Drama Tol — Hive

Drama Tol

"And I will walk 500 miles..."

Oké, 800 kilometer te voet ga ik dit jaar waarschijnlijk wel weer halen. En ieder nieuw begin gaat met vallen en opstaan.

Eergisteren voor het eerst weer zo'n 2 uur gelopen. Nog wel een beetje met een mank been, maar het gaat vooruit. De pijn was goed te doen, gisteren duidelijk meer een beperking. Wellicht was twee dagen achter elkaar ongeveer dezelfde afstand lopen iets te overmoedig. Onderhand ken ik mijzelf en heb met mezelf leren leven.

De afgelopen 4 maanden waren een beproeving, naast de nodige uitdagingen die inmiddels standaard bij mijn bestaan horen. Ieder gaat zo haar of zijn eigen weg. En er waren dagen bij dat ik de handdoek in de ring wilde gooien. Vooral toen het slapen bijna onmogelijk werd vanwege een constant aanwezige zenuwpijn.

Verwacht jij nu een kwinkslag terwijl je dit leest? Je weet wel zo'n tekst die je helemaal doorleest en dat dan blijkt een grap te zijn. Daar kan ik zelf overigens wel mee lachen. Maar helaas, dit is even een stukje leven in retrospectie.

Voor mij is lopen, en ook fietsen, van belang om de boel in balans te houden. Vorig jaar half september ging het bij het fietsen mis. Fysieke trauma, het had weinig gescheeld of ik had de hoge tonen van Gerard Joling kunnen bereiken. 'Gelukkig' kwam de klap op de stang aan de kant waar de binnen boven dijbeen de pelvis ingaat.

Volgens de huisdokter was het overbodig om röntgen foto's te laten maken. Als ik nou 'op leeftijd' geweest was, dan had ze mij meteen doorgestuurd. Nu achtte ze het onwaarschijnlijk dat ik iets gebroken zou hebben. En ik vraag mij af of ze wel naar mijn geboortedatum had gekeken... Of had ze niet gelezen dat ik in 2009 mijn schouderblad had gebroken. Oldambtmeer, het ijs was glad en ik was weer eens overmoedig.

"En die verschrikkelijke niet te stillen pijn dan dokter?"

Ischias, dat bleek het te zijn. En uit sommige reacties van anderen maakte ik op dat ik wellicht alsnog beter door een scan kon gaan. En iets waar ik liever niet aan wilde denken, dat het weleens chronisch kon zijn. Ondertussen kwamen de muren op mij af. En slikte ik mij suf aan Naproxen, Tramadol (Drama Tol, zie de titel) en Paracetamol (met en zonder coffeïne.)

Voor heren wiens haan moeite heeft met kraaien, ik ben al rap gestopt met Tramadol, ik heb er nog wat liggen. Want een vreemd bij effect van dat middel was dat ik moeilijk op mijn buik kon gaan liggen. Had ik eindelijk op de bank een manier gevonden dat ik een paar uur slaap kon meepakken zat dat ding in de weg. Het opiaat verdooft overigens de heleboel, inclusief de blaas spieren. Dus je voelt dat het tijd is om te gaan plassen. En je kunt geen druk zetten op de blaas.

Voor het geval dat jij een vrouw bent, die dit leest, er bij gaan zitten en wachten tot het vanzelf gaat lopen, zou op zich een goede tip zijn. Ware dat dit, praktisch beschouwd, ondoenlijk is. En nee, helemaal naar achteren gaan zitten is ook geen optie. En nou mij geen PB sturen omdat een Dramatolletje je wel iets lijkt voor jouw lief. In wezen vind ik dat dan weer heel ego ook. Want dat medicijn heeft nogal wat bijwerkingen. Niet geheel ongevaarlijk overigens.

En dan sliep ik eindelijk, na dagen zonder slaap, om 's nachts wakker te worden. Slaapdronken, kreupel, met druk in de blaas en het bizarre Tramadol effect. Echt, sommige zaken waren wel het laatste waar ik mij toen mee had willen bezighouden. En het was erg koud, al helemaal in het toilet zonder verwarming. Probeer dan maar eens de blaas leeg te laten lopen, netjes zoals het bedoeld is. En het laatste wat ik dan wil is te vroeg in de veronderstelling zijn dat de laatste drup inmiddels geweest is. Want daar heb ik dan ook vrijwel meteen spijt van.

Bukken met Ischias (ontstoken dikke been zenuw, in mijn geval twee keer achter elkaar) en te weinig bloed in mijn hersenen, al rillend van de kou, in het midden van de nacht, niet ideaal om vloertegels schoon te maken. Toen ik de ervaring had gehad dat ik mijn blaas spieren niet meer kon aanzetten besloot ik dat ik met Tramadol zou stoppen.

Droge januari was voor mij overigens een makkie, alcohol en de medicatie die ik had zouden een buitengewoon slechte combinatie zijn geweest.

Het was overigens niet alleen lachen geblazen hoor met de Ischias en zo. En Ischias kan echt voortkomen uit fysiek trauma, zoek maar op. Er gebeurde enkele weken geleden nog iets toen ik op een te kleine dames fiets als een heer meende op te moeten stappen.

Op dat moment voelde het in mijn rechter lies streek alsof er iets los scheurde. De buurt heeft dat moment kunnen horen. En omdat ik weinig zin had om te vallen ben ik wel gaan pedaleren. Dat was weer een ervaring op zich. Gelukkig werkte de Naproxen in combi met Paracetamol wel vrij aardig. Want ik moest hier toch gewoon doorheen?

Later heb ik thuis de blaas test gedaan. Op de achterkant van mijn rechterhand blazen en tegelijkertijd met de linkerhand in mijn lies voelen of het daar op zet. Oftewel doe de liesbreuk test gewoon zelf thuis, scheelt weer een doktersbezoek. Maar ik was er nu wel van overtuigd dat er wel degelijk sprake moest zijn geweest van fysiek trauma. Vermoedelijk met interne wond verkleving. En ik stel mij zo voor dat het dat was wat los scheurde toen ik zo dapper met mijn rechter been opzwiepende de damesfiets besteeg. Terwijl ik toch gewoon binnendoor had gekund, er mist immers een stang.

Natuurlijk heb ik tijdelijk gelet op eventuele bloeduitstortingen, of ik bleek werd en meer van die ongein. Maar nu ik inmiddels twee keer ruim twee uur te voet heb afgelegd durf ik voorzichtig te stellen dat er vermoedelijk geen blijvende schade is.

Nog zoiets van de afgelopen maanden, teveel tijd om in mijn eigen echokamer van spiraal gedachten in relatieve duisternis af te dalen. Dat was het meest lastige aspect van de afgelopen periode. Het was mijn grootste beproeving. Al kon ik, omdat ik op een bepaald moment mentaal brak, wel eindelijk door een rouw proces gaan.

En dat brengt mij weer terug bij eergisteren. De eerste keer weer de moed opgepakt om een lange looproute op te pakken. Een deel van die route liep ik bijna wekelijks met een, recent overleden, jeugdvriend van me. Onvermijdelijk dat er dan herinneringen naar boven komen. Soms bijna tot tranen toe gelachen met elkaar, absurdistische humor delende tijdens een zomerse avondloop.

Deels nog mank lopende regende het even lauw zout water. Waarbij de krachtige wind op weg naar Westerlee de boel rap weer droog blies.

Na het 'au au' glibberen en glijden door natuurgebied 'de Garst' en de pittige klim en afdaling bij 'de berg' van Westerlee vond ik het wel genoeg. Bleek dat ik nog een end voor boeg had. Want het Winschoter 'babybos' lag nog op de route naar huis. En omdat ik wel het gevoel wilde hebben dat ik iets volbracht had besloot ik toen ook nog een ommetje te maken langs de Udensweg.

Soms zit er niet anders op dan door de pijn heen te gaan, zowel fysiek als mentaal. Hopelijk heb ik beide nu zo'n beetje gehad.

En, om deze gedachten chaos enigzins dichterlijk af te sluiten, tot slot nog wat woorden van mijn vroegere mentor. Welke voor mij persoonlijk in meerdere lagen van waardevolle betekenis zijn.

"'t Het nog noeit, nog noeit zoo donker west, of het wui aaltied wel weer licht."

Laat wat mij betreft de lente maar gauw komen.