ဇာတိေျမသို႔တစ္ေခါက္ (၁)

ေဒါင္..ေဒါင္..ေဒါင္

ေအးစက္သည့္ မနက္ခင္းအတြင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွ ၃နာရီ ေမာင္းေခါက္သံ။ထိုအသံကုိမၾကားရသည္မွာၾကာခဲ့ၿပီ။ငယ္စဥ္က ၿမိဳ႕မွာအလုပ္လုပ္ၿပီး ႀကီးျပင္းလာခ့ဲသည့္ ကြၽန္ေတာ္ ေမြးရပ္ေျမဇာတိကုိ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ျခင္းပဲျဖစ္ပါသည္။ၿမိဳ႕မွာက မြန္းက်ပ္လြန္းသည္ထင္ရသည္။မိမိေတာဓေလ့ကု္ိသာ ႏွစ္ၿခိဳက္သည္။ေတာမွာေမြး၍ႀကီးျပင္းလာခဲ့သည့္ ကြၽန္ေတာ့့္အဖို႔ၿမိဳ႕တြင္ မေပ်ာ္ႏိုင္႐ွာပါ။ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ ေတာ္ရာမွာေနရဆိုသလို မိမိဝမ္းစာအတြက္႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွားရေသးသည္မဟုတ္လား။

ၿမိဳ႕တြင္ေတာ့ ေတာႏွင့္တျခားစီ။တေနကုန္ အလုပ္ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ေနရသည္။လူေပါင္းစုံႏွင့့္လည္း ၾကဳံေတြ႔ရသည္။အသံေပါင္းစုံလည္းၾကားရသည္။ေန႔စဥ္ႏွင့္အမ်ွ စိတ္ခ်မ္းသာသည္ဟု၍မရိွ။လက္ဆတ္ေသာ ေလေကာင္းေလသန္႔႔တို႔ကုိ ႐ွဴ႐ိူက္ခြင့္လည္းမရ။စိတ္လြတ္လပ္မႈဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ကင္းကြာခဲ့သည္လည္းၾကာခဲ့ေလၿပီ။တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ မိမိဇာတိျဖစ္ေသာ ေတာရႊာေလးကုိ ျပန္ခ်င္မိသည့္ စိတ္မွာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါပင္။သို႔ေသာ္ ၾကံသမ်ွ အရာမထင္ေသာေၾကာင့္ အခ်ည္းအႏီွးသာျဖစ္ခဲ့ရသည္။ယခုတြင္ေတာ့ မကုန္ဆုံးႏိူင္ေသာ အလုပ္မ်ားကုိ ေခတၱာပစ္ထား၍ မိမိဇာတိရႊာေလးသို႔ ထြက္ခြာခဲ့ေတာ့သည္။

ရႊာ၏ အေနအထားမွာလည္း ယခင္ကႏွင့္မတူ တမူထူးျခားေျပာင္းလဲခဲ့သည္။အရင္ဆို ေႏြဦးေရာက္ရင္ ရႊာလမ္းမႀကီးက ဖုန္ေတြတေထာင္းေထာင္းႏွင့္။ယခုေတာ့ ေက်ာက္စရစ္လမ္းေလးႏွင့္ ခန္႔ညားလို႔။ကိုယ္ပိုင္ ကားေလးျဖင့္လည္း ႀကီးပြားေနၾကသည္။မိမိေတာ့မေရာက္တာၾကာၿပီျဖစ္၍ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနမိသည္။ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာလည္း ကေလးေတြ ေခြးႏွင့္သာ။မိမိသာ ယခုထက္ထိ လူပ်ိဴႀကီးဘဝကမကြၽတ္လြတ္ႏိူင္ေသး။(ၾကဳံတုန္းေၾကာ္ျငာဝင္တာ😄😄)ရႊာႏွင့္လည္းကင္းကြာေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္၍ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေတာ့ျဖစ္မိသည္။ကြၽန္ေတာ္ေရာက္သြားေသာအခ်ိန္မွာ ေနဝင္႐ိုးရီအခ်ိန္ျဖစ္၍ ေတာင္သူအလုပ္သမားမ်ား အလုပ္တက္ေသာအခ်ိန္ႏွင့့္တိုက္ဆိုင္ေနခဲ့သည္။ေတာင္သူဦးႀကီးမ်ားလည္း သူတို႔၏တစ္ေန႔တာ အလုပ္ခ်ိန္မ်ားကုန္ဆုံး၍သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္ျဖင့္ အိမ္သို႔ ျပန္လာေခ်ၿပီ။ထိုျမင္ကြင္းမ်ိဴး မျမင္ရသည္မွာၾကာၿပီျဖစ္၍ စိတ္ထဲ ၾကည္ႏူးမိသည္။
တခ်ိဴ႕က် ႏြားလွည္းမ်ားျဖင့္ျပန္လာၾကသည္။ကြၽန္ေတာ္လည္းေလ်ွာက္ရင္းေလ်ွာက္ရင္းျဖင့္ အိမ္သို႔ေရာက္လာခဲ့သည္။

ငယ္စဥ္ကအိမ္ေ႐ွ႕က ပိေတာက္ပင္ငယ္ေလးလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနၿပီ။အိမ္ေရာက္၍ မိဘမ်ားက ဝမ္းပန္းတသာ ႀကိဳဆိုၾကသည္။မေတြ႔ရသည္မွာၾကာသည္ျဖင့္၍ မ်က္ရည္မ်ားပင္က်မတက္။ေျသာ္ မိဘေမတၱာ မိဘေမတၱာ။ထို႔ေနာက္ကြၽန္ေတာ္လည္းေရမိုးခ်ိဴး ထမင္းစားၿပီး အိပ္ယာေစာေစာဝင္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ yw_nway oo.jpg

ေဒါင္..ေဒါင္..ေဒါင္

အနည္းငယ္ေအးစက္သည့္ မနက္ခင္းအတြင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွ ၃နာရီ ေမာင္းေခါက္သံ။အဆက္မျပတ္ဆိုသလို အုန္းေမာင္းေခါက္သံလည္း ဆက္ၾကားရေတာ့သည္။ထိုအသံၾကား၍လားမသိ အေမလည္းနံနက္စာခ်က္ျပဳတ္ရန္ ႏိုးထသံကုိလည္းၾကားေနရသည္။ အင္း ေတာဓေလ့ ေတာသဘာဝ၏နံနက္ခင္းကား က်က္သေရရိွလြန္းပါဘိ။အာ႐ုဏ္မိုးေသာက္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္လည္းအိပ္ယာမွႏိူးခဲ့ေတာ့သည္။အိပ္ယာထ မ်က္ႏွာသစ္ ဘာညာ ျပဳလုပ္ၿပီးအေမျပင္ေပးေသာ ထမင္းဆီဆမ္းႏွင့့္ပဲျပဳတ္ကုိအားပါးတရ ႀကိတ္လိုက္သည္။မစားရတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ အေမ့၏ထမင္းဆီဆမ္းႏွင့္ပဲျပုတ္မွာ အရသာရိွလြန္းသည္ထင္ရသည္။ထမင္းစားၿပီး အပ်င္းေျပရႊာ႐ိုးကိုးေပါက္ေလ်ွာက္ရန္ ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။

ေနမင္းႀကီးက သူ၏တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္ အေ႐ွ႕ဘက္မွ ျပဴထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ျမဴမ်ားအနည္းငယ္ရစ္ဆိုင္းေနေသးေသာ ေႏြဦးရာသီေလးမွာ သာယာလြန္းေနသည္။ထို႔ေနာက္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းေသာျမင္ကြင္းကုိ ကြၽန္ေတာ္အမွတ္မထင္ျမင္ေတြ႔ခဲ့ေတာ့သည္။ 536305_386594558047354_262179460488865_1097988_343319715_n.jpg
ထိုျမင္ကြင္းကားရႊာဦးေက်ာင္းမွ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ကိုရင္ငယ္ေလးမ်ား တသီတတန္းျဖင့္ ဆြမ္းခံႂကြလာေသာျမင္ကြင္းပင္။အရင္ဆို အလုပ္ထဲနစ္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ္အဖို႔ ယခုလိုမ်ိဴး ၾကည္ညိဳဖြယ္ ရဟန္းသံဃာတို႔အား ဖူးေျမာ္ခြင့့္မရခဲ့။႐ုတ္တရက္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဖိနပ္ခြၽတ္ကာ လက္စုံမိုး၍ရိွခိုးဦးခ်လိုက္ေတာ့သည္။စိတ္ထဲ အရမ္းပိတိျဖစ္လြန္းခဲ့သည္။ရြွာသူရႊာသားမ်ားမွာလည္း မိမိတို႔အိမ္ေပါက္ဝတြင္ ကိုယ္စီကိုယ္ငွါ ဆြမ္းေလာင္းလႉေနၾကသည္။မရိွလို႔မလွဴ မလွဴ လို႔မရိွဆိုၾကသလို မိမိတို႔ရိွသာေလးႏွင့္ ကုသိုလ္ဒါနျပဳလုပ္ေနၾကသည္မွာလည္း အလြန္ပင္ ဝမ္းသာပီတိျဖစ္မိပါသည္။ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးတြင္ မည္သို႔ပင္ခမ္းနားေစကာမူ႐ိုးသားလွေသာေတာသဘာဝ၏အေငြ႔အသက္ကုိေတာ့ မီွႏိူင္မည္မထင္ပါ။ေတာသူေတာင္သားဆိုသည္ ဟန္ေဆာင္ျခင္းကင္းမဲ့ၿပီး႐ိုသားလြန္းၾကသည္။အရိွကုိအရိွတိုင္းသာ ဖြင့္ေျပာၾကသည္။မာယာႂကြယ္ေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္ပင္။ကြၽန္ေတာ္လည္း ဆြမ္းခံႂကြလာေသာ ရဟန္းသံဃာတသီတတန္းႀကီးျမင္ကြင္းမွကြယ္ေပ်ာက္သြားမွေ႐ွ႕သို႔ဆက္ခဲ့ျပန္ေတာ့သည္။

ဆက္လက္ေရးသားပါမည္ခင္ဗ်ာ။ အအ~2.jpg

Author by @nandasai(MSC.076)

Photos by Google image

​ဇာတိ​ေျမသို႔တစ္​​ေခါက္​ (၁)

ဇာတိေျမသို႔တစ္ေခါက္ (၁)