บันทึกท่องเที่ยว #8 เส้นทางสายป่าไผ่แห่งอราชิยาม่า

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ชาว Steemians ทุกท่าน

ฮัลโหลวววว.... วันแรงงาน วันพุธที่ 1 พ.ค. 62 มาล้าววววว....มาล้าววววว กลับมาพบกันอีกแว้วววว.... วันนี้เพื่อนๆ ที่ใช้แรงงานคงได้หยุดพักผ่อนอยู่กลับครอบครัว มาอยู่ญี่ปุ่นวันนี้เป็นวันที่ 9 เรียกได้ว่าเดินทุกวัน เฉลี่ยแต่ละวันที่เดินไม่ต่ำกว่าสิบกิโลเมตร กะว่าจะซ้อมไว้ลงแข่งเดินทนงี้ ที่เดินเพราะอากาศดีไม่ร้อนเหมือนบ้านเรา บ้านเราแค่ 7-11 ปากซอยบัวยังไม่เดินเล้ย.... แว้นแมงกะไซด์ไปไวกว่า เดินไปชมนกชมไม้ไปเผื่อระหว่างทางเดินเจออะไรที่น่าสนใจจจะได้ไม่พลาด ก็เดินจนหลงอ่ะค่ะ การหลงเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้การเดินทางสนุก (ไม๊ ไม่รู้ รู้แต่ว่าเหนื่อย 5555)

แต่ละวันที่ บัว คุณสา และพี่สาว ออกไปเดินตะลอนๆ ทั้งวัน พี่สาวทั้งสองของงคุณสาเดินเก่งมากทั้งที่มีอายุมากกว่าบัวตั้งยี่สิบกว่าปี ส่วนบัวเดินไปลิ้นห้อยไป เหนื่อยหายใจไม่ทัน ส่วนมากจะไปสองถึงสามที่ในแต่ละวัน แต่บัวคัดเฉพาะเรื่องที่มีอารมณ์จะเล่าในตอนนั้นมาเขียนก่อน การจะเขียนอะไร เล่าอะไรมันต้องใช้อารมณ์ร่วม ไม่งั้นมันไม่ได้อรรถรส

เมื่อวานไปเดินป่าไผ่ค่ะ เป็นวันที่ย้ายที่พักพอดี หลังจากที่เช็คเอาท์ออกจากที่พัก ก็เอากระเป๋าเดินทางไปฝากไว้ยังจุดรับฝากกระเป๋า ตอนแรกจะฝากไว้ที่ล็อคเกอร์ ลองคำนวณค่าใช้จ่ายแล้ว เท่ากับพักโรงแรมจิ้งหรีดในญี่ปุ่นนหนึ่งคืน ไม่ไหวมั้ง ก็เลยไปดูราคาจุดรับฝากกระเป๋าซึ่งถูกกว่าครึ่งหนึงของล็อกเกอร์ ก็เลยฝากกระเป๋า แล้วกระโดดขึ้นรถเมล์ไปเที่ยวสวนไผ่ขึ้นชื่อของเมืองเคียวโตะ หรือที่เราเรียกติดปากว่าเกียวโตนั่นแหล่ะค่ะ

ทางเดินก็จะเป็นเนินเขาน้อยๆ ลดหลั่นกันไป สองข้างทางก็จะมีต้นไม้ดอกไม้ให้ชื่นชม ทำให้การเดินทางไม่น่าเบื่อ ใครที่อยากจะเข้าห้องน้ำระหว่างทาง สองข้างทางก็มีห้องน้ำเป็นระยะๆ

เดินขึ้นเนินเขามาไกลพอสมควร เริ่มเห็นเงาไผ่ลางๆ แว้ววว....

สองข้างทางมีไผ่ขึ้นมาอย่างเป็นระเบียบ ไม่เป็นกอเหมือนไผ่บ้านเรา บัวพยายามมองหาหน่อไม่ แต่ไม่เห็นเลยค่ะ แต่พี่สาวคุณสาถ่ายไว้ได้ แต่เป็นหน่อไผ่ที่สูงท่วมหัวคนแล้ว

ในที่สุดเราก็เดินมาถึง จุดบังคับถ่ายรูป เป็นจุดที่นักท่องเที่ยวมาแล้วต้องถ่าย ตรงจุุดนี้ตลอดสองข้างทางนั้นจะรายล้อมไปด้วยต้นไผ่ ที่เสียดแทงกอขึ้นไปบนฟ้า สูงไม่ต่ำกว่าสิบเมตร ปกคลุมทางเดินที่ลาดเอียงไปตามเนินเขาอย่างสวยงาม เป็นการได้สัมผัสกับธรรมชาติที่งดงาม

บัวไปเมื่อวานคนเยอะมาก ถึงแม้ว่าจะมีฝนตกปรอยๆ ในบางช่วง คือมันจะตกๆ หยุดๆ เห็นคนใช่ชุดกิโมโน แล้วชอบมากมันเข้ากับบรรยากาศและบริบทรอบๆ

ไผ่ที่นี่สูงมาก แล้วขึ้นเป็นระเบียบต้นใครต้นมัน ไม่ยุ่งเกี่ยวกันเหมือนกอไผ่บ้านเรา เห็นไผ่แล้วนึกถึงตอนเป็นเด็ก เมื่อก่อนวันหยุดพ่อมักจะพาบัวกับน้องไปตัดไผ่บนภูเขาสูง เพื่อมาทำเล้าไก่บ้าง จักสานต่างๆ บ้าง ถ้าบ้านเรามีไผ่แบบนี้คงไม่มีโอกาสได้สูงแบบนี่ คงจะโดนตัดไปใช้หมด เป็นความโชคดีของไผ่ที่นี่ ที่ไม่ไปเกิดในเราบ้าน 5555