ဆရာတစ္ေယာက္ နဲ႔ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ အေလ့အက်င့္မ်ား(၆)

ဆရာတစ္ေယာက္ နဲ႔ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ အေလ့အက်င့္မ်ား(၆)
❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇

Credit to google image

လူႀကီးမိဘေတြကို ႐ိုေသေလးစားျခင္းကလည္းပဲ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ အေလ့အက်င့္တစ္ခုပါ။ ေလးစားတန္ဖိုးထားလိုက္နာရမွာျဖစ္သလို တန္ဖိုးထားတတ္ဖို႔လည္း ကေလးေတြကို လမ္းၫႊန္ဆံုးမေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္ေလးေတြကို နားလည္သေဘာေပါက္လာဖို႔အျပင္ လက္ေတြ႔က်င့္သံုးလာေအာင္လည္း ကူညီေဖးမေပးရမွာပါ။ လူႀကီးမိဘေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရတဲ့အခ်ိန္မွာ အေျပာအဆိုေတြ၊ အျပဳအမူေတြ မွားယြင္းေနတာမ်ိဳးကို မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ မလုပ္ဘဲ မွန္မွန္ကန္ကန္ သိျမင္လာေအာင္ လမ္းၫႊန္တည့္မတ္ေပးရပါမယ္။

ယခုေခတ္ ကေလးေတြရဲ႕ စကားအသံုးအႏႈန္း၊ အေျပာအဆိုေတြကေန စေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္က သူ႔မိဘေတြကို "ဘိုးေတာ္၊ ဆိုင္ကယ္ေသာ့ ဘယ္ထားလိုက္တုန္း"၊ "ဘြားေတာ္၊ စာအုပ္ဖိုးေပးဦး" စသျဖင့္ ျမင္ရၾကားရ နားဝမွာ မသက္သာလွပါဘူး။ အေဖကို "ဘိုးေတာ္"၊ အေမကို "ဘြားေတာ္" စတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေခတ္တုန္းက မၾကားဘူးခဲ့တဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြပါ။ ၾကားရသူအဖို႔ နားေထာင္ရတာလည္း မေကာင္းလွပါ။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းကို လက္ခံႏိုင္ေပမယ့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ မဆီေလ်ာ္၊ မကိုက္ညီတဲ့ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆိုေတြကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျမင္ရ၊ ၾကားရတာေတြ မ်ားလာေနပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေလးေတြ၊ ကေလးအရြယ္ေလးေတြမွာ ေတြ႔ျမင္ေနရျခင္းက စိတ္မသက္မသာ အေတာ္ေလးကို ျဖစ္ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ လုပ္ငန္းကလည္း ကေလးေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ပတ္သတ္ေနရတာဆိုေတာ့လည္း ဒီလိုမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ေတြက ေန႔စဥ္နဲ႔အမ်ွဆိုသလို ေတြ႔ျမင္ေနရပါတယ္။

Credit to google image

"ဘိုးေတာ္၊ ဘြားေတာ္" အသံုးအႏႈန္းထက္ ပိုၿပီးၾကမ္းတမ္းတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြ ႐ွိပါေသးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အသံုးအႏႈန္းေတြဟာ စာနဲ႔ေရးျပလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၾကမ္းတမ္း၊႐ိုင္းစိုင္းလြန္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ကြာျခားသြားပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္အေဖေ႐ွ႕ဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ စကားမွားလို႔ လံုးဝမရပါဘူး။ လူႀကီးတစ္ေယာက္ေယာက္ကေခၚလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔က "ခင္ဗ်ာ၊ ႐ွင္" လို႔မထူးမိဘဲ "ဟင္" လို႔မ်ားထူးလိုက္မိရင္ အေဖက သူေ႐ွ႕ေခၚၿပီး နားရင္းအုပ္ပါေတာ့တယ္။ "ဟုတ္ကဲ့" လို႔မေျပာဘဲ "အင္း" လို႔ေျပာမိျပန္ရင္လည္း တြယ္ေတာ့တာပါပဲ။ အေမကေတာ့ လက္မပါေပမယ့္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားလာရင္ေတာ့ ေခါင္းေခါက္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ခုေခတ္အသံုးအႏႈန္းေတြ မဟုတ္ေသးပါဘူး။

ေက်ာင္းမွာ စာသင္ၾကားေပးၾကတဲ့ ဆရာ/မေတြကလည္း အျမင္မေတာ္တာေတြ႔ရင္ ေတြ႔တဲ့ေနရာမွာ ေခၚယူဆံုးမေပးၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္႐ွိပါတယ္။ သူ႔ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြက ကြယ္ရာမွာ "လက္သီးေမာင္ေမာင္"လို႔ နာမည္ေပးထားၾကပါတယ္။ ဆရာမဆိုေပမယ့္ ခႏၶာကိုယ္ထြားႀကိဳင္းပါတယ္။ အားလည္းအလြန္သန္ပါတယ္။ သူက ဆံုးမၿပီဆိုရင္ တုတ္မလိုပါဘူး။ သူ႔လက္သီးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပါးခ်ိတ္ကိုထိုးပါတယ္။ အားနဲ႔ထိုးတာမဟုတ္ဘဲ ပြတ္ထိုး,ထိုးတာပါ။ အထိုးခံရတဲ့ေက်ာင္းသားကေတာ့ ႏွစ္ရက္၊သံုးရက္ေလာက္က ထမင္းမစားႏိုင္ဘဲ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ရပါတယ္။ အဲဒီလို ဆရာမမ်ိဳးနဲ႔မ်ား စကားအေျပာအဆိုမတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ၾကံဳမိရင္ေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းသား ငိုေပေတာ့ပါပဲ။ ပါးစပ္ကလည္း ဆံုးမစကားကို တစ္ခ်က္ခ်င္းေျပာၿပီး လက္ကလည္း တစ္ခ်က္ခ်င္းထိုးတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အထိုးခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားတိုင္း ဘယ္သူကမွ စိတ္မဆိုးၾကပါ။ မိဘေတြကလည္း ဆံုးမေပးတာကို ၾကည္ျဖဴလက္ခံေပးၾကပါတယ္။

Credit to google image

ယေန႔ေခတ္ အေျခအေနကေတာ့ ဆံုးမေပးရမယ့္ဆရာက အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံုကို ခ်င့္ခ်ိန္ေနရပါတယ္။ အျပင္က်ဴ႐ွင္ဆရာေတြက ပိုဆိုးပါတယ္။ သူတို႔မွာလည္း မိသားစုဝမ္းေရးအတြက္ ေက်ာင္းသားဦးေရမ်ားေအာင္လည္း လုပ္ေဆာင္ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆံုးမစကားေတြကို မ်ိဳသိပ္ထားရပါတယ္။ ႐ွဥ့္လည္းေလ်ွာက္သာ၊ ပ်ားလည္းစြဲသာ အေနအထားမ်ိဳး က်င့္သံုးေနရပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ၾကာလာေတာ့ ကေလးေတြက အေျပာအဆို၊ အသံုးအႏႈန္းေတြမွာ အက်င့္ပါကုန္ၾကပါတယ္။ ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကို ႐ိုင္းစိုင္းမွန္း မသိၾကေတာ့ပါဘူး။ ေျပာေနၾကစကားလိုပဲ ေအးေအးသက္သာေျပာေနၾကတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ေယာက်္ားေလးေတြအခ်င္းခ်င္း ေျပာဆိုၾကတဲ့အခါ "လ"သံေတြ၊ "စ"သံေတြဟာ နားေထာင္ရအဆိုးဆံုးပါပဲ။

႐ိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းတဲ့စကားလံုးေတြကို ေယာက်္ားေလးေတြတင္ ေျပာေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိန္းကေလးငယ္ေလးတစ္ခ်ိဳ႕လည္း ပါ,ပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ "စ"သံေတြနဲ႔ ေျပာၾကပါတယ္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း လြတ္လပ္စြာေျပာေနၾကတဲ့အခ်ိန္ နားေထာင္မိလိုက္ရင္ ဒီလိုအသံုးအႏႈန္းေတြ မၾကားခ်င္မွအဆံုးပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ဆရာ/မေ႐ွ႕မွာလည္း အက်င့္ပါၿပီး ေျပာမိေလ့႐ွိၾကပါတယ္။ သူတို႔အရြယ္ေတြဟာ မိဘေတြထက္စာရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ဆရာ/မေတြနဲ႔ ပိုၿပီးထိေတြ႔ေနရတာပါ။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းကေတာ့ ဆံုးမလမ္းၫႊန္ေပးတာ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးပါ။ အဓိက ဆံုးမလမ္းၫႊန္ေပးရမယ့္သူေတြဟာ ဆရာ/မေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ/မေတြကလည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဆံုးမလမ္းၫႊန္မႈ မေပးႏိုင္ခဲ့ရင္ ဒီကေလးေတြဟာ ဒီလို႐ိုင္းစိုင္းတဲ့ အေျပာအဆိုေတြမွာ က်င့္သားရၿပီး ေနာက္ဆိုရင္ အက်င့္တစ္ခုျဖစ္သြားေတာ့မွာပါ။

ဖတ္႐ႈေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။

@mgmgkse