Parents return home

ေမြးရပ္ဇာတိေျမကုိမေရာက္တာၾကာၿပီျဖစ္တ့ဲအတြက္ အားလံုးဟာအသစ္အဆန္းေတြလိုျဖစ္ေနတ့ဲပတ္ဝန္းက်င္ကုိေဝ့ဝိုက္ၾကည့္ရင္ကြၽန္ေတာ္သက္ျပင္း႐ွည္တခုကုိခ်လိုက္မိသည္။

ငယ္ဘဝပံုရိပ္တိုကလဲစိတ္ထဲအလိုလိုထင္ဟပ္လာေတာ့တယ္။မိဘအိမ္သိ့ုေရာက္ခ်င္ေဇာႀကီးေနတ့ဲကြၽန္ေတာ့္အတြက္တအိအိေမာင္းႏွင္ေနတ့ဲေမာ္ေတာ္ဘုတ္ငယ္ေလးရ႕ဲအရိွန္ကေႏွးလြန္းေနပါတယ္။ၿမိ့ုန႔ဲမလွမ္းမကမ္းျဖစ္တ့ဲမိဘေတြရ႕ဲရြာကုိေရာက္ဖိ့ုတစ္နာရီခန္႔ေမာ္ေတာ္ဘုတ္စီးရပါတယ္။အေမ..သားမနက္ျဖန္ျပန္လာခ့ဲမယ္လိ့ုဖုန္းဆက္တုန္းကၾကားလိုက္ရတ့ဲအေမ့စကားသံထဲမွာေပ်ာ္ေနတ့ဲအသံပါေနတယ္ဆိုတာကြၽန္ေတာ္အလိုလိုသတိထားမိပါတယ္။သားႀကိဳက္တတ္တ့ဲဟင္းေတြလဲခ်က္ထားမယ္၊ၿပီးေတာ့ငပိရည္န႔ဲတိ့ုစရာေကာင္းေကာင္းလဲလုပ္ထားမယ္ေနာ္သားလိ့ုလဲေျပာခ့ဲေသးတာအေမအရမ္းေပ်ာ္ေနတယ္ေလ။ေပ်ာ္မွာေပါ့ကြၽန္ေတာ္မိဘေတြဆီျပန္မေရာက္တာအခ်ိန္၅ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ခ့ဲၿပီေလ။

တအိအိေမာင္းႏွင္ေနတ့ဲေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေလးကတေျဖးေျဖးကြၽန္ေတာ့္ရြာေလးန႔ဲနီးကပ္လာၿပီျဖစ္တ့ဲအတြက္ကြၽန္ေတာ့္ရ႕ဲအေတြးစအခ်ိဳ႕ကုိျဖတ္ၿပီးကြၽန္ေတာ္ဆင္းမယ့္ဆိပ္ကမ္းကု္ိၫႊန္ျပလိုက္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္ဆိပ္ကမ္းေပၚလွမ္းတက္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲဆီးႀကိဳေနတ့ဲအေဖန႔ဲအေမရ႕ဲျပဳုံးေနတ့ဲမ်က္ႏွာေတြကိုျမင္လိုက္တာန႔ဲကြၽန္ေတာ့္စိတ္မွာငိုခ်င္သလိုလိုဝမ္းနည္းသလိုလိုန႔ဲမ်က္ရည္ဝဲမိလာတယ္။ဒီခံစားမႈကုိမိဘန႔ဲခြဲခြာဖူးတ့ဲသူေတြမွသာသိႏိုင္တာပါ။

အေမကကြၽန္ေတာ္ရ႕ဲလက္ဆြဲအိတ္ကုိလာယူဖိ့ုလက္ကမ္းတ့ဲအတြက္ရပါတယ္အေမသားပဲဆြဲခ့ဲလိုက္ပါ့မယ္ဟုေျပာလိုက္ရတယ္။အေဖအေမန႔ဲကြၽန္ေတာ္သံုးဥိီးသားအိမ္သ့ိုျပန္ေလ်ွာက္လာခ့ဲတ့ဲေျခလွမ္းေတြကေတာ့ဝမ္းသာေပ်ာ္႐ွြင္မႈေတြျပည့္ႏွက္ေနခ့ဲပါတယ္။အိမ္ျခံအဝေရာက္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္ခဏရပ္တန္ၿပီးျခံဝန္းထဲသိ့ုေဝ့ဝိုက္ၾကည့္မိတယ္။ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကမန္က်ည္းရြက္ႏုႏုေလးေတြတက္ခူးခ့ဲတ့ဲမန္က်ည္းပင္အုပ္အုပ္ေလးကလဲေတာ္ေတာ္ႀကီးေနၿပီပဲ။

ကြၽန္ေတာ္အိမ္ကထြက္မသြားခင္စိုက္ခ့ဲတ့ဲငွက္ေပ်ာပင္သံုးပင္ကလဲအခုဆိုရင္ငွက္ေပ်ာရံုသံုးရံုျဖစ္ေနေလရ႕ဲ။အေဖတစ္ေယာက္ထဲလုပ္ထားမွန္းသိသာေစတ့ဲဗူးစင္ေလးကေတာ့ယုိင္န႔ဲန႔ဲရိွေနပါတယ္။သားရယ္အိမ္ထဲဝင္ျပီးေအးေဆးနားပါအံုး...ခဏတာရပ္ၿပီးအတိတ္ကိုျပန္ေရာက္ေနတ့ဲကြၽန္ေတာ့္အေတြးေတြလက္ကုိလာဆြဲၿပီးအေမေျပာေတာ့မွျပတ္ေတာက္သြားတယ္။

အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုခ်ၿပီးအိတ္ထဲမွကြၽန္ေတာ္လုပ္အားခရတ့ဲေငြန႔ဲစုၿပီးဝယ္ထားတ့ဲလံုခ်ည္န႔ဲအက်ီႌႏွစ္စံုအားထုတ္ယူလိုက္တယ္ၿပီးေတာ့အိမ္ျပန္မလာခင္ငါးလေလာက္ကႀကိဳၿပီးစုထားခ့ဲတ့ဲကြၽန္ေတာ္ရ႕ဲလုပ္အားခေငြဆယ္သိန္းရယ္ေပါင္းလိ့ုအေဖန႔ဲအေမ့ကိုဘုရားခန္းေ႐ွ႕မွာထိုင္ေစၿပီးကြၽန္ေတာ္ဦးခ်ကန္ေတာ့လိုက္တယ္။ဒါေတြမလိုပါဘူးသားရယ္သားျပန္လာရင္ေက်နပ္ပါၿပီလိ့ုေျပာရင္းဆုေပးေနတ့ဲမိဘႏွစ္ပါးရ႕ဲအသံေတြတုန္ယင္ေနတာကုိသတိထားမိလိုက္မိတယ္။ကြၽန္ေတာ္ကျပံဳၿပီးအဖန႔ဲအေမရ႕ဲမ်က္ႏွာကုိၾကည့္ေနရင္းမ်က္ရည္ေပါက္တိ့ုစီးက်လားတယ္ကြၽန္ေတာ္ငိုတာမဟုတ္ဘူး..ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့မသိဘူးအလိုလိုက်လာတ့ဲမ်က္ရည္ကုိအေမကသုတ္ေပး႐ွာတယ္။ရပါတယ္အေမရ႕ဲသားငိုတာဟုတ္ပါဘူးသူ႔အလိုလိုက်လာတ့ဲမ်က္ရည္ေတြပါဟုအေမ့ကိုေျပာရင္းကြၽန္ေတာ္ကန္ေတာ့တ့ဲပစၥည္းေတြကိုအဝတ္ဗီ႐ိုေလးထဲထည့္သိမ္းေပးလိုက္တယ္။

မဆံုတာၾကာၿပီျဖစ္တ့ဲအတြက္ေ႐ွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေလးေတြကိုသံုးဦးသားတစ္ျပံဳးျပံဳးန႔ဲေျပာရင္းေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္းခဏနားလိုက္တယ္။ကြၽန္ေတာ္ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲၿပီးေတာ့အေမကထမင္းဝိုင္းျပင္ေနၿပိ္ီဒါေၾကာင့္အေမ့ကိုကူၿပီးျပင္ေပးလိုက္တယ္။ထမင္းဝိုင္းျပင္ၿပီးမွအိမ္ေ႐ွ႕ခန္းတြင္သတင္းစာဖတ္ေနေသာအေဖ့အားကြၽန္ေတာ္သြားေခၚလိုက္တယ္။အေမ့လက္ရာန႔ဲေဝးေနတာၾကာၿပီျဖစ္တ့ဲကြၽန္ေတာ္ေခါင္းမေဖာ္တမ္းစားေနမိၿပီငပိရည္ႏွင့္တိိ့ုစရာကလဲပို၍ထမင္းၿမိန္ေစခ့ဲတယ္။

ညေရာက္ေတာ့လသာသာန႔ဲအိမ္ေ႐ွ႕ကြပ္ပ်စ္ေလးမွာေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္းစကားေျပာၾကတာေပါ့။ေတာရြာဆိုေတာ့လဲညခ်မ္းအခ်ိန္ကတိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းလွပါတယ္။ညအိပ္ယာဝင္ခါနီးေတာ့ဘုရားရိွခိုးၿပီးအေဖန႔ဲအေမကိုဦးခ်ကန္ေတာ့ၿပီးမွအိပ္ယာဝင္ခ့ဲတယ္။မိဘအိမ္ဆိုတာသားသမိီးေတြအတြက္အေကာင္းဆံုးနားခိုရာဆိုတာသိပ္ေသခ်ာတာေပါ့ကြၽန္ေတာ္အခုအလိုလိုလံုျခံဳေႏြးေထးမႈေတြခံစားေနရတယ္ေလ။ဒါဟာမိဘေမတၱာေတြပဲေပါ့ဗ်ာ။

မနက္အိပ္ယာထေတာ့မ်က္ႏွာသစ္ကုိယ္လက္သန္႔စင္ၿပီးအေမ့လက္ရာထမင္းေၾကာ္ပူပူေလးကုိငါးေျခာက္ဖုတ္ေလးန႔ဲအားရပါးရစားၿပီးကြၽန္ေတာ္ျခံထဲဆင္းခ့ဲလိုက္တယ္။ျခံထဲကအမီႈက္ေတြ႐ွင္းျခံဳေတြခုတ္လိ့ုအေတာ္႐ွင္းလင္းသြားပါၿပီ။အေဖကကြၽန္ေတာ္န႔ဲအတူုလာကူလုပ္တယ္အေမကေတာ့ေရေႏြးၾကမ္းလာပိ့ုၿပီးေန႔လည္စာခ်က္ေနေလရ႕ဲ။ျခံထဲမွာလဲအေတာ္႐ွင္းသြားၿပီဆိုေတာ့သီးပင္စားပင္စိုက္ခင္းေလးရယ္ဗူးစင္ရယ္ေရထမ္းေလာက္လိုက္တယ္ခရမ္းခင္းကုိေတာ့ေျမဆြၿပီးေျမျသဇာေကြၽးလိုက္တယ္။မိဘအိမ္ေရာက္တုန္းေလးကုိယ္လုပ္ႏိုင္တာလုပ္ေပးခြင့္ရလိ့ုအရမ္းလဲၾကည္ႏူးမိတယ္။

မိဘအိမ္မွာေနရတ့ဲဆယ္ရက္ဆိုတ့ဲအခ်ိန္ဟာျမန္လြန္းလွပါတယ္။အလုပ္ကရတ့ဲခြင့္ေစ့ၿပီျဖစ္လိ့ုကြၽန္ေတာ္လုပ္ငန္းခြင္ျပန္ဝင္ရေတာ့မယ္အေဖန႔ဲအေမလဲမ်က္ႏွာမေကာင္းကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လဲစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ေပ်ာ္ရာမွာမေနေတာ္ရာမွာေနရမယ့္ဘဝမိ့ုမျပန္ခ်င္ေပမယ့္လဲျပန္ရေပအံုးမည္။မနက္ေစာေစာထလိ့ုျပင္ဆင္ၿပီးဘုရားကန္ေတာ့မိဘႏွစ္ပါးအားကန္ေတာ့ၿပီးဆိပ္ကမ္းသိ့ုဆင္းရေတာ့မည္။ခရီးလမ္းသာယာေျဖာင့္ျဖဴးဖိ့ုတြက္ဆုေတြေပးသည္အစစအရာရာဂ႐ုစိုက္ဖိ့ုလဲတတြတ္တြတ္မွာေနသည္။ဆိပ္ကမ္အထိအေဖႏွင့္အေမလိုက္ပိ့ုပါတယ္ကြၽန္ေတာ္ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေပၚပါသြားတာကုိၾကည့္ၿပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေန႐ွာတ့ဲအေဖန႔ဲအေမရ႕ဲမ်က္ႏွာကုိလည္ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ရ႕ဲႏွလံုးသားတစ္ခုရြာမွာပဲျပဳတ္က်က်န္ရစ္ခ့ဲရပါၿပီ......

Author nainglinn
MSC114
HFS 13