မေန႔က..Henry Aung ရဲ႕ထိုအၾကည့္ဆိုေသာပို႔စ္တခုကိုဖတ္လိုက္ေတာ့..ရင္ထဲမွာစူးစူး႐ွ႐ွျဖစ္သြားတယ္။စိတ္ထဲမွာ
နာက်င္ေသာခံစားမူ႔က..ဟိုး..အတိတ္ဆီသို႔၊ေခၚေဆာင္သြားတယ္ေလ....။
ၾကာခဲ့ပါပီ....။အတိတ္ဆိုတာေမ့ထားလို႔သာရတယ္..ေဖ်ာက္လို႔မရဘူးဆိုတာ...တကယ္မွန္တာဘဲ။
၁၉၇၀ခုႏွစ္ကာလ...အထက္ခ်င္းတြင္းျမစ္႐ိုးတေလ်ာက္ဆိုတာ..အခုေခတ္လို..ကားေတြ၊႐ွပ္ေျပးယာဥ္ျဖစ္တဲ့..အျမန္ေရယာဥ္ေတြမ႐ွိေသးဘူး။တပတ္မွာ..ႏွစ္ႀကိမ္သာဆိုက္ကပ္တဲ့သေဘာၤႀကီးေတြဘဲ႐ွိတာ။
ဒီလိုသေဘာၤႀကီးေတြ၊ကမ္းနားဆိုက္မွ..မုံရြာကေနကုန္သည္ေတြတင္ပီးေရာင္းခ်တဲ့..စားသုံးကုန္ေတြ၊လူသုံးကုန္ပစၥည္းေတြကို၊ကိုယ့္ေဒသကကုန္သည္ေတြကဝယ္...။အဲဒီမွတဆင့္ရပ္ရြာမွာ႐ွိတဲ့လူေတြကိုလက္လီျပန္ေရာင္း။ကုန္စည္စီးဆင္းမူ႔ဆိုတာ..အဲဒီအဆင့္ေလာက္ပါဘဲ။
အဲဒီအခ်ိန္က..႐ုပ္ဝတၳဴပိုင္းဆိုင္ရာေတြကလည္း..မဖြံၿဖိဳးေသးေတာ့...ဘာမွလည္းထူးပီး..မလိုအပ္သလိုပါဘဲ။အဓိက
မနက္နဲ႔ညစာေလး..မွန္မွန္စားေနရတယ္ဆိုရင္ဘဲ..ဘဝဟာျပည့္စုံေနသလိုပါ။အိမ္တအိမ္မွာ႐ွိတဲ့စဥ့္အိုးထဲမွာဆန္
အျပည့္႐ွိေနရင္...ထမင္းမငတ္ဘူးဆိုတဲ့အသိတခုေလးဟာ...အေရးႀကီးဆုံးေသာအခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။
လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲျခင္းဆိုတာ၊ဖြံၿဖိဳးမူ႔ကိုတားဆီးပိတ္ပင္ျခင္းတခုပါလား..လို႔..မသိၾကေသးတဲ့ကာလတခုမွာ.ႀကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့လူသားတဦး။
အလုပ္အကိုင္႐ွားပါး၊အခြင့္အလမ္းေတြ..မွန္းဆလို႔မရႏိူင္တဲ့ေဒသမွာ...မိသားစုမ်ားျပားသူေတြကေတာ့...တေန႔..တေန႔..ထမင္းနပ္မွန္ရင္ဘဲ..ေက်နပ္စြာျဖင့္
ညကိုအိပ္စက္ႏိူင္ပီေပါ့...။
မနက္စာကိုမြန္းတည့္ခ်ိန္မွာစားပီးေသာ္လည္း...ညစာအတြက္ရင္မေအးရျပန္ဘူး။ဖခင္ျဖစ္သူက..မနက္မိုးလင္းကတည္းက..အလုပ္သြားပီး..မိုးခ်ဴပ္ေမွာင္ရီပ်ိဴးစမွာ၊ေမာေမာပန္းပန္းျပန္ေရာက္ေပမဲ့..အေမာမေျဖအားေသးဘဲ...လြယ္အိပ္
ထဲမွအေႂကြစေလးထုတ္ပီး..သမီးငယ္ကိုဆန္ဝယ္ခိုင္းတယ္။ဗိုက္ဆာေနတဲ့သမီးေလးက...ဝမ္းသာအားရနဲ႔ေစ်းဆိုင္ကိုဆန္ေျပးဝယ္တယ္ေပါ့။
မီးမ႐ွိတဲ့လမ္းက..ေမွာင္လို႔လား...၊ထမင္းစားရေတာ့မဲ့အသိေၾကာင့္ေပ်ာ္လြန္းလို႔..အေျပးျမန္ခဲ့ေသာေျခလွမ္းေၾကာင့္လား..။ေတာင္းစုတ္အေသးေလးထဲက..ဆန္တျပည္ဟာ
ေျမႀကီးေပၚသို႔ေမွာက္က်သြားပါတယ္။
ခဲသဲေရာေနတဲ့ဆန္အေပၚမွာ..က်ေနတဲ့ကေလးမေလးရဲ႕မ်က္ရည္ဟာ...ထမင္းမဝမွာစုိးလို႔လား..ဖခင္႐ိုက္မွာေၾကာက္လို႔လား..ဆိုတာေတာ့၊ကေလးမေလးကိုယ္တိုင္ေတာင္
သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။အခ်ိန္ကလင့္ေနေတာ့...ႏွစ္ခုစလုံးလည္းျဖစ္ႏိူင္ပါတယ္ေနာ္....။ေသျခာတာကေတာ့...အဲဒီညေနစာဟာ...မဝခဲ့ေပမဲ့..ဖခင္ရဲ႕အ႐ိုက္လညိးမခံရတာပါဘဲ။
ဒီလိုနဲ႔ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာျမင့္လာပီး.ႀကီးျပင္းလာၾကတယ္။
ထမင္းမဝခဲ့ေသာ...ထမင္းငတ္မွာေၾကာက္ေသာဒုကၡကိုလူ႔ဘဝရဲ႕ႏုနယ္စဥ္မွာ...လက္ေတြ႔ရင္ဆိုင္ၾကဳံေတြ႔ခဲ႔ေသာ
ထိုကေလးမေလးဟာ...ဆင္းရဲတဲ႔သူေတြ႔တိုင္းေပးျခင္ေကြၽးျခင္...ဆင္းရဲေစတဲ႔အျဖစ္ကိုေရာက္ေစတဲ႔လုပ္ရပ္ေတြကိုရႉံ႕ခ်ျခင္..လက္မခံျခင္ေအာင္..စိတ္ႏွလုံးသားမွာဒဏ္ရာ
ရသြားပါတယ္။သူေန႔စဥ္ေတြးမိတာက...လူေတြထမင္းကို
နပ္မွန္ေအာင္..ဝေအာင္စားရရဲ႕လား...ေဆာင္းတြင္းမွာသူကေႏြးေထြးေအာင္အိပ္စက္ရေပမဲ့...သူ႔ထက္နိမ့္ပါးသူေတြ
ေႏြးေထြးၾကပါ့မလား....ဆိုတဲ့အေတြးေတြဟာ..မ႐ိုးႏိူင္ေသာအေတြးေတြျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီကမွတဆင့္...ဆင္းရဲသားျပည္သူအမ်ားစုဘဝအေနနဲ႔စုိစုိေျပေျပထမင္းဝိုင္းေလးကိုမိသားစုစုံစုံလင္လင္မိတ္ဆုံစားဖို႔..အခြင့္မသာေစတဲ့အျဖစ္ကိုျမင္ေတြ႔ရတိုင္း.ၾကားသိရတိုင္း...ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ကင္းမဲ့သူေတြကို..ယေန႔အထိ..ေအာ့ႏွလုံးနာပီး..ရႉံ႕ခ်ေနျမဲပါဘဲ....။သူဆိုတာ...တျခားသူမဟုတ္ပါဘူး။ထမင္းမဝခဲ့တဲ့...ထမင္းငတ္မွာေၾကာက္ခဲ့တဲ့
က်မ..ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ပါတယ္။
ရီရီေဆြ
အလုံ.မုံရြာ
ဆရာမႀကီး စာကို ဖတ္ရတာ မ်က္ရည္ေတာင္က်တယ္ဗ်ာ ။ အခုေခတ္ဆို ဆိုးဆိုးရြားရြား ဘ၀ေလးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားလိုက္မလဲ။ က်ေနာ္ေတြးမၾကည့္ရဲပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒါေတြေတြးမိလုိက္ရင္ စားေနတဲ့ ထမင္းၿမိဳမက်ဘူးဗ်။ အခုဆို က်ေန္ာတတ္ႏိုင္သေလာက္ အရပ္ထဲက ကေလးေတြကို ေထာက္ပံ့တယ္၊ စာသင္ေပးတယ္၊ တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ ပရဟိတေလးပါ။ က်ေနာ္သင္ေပး ေထာက္ပံ့ေပးလိုက္တဲ့ ကေလးေတြ လူျဖစ္သြားၾကပီ သူတို႕ ေျခေထာက္ေပၚသူတို႕ ရပ္တည္ႏိုင္သြားၾကပီ ။ က်ေနာ္ ေပ်ာ္ပါတယ္ ေနာင္လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ေပးေထာက္ပ့ံေပးေနအုန္းမွာပါ။
ဟုတ္တယ္ကိုညီေရ..
မေန႔ညက..ဒီစာစုကိုမနည္းအားတင္းပီးေရးတာ..အခုျပန္ဖတ္ေတာ့လည္း..မ်က္ရည္ကိုထိန္းထားရတယ္။ငတ္မြတ္ျခင္းရဲ႕ဒုကၡေဝဒနာကို..ၾကဳံဖူးသူမွသိမွာ။
ကြၽန္ေတာ္လည္းပဲ ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ျခံထဲက အေဝရာရြက္ေတြ စားခဲ့ရလို႔ စာနာမိပါ႕ဗ်ာ
ထမင္းတစ္လုပ္ကို လြယ္လြယ္ရေနသူမ်ားက
တန္ဘိုးကိုမသိျၾကဘူးဗ်ာ
အေမ အေဖ တုိ႔ရဲ႕ပုံရိပ္မ်ား လြမ္းေမာလွပါ၏ သားငယ္
မိဘေတြရဲ႔ သားသမီးအေပၚထားတဲ့ေမတၱာကိုလည္းေတြ႔ျမင္ရတယ္။ေတာ္ရံုမိဘဆို အဲ့ဒီအျဖစ္မ်ိဳးၾကံဳရင္ သားသမီးကို႐ိုက္ႏွက္ ေအာ္ေငါက္ၿပီး ဆူေတာ့မွာ။
ဘဝစာမ်က္ႏွာေတြက စာေပျဖစ္သြားေတာ့လည္း ဖတ္႐ွဳရတာ အႏွစ္သာရ႐ွိလိုက္တာ အန္တီေရ
ကိုဟင္ပိုလ့္ ဖတ္ျပီး အတိတ္ကို ျပန္ေတြးမိသြားတယ္ေပါ့ အန္တီေဆြ