ကြၽန္မရည္းစား သရဲလား...

ကြၽန္မရည္းစား သရဲလား...

တီ့တီတီ...တီ့တီတီ.ဟူေသာအသံႏွင့္အတူ ကြၽန္မ ျဖတ္ခနဲ...ႏိုးလာသည္။ "ကြၽတ္"ဟုစုတ္သပ္ရင္း ဖုန္းမွႏိုးစက္က္ုိပိတ္ရင္း..အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔သြားသည္။ အေဆာင္ကိုပထမဆံုးစေရာက္သည့္မို႔အရာရာစိမ္းေနသည္။ ထိုေၾကာင့္သူမ်ားေတြထက္ေစာေစာထခ်င္းပင္ျဖစ္သည္။ တခါမွအေဆာင္မေနဖူးသူမို႔ စိတ္အားငယ္ေသာ္လည္း ရန္ကုန္တြင္အလုပ္လာလုပ္သည့္ဘဝသမားမို႔ ထိုဒုကၡေလာက္ကို ဂ႐ုစိုက္ရမည္မထင္။ မနက္စာကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ အီၾကာေကြးႏွင့္လက္ဖက္ရည္ဝယ္ရင္း.စားရေသးသည္။ ထိုေနာက္ ရံုးမွ ferryကိုေစာင့္ေနမိသည္။ ၆နာရီထိုးတြင္ ရံုးကferry ေရာက္ၿပီးမို႔ သူတို႔သတ္မွတ္ထားသည့္အတိုင္း ထိုင္ရသည္။ ကြၽန္မကပထမဆံုးထင္သည္။ တကားလံုးတြင္ယာဥ္ေမာင္းႏွင့္ ကြၽန္မသာ႐ွိသည္။ ကြၽန္မေဘးတြင္ လူတေယာက္ဝင္လာထိုင္သည္။ ကြၽန္မကေတာ့ တခ်က္လွမ္းၾကည့္ေလရာ..ေကာင္ေလးတေယာက္ပင္။ ကြၽန္မလည္းပထမဆံုးအလုပ္စလုပ္သည့္ရက္မို႔ဘာမွမသိေပ။ ထိုေကာင္ေလးကိုဘဲ့ရင္းႏွီးေအာင္လုပ္ရမည္ဟု..ဆံုးျဖတိလိုက္သည္။ သူကကြၽန္မအၾကံသိသည္လားမသ္ိ။ သူမွ ဦးစားပင္ "ဟိုင္း.မဂၤလာပါ အစ္မအသစ္လားမသိဘူး"ဟု ျပံဳးျပရင္းေျပာသည္။ ကြၽန္မသူ႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေတာ့ အျပံဳးတြင္အသက္မပါဟုထင္မိသည္၊ ကြၽန္မလည္းအလိုက္အထိုက္ပင္..."ဟုတ္ကဲ့႐ွင့္.ကြၽန္မကအခုမွရံုးမွစဆင္းတာ....အာ့ငွါနဘက္ကပါ"ဟု ေျပာလိုက္သည္။
ထိုသူက "ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္က ေစာျမတ္ထြန္းပါ..ညီမနာမည္ကေရာ ဘယ္လ္ိုေခၚလဲမသိဘူးေနာ္"ဟုစမိတ္ဖြဲ႔လိုက္သည္။
ကြၽန္မကလည္း "ကြၽန္မနာမည္က မရြန္းလ့ဲဝင္းေရႊပါ..ရႊန္းလို႔ဘဲ့ေခၚလို႔ရပါတယ္"ဟု ေျပာလ္ိုက္သည္။
သို႔ႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာၾကရင္း.ရံုးသို႔ေရာက္ခါနီးေသာအခါ..ကြၽန္မအရင္ဆင္းေသာ္လည္း.ကိုေစာျမတ္ထြန္းမွ "ကြၽန္ေတာ္ကေနာက္တေနရာမွဆင္းရမွာ"ဟုဆိုလိုက္သည္။ ကြၽန္မကေနာက္လွည့္ၾကည့္ကာ.."ေနာက္မွေတြ႔မယ္ေနာ္ ကိုေစာျမတ္ထြန္း"ဟု အနည္းငယ္က်ယ္က်ယ္ေျပာလိုက္သည္။ ထိုေနာက္ခ်က္ခ်င္းပင္.ကြၽန္မသည္.ဖယ္ရီမွဆင္းသြားေလသည္။ ေဘးဘီကိုအကယ္၍ၾကည့္မိပါက ဖယ္ရီေပၚ႐ွိ ရံုးသူရံုးသားမ်ားသည္ အံျသေသာထိန္လန္႔ေသာေၾကာက္ရြ႔ံေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ဝိုင္းၾကည့္ေနသည္ကို..သတိထားမိပါက........။

ကြၽန္မရံုးဆင္းသည့္အခါေတာ့ ကိုေစာျမတ္ထြန္းမပါလာပါ။ ထိုအေၾကာင္းကိုမနက္ေတြ႔လည္းမေျပာျဖစ္ပါ။ ကိုေစာျမတ္ထြန္းမွာ ဆြဲငင္အားတခုဆြဲေဆာင္မႈတခု႐ွိသည္ဟုထင္မိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြၽန္မ အေဆာင္တြင္မ်က္လံုးရိပ္မွ..ေစာျမတ္ထြန္းကိုရိပ္ခနဲ ျမင္ျမင္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
သို႔ႏွင့္ ၁လခန္႔ၾကာေသာအခါ..ကိုေစာျမတ္ထြန္းမွရည္းစားစကားေျပာေလသည္။ အလြန္ထူးဆန္းသည္ဟုထင္မိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြၽန္မ မျငင္းႏ္ိုင္ျခင္းပင္။ ထို႔အတူကြၽန္မကိုဖယ္ရီေပၚ႐ွိရံုးသူမ်ားသားမ်ားသည္ ေၾကာက္ရြံသည့္အမူအရာျပရံုမက ရံုး႐ွိလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္မ်ားလည္း.ေၾကာက္ရြံသည့္အမူအရာျပလာသည္။ ကြၽန္မစဥ္းစားမိသည္။ ကိုေစာျမတ္ထြန္းန႔ဲပတ္သက္သည့္အေၾကာင္းကို ကြၽန္မမသိေပ။ ဖယ္ရီေပၚမွာသာေတြ႔ရၿပီး အျပင္မွာတခါမွမခ်ိန္းေပ၊ကြၽန္မလည္းမိန္းမသားမို႔ အစမေျပာျဖစ္ေပ။ ယုတ္စြအဆံုးရည္းစားျဖစ္ေသာ္လည္း လက္ေလးေတာင္သူမကိုင္ဖူးပါ။ တရက္...

"ေစာျမတ္ထြန္း..ကြၽန္မတို႔ဒီေန႔အျပင္မွာေတြ႔ရေအာင္"

"ရြန္းသေဘာေလ.."

"အင္း.အာ့ဒီေနရာမွာေတြ႔ရေအာင္"

"ရြန္း.မနက္ပိုင္းဘဲ့ေတြ႔ရေအာင္ေနာ္ရြန္း"

"အင္းပါ"

သို႔ႏွင့္ခ်ိန္းထားသည့္ရက္ေရာက္ေသာအခါ... ကြၽန္မတေယာက္တည္း ဆိုင္တြင္ထိုင္ေစာင့္ေနသည္။ ေစာျမတ္ထြန္းေရာက္လာသည္။ ကြၽန္မက "အခုကြၽန္မကို ႐ွင့္အေၾကာင္းအကုန္ေျပာျပ"လို႔ဆိုင္းမဆင့္ဘံုမဆင့္ေျပာလိုက္သည္။ ကိုေစာျမတ္ထြန္း၏မ်က္ႏွာမွာ အနည္းငယ္ညိဳးငယ္သြားေလသည္။ ကိုေစာျမတ္ထြန္းက "ရြန္းတေန႔သိရမွာပါ"ဟုေျပာကာ..ထြက္သြားသည္။ ကြၽန္မမွ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္သည္။ ရန္ျဖစ္သည္လည္းမဟုတ္ ၊ ဒါေလးေမးမိတာႏွင့္အဘယ္ေၾကာင့္လွည့္ထြက္သြားမွန္းကြၽန္မ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ျဖစ္မိသည္။ "ရပ္လိုက္၊ ဒီမွာရပ္..ကိုေစာျမတ္ထြန္း"ဟုေအာ္ကာ ကြၽန္မ အျပင္ဘက္သ္ု႔ိၾကည့္မိသည္။ ထူးဆန္းစြာပင္ ကိုေစာျမတ္ထြန္းေပ်ာက္ဆံုးသြားေလသည္။ ကြၽန္မမွာ.အံျသျခင္း႐ွက္ျခင္း၊ယူၾကံဳးမရျဖစ္ျခင္းတို႔ကိုတၿပိဳင္ထဲခံစားလိုက္ရသည္။ ကြၽန္မလည္း.ပိုက္ဆံ႐ွင္းကာ..အေဆာင္သိူ႔ျပန္ေလသည္။"ဟိုေကာင္မေလးတေယာက္ထဲ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲမသိဘူး.စိတ္ေဝဒနာ႐ွင္လားမသိဘူး ဂ႐ုစိုက္ေနာ္"လို႔မန္ေနဂ်ာက စားပြဲထိုးမ်ားကိုမွာၾကားသည္ကိုကြၽန္မၾကားလိုက္ရလွ်င္......။

ကြၽန္မအေဆာင္ထဲတြင္ တေယာက္တည္းႀကိတိမွိတ္ငိုေနမိသည္။ ကြၽန္မစဥ္းစား၍မရေပ။ သို႔ႏွင့္ ထိုအေၾကာင္းကိုမသိသိေအာင္လုပ္ရမည္ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။ သို႔ႏွင့္ ကြၽန္မတို႔ရံုး႐ွိ ဒါ႐ိုက္တာကိုေမးလိုက္သည့္အခါ အံျသစရာကိစၥမ်ားျဖစ္လာသည္။
"သမီးကေစာျမတ္ထြန္းအေၾကာင္းကို သိခ်င္တယ္ဆို ဘာေၾကာင့္လဲသမီး"

"ဟုတ္..အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ သူကကြၽန္မခ်စ္သူပါ...မေမးသင့္ဘူးဆိူတာသ္ေပမယ့္ ကြၽန္မတကယ္သိခ်င္လို႔ပါ..ေတာင္းပန္ပါတယ္႐ွင္"

အံျသလ်က္"သမီးကသူ႔ခ်စ္သူလား..ရံုးကလူေတြေျပာတာတကယ္ဘဲ့ေပါ့..သမီးသိရဲ႕လား.သူက တကယ္ေတာ့ ရံုးမလာတာသမီး ရံုးစမတတ္ခင္ နစ္ပတ္ေလာက္ကတည္းဘဲ့"

"႐ွင္"

"ဟုတ္တယ္သမီး သူက မေတာ္တဆတခုန႔ဲေမ့ေနတာ.ဒီလနဲ႔ဆို ၅လေလာက္႐ွိၿပီ.. သူကဒီရံုးရဲ႕ ဦးစီးရဲ႕သားမို႔ သူ႔နာမည္ကိုဖယ္ရီမွာမထည့္ဘဲ့ထားတာ"

"ဒါဆိူ..ကြၽန္မေတြ႔တ့ဲသူက...."

"ဟုတ္တယ္သမီး...သမီးေတြ႔တဲ့သူက တကယ္ေတာ့ သူရဲ႕ဝိညာဥ္ျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္. သမီးတကယ္လို႔ ဆရာေျပာတာမယံုရင္ဒီေဆးရံုကိုလိုက္သြားၾကည့္... "

ကြၽန္မကို လိပ္စယတခုေရးေပးရင္း ေျပာလိုက္သည္။ ကြၽန္မမွာမူေလာကႀကီးတခုလံုးခ်ာခ်ာလည္သြားသည္။ အတိတ္တုန္းက အၾကားအျမင္ဆရာမတေယာက္ေဟာခဲ့သည္က္ိုမွတ္မ္ိလာသည္။ "သမီးရဲ႕အခ်စ္ေရးကထူးဆန္းတယ္၊ သမီးက နာနာဘာဝကတေယာက္န႔ဲခ်စ္သူျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သမီးရဲ႕လိပ္ျပာကအရမ္းလွတယ္.." အစ႐ွိသည္မ်ား..၊လကၡာဏာဆရာက "သမီးရဲ႕နလံုးလမ္းေၾကာင္းမွာ ကမ႓ီရၾကက္ေျခခတ္ပါေနတယ္.ဒါဟာ မျမင္သင့္မျမင္ထိုက္သူေတြန႔ဲပတ္သက္ရက္န္း႐ွိတယ္၊ သိူ႔ေသာ္ေနာကိဆံုးမွာအဆငိေျပသြားမယ္"ဟူေသာအသံမ်ားေခါငိးထဲေရာက္လာသည္။ သို႔ႏွင့္ ကြၽန္မ ေဆးရံုသုိ႔လိုက္သြားသည္။ သနားစရာေကာင္းလိုက္သည့္ခ်စ္သူ....အျဖစ္မွန္ကိုမေျပာရဲသည့္ခ်စ္သူ...အခုသူကိုေတြ႔ရေတာ့မယ္.သူႏိုးလာမွ. ပါးေလးကိုလိမ္ဆြဲရမည္..ဟုအေတြးထဲတြင္ေပ်ာ္ေနရင္း..........................................
..
..
..
..

Msc 220
@shoonlay
Authur Shoon lai Win Shwe
Photo google
From Myanmar