آسیب نخاعی یعنی صدماتی که به نخاع و یا اعصاب انتهایی آن—یعنی ناحیه‌ی دم اسب—وارد می‌شود. این صدمات غالباً باعث ایجاد تغییرات همیشگی در حرکت و حس بدن در پایین منطقه‌ی ضایعه می‌شود.
زمانی که فردی دچار ضایعه و آسیب نخاعی می‌شود، تمام جنبه‌های زندگی او تحت تأثیر قرار می‌گیرد. علاوه بر تأثیرات جسمانی این ضایعه، از نظر روانی و اجتماعی نیز صدمات شدیدی به بیمار وارد می‌شود.
Image credit: thaimedicalvacation.com
در حال حاضر امید زیادی وجود دارد که در آینده، با تحقیقاتی که انجام می‌شود، امکان آن ایجاد شود که بتوان آسیب‌های نخاعی را ترمیم کرد. در سرتاسر جهان تحقیقاتی در این زمینه در جریان است. در عین حال، درمان و بازتوانی به بسیاری از افراد این امکان را می‌دهد که با وجود آسیب نخاعی به زندگی مستقل و فعال خود ادامه دهند.
پس از وارد شدن آسیب نخاعی، توانایی فرد برای کنترل کردن اندام‌ها به دو عامل بستگی دارد: یکی محلی که آسیب در نخاع ایجاد شده است، و دیگری شدت آسیبی که به نخاع وارد شده است.
سطح آسیب نخاعی مشخص کننده‌ی سطح عملکرد عصبی است که در فرد باقی می‌ماند. غالباً از نظر میزان کامل بودن ضایعه، آسیب نخاعی به دو نوع کامل و ناکامل تقسیم‌بندی می‌شود. در صورتی که حس و حرکت در زیر آسیب نخاعی کاملاً از بین رفته باشد، گفته می‌شود که آسیب نخاعی کامل است. در صورتی که حرکت یا حس در پایین‌تر از ناحیه آسیب‌دیده باقی مانده باشد، گفته می‌شود که آسیب ناکامل است. آسیب ناکامل نیز درجات مختلفی دارد.
بسته به اینکه آسیب نخاعی در چه سطحی باشد، فلجی که از آن حاصل می‌شود به‌صورت کوادری‌پلژی یا پاراپلژی خواهد بود. کوادری‌پلژی به معنای آن است که دست‌ها، تنه، پاها، و اندام‌های لگنی همگی بر اثر آسیب نخاعی دچار مشکل شده‌اند. اما در پاراپلژی تنها پاها و اندام‌های لگنی گرفتار می‌شوند.
كانت مشاركتك جيدة جدًا ، أعرف الكثير منك اليوم @parsik