Uiteindelijk heb ik ongeveer 105 Kilometer gefietst. En nog wat gelopen bij herinneringskamp Westerbork, het doel van vandaag. Vooral tijdens de heenreis kon ik heel wat frustraties op de pedalen overdragen, dankzij de flinke wind tegen. Er zit nog wel wat dwars, maar dat zal de komende tijd ook wel omgezet worden in beweging energie.
Een moment van bezinning in het herinnering kamp Westerbork. Die tocht maakte ik twee jaar geleden met mijn jeugdvriend van weleer. Hij overleed onverwacht afgelopen december. Nog steeds momenten van onvoorstelbaar. En ook een herinnering met een lach. De woede en irritatie die zich had opgekropt de afgelopen maanden stampte ik er zoveel mogelijk op de pedalen er uit. En toen kwam het moment van thuiskomst in Drenthe.
Bij camping Diana heide, na einde gebed rechtsaf, er staan nu alleen nog vakantiehuizen, ga ik als vanouds het bos in. En nu neem ik wel de juiste afslag. Terwijl ik zo rustig door het bos pedaleer ben ik mij zeer bewust van de afstand. Dat deden we toen te voet. Uiteindelijk kom ik op het voetpad (mag daar fietsen ook) richting herinnering kamp. Inmiddels zijn de wolken verdwenen en ben ik blij dat ik tussen het verkoelende groen verkeer. Bovendien ben ik nog steeds een ietwat rode kreeft. Verder verbranden hoef ik eigenlijk niet zo nodig. Die chemische troep ga ik er zeker niet meer opsmeren. Inmiddels is er ook kamille thee in huis.
Het is een stilte zone. Mijn mobiel staat uit, maar een hele serie 'boomers' schijnt het niet te deren. Ze maken heel wat foto's met hun mobieltjes. En ik denk er weer over na waarom dat huis daar niet is afgebrand en in epoxy is gegoten. Nu zit het beschermd in glas rondom, de woning behouden. Als ik nou een gat in het glas boor... Maar de bosbrand die dan mogelijk zou volgen vind ik een naar idee. Zowel voor de bomen, planten als ook de dieren. Dat zou te zwaar worden voor mijn geweten. Maar echt, waarom moet dat huis zo bewaard blijven?
Als ik weer buiten de zone ben zet ik mijn mobiel weer aan. En ga ik op zoek naar weegbree om mijn muggenbeten te behandelen. De brede heb ik rap gevonden en het geeft al snel verlichting. Toch wel handig om die kennis te kunnen toepassen. De natuur heeft er ruim voldoende van voorhanden. Vervolgens is het tijd voor de willekeurige afslag. En ik meen mij te herinneren dat er ergens richting Hooghalen een pad rechtsaf gaat. In het verleden nimmer daar naartoe gefietst. Zou het er nog zijn?
Bij een fietsroute kaart stop ik. En het schijnt dat ik nu bij nummer 3 ben. Toen ik Beilen zag staan op de bewegwijzering overwoog ik er naar toe te gaan. Maar, ik mag ook nog terug en overdrijven is een vak apart, mij wel enigzins bekend. "Hallo meneer mooge wij je iets vraagu?", Twee seniore dames op elektriek aangedreven fietsen komen ook bij de kaart kijken. En ik meen een redelijk zwaar 'toen was geluk nog heel gewoon' accent te herkennen. "Ja hoor, zegt u het maar.", Mijn stemming is inmiddels behoorlijk goed geworden. "Is daar Hooghaalu?", Vraagt de bijzonder netjes geklede, gekapte en opgemaakte witharige dame.
En ik bevestig al wijzende dat die richting op inderdaad het dorp Hooghalen is. "Motte we daaro dan langs Nel? Daar zijn we vanochtend toch ook langs gegaan. Of niet tan?" Het blijkt dat de dames naar Beilen willen. Ja, eigenlijk naar Wijster, maar ze zijn gestart in Beilen, zo vult Tré haar vriendin, sinds de lagere school, aan. Eigenlijk heet ze Theresia, maar Nel hept haar omgedoopt tot Tré. "We motte to ech eers naar Beile hoor Tré.", Zegt Nel terwijl ze steeds in de richting van Hooghalen wijst. "Jullie kunnen ook hier door het bos hoor.", Zeg ik terwijl ik op de kaart wijs. "Ja, maar vemorrugge zijn we toch ech bij Hooghaale langs gekomme hoor.", Gaat Nel verder. En ik moet moeite doen om mijn lachen in te houden, het begint toch ergens op een stukje Van Duin Cabaret te lijken.
"Ja, we hebben un drankje gehad en nu zijn we nie zoo scherrup meer.", Giebelt Tré als een jonge tiener die voor het eerst aangeschoten is en zich daar voor wil verontschuldigen. Zij heeft ook een behoorlijk rood hoofd en ik vermoed niet enkel door de zon. Haar ogen stralen pret uit. "Weet ju dat nou zeekur dat wij door hut bos ook in Beile terech kenne koome? Want als jeij onz met een kluifju het boz in stuur, dan kenne wij jaaw daar nie er meer op aanpreeku, toch, he Nel?" Die schudt haar net gekapselde hoofd en ik vermoed wel heel wat haarspray. Na een fietstocht en dat er dan geen haartje verkeerd zit.
Beide dames hebben nog geen moment op de fietskaart gekeken. Je weet wel met daarop een getal en 'u bent hier'. Tré wijst mij er op dat aan de andere kant van de route paddenstoel staat dat Beilen 7 kilometer via Hooghalen is. En ik kijk op de andere kant en stel dat het voor de automobilisten is. Bovendien staat er 7,9 kilometer. Daarna doe ik mijn best om de focus van de dames op de fietskaart te krijgen. Terwijl ik van binnen nog steeds mijn best doe om niet hardop te lachen. "Kijk, u bent hier, getal 3, via het bos is dan route 5, 15 en tenslotte 1, dat is in het centrum van Beilen.", Leg ik geduldig uit, met mijn wijsvinger de route aangegeven. En ik probeer een ezelsbruggetje uit: "3 is hier, keer 5 is 15, als dat is bereikt haal je de 5 weg en houd je 1 over en dat is Beilen." (Ga het maar controleren als je daar in de buurt bent, geen gein, serieus.)
"Zullen we die meneer dan maar geloovu Nel?', Zegt de met spraakwater gevulde Tré. En ik slaak een zucht van verlichting als Nel instemt. On y va dames! En ik ga verder op weg naar huis. De afslag blijkt zowaar te bestaan en ik kom door een prachtig stukje Drenthe wat ik daarvoor nog niet kende. Uiteindelijk kwam ik met de nodige zadelpijn weer tevreden thuis aan in Winschoten. Toch nog ergens wel wat extra verbrand en ook al heb ik nu wel Kamillethee in huis, is het nu voor mij teveel gedoe. Bovendien lijkt mij hete thee op verbrande huid nou niet echt handig.
Neeeeeheeeee, tuurlijk laat ik het eerst afkoelen, ik mag dan wel een of twee steekjes los hebben maar 8 tot 9 zitten nog steeds vast.
Zo, wat zal ik straks slapen zeg.
Foto door mij.