Uitlaathond

Jef heet hij, 8 maanden jong, van het met merk Boeren Fox Terriër. En hij laat mij een aantal keren per week uit. (Ja, daar zit een referentie in naar een liedje van weleer.) Als ik via de achterdeur binnen kom om Jeffie op te halen dan blaft hij eerst van ver. Daarna komt hij er aan gereest als een Hazewindhond. Telkens weer komt het compact gespierde stukje drukke energie er aan sjeesen. Wat er ook gaande is in de wereld om ons heen.

Steevast is er de sprong tegen mij op en de snuit geduwd op een plek waar ik wel enige terughoudendheid bij ervaar. Gelukkig is Jef geen Deense Dog. Hij moet snuffelen, dat vind ik wel wat persoonlijk, maar goed zo begroet hij mij en heeft herkenning. Vervolgens rent hij al springend en draaiend richting voordeur. Kijkt naar mij, komt weer naar mij toe, springt en snuffelt. Bam! Weer die snuit, gelukkig is het geen trappende voet in mijn kruis.

Zo rent Jef al menig keer heen en weer richting kamer en achterdeur. Dus als ik tenslotte dan binnen stap is hij er meer klaar voor dan ik. De hele loop van achter- naar voordeur stuitert hij. Het is alsof ik hem van binnen kan horen schreeuwen: "Jottum, jottum, jottum, lopen, spelen, rennen." Bij de voordeur mag ik dan proberen hem aan te lijnen. Dat is als het vangen van een stuiterbal terwijl je geblinddoekt bent.

Meestal na een kwartier of zo kunnen we dan naar buiten. Voor we in het parkje zijn doe ik mijn best om hem kort bij te houden. Maar hij trekt dan zo sterk dat hij zichzelf bijna de adem beneemt. Bij de Pekelderstraat de weg over en dan laat ik de lijn vieren. Nog niet los, dat hangt er van af. Hij heeft het meteen druk, snuffelen en de boel markeren. We volgen meestal dezelfde afwater en dump route.

Jef speelt graag, dus als hij een van zijn viervoeter vriendjes ziet laat ik hem los. Prachtig om te zien hoe hij in de turbo stand gaat dollen. Als hij uitgeraasd is komt hij terug, springt tegen mij op. (Dankje Jef, die lichte spijkerbroek had ik net aangedaan.) Daarmee geeft hij aan dat ik hem weer aan mag lijnen. Tijd om terug te gaan.

Bij thuiskomst krijgt hij dan nog een snekje. En hij gaat al zitten als ik het voor hem pak. Daarna wil hij nog wat spelen met zijn vele speeltjes, waaronder pantoffels die hij heeft buitgemaakt. En kauwen op mijn hand, het wisselen van zijn tanden blijft nog wat uit. Typisch ook hoe hij meer voorkeur lijkt te hebben voor spullen die juist geen honden speeltjes zijn. En ik vermoed ook dat dit honden merk oorspronkelijk ergens van Oost Indie komt.

Dan is het tijd voor mij om mijn uitlaathond gedag te zeggen. Hij heeft zijn taak weer gedaan. Want ik ben weer helemaal terug in het hier en nu. In een werkelijkheid waarbij ik mijzelf er wat meer aan mag herinneren hoe eenvoudig mooi het leven kan zijn. Zoals bekeken door de ogen van een viervoeter. En je hoeft nu niet bang te zijn dat ik je ga bespringen als ik je tegenkom of aan je ga lopen snuffelen. Het gaat meer om de pluk de dag mentaliteit, zoals viervoeters dat van nature hebben, waaraan ik mijzelf weer eens wat vaker wil herinneren.

Dus hup, plukken die mooie zonnige dag, jottum, jottum, jottum!

Jef, de uitlaat-hond.

Foto cc-by-sa @niwrah.