ေမာင္ခ်က္ အပိုင္း(၁)

မနက္မိုးလင္းထဲက လမ္းထိပ္မွာလူေတြဟိုတစ္စု ဒီတစ္စုနဲ႔ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေနၾကတယ္။ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ သိပ္ပီးမရင္းႏွီးတဲ့ကို္ယ့္အတြက္ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုတာ စိတ္ဝင္တစားမရွိခဲ့ပါဘူး။အိမ္ကသူေတြကိုလည္း ေမးမၾကည့္ခဲ့မိသလို ကိုယ္ကိုတိုင္လည္းသိေအာင္မလုပ္မိခဲ့တဲ့အတြက္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေနာင္တရစရာျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုတာ ႀကိဳသိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို ေနျဖစ္ခဲ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။

ဒီရပ္ကြက္ထဲကိုစေျပာင္းလာတဲ့အခ်ိန္တုန္းက အသိအကြ်မ္းသိပ္မရွိတဲ့ကိုယ့္အတြက္ အခက္အခဲတစ္ခ်ိဳ႕ရွိခဲ့ခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုကူညီေပးခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္ရွိခဲ့တဲ့အတြက္ အဆင္ေျပခဲ့လို႔ ေက်းဇူးတင္ရမယ့္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ သူ႔ကိုသတ္မွတ္ခဲ့တယ္။မိသားစုနဲ႔ေဝးေနတဲ့အခ်ိန္ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔သဟဇာတမျဖစ္တဲ့ကိုယ့္အတြက္ သူကအားကိုးရာတစ္ခုပါပဲ။

မနက္မိုးလင္းရင္ ကိုယ္အိပ္ယာမနိုးခင္အခ်ိန္ထဲက အိမ္ေရွ႕မွာလာေစာင့္ေနတတ္ပီး "ဆရာ ဘာခိုင္းအံုးမလဲ"လို႔ လာေစာင့္ပီးေမးတတ္တဲ့သူက ေမာင္ခ်က္လို႔ေခၚတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲကအရူးတစ္ေယာက္ပါ။ကိုယ့္အိမ္ေျပာင္းလာပီး သံုးရက္ေလာက္အထိ ကိုယ့္ဝန္းကိုယ့္ၿခံနဲ႔ သီးသန္႔ေနၾကတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ကသူေတြ ဘာလိုအပ္လဲလို႔ ေလာကဝတ္မျပဳၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားမိတယ္။ဒီပတ္ဝန္းက်င္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့မိတာမွားမ်ားသြားပီလားလို႔ ဆိုတာေတြးမိတဲ့အထိေပါ့။

အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာပဲ ကိုယ့္ၿခံေရွ႕မွာလာရပ္ပီး "ဆရာ ဆရာ" လို႔ေအာ္ေခၚေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကိုကိုယ္ေတြ႔ခဲ့မိတယ္။ေက်ာင္းဆရာလည္းမဟုတ္ ဆရာဝန္ဝန္လည္းမဟုတ္တဲ့ကိုယ့္အတြက္ ဆရာဆိုတဲ့စကားက ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလိုျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ျပန္မထူးမိပါဘူး။ေခၚလို႔မထူးရင္ ျပန္လွည့္သြားမွာပဲလို႔ ကိုယ္ေတြးခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီလူကျပန္ထြက္မသြားဘဲ ေခၚၿမဲေခၚေနတာေၾကာင့္ ကိုယ္လည္းၿခံေရွ႕ကိုထြက္လာမိပါတယ္။

"ဘာကိစၥရွိလို႔လဲခင္ဗ်လို႔ ကိုယ္ေမးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေစ်းသြားမလို႔ ဆရာဘာမ်ားမွာခ်င္သလဲလို႔လာေမးတာပါလို႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းျပန္ေျဖေတာ့ ကိုယ္နည္းနည္းေတာ့အံ့ၾသသြားခဲ့တယ္။ဒီေလာက္မ်က္နွာထိမ်က္နွာထားနဲ႔ ေျပာဆိုေနတဲ့ကိုယ့္ကို ကူညီေပးဖို႔အေၾကာင္းေျပာေနေတာ့ ဒီလူဘယ္လိုလူလဲလို႔ေတြးမိခဲ့တယ္။ကိုယ့္ဆီကပိုက္ဆံကို လိမ္လည္ဖို႔မ်ားလားလို႔လည္း ေတြးလိုက္မိေသးတယ္။ေနာက္ေတာ့ ပိုက္ဆံ ငါးေထာင္ေလာက္နဲ႔ေတာ့ လိမ္လည္းအလိမ္ခံလိုက္ေတာ့မယ္ လိမ္တာမဟုတ္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပမွာပဲဆိုပီး ေတြးမိတာေၾကာင့္ လကၻက္ရည္တစ္ခြက္နဲ႔ နန္းႀကီးသုပ္တစ္ပြဲဝယ္လာခဲ့ေပးဆိုပီး ပိုက္ဆံငါးေထာင္ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။

မနက္ရွစ္နာခြဲေလာက္မွာေတာ့ "ဆရာ ဆရာ"ဆိုတဲ့ေခၚသံကို ၿခံေရွ႕ကၾကားရတာမို႔ အေလာတႀကီးနဲ႔ကိုယ္ထြက္လာခဲ့မိတယ္ ဗိုက္ကလည္းဆာသင့္သေလာက္ဆာေနပီမဟုတ္လား။ၿခံေရွ႕မွာကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက နန္းႀကီးသုပ္နဲ႔လကၻက္ရည္ထုပ္ကိုဆြဲပီး ၿပံဳးၿပံဳးေစာင့္ေနေလရဲ႕။"ဆရာ နန္းႀကီးသုပ္ရပါပီတဲ့" ေလ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။လိုအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လိုအပ္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ရတာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ မိတ္ေဆြေတြျဖစ္သြားခဲ့တယ္။အရူးဆိုပီး ပတ္ဝန္းက်င္က ဖယ္ထားတဲ့သူတစ္ေယာက္နဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုအဆင္ေျပေအာင္ မေပါင္းသင္းတတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္တို႔ အဆင္ေျပေျပေပါင္းသင္းေနတာကို ျမင္ရသူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေလွာင္ၿပံဳးၿပံဳးတတ္ၾကေပမယ့္ ကို္ယ္ကေတာ့မမႈခဲ့ပါဘူး။

ကိုယ္ရွိတဲ့ၿမိဳ႕ကို ကိုယ့္မိသားစုေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေမာင္ခ်က္တစ္ေယာက္ကိုယ့္ဆီကို အလာက်ဲသြားပါတယ္။တစ္ခါတစ္ေလေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကေမာင္ခ်က္ေပ်ာက္လွခ်ည္လားလို႔ေမးရင္ "ဆရာကမိသာစုေရာက္လာေတာ့ အဆင္ေျပေနပီေလ အဲဒီေတာ့ အဆင္မေျပတဲ့သူေတြကို ဆက္ပီးကူညီေနရတယ္ ဆရာရဲ"႔ လို႔ေျပာတတ္တဲ့ ေမာင္ခ်က္ကို ကိုယ္ေလးစားခဲ့မိတယ္။

ေနာက္ေတာ့ေမာင္ခ်က္ကိုယ္တို႔အိမ္ဘက္ကို သိပ္မလာေတာ့ရင္ေတာင္ အရင္လိုမေမ်ွာ္မိေတာ့ပါဘူး ကိုယ့္လိုပဲသူ႔ကိုလိုအပ္တဲ့သူေတြဆီကို သြားေနမွာေပါ့ဆိုပီးေတြးထားမိခဲ့ပါတယ္။

MSC -230@leeshang