Protecting the Forest Is Everyone's Duty!

Below is a really moving story I just stumbled upon, translated from Greek to English and originally published (I think) by this guy.

It touched it me in so many ways and I think it deserves a permanent spot in the blockchain.. To be honest it made me tear and I think it's one of those stories that make you want become a better human being.. Enjoy:

(credit)

Mr. Papadopoulos was a sympathetic elder man in my neighborhood who voluntarily took care of the forest in front of our homes.

He cleaned the puddles, picked up the rubbish, removed the dried grass etc. He never asked anyone to help or join him. He did it on his own.

Maybe he expected someone to follow his lead, but all was in vain. We never gave a hand, children or adults. The big ones were always working and the small ones were always playing... Now that I think of it, I'm ashamed that nobody helped..

Of course he never gave up. At the time (in the '80s) the forest was full of drug syringes and trash. A disgusting picture. He had no hope of succeeding in his effort. But he never gave in, and across his house there always was a small but clean area.

We used to play in the road back then, in a time with only a few cars. When the ball went over his yard we were usually too afraid to go and ask for it.... too afraid of his wife. We always waited for him to return. He always returned the ball with a smile and never bothered with all the fuss we did all day long..

He had made a sign... He had painted it with his hand and hung it on a pillar:

"Protecting the forest is a duty for all of us".

Mr. Papadopoulos died about 20 years ago.

Over the years the sign aged too.

I spent several days in front of it with my son. Now he is 5 years old and has begun to try to read everything around him.

-Dad, do you know what this sign says?

-What does it say son?

- Prooooo...teeee....cting the foooo.....restttt is a duuuuu....tyyyyyy for all of us.

- Dad what does duty mean?

- Duty son is when you want to do something on your own, without someone else forcing you to do it.

- And who wrote this sign?

- A man who lived here many years ago and loved the forest.

- He must have been a good man since he loved the forest. Can I meet him?

- Sorry son, he left many years ago.

- Eh... it's ok dad. He left his sign. We love the forest and we will take care of it. Bye forest sign! Let's go home to eat!

My eyes watered....

Papadopoulos would be very happy to see that 20 years after his death, his old sign still touches the hearts of little men. His advice was not lost.... And that he still lives alive as a beautiful memory in the mind of another child now, 40 years old.

Thank you, Mr Papadopoulos!

Original (Greek)

Ο κ. Παπαδόπουλος ήταν ένας συμπαθέστατος ηλικιωμένος στη γειτονιά μου, που φρόντιζε οικειοθελώς το δάσος μπροστά από τα σπίτια μας.Καθάριζε τα πούσια, μάζευε τα σκουπίδια, έβγαζε τα ξερά χόρτα για να μην αρπάξουν φωτιά, κλπ.

Δεν ζητούσε από κανέναν να τον βοηθήσει ή να συμμετάσχει. Το έκανε από μόνος του.Ενδεχομένως να περίμενε κάποιος να ακολουθήσει το παράδειγμά του, αλλά μάταια. Ποτέ δεν βάλαμε ούτε ένα χεράκι κανείς από εμάς, παιδιά και μεγάλους. Οι μεγάλοι δουλεύανε και τα παιδιά παίζαμε με τις ώρες. Τώρα που το σκέφτομαι ντρέπομαι που δεν τον βοήθησε κανείς.Φυσικά εκείνος ποτέ δεν σταμάτησε. Εκείνη την εποχή (το '80) το δάσος ήταν γεμάτο από σύριγγες ναρκωμανών και σκουπίδια. Μια εικόνα αποκαρδιωτική.

Δεν είχε καμία ελπίδα να πετύχει κάτι με την προσπάθειά του. Κι όμως εκείνος δεν τα παρατούσε και απέναντι από το μονοόροφο σπιτάκι του είχε διαμορφώσει έναν μικρό αλλά καθαρό χώρο.Εμείς παίζαμε μπάλα στο δρόμο που τότε δεν είχε παρά ελάχιστα αυτοκίνητα. Καμια φορά η μπάλα έμπαινε στην αυλή του. Φοβόμασταν να παμε να την ζητήσουμε. Φοβόμασταν τη γυναίκα του.

Περιμέναμε να γυρίσει εκείνος. Θα μας έδινε τη μπάλα με χαμόγελο κι ας τον ενοχλούσαμε όλη μέρα με τη φασαρία που κάναμε.Είχε φτιάξει και μια πινακίδα. Την είχε ζωγραφίσει με το χέρι του και την κρέμασε σε μια κολώνα."Η προστασία του δάσους είναι καθήκον όλων μας".

Ο κ.Παπαδόπουλος πέθανε πριν από περίπου 20 χρόνια.Με τα χρόνια η πινακίδα άρχισε να γερνάει κι αυτή.Προ ημερών πέρασα από μπροστά της με τον γιο μου. Είναι 5 χρονών και έχει αρχίσει να προσπαθεί να διαβάσει τα πάντα γύρω του.-Μπαμπά, ξέρεις τι λέει αυτή η πινακίδα?
-Τι λέει αγάπη μου?
-Ηηηη...προο..στα... σιιια...του...δααα... σους...ειναι...κααα. θηηη.κον...όλων...μας. Μπαμπά τι σημαίνει καθήκον?
-Αγάπη μου καθήκον είναι όταν θέλεις να κάνεις κάτι από μόνος σου, χωρίς να σε υποχρεώσει κάποιος άλλος.
-Και ποιος την έγραψε αυτή την πινακίδα?
-Ένας κύριος που ζούσε τα παλιά τα χρόνια και αγαπούσε το δάσος.
-Πρέπει να ήταν πολύ καλός κύριος αφού αγαπούσε το δάσος. Κρίμα που δεν μπορώ να τον γνωρίσω.
-Δεν γίνεται αγάπη μου. Έφυγε πριν πολλά χρόνια.
-Ε, δεν πειράζει μπαμπά. Άφησε την πινακίδα του. Εμείς το αγαπάμε το δάσος και θα το προσέχουμε. Γεια σου πινακίδα του δάσους. Πάμε σπίτι μας να φάμε.

Δάκρυσα.

Ο κ.Παπαδόπουλος θα ήταν πολύ ευτυχισμένος να έβλεπε πως 20 χρόνια μετά το θάνατό του η παλιά πινακίδα του αγγίζει ακόμα την καρδούλα ενός μικρού παιδιού. Πως η συμβουλή του δεν πήγε χαμένη. Και πως ο ίδιος μένει ακόμα ζωντανός σαν όμορφη ανάμνηση στο μυαλό ενός άλλου παιδιού που τώρα είναι 40 χρονών.

Σε ευχαριστώ κ.Παπαδόπουλε.