ชีวิตกับธรรมะ 2

สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาว steemit thailand ทุกๆท่าน เราจะมาต่อกันเรื่องของกรรมฐาน ที่เคยเล่าไว้ว่า
การปฏิบัติกรรมฐาน ต้องใช้ความเพียรพยายาม ความอดทนอย่างมาก เพราะเราต้องต่อสู้กับตัวเอง ต้องอดทนดับความเจ็บปวดทุกอย่างที่จะถาโถมเข้ามา ต้องควบคุมจิตให้มีสมาธิ และต้องเพียรปฏิบัติสม่ำเสมอ
ใน 1 วัน เวลาที่เริ่มปฏิบัติ มี 4 รอบ คือ

เวลา 4.00 - 6.00 น. ทำวัตรเช้า
เวลา 8.00 - 11.00 น.
เวลา 13.00-16.00 น.
เวลา 18.00-21.00 น.ทำวัตรเย็น

ในแต่ละรอบจะมีการสวดมนต์ จากนั้นพระอาจารย์จะเทศนาประมาณ 20-30 นาที จากนั้นจะให้ผู้ปฏิบัติเดินจงกลม และนั่งสมาธิ เมื่อครบตามเวลาและกระบวนการแล้ว จะมีการสอบอารมณ์ของผู้ปฏิบัติ

เนื่องจากผู้ปฏิบัติแต่ละคนมีความเข้าใจไม่ตรงกัน จึงต้องมีการสอบถามว่า เมื่อเกิดอาการ เหตุการณ์ต่างๆต้องกำหนด ต้องทำอย่างไร
บางคนว่า “พระอาจารย์คะ ดิฉันนั่งไปสักพักรู้สึกปวดที่ก้น พอกำหนดปวดหนอ ปวดหนอ ก็ย้ายจากก้นไปที่ไหล่ พอกำหนดที่ไหล่ ย้ายไปที่หลัง ย้ายไปย้ายมา จนไม่รู้จะกำหนดตรงไหนค่ะ “
“โยมก็สังเกตว่า ตรงไหนที่ปวดชัดเจนที่สุด ก็กำหนดตรงนั้น เพราะถ้าโยมกำหนดทุกที่ จิตจะไม่นิ่ง จะส่ายไปส่ายมาตามอาการที่ปวดที่ปรากฏขึ้น ต้องกำหนดที่ชัดเจนที่สุด จะทำให้จิตนิ่ง สมาธิก็จะเกิดขึ้น”

แต่อย่างบางคนที่เคยเชื่อในเรื่องอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ ”พระอาจารย์คะ หนูนั่งไปสักพักแล้วตัวลอยได้ค่ะ ต้องทำอย่างไรคะ” เป็นเรื่องปกติที่ทุกๆคนจะได้ยินประโยคคำถามแบบนี้ค่ะ
“โยม ตัวโยมไม่ได้ลอยไปไหนหรอก เพียงแต่จิตของโยมมีสมาธิเกินไป ทำให้ไม่สามารถกำหนดจิตให้นิ่งได้ จิตจึงล่องลอยความมีสติจึงถดถอยน้อยลง
โยมจะต้องกำหนด รู้หนอ รู้หนอ ไม่ใช่กำหนด ลอยหนอ ลอยหนอนะ”
ถ้าใครมีโอกาสได้ไปปฏิบัติกรรมฐานที่วัดอัมพวัน จะได้ยินเรื่องต่างๆมากมาย บางอย่างเราก็ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นได้

ในกรณีของเรา ขณะเดินจงกลม เดินไปสักพัก รู้สึกจะเป็นลม หน้ามืด มวนท้อง ก็ต้องนั่งลงพัก พอถึงเวลาสอบอารมณ์ก็ได้ถามพระอาจารย์ว่าทำไมเราเป็นแบบนั้น ท่านก็แนะนำว่า “ โยมเพ่งสมาธิมากเกินไป กดดันตัวเองมากเกินไป โยมต้องทำใจให้สบายไม่ต้องเครียดไม่ต้องเพ่งสมาธิเวลาเดิน ค่อยๆปฏิบัติไปเรื่อยๆ” พอเราทำตามคำแนะนำพระอาจารย์คราวนี้เดินไปเรื่อยๆ 😮 เอ๊ะ !!ตัวเราหายไปไหน ทำไมไม่รู้สึก ไม่มีขา ไม่มีตัว เหลือแต่หัว ขยับได้แต่หัว ทั้งๆที่เราเดินอยู่ แต่กลับไม่รู้สึกตัว 😌😌

ในช่วงท้ายก็เป็นช่วงที่พระอาจารย์อธิบายถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นขณะปฏิบัติ บังเอิญมาตรงกับเราพอดี ท่านว่า “ บางคนเดินไปจนไม่รู้สึกตัว ล้มหน้าคะมำลงไปเลย เพราะจิตนิ่งสมาธิมากเกินไป ต้องกำหนดให้สติอยู่ที่ปลายเท้าเวลาก้าวเท้า ต้องกำหนดขวา ย่าง หนอ ซ้าย ย่าง หนอ สติกับสมาธิต้องสมบูรณ์ไปเท่าๆกัน”