สวัสดีค่ะเพื่อน ๆ ชาว steemit สำหรับโพสนี้ขอเล่าเรื่อง บทเพลงอมตะ ที่มีชื่อว่า “เพลงน้อยใจยา” อากาศร้อนๆ แบบนี้การได้ฟังเสียงสะล้อ ซอ ซึง เครื่องดนตรีพื้นบ้านของภาคเหนือแล้ว คงจะเย็นใจไม่น้อยเลยค่ะ ใครที่รู้จักคงคิดแบบนี้แน่ เพลงเก่ามาก หากใครยังไม่เคยฟังลองเปิดฟังดูนะคะ
ที่มาของน้อยใจยา
- น้อยใจยา เป็นบทละครที่ท้าวสุนทรพจนกิจ (ใหม่ บุญมา) กวีประจำพระราชสำนักชองพระราชชายาเจ้าดารารัศมี ประพันธ์ขึ้นถวาย (ตามที่พระราชชายาทรงผู้เรื่อง) และประทานอนุญาตแสดงในวันคล้ายวันประสูติ (ครบ 60 พรรษา ณ วันสวนดอก) ซึ่งพระราชชายาทรงแก้ไขบทบางตอนให้เหมาะสม พร้อมกับทรงประพันธ์คำร้องประกอบทำนองเพลง พื้นเมืองเดิมของล้านนา ได้แก่ซอ ทำนองล่องน่าน ซอทำนองเงี้ยวลาค่ะ ส่วนละครจะแบ่งเป็นฉากๆ ไป
เรื่องราวตามเนื้อเพลงมีดังนี้
สมัยหนึ่งมีบ่าวบ้านชื่อ “น้อยใจยา” (คนล้านนา หรือคนเมือง เวลาบวชเป็นเณร และศึกออกมา จะเรียกว่า “น้อย” นำหน้าชื่อ ส่วนถ้าบวชเป็นพระแล้วศึก จะเรียกว่า “หนาน” นำหน้าชื่อค่ะ)
“น้อยใจยา” ได้ชอบพอกับ “นางแว่นแก้ว” ลูกสาวคหบดี แต่ว่าทางบ้านนางแว่นแก้วได้มั่นหมายนางแว่นแก้วไว้กับ “ส่างนันตา” พ่อค้าประหล่องตองสู (ชาวพม่า) และข่าวนี้ได้ไปเข้าหูน้อยใจยาเข้า น้อยใจยาจึงนัดกับนางแว่นแก้วมาสอบถามความจริง พอวักถามความจริงน้อยใจยาจึงได้รู้ว่า แท้จริงแล้วนางแว่นแก้วนั้นรักน้อยใจยาอย่างหนักแน่น ทั้งสองคนจึงตัดสินใจพากันหนี แต่หนีได้ไม่นานเท่าไร พ่อของนางแว่นแก้วกับส่างนันตาก็พากันออกตามหา จนพบทั้งสองในที่สุด
ส่วนของเนื้อเพลง
- ส่วนเนื้อเพลงนั้นเล่าถึงการตัดพ้อระหว่างน้อยใจยากับนางแว่นแก้ว ซึ่งมีการใช้ภาษาที่สวยงาม และมีการถามถึงความเป็นมาของเรื่องราวข่าวลือการหมั้น ว่าจริงไหม มีการตัดพ้อระหว่างคนรัก สุดท้ายนางแว่นแก้วก็ตอบรักน้อยใจยาอย่างไม่มีอะไรแอบแฝง ดังเช่น ในท่อนที่นางแว่นแก้วร้องว่า “ใจ่คำญิงนี้หนิมเตี่ยงมั่น บ่เป๋นของเปิ้นคนใด ยังเป๋นกระจกแว่นแก้วเงาใส บ่ไหวคลอนเหงี่ยงใจ๋เหนอ”
เพลง “น้อยใจยา”
ขับร้องโดย จรัล มโนเพ็ชร และ สุนทรี เวชานนท์
ขอบคุณสำหรับการติดตามและรับชมค่ะ
Thank for visiting my post.
Thank you.
🙏🙏🙏🙏
ชอบตั้งแต่ดนตรีเลยจ้ะ ยิ่งได้ยินเสียงจรัลยิ่งเพราะ เสียดายที่แกไม่อยู่แล้วเนาะ
ใช่ค่ะ แกกลายเป็นตำนานเลย