ျမန္မာထိုးကြင္းေဆးမင္ေၾကာင္

ထိုးကြင္းေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးေသာ အေလ့အထသည္ မည္သည့္ေခတ္ကာလက စတင္ေပၚေပါက္သည္ကို အတိအက်မသိရေသာ္လည္း ခန္႔မွန္းေခ် ၁၄ရာစု၊၁၇ရာစု ကတည္းက ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ ေပၚထြန္းခဲ့ပါသည္။ထိုမွတဆင့္ ဗမာ၊ကရင္ အမ်ိဳးသားမ်ား ထိုးကြင္းေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးၾကသည္ကို သိရေလ၏။

ေရွးေခတ္ ျမန္မာေယာက်ာ္းမ်ားသည္ အရြယ္ေရာက္လာသည့္အခါ ထိုးကြင္းထိုးၾကေလ၏။ထိုးကြင္းေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးျခင္းမွာ ေရွးေခတ္ အယူအဆအရ ေယာက်ာ္းမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူေလာက္ေသာ ေယာက်ာ္းပီသေၾကာင္း၊လူလားေျမာက္ေၾကာင္း မွတ္ေက်ာက္တင္ျပျခင္းဟု ဆိုႏိုင္၏။ထိုးကြင္းရွိမွသာ ေယာက်ာ္းပီသသည္ဟု အယူရွိၾကရာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကပင္ ထိုးကြင္းမရွိေသာေယာက်ာ္းဆိုလွ်င္ မႀကိဳက္ဟု ဆိုး႐ိုးရွိေလ၏။ထိုးကြင္းအထိုးခံသည့္လူငယ္သည္ နာမွန္းမသိေအာင္ ဘိန္းစိမ္းမ်ိဳၾကသလို ကြမ္းသီးခပ္မာမာကို ကိုက္၍ အထိုးခံၾကသည္။

ထိုးကြင္းေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးျခင္းသည္ ကာယသိဒိၶေဆး၊ပီယသိဒိၶေဆး၊ဓားခြက္ႏိႈက္ေဆး၊ေပါရိသာဒေဆး၊ေႁမြေဆး၊တုတ္ပီးဓါးပီးေဆး၊အာ႒ဝကေဆးထိုးျခင္းနဲ႔ မတူေခ်။ထိုးကြင္းေဆးမင္ေၾကာင္ကို ထိုးရာတြင္ ငါးက်င္းပါးဟက္ပုံ၊ဓႏုကြက္ပုံ၊မန္က်ည္းရြက္ဖက္ပုံ၊ကန္စြန္းႏြယ္ပုံ၊ယိုးဒယားပန္းစက္ပုံ သာမက က်ား႐ုပ္၊ေၾကာင္႐ုပ္၊အ႐ုပ္မ်ားႏွင့္ ေပါင္းလုံးျပည့္ေအာင္ ထိုးၾကသည္။ထိုေၾကာင့္ ျမန္မာအမ်ိဳးသားတို႔သည္ ေယာက်ာ္းျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ေက်ာက္အတင္ခံရေလေအာင္ ေရွးက ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္ထိုးေလ ဓေလ့ရွိၾကပါသည္။

writer-ေဒၚအုန္းၾကည္သား

@kanesious(SMT-15)

photo credit google image