Langzaam dringt het tot mij door hoe ik een tijd geleden ben begonnen met het vermijden van contact met andere mensen. Het duurt even voor dat echt tot mij doordringt. Ondertussen speelt er een liedje in mijn hoofd: "...is dit alles wat er is..." De afgelopen jaren beschouw ik inmiddels als het bonus deel van mijn bestaan. Sinds begin van het jaar 2021 heb ik een zeurende onderlichaam pijn die blijvend lijkt te zijn. Vannacht om 5 uur werd ik er wakker door. Het was nog warm en benauwd in de slaapkamer dus besloot ik op de bank beneden verder proberen te slapen. Tegen 7 uur werd ik uiteindelijk weer wakker. En ik zag op mijn onderbuik iets zwarts zitten. Het er simpel af pulken mislukte. Nog wat slaapdronken trok ik het er vervolgens in een keer af. Pas toen drong het tot mij door dat het om een kleine teek ging. Met mijn nagel ervoor gezorgd dat het de laatste keer was dat het dit had gedaan. Om vervolgens wat azijn op de plek des onheils te smeren, geen idee of dat nut heeft overigens. Volgens mij moet ik nou opletten of er een rood vierkantje tevoorschijn komt, of zoiets.
De teek kon ik in 1 keer verwijderen, met kopje en al en het had nog geen rond buikje. Waarschijnlijk moest het eerst nog door een laag vet heen voor het een bloedvat kon vinden. De kat vraagt om aandacht, eigenlijk zeurt hij om zijn ochtendsnoepjes. Even denk ik terug aan het verlies van zijn tweeling broertje, nu ongeveer een jaar geleden. Dat was een gruwelijke nachtmerrie, de beelden en bijbehorende draaiende maag kan ik moeilijk helemaal los van komen. Degeneratie, constructie foutjes van de natuur, het hoort er allemaal bij op de boerderij van het bestaan. Eigenlijk zou ik zelf na de tweede koliek aanval voor onderzoek naar het ziekenhuis gaan. Evenwel voelde ik mij daarna beter, dus kon iemand anders in mijn plaats nu eerder onderzocht worden. Want er is immers een grote achterstand, dus belde ik af en bracht ook mijn huisarts op de hoogte. Prompt kwam de zeurderige pijn in mijn onderlichaam weer wat tot leven. Maar alles wend, en als ik goed naar vrouwen heb geluisterd: "zelfs een vent." Bij de dokter viel het mij op dat het voornamelijk senioren zijn in de wachtkamer en ergens ben ik wel blij dat er geen spiegel hangt.
Aftakeling, van nature zo gemaakt
Door de hele opgeblazen virus toestand ben ik (voor mijn doen) veel wetenschappelijke publicaties gaan lezen. Wie stopt met alle zogenaamde 'sociale' media platformen (in handen van Big-Tech), geen TV kanalen beschikbaar heeft, de radio uit laat en alle geijkte massa media kanalen vermijdt, die krijgt een zee van extra tijd. Dus kan ik heerlijk de natuur in of op het internet zoeken naar kennis verrijkende publicaties. En daar kom ik dan zaken tegen over de ingebouwde aftakeling in onze cellen, bijvoorbeeld: "Gij zult zich ten hoogste 50 keer delen." Alles kent verval, ook de scheikundige elementen zoals C (koolstof) bijvoorbeeld, of Uranium, die laatste kan er schijnbaar miljarden jaren over doen. En bij iedere celdeling moet ook onze bouwconstructie model, het DNA, compleet mee gekopieerd worden. Dat is schijnbaar nogal een klus en het risico bestaat dat er informatie verloren gaat of dat het DNA een beschadiging oploopt. (Een verandering / vernieling die overigens ook door andere invloeden van buitenaf plaats kan vinden.) Het wonderlijke aan ons bio robot lichaam is evenwel dat het zelf DNA kan repareren. Wel, tot op bepaalde hoogte, maar toch mooi dat het dat kan, ongelooflijk haast. In wezen gaat het allemaal om het wel en wee van complexe moleculen. Wie daarna nog verder in afdaalt in de materie die komt terecht in een grote leegte die waarschijnlijk voornamelijk bestaat uit eindeloze mogelijke toestanden.
Biologisch beschouwd valt er te concluderen, denk ik, dat wij mensen, na een bepaalde leeftijd, of het maximaal aantal celdelingen, richting versnelde cel-sterfte gaan en verlies aan stabiel DNA. Anders gesteld, er gaan steeds meer cellen afsterven, er komen in verhouding steeds minder nieuwe bij en er ontwikkelen zich fysieke problemen. Het is als de herfst waar er steeds minder daglicht komt en de duisternis steeds langer duurt. De bladeren verkleuren in vele tonen geel, oranje, rood tot bruin. Uiteindelijk verliezen de bomen hun blad. Iets wat in wezen al in aanzet begint op de eerste zomerdag, maar pas echt duidelijk begint te worden in de herfst. De zomer is de tijd van het oogsten, het binnenhalen van de vruchten, het feest vieren en het voorbereiden op wat nog gaat komen. In alles meen ik deze rondgang te herkennen, waarbij geboorte en sterfte een oogaanschijnlijk begin en einde markeren in het bestaan van levende wezens. Dat mensen op ver gevorderde leeftijd lichamelijke gebreken gaan krijgen is onvermijdelijk. Het is zo goed als ondenkbaar dat een mens oud zal worden zonder enig duidelijk (zichtbaar) gebrek. En het risico hier op neemt toe met sprongen, in wezen beginnen de eerste tekenen daarvan al bij het bereiken van het veertigste levensjaar. Afhankelijk van de geërfde genenpartij, want dat speelt ook een rol in de mate en snelheid van de degeneratie.
Wat mij het afgelopen jaar bevreemd heeft is dat dit verouderingsproces schijnbaar losgekoppeld wordt van het immuunsysteem. Ergens lijkt het acceptabel dat mensen hun botten krimpen, hun huid ruimer gaat zitten en zich her en der gaat vouwen tot rimpels. En ondertussen wordt het haar dunner, verkleurd het en valt uit. Maar als het gaat over de afnememde werking van de organen zoals de longen, de verminderde kwaliteit van het hart en bloedvaten systeem, de achteruitgang van het denkvermogen van het brein en de afname van spierweefsel, dan wordt het al lastiger te bevatten. Volgens mij is het zelfs heel nuchter om te stellen dat wat men in dit geval ziektebeelden noemt in wezen uitingen zijn van het langzaam afstervende lichaam. In Nederland hebben mensen een gemiddelde maximale leeftijd van begin 80, dat is vrij hoog. Betekend dit dat mensen dan graag willen sterven? Nee, niet bij voorbaat, velen willen zo lang mogelijk bewust blijven genieten van het in leven zijn. Wij mensen hebben, ondanks de voortdurende achteruitgang, namelijk het vermogen om ons aan te passen aan nieuwe uitdagingen. Wat ik regelmatig hoor bij een oudere generatie is dat ze nog genieten van het bestaan, maar als ze de volgende dag niet meer wakker zouden worden dat ze daar vrede mee hebben. Als ik kijk naar de leeftijd-groep waar de meeste sterfgevallen waren het afgelopen jaar dan is dat die waar gemiddeld bij de Nederlanders het bestaan ophoudt. En als dat dan door een infectie komt dan is dat in de meeste gevallen in combinatie met andere aandoeningen die tot overlijden zouden kunnen leiden. Ons immuunsysteem ontkomt ook niet aan de aftakeling en daarmee worden wij mensen kwetsbaar voor allerlei infecties, volgens mij is er niet aan te ontkomen.
Geef de jeugd hun leven terug!
Ergens vind ik het egoïstisch van een bepaalde groep die nogal bang is voor de dood, schijnbaar, om de nieuwste generaties daarmee op te zadelen. Alsof zij daar verantwoordelijk voor zouden zijn. Voor mij is het om te kotsen als ik zie hoe kinderen zijn gemanipuleerd met angst om toch vooral bij Oma en Opa uit de buurt te blijven. Alsof het om potentiële levende clusterbommen gaat. Dit heeft niks met wetenschap te maken, het gaat allemaal over angst. En ik walg daarvan, voor mij is het een vorm kindermisbruik op psychisch niveau. Het is anti-wetenschap door te durven beweren dat er sprake zou zijn van a-symptomatische verspreiders. Dit bestaat simpelweg niet, maar mensen, vooral een groot deel van de oudere TV kijkende generatie, is zo met angst gemanipuleerd dat ze in de grote leugen zijn mee gegaan. En ook van mijn generatie zijn er legio die er met beide benen zijn ingetrapt. De 'kappies' draagplicht was in wezen een training in gehoorzaamheid, want de rest van het wereldwijde 'wetenschappelijke' experiment moest nog volgen. Op papier is het dat de injectie(s) 'gratis' en vrijwillig toegepast wordt, net als het registreren er van voor de duur van 20 jaar. Maar ondertussen is de geijkte massa media druk bezig er een andere draai aan te geven. Waar dan de mensenmassa die al geloofde in de grote leugen dan vervolgens anderen mee onder druk gaat zetten. Er zijn daadwerkelijk vragen die gesteld worden als: "Is het beter om contacten te verbreken met familie en vrienden die weigeren zich te laten injecteren?" Hoe komen dit soort gruwelijke ideeën in de massa der angstigen terecht? Wel, de propaganda machine doet het werk, onophoudelijk. Hoezo vrijwillig als er direct en indirect gevolgen aan gekoppeld worden en waarom doet medische privacy / geheimhouding er ineens niet meer toe?
Tot voor kort maakte ik mij druk over het mogelijk verliezen van vriendschappen en contacten. Alles vanwege het al dan niet geïnjecteerd zijn, want het gaat allemaal voor of tegen 'de ander'. Doet het er voor die mensen dan niet toe dat het een wereldwijd 'wetenschappelijk' experiment is? Of dat het verstoot tegen alle 10 regels van de Neurenberg Code? Als ik waarneem dat overal nog massa's met 'kappies' op lopen, dan vrees ik het ergste. Er zijn gelukkig wel al velen die het onder de neus dragen. In ieder geval zijn zij al halverwege het stoppen met meedoen. Dan zijn er die het standaard onder de kin dragen, zij zijn al driekwart op weg om het helemaal af te gooien. En er zijn sommige die nooit een hebben gedragen en die net als ik weigeren mee te doen aan het wereldwijde 'wetenschappelijke' experiment met de mensheid. De grote leugen regeert en de angst heerst evenwel nog steeds bij velen. En ik vermoed dat ik daar toch werkelijk vrienden door ga verliezen, omdat zij er wel in geloven. Daarmee juist de wetenschap aan de kant schuivende. Welke op schandalige wijze gekaapt is door de verspreiders van de grote leugen. Een normaal proces van verouderen als aspect van het menselijk bestaan is nu helemaal weggemaakt. Het heeft plaats gemaakt voor een angst voor een onzichtbaar iets dat onvoorstelbare vernietigende krachten schijnt te hebben. En waarvan kinderen en jonge mensen aangewezen worden als 'de schuldigen', terwijl juist zij het minst voor verspreiding zorgen.
Juist de meest kwetsbare oudere generatie is bij voorbaat de grootste verspreider. En dat is logisch. Hun immuunsysteem is het meest verzwakt en wordt steeds slechter met de jaren. De conditie van hun lichaam is het laagst, hun organen hebben functionaliteit verloren en zo voorts. Dat is overigens geen beschuldiging, maar een constatering als een feit van het menselijk bestaan. Het leven houdt een keer op. De nierfunctie daalt naarmate een mens richting de laatste levensjaren gaat. En het risico bestaat dat de nieren gaan falen door een infectie. De lijst aan mogelijke co-morbiditeiten is eindeloos. Kijk wie er het meest aanwezig zijn in de wachtkamer van de dokter, wie zijn het meest in het ziekenhuis aanwezig. Wat is de gemiddeld leeftijd in Nederland waar mensen op sterven, ruim 80, dat is vrij hoog, maar het leven is helaas wel eindig. Er komen heus niet nog eens 80 jaren bij als iedereen een infectieziekte meent te kunnen stoppen door binnen te blijven. Of door iedereen binnen op te sluiten, gedwongen, daarbij ook nog eens de nodige hoeveelheid zonlicht te moeten missen. Voor mij is overigens het langste deel van mijn leven al geleefd. Maar ik ga kinderen en jongeren geen valse schuldgevoelens aanpraten. Zij zijn niet verantwoordelijk voor het sterven van anderen. Dat aftakeling proces eindigend in de dood is namelijk in beginsel zo ingebouwd in de bio robot wezens die wij zijn. Niemand ontkomt daar aan. En dat mensen zich hier in hebben laten manipuleren vind ik persoonlijk nog erger dan beschamend. Laat de jeugd vrij en geef hen hun leven terug!
Laat mij gerust alleen zijn
Vandaag is er weer zo'n verplichte commercie dag. Het is natuurlijk maar net hoe een ieder er mee omgaat. Mijn vaderdag, zoals ik al eerder omschreef, is de dag dat mijn dochter geboren werd. En ik snap de commercie er achter wel, het is ook gewoon dikke vette handel, punt uit. Toch kwam ik op de weg terug van mijn moeder vanmorgen langs een woning waar twee kleine vrolijke springende kinderen hun stralende Papa trots hun zelfgemaakte cadeautjes gaven. Die hebben ze vast zelf op school gemaakt en ze kunnen nauwelijks afwachten tot die van hun uitgepakt wordt. Daar kan ik mij prima in verplaatsen, dat vond ik ooit geweldig. Volgens mij heb ik ze nog allemaal. Nu is het voor mij niet meer nodig, voor anderen is dat nu wel degelijk een leuke dag. Mijn vader is inmiddels al bijna 18 jaren uit de tijd. Straks ga ik er te voet of op de fiets op uit, het zal wel lekker rustig zijn en ik zal ook wel even aan hem denken. Zelf wil ik niks opleggen aan mijn nageslacht, zeker niks wat door de commercie in het leven is geroepen, er moet al zoveel in dit leven. En ik ben er nogmaals achter gekomen dat ik best wel een aainzaalm ('halve gare' / 'halve gek') ben. Ergens vind ik dat wel oké, daar kan ik best nog wel een paar jaren mee verder leven. En als ik morgen niet meer wakker word vind ik dat ook prima. Alleen zijn er nog wat zaken die ik graag goed wil afhandelen, dus wat dat betreft zou het prima zijn als ik nog wat langer door kon gaan in dit bestaan.
Alleen zijn en eenzaam voelen is voor mij wel verschillend. Daar werd ik mij van bewust toen ik onderweg was tijdens de lange tocht naar en van voormalig doorvoer concentratiekamp Westerbork. En dagen erna kwam ik mijzelf nog meerdere keren hier in tegen. Genoeg te doen hoor, dus gelukkig zeker de nodige afleiding. En ik ben een mens die zich prima alleen kan vermaken. Sterker nog, op bepaalde momenten kan ik geen andere mensen in mijn nabijheid verdragen. Dat ligt overigens aan mij. Teveel indrukken om te verwerken denk ik en dan vermijd ik nog meer indrukken opdoen, wat in contact met andere mensen een garantie is. Zeker als het voortdurend over hetzelfde gaat en het bovendien iets is waar ik heel anders in sta, dan merk ik dat ik als snel uitgeput raak. Dat ligt allemaal aan mij, hoe ik in elkander steek, of zoals ik al stelde, ik ben waarschijnlijk een 'aainzaalm' van nature. Eerlijk gesteld ben ik wel klaar met al die 'kappies', de mensen die een pluim van de meester willen omdat ze zich hebben laten injecteren en de ongevraagde 'angstporno nieuws' verspreiders. Zelf heb ik wel degelijk afstand genomen, ben ik steeds meer alleen mijn weg gaan vervolgen. Want ik hoef echt niet meer ongevraagd de zoveelste 'positief getesten' stand volstrekt foutief doorgegeven te krijgen als 'besmettingen'. Het propaganda verhaal en de getuigenis van censuur, wat zich toont zodra ik met mijn eigen kennis daar op reageer, klaar er mee. Nee, ook al zijn het sommige van mijn goede vrienden, het is wel goed zo, laat mij maar lekker in mijn eentje lopen, fietsen en skeeleren, want zo is het ooit begonnen. En voor een aantal waarvan ik weet dat zij net als ik helemaal klaar zijn met de huidige massa hysterie maak ik absoluut een uitzondering.
Als je als mens oprecht laat weten waar je voor staat dan ga je contact met sommige mensen verliezen. Dat is onvermijdelijk, net als de dood. En daar loop ik tegen aan, meer dan anders, het zal wel aan de idiote situatie liggen waarin wij leven, het zij zo. Daarbij gaat het dan om de beleving. Die kan ik voor anderen niet bepalen, het enige wat ik kon doen heb ik gedaan, de andere kant van het gelijk terug koppelen. Maar eerlijk gesteld ben ik er moe van, doodmoe, en ik zie het inmiddels als totaal nutteloos. Een religieus dogma als die van 'het nieuwe normaal' kan ik onmogelijk doorbreken. Dat is toch echt aan een ieder zelf. En ik kan waarschuwen tegen het injecteren van mRNA (als synthetisch virus) en duidelijk proberen te maken dat het hier om een wereldwijd 'wetenschappelijk' experiment gaat. Maar de velen die 'het scherm' aanbidden en alles wat via dat ding tot hen komt voor waar aannemen daar kan ik niets meer voor doen. Dan is het verspilde tijd en energie als ik het blijf proberen. Laten ze vooral die injectie(s) maar nemen dan en hun rapport trots tonen waar dat een 'eis' is. Zolang ze mij maar met rust laten. En ik voelde mij toch al bezwaard om bepaalde mensen weer op te zoeken, in wezen veranderd er voor mij weinig. Dus pak ik straks weer mijn fiets, of neem ik de benenwagen en trek er op uit, als de 'aainzaalm' die ik nou eenmaal ben. Daar voel ik mij uiteindelijk toch wel goed bij. Want zo ben ik geboren en zo ga ik ook weer dood...