ေႏြရင့္ႏွင္းစက္(၉)

images (8).jpeg
Credit image
" မင္း ဘယ္သူ႔ကို ဒီေလာက္အသည္းအသန္ စံုစမ္းေနတာလဲ ေနေရာင္"
ေနေရာင္ ဝရန္မွာရပ္ရင္း ဖုန္းကို လက္မွာ ဆုပ္ကိုင္ကာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး စဥ္းစားေနရာသို႔ ထင္မင္း ေရာက္႐ွိလာကာ ေလွာင္ျပံဳးႏွင့္ ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ေနေရာင္ သက္ျပင္းခ်ရင္း ထင္မင္းကို မႏွစ္ၿမိဳ႕သလို ၾကည့္လိုက္သည္။
ထင္မင္းဒီကိုျပန္ေရာက္လာတာ တစ္ပတ္ပင္မျပည့္ေသးပါ။ေနေရာင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ မ်က္ႏွာသာ မေပးပါေစ အေဖ့ အရးေစိုက္မႈေတြႏွင့္ပင္ ထင္မင္း ဒီအိမ္ကို ဝင္ထြက္သြားလာဖို႔ လံုေလာက္ပါသည္။
" ငါ မင္းကို ဝန္ခံစရာ႐ွိတယ္။"
"ဘာလဲ"
"မင္း စိတ္မဆိုးဖို႔ေတာ့ ငါေမွ်ာ္လင့္တာပဲ။"
ေနေရာင္ စိတ္မ႐ွည္စြာ အိမ္ထဲလွည့္ဝင္ဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္ေတာ့ ထင္မင္းက သူ႔ကို႔ လွမ္းဆြဲထားလိုက္ၿပီး
"ယုယအေၾကာင္းဆို မင္း စိတ္ဝင္စားမွာလား.."
"ဘာ..."
ေနေရာင္ မ်က္လံုးအစံု ျပဴးက်ယ္သြား၏
"မင္း မင္း ဘာေျပာလိုက္တယ္ ထင္မင္း။ မင္း ယုယဘယ္မွာ ႐ွိသလဲ သိေနတာလား.."
ထင္မင္းမ်က္ႏွာက တည္ၿငိမ္ေန၏။ၿပီးေတာ့ သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ခ်ရင္း
"ငါ မင္းကိုပဲ ဝန္ခံမွာ.."
တခဏမွ် စကားသံတို႔ တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး ထင္မင္း စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ပံုျဖင့္ ဆက္ေျပာ၏။
" ငါ့ဘဝမွာ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားႀကီးကို ေတြ႔ဖူးခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ယုယေလာက္ ငါ့အေပၚလႊမ္းမိုးႏိုင္တဲ့ မိန္းကေလး မ႐ွိေသးဘူး။ယုယေလာက္လည္း ငါ့မာနေတြကို ထိပ္ေခါက္ႏိုင္တဲ့ မိန္းကေလး မ႐ွိေသးဘူး။႐ွင္း႐ွင္း ေျပာရရင္ ယုယက ငါ့ကို အဲ့ဒီလို ျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္ခ်သြားတာကို ငါ ခံျပင္းတာကြာ.."
ထင္မင္း၏ေလသံေတြကို နားေထာင္ေပးရံုနဲ႔တင္ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို ေနေရာင္ ျမင္ႏိုင္ပါသည္။
"ငါ ယုယအေပၚ အဲ့ဒီလိုေတြ လုပ္ေနတာ အျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ သူတြဲသြားမွာကို ငါ မျမင္ခ်င္လို႔ မခံစားႏိုင္လို႔ပဲ ..အဲ့ဒီခံစားခ်က္ကို မင္းနားလည္ရဲ႕လား ေနေရာင္"
သူ႔လည္ေခ်ာင္းထဲ ဆို႔တက္လာခဲ့မိသည္။ စကားလံုးတို႔သည္ ထိုဆို႔ေနေသာေနရာမွ အျပင္သို႔ တိုးထြက္မလာႏိုင္ခဲ့ၾကေပ။
images (9).jpeg
Credit image
သူ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ရပ္တန္႔ေနေသာ ထင္မင္းကို တိုးတိုက္ကာ ထိုင္ခံုလက္ရန္းေပၚမွ အေပၚဝတ္ အက်ႌကို ဆြဲခ်ၿပီး ထြက္လာခဲ့မိသည္။
သို႔ေသာ္ ေျခလွမ္းတို႔၏ ဦးတည္ရာသည္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္မ႐ွိ..။

မင္း ရက္စက္လြန္းတယ္ ထင္မင္းရာ..ယုယအေပၚမွာ မင္းအႏိုင္ယူတယ္။ငါမသိလိုက္ခင္မွာပဲ ငါ့အေပၚကိုလည္း မင္းရက္စက္တယ္ကြာ..

သူ႔စိတ္ေတြ ဆို႔နင့္ တင္းၾကပ္ေနခဲ့ေလသည္။
ည၏အေမွာင္တို႔ၾကား လမ္းမီးတို႔ တျဖည္းျဖည္း လင္းလာေနခဲ့ၿပီ။သူ႔အရိပ္တို႔သည္ ေလးလံစြာလႈပ္႐ွားေနေလသည္။ညမီးေရာင္စံုတို႔ျဖင့္ အရက္ဘားတစ္ခုထဲ သူဝင္လိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘားမွာပင္ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်လွ်က္က သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားက ဘာေတြကို မွာေနမိသည္ေတာ့မသိ..လာခ်သမွ် ခြက္တိုင္းကို သူေသာက္ပစ္ေနမိသည္ကို မွတ္မိလိုက္သည္..ၿပီးေနာက္ ေလာကႀကီးနဲ႔ သူ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ ေဝးခဲ့ေလသည္ မသိ..

သူ႔မ်က္လံုးေတြ ဖြင့္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုမွ က်ိန္းစပ္သြားသည့္အခါ သူ႔ေနရာသည္ ခါတိုင္းလို ပံုမွန္တစ္ခု မဟုတ္မွန္း သူသိလိုက္သည္။မ်က္လံုးေတြကို မရအရ အားယူၿပီး ဖြင့္လိုက္မွ သူ ေရာက္ေနသည္မွာ ခံုတန္းလ်ားတစ္ခုမွန္း သိလိုက္သည္။ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့မွ သူအိပ္ေနခဲ့သည္မွာ လမ္းေဘးကားမွတ္တိုင္တစ္ခု၏ ခံုတန္းေပၚတြင္ျဖစ္သည္။
ကားစီးမည့္သူတို႔ ႐ွိမေနေသးတာပင္ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။ ညက သူယူခဲ့ေသာ အက်ႌကလည္း သူ႔ေခါင္းအံုးေနရာဆြင္႐ွိေနသည္မို႔ စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖုန္းေရာ ပိုက္ဆံအိတ္ေရာ ႐ွိေနေသးသည္မို႔ သူေတြးလိုက္မိသည့္အရာတစ္ခုက ညက ဘားက တစ္ေယာက္ေယာက္ လာခ်သြားျခင္း ျဖစ္မည္ဟု..။
သူ ေခါင္းကို ခါလိုက္ၿပီး ေလးလံေနသည့္ ဇက္ေၾကာကို ထုလိုက္မိသည္..
ထိုစဥ္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ လူနာတင္ယာဥ္တစ္စီး၏ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဥျသဆြဲသံနဲ႔ ျဖတ္ေမာင္းသြားသံသည္ သူ႔ကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ေစမိသည္။မနက္ခငး္သည္ က်က္သေရယုတ္ေစသလိုဟုပင္ သူထင္လိုက္မိသည္။
သူနဲ႔မသက္ဆိငု္ေသာအရာမို႔ အမ်ားႀကီးေတာ့ မစဥ္းစားႏိုင္ ကားတစ္စီးစီးကို လွမ္းတားၿပီး စီးဖို႔ သူ႔လက္က်န္ေငြကို စစ္ၾကည့္လိုက္သည္။
"တီး...တီး....ေတာင္...ေတာင္..."
အဝင္ဖုန္းcallမို႔ သူသိပ္ၿပီးအေလးမထားစြာ ကိုင္လိုက္မိသည္။
"ဟယ္လို အမိန္႔႐ွိပါဗ်ာ..ေနေရာင္ေျပာေနပါတယ္"
တစ္ဖက္မွ ေရးႀကီးသုတ္ျပာတံု့ျပန္သံထက္ အမည္နာမတစ္ခု၏ ေခၚသံသည့္ သူ႔ေခါင္းနပန္းကို ဆယ္ဆမက ႀကီးထြားသြားေစခဲ့ေလသည္...
"႐ိႈင္းနဲ႔ ေျပာခ်င္လို႔ပါ .."တဲ့
" ဗ်ာ...ဘယ္..ဘယ္သူလဲ"
" ကြၽန္မ ႐ိႈင္းဆိုတဲ့လူနဲ႔ပဲေျပာခ်င္ပါတယ္..အေရးႀကီးကိစၥျဖစ္ေနလို႔ပါ.."
" ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ႐ိႈင္းပါပဲ။ အခုေျပာေနတာ ဘယ္သူပါလဲ..ယုယနဲ႔ ဘယ္လိုပတ္သက္ေနပါသလဲ.."
images (10).jpeg
Credit image
သူ႔ေမးခြန္းတို႔သည္ တရစပ္ထြက္သြားကုန္ေတာ့သည္။
တစ္ဖက္မွ ေပးေသာ ေဆးရံုလိပ္စာကို သူ ကမန္းကတန္း မွတ္လိုက္မိသည္။တစ္ဖက္မွ ဖုန္းခ်သြားၿပီးသည္အထိ သူ႔အာရံုတို႔ ႐ႈပ္ေထြးေႏွာက္က်ိေနဆဲ..
ဒီေရာက္မွပဲ ေျပာျပေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို သူ ေက်းဇူးေတြတင္ေနမိသည္။
ကားေတြကို ကမန္းကတန္း လိုက္တားေနမိေပမယ့္ တစ္စီးမွ မလြတ္..။
သူ႔စိတ္ေဇာ၏ ေစ့ေဆာ္မႈသည္ ဘယ္အရာကိုမွ သူဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့..
သူ အားကုန္သုံးၿပီး ေျပးလႊားေနမိသည္။ ဘယ္သူ႔အၾကည့္ကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္..သူ႔ကို္ယ္သူလည္း မထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ႏိုင္..
စိတ္အစဥ္သည္ ယုယ ေနေကာင္းပါေစ ဟူေသာ ဆုေတာင္းအေပၚတြင္သာ အပ္ႏွံလွ်က္...
လမ္းတြင္ ကားတစ္စီးကို တားလို႔ရခဲ့ၿပီး ေဆးရံုကို ေရာက္ေတာ့ သူအေတာ္ႀကီး ေမာပန္းေနေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူမ႐ွိရာအခန္းသို႔ သူ က႐ွဴးမူးထိုး ေျပးတက္လာခဲ့မိသည္။
ေစာေစာက အမ်ိဳးသမီးေျပာထားသည့္ အခန္းေ႐ွ႕တြင္ ရပ္လွ်က္ စိတ္တို႔ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းၿပီး တံခါးလက္ကိုင္ကို အံႀကိတ္ၿပီး လွည့္လိုက္မိသည္...

အပိုင္း ၁၀ သို႔

Writter>>>>@yekungsatthone
Msc 213