ပါရမီဟူသည္

ပါရမီဟူသည္
''ပါရမီ'' ဟူေသာစကားကို ျမန္မာဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ အမြန္အျမတ္ထား၍ သံုးၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္ ။ ပါရမီပါသူ ၊ ပါရမီရွိသူ ၊ ပါရမီျဖည့္သူ ၊ ပါရမီျဖည့္ဘက္စသည္ျဖင့္ သံုးၾကသည္ ။ ''ပါရမီ'' ဟူသည္မွာ ပါဠိစကားျဖစ္ၿပီး ၊ ''အထြတ္အျမတ္ ၊ ျမတ္ေသာသူ၏အျဖစ္ ၊ သူျမတ္တို႔၏ဥစၥာဟူ၍ ဗုဒၶဘာသာဆိုင္ရာ အဂၤလိပ္ ၊ ျမန္မာ ေဝါဟာရအသံုးအႏႈံးတြင္ ေဖာ္ျပပါသည္ ။ ဗုဒၶစာေပက်မ္းဂန္တို႔၌ ''ပါရမီ''ဟူသည္. . .ျမင့္ျမတ္သူ၏ နိဗၺာန္ကိုရည္မွန္း၍ လႈဳဒါန္းမႈ ၊ သီလေစာင့္မႈ စသည္တို႔သာတည္း'' ဟုေဖာ္ျပအနက္ဖြင့္သည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ '' ျမင့္ျမတ္သူတို႔၏ အလုပ္မ်ား'' ဟုဆိုပါသည္ ။
ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားပင္လ်ွင္ သုေမဓါဘဝ၌ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ ရၿပီးေနာက္ ညြန္ေပ်ာင္းမွ ထေတာ္မူ၍ တင္ပလႅင္ေဖြဲ႔ေခြ ထိုင္ေတာ္မူကာ စဥ္းစားဆင္ျခင္ေလ၏ ။ ဆင္ျခင္သည္ကား '' မ်ားစြာေသာ သတၱဝါအေပါင္းတို႔ကို သံသရာေရအလ်ဥ္မွ ေကာင္းမႈပါရမီျဖင့္ ျဖည့္ႏိုင္ေသာအျဖစ္မ်ိဳးမဟုတ္ ၊ ဘုရားျဖစ္ဖို႔အေၾကာင္း ေကာင္းမႈပါရမီေတာ္ကား ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ားပါလိမ့္နည္း'' ဟု စဥ္းစားဆင္ျခင္ေတာ္မူရာ. . .
ဒါန သီလဥၥ ေနကၡမံၼ ပညာဝီရိယ ပဥၥမံ ၊
ခႏၲီ သစၥာ အဓိဌာနံ ၊ ေမတၲဳ ေပကၡာတိမာ ဒသ ။
ဟူေသာ ဤပါရမီ ၁၀-ပါးကို အစဥ္အတိုင္း ျမင္ေတာ္မူေလသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါရမီဟူသည္မွာ ျမင့္ျမတ္သူ၏နိဗၺာန္ကို ရည္မွန္း၍ လႈဳဒါန္းမႈ ၊ သီလေစာင့္ထိန္းမႈ အစရွသည္တို႔သာတည္း ။ ေလာကီစည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို ရည္မွန္း၍ လႈဳဒါန္းမႈစသည္ကို ပါရမီကုသိုလ္ဟု မဆိုထိုက္ ။ ထိုပါရမီ ၁၀-ပါးတြင္
၁ ။ ဒါနဟူသည္ စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းျခင္းတည္း။
၂ ။ သီလဟူသည္ ၅ ပါး ၊ ၈ ပါး ၊ ၁၀ ပါး စေသာဆိုင္ရာသီလမ်ားကို ေစာင့္ထိန္းမႈတည္း ။
၃ ။ ေနကၡမဟူသည္ စည္းစိမ္စြန္႔ခြါ၍ ေတာထြက္ေတာ္မူတည္း ။
၄ ။ ပညာဟူသည္ အရာရာ တတ္သိနားလည္မႈတည္း ။
၅ ။ ဝီရိယဟူသည္ ကုသိုလ္ကိစၥတို႔၌ မေၾကာက္မရြံ႕ ၊ သက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္း အားထုပ္မႈတည္း ။
၆ ။ ခႏၲီဟူသည္ သူတစ္ပါးက ႏွိပ္စက္လ်ွင္ သည္းညည္းခံႏိုင္မႈႏွင့္ အေအး ၊ အပူစေသာဒါဏ္ကို ခံႏိုင္မႈတည္း ။
၇ ။ သစၥာဟူသည္ မွန္ကန္ေျဖာင့္မတ္စြာ ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္မႈတည္း ။
၈ ။ အဓိဌာန္ဟူသည္ မိမိရည္မွန္းအပ္ေသာ ေကာင္းေသအလုပ္၌ ''မျဖစ္မေန'' ဟုစြဲစြဲၿမဲၿမဲဇြဲေကာင္းမႈတည္း ။
၉ ။ ေမတၲာဟူသည္ သတၲဝါတို႔အေပၚ၌ ခ်စ္ခင္ေသာအားျဖင့္ ေကာင္းႀကိဳးလိုလားမႈတည္း ။
၁၀ ။ ဥပကၡာဟူသည္ မုန္းေအာင္ျပဳလုပ္သည္ကိုလည္း မမုန္း ၊ ခ်စ္ေအာင္ျပဳလုပ္သည္ကိုလည္း မခ်စ္ဘဲ လ်စ္လ်ဴရႈမႈတည္း ။
ဤ ၁၀-ပါး၌ သာမန္ျဖည့္က်င့္မႈကို '' ပါရမီ'' ဟု ေခၚ၍ မ်က္စိ ၊ နား ၊ ႏွာ ၊ အဂၤါေျခလက္တို႔ကို အပ်က္စီးခံ၍ ျဖည့္က်င့္မႈကို '' ဥပပါရမီ'' ဟုေခၚသည္ ။ အသက္ကိုပင္ မငဲ႔ညွာပဲ လြန္စြာအသက္ေပး၍ ျဖည့္က်င့္မႈကို ''ပရမတၳပါရမီ '' ဟုေခၚ၏ ။ အထက္ပါ ပါရမီ ၁၀ မ်ိဳးကို ဤသံုးမ်ိဳးႏွင့္ ေျမွာက္ေသာ္ အပါး ၃၀ ျဖစ္၏ ။
ထို႔ေၾကာင့္ ပါရမီ ၁၀ ပါး ၊ အျပား ၃၀ ဟု မွတ္ရာ၏ ။
ပါရမီတစ္ပါး တစ္ပါးလ်ွင္ အႏု ၊ အရင့္ျဖည့္က်င့္ပံု ၃ မ်ိဳးစီ ကြဲျပားသျဖင့္ နက္ရိႈင္းက်ယ္ဝန္းေလ၏ ။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ထိုပါရမီ ၁၀ ပါး ၊ အျပား ၃၀ တို႔ကို ေလးသေခၤ်ႏွင့္ ကမ႓ာတစ္သိန္းၾကာေအာင္ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူခဲ႔ရာ ေဝသႏၲရာမင္းႀကီးဘဝ၌ ပါရမီေတာ္အားလံုး ၿပီးျပည့္စံုခဲ႔ေလသည္ ။
ပုထုဇဥ္ေလာကီသားတို႔အဖို႔ ထိုပါရမီ ၁၀ ပါးကို လုပ္ေဆာင္ၾကရာ၌ မ်ားစြာ မိမိစိတ္ကို ႏိုင္နင္းရန္ လိုအပ္လွေပသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္သူတို႔၏ အလုပ္ျဖစ္ေသာ '' ပါရမီ'' ျဖည့္မႈသည္ မ်ားစြာေလးနက္လွသျဖင့္ ေတာ္ယံုမ်ွႏွင့္ ေအာင္ျမင္မႈကို မရရွိႏိုင္ေပ ။ သို႕ေသာ္လည္း မဆုတ္မနစ္ေသာ ဝီရိယျဖင့္ ထိုပါရမီ ၁၀ ပါးမွ တစ္ပါးျခင္းဆီကိုပင္ ပိုင္းျခားျဖည့္တင္း၍ ႏွစ္ပရိေစၧဒ ၾကာျမင့္သည္အထိ က်င့္ေဆာင္ႏိုင္ရာသည္ ။

ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ပင္လ်ွင္ ႏုစဥ္ဘဝမွစတင္၍ ပါရမီ ၁၀ ပါးကို ျဖည့္က်င့္ခဲ႔ၿပီး ေလးသေခ်ၤႏွင့္ ကမ႓ာတစ္သိန္းထိ တိုင္ခဲ႔သည္ ။ ဗုဒၶ၏ ပါရမီျဖည့္စြမ္းမႈကိုၾကည့္လ်ွင္ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ ထိုပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ရာ၌ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီး (၃) ခ်က္ကို ဦးထိပ္ထားသင့္ေၾကာင္း ေတြ႔ႏိုင္သည္ ။ ယင္းကား
၁ ။ ေလာကတၳ စရိယာ--- ေလာကသား ၊ ကမ႓ာသူကမ႓ာသား သတၲဝါအမ်ား ေကာင္းစားခ်မ္းသာေရးက်င့္စဥ္ ။
၂ ။ ဥာတတၳစရိယာ---မိမိ၏အမ်ိဳးသား ၊ မိမိလူမ်ိဳး ေကာင္းစား ခ်မ္းသာေရးက်င့္စဥ္ ။
၃ ။ ဗုဒၶတၳစရိယာ--- သတၲဝါအမ်ားကို သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲမွ ကယ္တင္ႏိုင္ေသာ သဗၺညဳတဘုရား ျဖစ္ေရးက်င့္စဥ္ ။
ဘဝတိုင္း ဘဝတိုင္း ပါရမီျဖည့္က်င့္တိုင္း ဤရည္မွန္းခ်က္ႀကီး သံုးရပ္ကို ဦးထိပ္ပန္ထားခဲ႔သည္ ။ ယင္းကို စရိယာသံုးပါး ေခၚသည္ ။ ထို႔အျပင္ ျမင့္ျမတ္သူတို႔သည္ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ ပါရမီျဖည့္ရာတြင္--
၁ ။ တိုင္းျပည္ ၊ ႏိုင္ငံ ၊ ထီးနန္းစြန္႔ခြါ၍ ပါရမီျဖည္ျခင္းတည္းဟူေသာ ( ဓနပရိစၥာဂ)
၂ ။ သားသမီးတို႔ကို စြန္႔ျခင္းတည္းဟူေသာ ( ပုတၲပရိစၥာဂ )
၃ ။ ဇနီးမယားတို႔ကို စြန္႔လႈဳျခင္းဟူေသာ ( ဘရိယပရိစၥာဂ )
၄ ။ မိမိခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို စြန္႔လႈဳျခင္းတည္းဟူေသာ ( အဂၤပရိစၥဂ )
၅ ။ ေနာက္ဆံုး၌ အသက္ကိုပင္ ႏွေျမာတြန္႔တိုမႈ မရွိဘဲ စြန္႔လႈဳျခင္းတည္းဟူေသာ( ဇီဝိတပရိစၥာဂ )
ဟူ၍ ျပဳလုပ္ခဲ႔ေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္ ။ စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ခဲေသာ '' စြန္႔လႊတ္ျခင္းတည္း '' ျဖစ္၍ ( ပဥၥမပရိစၥာဂ) ဟု စြန္႔ျခင္းႀကီး ၅ ပါးဟုေခၚသည္ ။
ဗုဒၶကား --- ဤပါရမီ ၁၀ ပါး ၊ အျပား ၃၀ စြန္႔ျခင္းႀကီး ၅ ပါး ၊ စရိယာ ၃ ပါး စသည္တို႔ကို ဘဝဆက္တိုင္း စဥ္ဆက္မျပတ္ ျဖည့္က်င့္ႀကိဳးပမ္းခဲ႔သည့္အတြက္ သဗၺညဳတေရႊဥာဏ္ေတာ္ကို ရရွိေတာ္မူခဲ႔ေလသည္ ။ ဘဝမ်ားစြာ၌ ကာယ ၊ ဥာဏ ၊ ဓန စသည္တို႔ကို စြန္႔လႊတ္ေပးျခင္းျဖင့္ သတၲဝါအမ်ား ေကာင္းစားခ်မ္းသာေရးကို ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ႔သည္ ။ ထိုစြန္႔လႊတ္မႈအာူလံုးအတြက္ ေမ်ွာ္မွန္းခ်က္မွာ သဗၺညဳတဥာဏ္ရေရး တစ္ခုတည္းသာလ်ွင္ျဖစ္သည္ ။
ထိုဥာဏ္ရရန္ ေမ်ွာ္မွန္းျခင္းသည္လည္း မိမိအတြက္မဟုတ္ ၊ သတၲဝါအမ်ား ေကာင္းစားခ်မ္းသာဖို႔အေရး ပို၍ျပဳလုပ္ ုဖည့္စြမ္းေပးရန္သာလ်ွင္ ျဖစ္သည္ ။ မည္သူမဆို ျဖစ္ေလရာဘဝတိုင္း သူတစ္ပါးတို႔ ေကာင္းစားခ်မ္းသာေရးအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးမဖက္ ၊ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မေႏွာ ၊ ရက္ရက္ေရာေရာ စြန္႔လႊတ္ကူညီရန္ လိုေပသည္ ။ ထိုပါရမီအလုပ္တို႕သည္ မိမိအပါအဝင္ လူသားေလာကတစ္ခုလံုး၏ ခ်မ္းေျမ႕သာယာမႈ ၊ စည္ပင္ဝေျပာမႈကို ျပဳလုပ္ေပးရာေရာက္သျဖင့္ စြန္႔လႊတ္ႏိုင္သေလာက္ မိမိအတြက္လည္း အဆေပါင္းမ်ားစြာ အက်ိဳးသက္ေရာက္လာေလသည္ ။
ေလာကီသားတို႔အဖို႔ကား ဤပါရမီ ၁၀ ပါးတြင္ ပါဝင္ေသာ ဒါန ၊ သီလ ၊ ဝီရိယ ၊ ခႏၲီ ၊ သစၥာ ၊ ေမတၲာ စသည္တို႔ကို လူသားေကာင္းက်ိဳး ၊ သတၲေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးပင္ ျဖစ္ေပရာ ျဖည့္က်င့္ႏိုင္ေလ ေကာင္းေလပင္ျဖစ္သည္ ။
: ကမ႓ာႀကီးၿငိမ္းခ်မ္းေစဖို႔ရာ လူတိုင္းလူတိုင္း ပါရမီ ၁၀ ပါးကို လက္ကိုင္ထားရန္လိုအပ္လွသည္ ။ အက်ိဳးစီးပြားတိုးတက္ျခင္းႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမႈကို ေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ ဤပါရမီအထူးထူးကို လူသားတိုင္း လိုက္နာဖို႔ လိုအပ္လွေပသည္ ။

MSC-116
photos credit by google
author by @evernew