วันเหงา ๆ ที่เศร้าหมอง สงสารคุณแฟนจับใจ ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมาเขียนอะไรแบบนี้ แต่ก็อยากเล่าให้เพื่อน ๆ ในชุมชนนี้อ่านกันค่ะ
ช่วงนี้แฟนด๋ากลับไปดูแลแม่ที่ต่างจังหวัด เพราะแม่อาการไม่ค่อยดี กินอะไรไม่ได้ กินเข้าไปก็อ้วกออกมาหมด แขนขาไม่มีแรง เดินไม่ได้ พยุงตัวไม่ได้ เริ่มพูดจาช้าลง บางคำก็พูดไม่ชัด บางทีคล้าย ๆ เพ้อ เคยเล่นไลน์สวัสดีตอนเช้าก็ไม่เล่นแล้ว กิจวัตรประจำวันที่เคยขาดไม่ได้ คือการสวดมนต์ก็ไม่สวดแล้ว เห็นแม่มีอาการเหล่านี้ แฟนด๋าเลยจ้างรถอาสาฯ เข้ามารับที่สวนแล้วพาไปส่งโรงพยาบาล นอนอยู่สองวัน ตรวจหาสาเหตุจนพบว่าแม่ เส้นเลือดในสมองตีบ แฟนด๋าเศร้ามาก เมื่อวานไลน์มาบอกว่า "เจ็บเข่า ใจสลาย ได้แต่กล้ำกลืนน้ำตา ไม่ให้ใครเห็น" 
อ่านแล้วสงสารเหลือเกิน ทำไมน่ะเหรอ อยู่ด้วยกันมาสิบกว่าปี ไม่เคยเห็นเขาพูดอะไรทำนองนี้เลย ปกติเวลาเรามีปัญหาอะไร เรามักจะพูดกันว่า เออไม่เป็นไรหรอก แล้วเราก็จะหายเครียด แต่คราวนี้ มันไม่ปกติ ด๋าเองก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้ ด้วยว่าเรื่องของด๋าเองก็ไม่เบา ก็เลยได้แต่ให้กำลังใจกันไปค่ะ 
แฟนด๋ามีปัญหาเจ็บเข่ามาเป็นสิบปีแล้ว จะมีอาการปวดมากในวันที่ต้องยกของหนัก ช่วงนี้ต้องพยุงน้ำหนักแม่ทั้งตัว อาการเลยกำเริบหนัก ไอ้ครั้นถ้าตัวเองเจ็บเข่าจนทำอะไรไม่ไหวก็คงแย่ทั้งตัวเองและแม่ จะให้ใครช่วยก็ลำบากใจไม่อยากพึ่งใคร ด้วยเป็นลูกคนเดียวก็ต้องทำทุกอย่าง เช็ดอึเช็ดฉี่ ซักผ้าปูเปื้อน เปลี่ยนแพมเพิร์ส ปั่นอาหารเหลวให้แม่ จัดยา บางวันแม่ก็คุยรู้เรื่อง บางทีก็คุยไม่รู้เรื่องเหมือนอยู่อีกโลกนึง มองเห็นคนที่เราไม่เห็น ได้ยินเสียงที่เราไม่ได้ยิน ซึ่งอาการแบบนี้ป๊าด๋าก็เป็น สมองเสื่อม ป๊าอายุ 87 แล้ว แต่ยังจำทุกคนได้ ยังลุกเดินเองได้ช้า ๆ กินข้าวเองได้ ชอบพูดสิ่งที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริงแต่ป๊าเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง พอใครค้านก็โกรธโมโห หลายตำราข้อเขียนบอกว่าต้องเออออตาม แต่บางทีก็ตามไม่ไหวจริง ๆ เพราะป๊าจะชอบว่าหม่าม้าเสีย ๆ หาย ๆ บางทีถือกรรไกรจะไล่แทงชู้(ซึ่งป๊าคิดว่ามีจริง) แบบนี้จะให้ทุกคนเออออตามว่ามีชู้จริง มันก็ไม่ได้ใช่มั้ยคะ พอหม่าม้าบอกว่าไม่มี (หม่าม้าเองก็อายุ 85 แล้วค่ะ) ป๊าก็โกรธจนปากเขียวตัวสั่น จะเอากรรไกรแทงให้ตายทั้งหม่าม้าและชู้ ช่วงก่อนแย่เลยเพราะแม่บ้านคนก่อนลาออกไป หม่าม้าเครียดจนนอนไม่หลับ กลัวจะถูกย่องมาแทงกลางดึก ดีที่ตอนนี้มีแม่บ้านคนใหม่มาแล้ว ก็คอยดูแลป๊า และช่วยให้หม่าม้าอุ่นใจมากขึ้น หลายคนบอกว่าต้องพาป๊าไปหาหมอ เอายามากินให้ดีขึ้น ทุกคนรู้ค่ะว่าควรพาไป และอยากให้ป๊าไป แต่ จะพาไปยังไง ป๊าด๋าเป็นคนดื้อมาก เอาแต่ใจตัวเอง และเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้วจนด๋าเคยทะเลาะกับป๊าไม่พูดกันเป็นเดือน อย่างที่เคยเล่ามาแล้ว มิหนำซ้ำตอนสมองยังไม่เสื่อมแต่ไม่สบายจนเกือบหมดสติไม่รู้สึกตัว พี่ชายกับแม่บ้านคนก่อนก็ช่วยกันอุ้มขึ้นรถทุลักทุเลพาไปโรงพยาบาล พออาการดีขึ้นก็โกรธว่าพามาโรงพยาบาลทำไม ด่าพี่ชายด่าแม่บ้านด่าหมอ ไม่มีใครดีสักคน แล้วยิ่งตอนนี้เขาไม่คิดว่าเขาป่วย เขาคิดว่าเขาสบายดีมาก ๆ จะไปหาหมอทำไม
กลับมาที่เรื่องแม่ของแฟนด๋า แม่อายุประมาณ 78 แขนขาอ่อนแรง ลุกเดินไม่ไหวแล้ว ยังดีที่ตอนอยู่โรงพยาบาล 2 วัน ค่าใช้จ่ายหมื่นกว่าบาทก็ไม่ต้องจ่าย เพราะใช้สิทธิ์ผู้สูงอายุ พอออกจากโรงพยาบาลก็ไปขอรับรถเข็นจากอนามัยมาได้คันหนึ่งก็พอช่วยทุ่นแรงได้ระดับหนึ่ง ช่วยให้รู้สึกว่าในเรื่องร้ายก็ยังมีเรื่องดีให้พอชื่นใจ
วันนี้ด๋ามาในเรื่องเศร้า ๆ แต่มีเรื่องอาการของผู้สูงอายุมาให้ด้วย ที่ยอมเล่าหลุดจากตีมความเป็น happida ก็เพราะคิดว่า อาจจะเป็นประโยชน์กับใครที่มีผู้สูงอายุอยู่ในบ้านบ้าง ทุกท่านก็อย่าลืมหมั่นคอยสังเกตดูท่านด้วยนะคะ อันที่จริงด๋าเขียนในวันผู้สูงอายุ แต่กว่าจะเขียนจบก็เลยวันมาแล้ว ยังไงก็ตาม ขอบคุณที่ตามอ่านกันจนจบนะคะ
คุณด๋าลองพาคุณแม่กับคุณสามี ไปอบสมุนไพร และรักษาสมุนไพรสิค่ะ ที่ มูลนิธิบ้านไทยกรุณา จังหวัดกาญจบุรี ค่ะ เขารักษาโรคด้วยสมุนไพรไทย เกือบทุกโรคเลยค่ะ เขาจะเปิดทำการทุกวันพฤหัส และวันอาทิตย์ค่ะ ไปครั้งแรกให้นำรูปถ่าย กับสำเนาทะเบียน เพื่อลงทะเบียน ลองค้นหาข้อมูลทางกูเกิลก่อนค่ะ แม่กุ้งไปรักษาโรคมะเร็ง ส่วนน้าไปรักษาโรคปวดเข่า ค่ะทานยาจากหมอไม่หาย ยิ่งไปสะสมในร่างกาย ตอนนี้ทุกคนอาการดีขึ้นเรื่อยๆ
ขอบคุณค่ะคุณกุ้ง เดี๋ยวจะบอกเขานะคะ จากลำปางอาจจะไปลำบากหน่อย ถ้าอาทิตย์ละครั้งสองครั้ง ก็น่าจะลองไปดู ไม่รู้ว่าเจ้ารถมิร่าเล็กจะไปไหวรึเปล่า นั่งรถเล็กหลายชั่วโมง ก็ไม่รู้ว่าแม่จะเป็นยังไงบ้าง ด๋าจะหาข้อมูลส่งไปให้เขาอ่านดูก่อนค่ะ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ
เขามีบ้านหลังเล็กให้เช่าถูกๆค่ะ บางคนบ้านไกล เขาก็เช่าบ้านเป็นเดือนๆกันเลยค่ะ ลองสอบถามเจ้าหน้าที่มูลนิธิดูนะค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ ด๋านั่งหาข้อมูลอ่านแล้วก็ส่งลิงค์ต่าง ๆ ไปให้เขาแล้ว ให้เขาลองอ่านดูแล้วประเมินสภาพการณ์ก่อนว่าจะไปมั้ย ด๋าอ่าน ๆ ดู เห็นเขาไปตีสามตีสี่กัน ส่วนเรื่องเช่าบ้านคิดว่าคงเป็นเรื่องยากสำหรับเขา เพราะเขาต้องดูแลสวนที่ลำปางด้วย และเงินก็ไม่ค่อยมีค่ะ คงพอแค่ค่ากินอยู่แต่ละวัน งานตัดต่อก็ไม่มีให้ทำมาหลายปีแล้ว ตอนมา กทม ก็ขับอูเบอร์หารายได้ได้บ้างนิดหน่อย ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวให้เขาลองศึกษาดูก่อน ถ้าคลิ้กก็คงต้องหาทางไปจนได้ ขอบคุณคุณกุ้งมาก ๆ นะคะ
ฝากกำลังใจให้คุณแฟนของด๋าด้วยนะ ปล. แอบเห็นว่าคุณกุ้ง @julee น่ารักที่สุด ที่ให้คำแนะนำดีๆ กับด๋า :)
ขอบใจจ้ะซี 😘
เห็นใจค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ😊
ขอบคุณนะคะ คุณแมว หรือคุณแคท? นะคะ
คุณด๋า สู้ๆ นะคะ ยายของจ๋าก็เป็นโรคสมองเสื่อมเหมือนกันค่ะ หลงลืมจำใครไม่ได้ สุดท้ายก็ไม่พูดกับใครเลย บางทีพูดก็คุยกันไม่รู้เรื่องเพราะยายพูดภาษามอญ แต่เราก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด ต้องอดทนมากๆ และอย่าลืมดูแลตัวเองและคนรอบข้างด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะคุณจ๋า คุณยายของคุณจ๋าน่าสงสารจัง แกคงเหงาน่าดูเลยนะคะ เหมือนอยู่ลำพังคนเดียวในโลกท่ามกลางคนที่ไม่รู้จักและพูดคนละภาษา เศร้าจัง