ဝါသနာ ႏွင္႔ ေစတနာ(၂)

ဝါသနာ ႏွင့္ ေစတနာ(၂)
❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇

Credit to google image

စာသင္ၾကားျခင္းလုပ္ငန္းကို စ,တင္လုပ္ကိုင္ခဲ့သည့္ အခ်ိန္မွစတင္၍ ယေန႔အခ်ိန္အထိ သင္ၾကားေပးခဲ့ရသည့္ တပည့္မ်ိဳးစံု ႐ွိခဲ့သလို၊ ဆရာေပါင္းစံုႏွင့္လည္း ထိေတြ႔ဆက္ဆံခဲ့ရေပသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ အသက္အရြယ္ႀကီးသည့္ သမၻာရင့္၊ဝါရင့္ ဆရာႀကီး၊ဆရာမႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ဆရာမ်ားမွာမူ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သက္တူရြယ္တူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ယေန႔အခ်ိန္တြင္မူ ကြၽန္ေတာ့္သင္ၾကားေပးခဲ့ရသည့္ တပည့္အခ်ိဳ႕သည္ပင္လ်ွင္ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားအေနျဖင့္ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနၾကေပၿပီ။

ဝါသနာအေၾကာင္း ဆက္လက္ေျပာဆိုခ်င္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ စာသင္ၾကားျခင္းကို ဝါသနာပါသည့္လုပ္ငန္းအေနျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သင္ၾကားရသည့္ ဘာသာရပ္မွာလည္း ကြၽန္ေတာ္ ဝါသနာပါခဲ့သည့္ အဂၤလိပ္စာ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဝါသနာႏွစ္ထပ္ကြမ္း ျဖစ္ပါသည္။ ဝါသနာပါသည့္လုပ္ငန္းျဖစ္သျဖင့္ ေက်နပ္မႈအျပည့္ ႐ွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဝါသနာမပါဘဲ အေျခအေန၊အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဆရာတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ရပ္တည္ေနသူမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုသို႔ေသာ ဆရာမ်ားမွာ သင္ၾကားေပးျခင္းကို ဝါသနာမပါၾကသလို၊ မိမိကိုယ္မိမိ တိုးတက္မႈ႐ွိေစရန္ ေလ့လာသင္ယူျခင္းလည္း မ႐ွိၾကပါ။ ကေလးမ်ားထက္ အနည္းငယ္ ပိုသိ၊ပိုတတ္၊ ပို၍အေတြ႔အၾကံဳ႐ွိေနသည့္ အေနအထားျဖင့္သာ ေက်နပ္ေနၾကသည္။ အဂၤလိပ္စာ သင္ခန္းစာမ်ားကို ဖတ္ျပ၊ ဘာသာျပန္ျပရံုျဖင့္ ဆရာ့တာဝန္ ေက်ၿပီဟု ခံယူထားၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ သင္ၾကားမႈကို ဝါသနာမပါသျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ႐ွိသည့္ သင္ၾကားမႈမ်ား ဖန္တီးႏိုင္ျခင္း မ႐ွိသလို၊ ဘာသာရပ္အေပၚ၌လည္း ဝါသနာမပါသျဖင့္ ထပ္မံေလ့လာျခင္းလည္း မ႐ွိေတာ့ေပ။

ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ထိုဆရာမွာ သူတပည့္မ်ားအေပၚ မည္သို႔ပင္ ေစတနာထားေစကာမူ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းမႈ၊ ထိေရာက္မႈ နည္းပါးသြားေပသည္။ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရဖူးသည့္ ထိုသို႔ေသာ ဆရာမ်ားအေၾကာင္း အနည္းငယ္ ေျပာျပခ်င္မိပါသည္။ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ မပါဘဲ သင္ၾကားမႈအပိုင္း ႏွင့္ ခံယူခ်က္အပိုင္းကို ေျပာျပမွာျဖစ္ပါသည္။ အစိုးရေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း႐ွိ ဆရာတစ္ဦး၏ သင္ၾကားပံုမွာ စာသင္ခ်ိန္ကို သံုးပိုင္း,ပိုင္း၍ သင္ၾကားသည္။ ပထမ ဆယ့္ငါးမိနစ္အခ်ိန္တြင္ သူသင္တာကို နားလည္သည္ျဖစ္ေစ၊ နားမလည္သည္ျဖစ္ေစ၊ ၿငိမ္၍နားေထာင္ေစသည္။ ဒုတိယ ဆယ့္ငါးမိနစ္တြင္ သူသင္လိုက္သည္မ်ားကို တစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္ခိုင္းသည္။ တတိယ ဆယ့္ငါးမိနစ္တြင္မူ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ႏိုင္သည္ဟု ေျပာဆို၍ သင္ၾကားေပးသည္ကို မ်က္ျမင္ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရဖူးေပသည္။ ထိုသို႔ေသာ သင္ၾကားမႈပံုစံကို မည္သို႔ထင္ပါသနည္း။ ကေလးမ်ားမွာ ၎၏ ဘာသာရပ္အား ကြၽမ္းက်င္တတ္ေျမာက္လိမ့္မည္ဟု ယူဆပါသလား။ မည္သို႔ေသာ အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါေစ။ ထိုသင္ၾကားမႈပံုစံမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္သင့္ဟု ယူဆမိပါသည္။

Credit to google image

ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ အျခားဆရာတစ္ဦးမွာ အထက္တန္းျပဆရာတစ္ဦး ျဖစ္ေသာ္လည္း စာသင္လ်ွင္ အထူးထုတ္စာအုပ္ကိုင္၍ သင္ၾကားသည္။ ကေလးမ်ား စာေမးလ်ွင္ အထူးထုတ္စာအုပ္ကို ၾကည့္ၿပီးမွ အေျဖေပးသည္။ အထူးထုတ္စာအုပ္မ်ားထဲတြင္ မပါဝင္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားျဖစ္ေနလ်ွင္ ထိုအေၾကာင္းအရာမွာ အေရးမႀကီး၍ ၾကည့္စရာ၊ သိစရာမလိုေၾကာင္း ေျပာဆိုေလ့႐ွိသည္။ ထိုသို႔ေသာ ဆရာအမ်ိဳးအစားမွာလည္း ဝါသနာ၊ ေစတနာပါသည္ဟု ေျပာ၍ ရႏိုင္ပါသလား။ ကေလးမ်ား၏ သင္ယူလိုစိတ္၊ တတ္ေျမာက္လိုစိတ္ကိုပင္ အဟန္႔အတားျဖစ္ေစမည္မွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ေပသည္။

အျခားေသာ သင္ၾကားေပးသည့္ ဆရာမ်ား၏ ပညာရပ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ဝါသနာ၊ ေစတနာမ်ားအေၾကာင္း ထပ္မံ၍ မေျပာျပေတာ့ပါ။ ဤမ်ွေလာက္ဆိုလ်ွင္ ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပခ်င္သည့္ အေၾကာင္းအရာ ေပၚလြင္ေလာက္ၿပီဟု ယူဆမိပါသည္။

နိဂံုးခ်ဳပ္ပါေတာ့မည္။ သင္ၾကားေပးျခင္းကို လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည့္ ဆရာမ်ားမွာ မိမိတို႔အတြက္သာမက ကေလးမ်ား၏ အနာဂတ္ကို ေမ်ွာ္ေတြး၍ ဝါသနာပါခဲ့သည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆရာတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ အေကာင္းဆံုးေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား၊ ေစတနာမ်ားျဖင့္ ပုခံုးထမ္းတင္ေပးသင့္ပါေၾကာင္း ေရးသားေဖာ္ျပလိုက္ရပါသည္။

ဖတ္႐ႈေပးသည့္အတြက္ ေက်းဇူးပါ။

MSC-011@mgmgkse

ဆရာမလုပ္ခ်င္လုိ႔ တပ္ထဲဝင္တယ္၊ သင္တန္းၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ သင္တန္းဆရာလုပ္ရတယ္၊ အဲဒကစလုိ႔ နည္းပညာတစ္ခုေပၚလာတုိင္း တတ္လြယ္ျမင္လြယ္တယ္ဆုိၿပီး ဦးဆုံးသင္၊ျပန္ပုိ႔ခ်နဲ႔လုံးလည္လုိက္လာတာ၊ ခုထိပါပဲ၊ ဆရာဆုိတာ တာဝန္ႀကီးလြန္းလုိ႔၊ မလုပ္ခ်င္တာပါ၊ စာသင္တာသက္သက္လုိ႔အမ်ားျမင္ၾကေပမယ့္၊သူတုိ႔ေလးေတြ ဘဝဆုံးျဖတ္ခ်က္ မွန္ကန္တည့္မတ္ေအာင္ ဝန္းရံေပးရတဲ့ေနရမွာေတာ့ အခယာပဲ၊ ဒါျေၾကာင့္ဆရာဆုိတာ ကေလးမ်ားအတြက္ တစ္ႏွစ္စာ၊ တစ္ခဏအေရးသာမက တစ္သက္စာ တစ္ဘဝအေရးပဲ့ကုိင္ေပးရသူေတြျဖစ္တယ္ဆုိတာ နားလည္လာၾကရင္ေတာ့ ဆရာ့ေက်းဇူးအထူးသိတတ္သူေတြျဖစ္လာမွာပါ။