္​ သြားတာဘာလို႔ အိမ္​ကို ခ်က္​ခ်င္​းျပန္​ ​မပို႔​ေပးတာလဲ ... ဆရာမ​ေတြက ဂ႐ုမစိုက္​ၾကဘူး .... တကယ္​ဆိုရင္​ ျဖစ္​ျဖစ္​ခ်င္​း က​ေလးကိုအိမ္​ျပန္​ပို႔​ေပးရမွာ ...
က​ေလးကအိမ္​ျပန္​​ေရာက္​တဲ့အထိ ႏွာ​ေခါင္​းထဲက​ေသြး​ေတြ စီးက်​ေနတုန္​း ခ်က္​ခ်င္​း​ေဆးခန္​း​ေခၚသြားၿပီးျပရတယ္​......ကြၽန္​မ က​ေလး တစ္​ခုခုျဖစ္​လို႔က​ေတာ့ ဆရာမတို႔ကို အ​ေရးယူပစ္​မယ္​.... ´´
​ေနာက္​ထပ္​ဆက္​​ေျပာ​ေန​ေသာစကားမ်ားကို သူ႔ နားထဲတြင္​ သဲသဲကြဲ​ကြဲမၾကားရ​ေတာ့ ။ ​ေရပက္​မဝင္​​ႏိုင္​​ေအာင္​ တစ္​ဖက္​လူ​ေျပာ​ေနသမွ်ကို သူ႔ရင္​ထဲမွ ​ေျဖ႐ွင္​းခ်က္​​ေတြ ျပန္​​ေပး​ေနမိသည္​ ။ သို႔​ေသာ္​ စကားသံတို႔သည္​ကား အျပင္​သို႔ ထြက္​မလာ​ေပ ။ ထိုစကားသံ တို႔အစား မ်က္​ရည္​မ်ားသည္​သာ ရစ္​ဝဲလာေတာ့သည္​ ။ ႐ွက္​လည္​း႐ွက္​မိသည္​ ။ တစ္​ဖက္​လူႏွင္​့အတူ ဖက္​ၿပိဳင္​အံတု၍ ​ေအာ္​ဟစ္​​ေနမည္​မဟုတ္​​ေသာ​ေၾကာင္​့ ​ေျပာသမ်ွကိုသာ နား​ေထာင္​​ေနလိုက္​သည္​ ။ သူ႔အတြက္​ သည္​အခ်ိန္​၌ ဆိတ္​ဆိတ္​​ေနျခင္​းသည္​သာ အ​ေကာင္​းဆံုးျဖစ္​မည္​ဟုလည္​း ေတြးလိုက္​သည္​ ။ ​

​ေက်ာင္​းအုပ္​ႀကီး​ေရာက္​လာၿပီး ဝင္​​ေျပာမွ စကားသံမ်ားဆိတ္​ၿငိမ္​သြား​ေတာ့၏ ။ စကားသံမ်ား ဆိတ္​ၿငိမ္​သြား​ေသာ္​လည္​း ရင္​ထဲမွအပူမ်ားကား ​​ေလာင္​ၿမိဳက္​​ေနဆဲပင္​ ။ လတ္​ဆတ္​​ေနဆဲပင္​ ။ ​သူကိုယ္​သူလည္​း ေမးခြန္​းမ်ား အႀကိမ္​ႀကိမ္​ျပန္​ထုတ္​​ေနမိ​ေတာ့၏ ။

(၆)

​ေက်ာင္​းတက္​သြားသည္​့တိုင္​ ဆရာမ ​ေဒၚလွသစ္​တစ္​​ေယာက္​ အ​ေတြးမ်ားႏွင္​့ မရႊင္​လန္​း ႏိုင္​ခဲ့ ။ မၾကံဳခဲ့ဖူး​ေသာအျဖစ္​အပ်က္​ တစ္​ခုက သူ႔ဆီသို႔ ဆိုက္​ဆိုက္​ၿမိဳက္​ၿမိဳက္​​ေရာက္​လာခဲ့ျခင္​းအ​ေပၚ ​ေၾကာက္​စိတ္​​ေတြက စိုးမိုးလာသည္​ ။ ​ေသး​ေသးမႊားမႊားျပႆနာမွ ခု​ေလာက္​ထိ ႀကီးမားသြားလိမ္​့မည္​ဟုပင္​ မထင္​ထားခဲ့မိ​ေသာ​ေၾကာင္​့ ပို​ေၾကာက္​လာမိသည္​ ။
တစိမ္​့စိမ္​့​ေတြးၿပီး တႏံု႔ႏံု႔ခံစား​ေနရသည္​ ။

ညအိပ္​ရာဝင္​သည္​ အထိ မနက္​မွၾကားခဲ့ရ​ေသာအသံမ်ားက သူ႔နားထဲတြင္​ ပဲ့တင္​ထပ္​​ေနခဲ့၏ ။
အိပ္​မ​ေပ်ာ္​ႏိုင္​​ေသာ မ်က္​လံုးမ်ားကို ႀကိတ္​မွိတ္​အိပ္​​ေစရင္​း....

မ်က္​လံုးထဲတြင္​ ရိပ္​ခနဲ အရိပ္​တစ္​ခု​ေတြ႔လိုက္​ရ၍ ​ေမာ့ၾကည္​့လိုက္​ရာ ....

`` ဆရာမ .... မနက္​က ကြၽန္​မ​ေျပာခဲ့တာ​ေတြ အတြက္​ ​ေတာင္​းပန္​ပါတယ္​​ေနာ္​ ... သားသမီး​ေဇာနဲ႔ ​​ေျပာမိ​ေျပာရာ ​ေျပာလိုက္​မိတာပါ ​ေတာင္​းပန္​ပါတယ္​​ေနာ္​ . ဆရာမ ´´

`` ရပါတယ္​အန္​တီ ကြၽန္​မတို႔ ဆရာ ဆရာမ​ေတြဆိုတာ တပည္​့​ေတြရဲ႕ ဒုတိယမိဘ​ေတြပါပဲ အန္​တီရယ္​ ...
ဘယ္​မိဘမဆို ကိုယ္​့သားသမီး ဒုကၡ​ေရာက္​မယ္​့အလုပ္​မ်ိဳး ၊ ဒုကၡ​ေရာက္​​ေစ​ေတာ့ဆိုၿပီး တမင္​ရည္​ရြယ္​လုပ္​တာ​မ်ိဳးမ႐ွိပါဘူး အန္​တီ ...
ခ်စ္​ျခင္​း​ေမတၱာ အျပည္​့နဲ႔ခ်စ္​ၾကသူခ်ည္​းပါပဲ ´´

`` ဟုတ္​ကဲ့ပါ ဆရာမရယ္​ ဆရာမတို႔ရဲ႕ ​ေစတနာ ​ေမတၱာ ​ေတြကို ကြၽန္​မအခု နားလည္​ပါျပီ ....
ကြၽန္​မအမွား​ေတြကို အျပစ္​မယူဘဲ ခြင္​့လႊတ္​​ေပးတဲ့အတြက္​ ပိုၿပီး​ေလးစားၾကည္​ညိဳမိပါတယ္​ ဆရာမရယ္​ ...´´

သူ႔မ်က္​ဝန္​း​မွတစ္​ဆင္​့ ပါးျပင္​တစ္​​ေလ်ွာက္​ စိုစိစိျဖစ္​လာသည္​ကို သတိထားမိၿပီး

``အို...မ်က္​ရည္​​ေတြပါလား´´

​ေစတနာ ​ေမတၱာ ​ေတြအား နားလည္​ပါၿပီ ဆို​ေသာ စကားသံမ်ားကို တကယ္​့လက္​​ေတြ႔ဘဝ​​၌ အမွန္​တကယ္​ၾကားရမည္​့​ေန႔သို႔ မဝံ့မရဲ​ျဖင္​့ သူ ေမ်ွာ္​လင​္​့​ေနမိ​ပါ​ေတာ့သည္​ ။