ႏူးညံရီေဝေစတတ္ေသာ ကိ်န္စာ ၈

ကြၽန္ေတာ့ အခန္းထဲ ကြၽန္ေတာ္ ဝင္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ခုခု မွားေနသလို ခံစားလိုက္မိတယ္။
"ေမ..."
" ေမ...."
ကြၽန္ေတာ္ ေခၚၾကည့္ေပမဲ့ တုန္႔ျပန္သံမၾကားရပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ေဆးပစၥည္းေတြကို ကဗ်ာကယာ ခ်ထားလိုက္ၿပီး ေမတို႔ ေနတဲ့ အခန္းဆီကို ကူးခဲ့ၿပီး ေမနဲ႔အတူေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို ေမးလိုက္မိတယ္။

"မမ သီရိက ဗိုလ္မႉးရဲ႕အခန္းဖက္ကိုပဲ သြားလိုက္တာေလ ဒီကို ျပန္မလာေသးပါဘူးတဲ့ "

ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ပ်ာယာခတ္သြားမိတယ္။ ေမကို ကြၽန္ေတာ္ ကေသာ ကေမွ်ာ လိုက္႐ွာရင္း လမ္းမွာ ေတြ႔တဲ့ လူေတြကို ေမးလာခဲ့မိတယ္။ကြၽန္ေတာ္စိတ္ေတြ ပူေလာင္လာခဲ့ပါၿပီ..
" ဗိုလ္မႉး ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်"
" ေမ့ကို ေတြ႔မိသလားဗ်..သူေပ်ာက္ေနလို႔ "
" ဗိုလ္မႉးေရ သီရိ ဘုရားဖက္ထြက္သြားတာ ေတြ႔လိုက္တယ္ ..."
လိုင္းခန္းထဲက အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးရဲ႕ စကားက ကြၽန္ေတာ့ကို စိတ္သက္သာရာ ရေစခဲ့ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တပ္ရင္းနဲ႔ကပ္ရက္ ရြာက တည္ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တပ္ရဲ႕ အေ႐ွ႕ဖက္က ဘုရားဆီကို လာခဲ့ေတာ့ တကယ္ပဲ ေမ့ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
ေမက တကယ္ပဲ ဘုရားကို လာခဲ့တာကိုး...
"ေမ..."
ဘုရားေစာင္းတန္း အဝင္က ပိေတာက္ပင္ႀကီး ေျခရင္းမွာ ဒူးႏွစ္ဖက္ေပၚ မ်က္ႏွာကို ေမွာက္ခ်လို႔ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ေမ့ကို ပခံုးေလးကို အသာအယာ လႈပ္ကိုင္လိုက္မိတယ္။

ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့ ေမ့မ်က္ဝန္းမွာ အားငယ္ ဝမ္းနည္းျခင္းေတြ ျပည့္ဝလို႔ မ်က္ရည္စေတြ ခိုသီလို႔ေနတယ္။မ်က္ဝန္းေတြကလည္း မို႔အစ္နီရဲလို႔..
ကြၽန္ေတာ့ကို ကူကယ္ရာမဲ့သူတစ္ေယာက္လို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး သူမ ပါးျပင္ေပၚကို မ်က္ရည္ေတြ လိမ့္က်လာခဲ့ျပန္တယ္။
ကြၽန္ေတာ့ရင္ထဲ စစ္ခနဲ နာက်င္သြားမိတယ္...

" ဘာ ျဖစ္လို႔လဲ ေမရယ္..."
ကြၽန္ေတာ္ ႏူးညံ့စြာပဲ ေမးလိုက္မိတယ္...။
ငိုလ်င္ရက္လက္တို႔ခံရသူ ေမတစ္ေယာက္ ေခ်ာ့သူ႐ွိမွ ပိုလို႔ ငိုေကာင္းေနမိသည္ထင္..။
သူမ ကြၽန္ေတာ့ ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ၿပီး တသိမ့္သိမ့္ ႐ိႈက္ငိုေန၏..ကြၽန္ေတာ္ သူမကို ဖြဖြေလး ျပန္ဖက္ထားလိုက္မိရင္း သူမေက်ာျပင္ကို ပြတ္သတ္ေပးေနမိတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြဟာ ေမ့႐ဲ႕ဝမ္းနည္းမႈေတြကို ေျပေပ်ာက္ေစခ်င္ရံုက လႊဲလို႔ တျခားအခြင့္အေရး ယူလို စိတ္မ႐ွိခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္။
ပိေတာက္ရြက္ေျခာက္ေတြတလႊင့္လႊင့္ ေႂကြေနတဲ့ ပိေတာက္ပင္ႀကီးမွာ ေလတိုးသံေတြ မၾကားရဘူး ။ငွက္ေအာ္သံေတြ မဆူညံဘူး..။ ေစတီထီးေတာ္ဆီက ဆည္းလည္းသံေတြကလည္း တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေတာ့ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
ေမ့႐ိႈက္သံေတြ မစဲခင္မွာပဲ ဗလံုးဗေထြး အသံနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာလိုက္တယ္..

" ထက္ျမက္..႐ွင္ ေမ့ကို ညာတယ္...."

ကြၽန္ေတာ့ နားထဲ ဝုန္းခနဲ ေပါက္ကြဲသြားသလိုပါပဲ။ ေမေျပာလိုက္တဲ့ စကားဟာ ကြၽန္ေတာ့္ နားကတဆင့္ ကြၽန္ေတာ့ ႏွလံုးသားကို ထိမွန္ ေပါက္ကြဲသြားခဲ့တယ္။
"ေမ....ေမ..."
ကြၽန္ေတာ္ ရင္ခြင္ကေန ခြာၿပီး ေမ့ပခံုးႏွစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္လို႔ ေမ့ကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေခၚလိုက္မိတယ္။
သူမ ကြၽန္ေတာ့လက္ထဲမွာ ေပ်ာ့ေခြစြာပါလာခဲ့ၿပီး မ်က္ရည္ေတြ စိုစြတ္ေနတဲ့ မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့မ်က္လံုးေတြကို ေမွးစင္းစြာ ေငးရီရင္း တိုးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ စကားေတြကို ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး တစ္လံုးခ်င္း ေျပာလိုက္တယ္..

" ထက္ျမက္..႐ွင္...ေမ့ ကို ညာတယ္..."
"ေမ......."
ကြၽန္ေတာ္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး လိႈဏ္သံေတြ ထပ္သြားေအာင္ ဟစ္ေအာ္ ပစ္လိုက္မိတယ္...

ေလေျပညႇင္းသဲ့သဲ့ေအာက္မွာ သစ္ရြက္ေလတိုးသံေတြ ပိုစိပ္လာၾကတယ္။သစ္ရြက္ေႂကြေတြ ပိုျပန္႔က်ဲလာၾကတယ္။ ထံုးျဖဴျဖဴ ေစတီဆီက ဆည္းလည္း သံေလးက ပိုၿပီး လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ အသံေတြ တလႊင္လႊင္ ေပးလာခဲ့တယ္...

ကြၽန္ေတာ့ ပါးျပင္မွာ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေျခာက္ေသြ႔ေနမွန္းမသိတဲ့ မ်က္ရည္စေတြက ကြၽန္ေတ့ာ ပါးျပင္ကို တင္းက်ပ္ေနေစၾကၿပီ ျဖစ္တယ္။ကြၽန္ေတာ့ ရင္ခြင္ထဲကေန ေမ့ကို ခြာလိုက္ခ်ိန္မွာ ေမ့လက္ေလးဟာ ေျမျပင္ေပၚ ျပဳတ္က်သြားခဲ့ၿပီး စာေလးတစ္ေစာင္ ထြက္လာခဲ့တယ္..။
ကြၽန္ေတာ္ စာေခါက္ေလးကို ကိုင္ၿပီး လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္လို႔ အံႀကိတ္လိုက္မိတယ္..
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္ ေနာက္နားမွာ တိုးဖြ ညင္သာတဲ့ ေျခတစ္စံုရပ္သံနဲ႔ ႏူးညံ့တဲ့ လက္တစ္စံုက ကြၽန္ေတာ့္ပခံုးေပၚက်လာတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ေတြ လံုျခံဳသြားသလို ခံစားလိုက္မိတယ္

ကြၽန္ေတာ္္ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး တုန္ယင္ေနတဲ့ ႏႈတ္ဖ်ားက ဝမ္းနည္းလြန္းတဲ့အသံက လည္ေခ်ာင္းဝကေန အက္႐ွစြာ ထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္။
................

ဇာတ္ သိမ္း ေမွ်ာ္
(ေမ ဘာေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားတာလဲ။ ေမ့လက္ထဲက ဘာစာလဲ။ ထက္ျမက္ရဲ႕ ပခံုးကုိ လာေရာက္ဆုပ္ကုိင္လိုက္သူဟာ ဘယ္သူျဖစ္ႏိုင္လဲ။ဆူးသက္မ်ား ျဖစ္ေလမလား..။ ထက္ျမက္ရဲ႕ ဖူးစာဖက္ဟာ ဘယ္သူ ျဖစ္ႏိုင္မလဲဆုိတာ ဇာတ္သိမ္းမွာ ဆက္လက္ဖတ္႐ႈ့ေပးၾကပါ ခင္မ်ာ..)

Writter @yekungsatthone
Msc 213
Photo from google

ႏူးညံရီ​ေဝ​ေစတတ္​​ေသာ ကိ်န္​စာ ၈

ႏူးညံရီေဝေစတတ္ေသာ ကိ်န္စာ ၈