Yüzüncüyıl'dan otobüse bindim, saat 25i geçiyordu. (cafe) Sunshine'a yaklaşırken saat 28 geçiyordu ve zaten 15 saniye içinde ineceğim için 30'da kalkan okulun ringinee yetişeceğimi düşünmüştüm. Tam inmekte iken ring hemen sunshine'ın orada belirdi (görüş alanı dar, ring anca yaklaşmışken görmeye başlanıyor). Durak harici hiç almadıklarını biliyorum ama ilk duraktan yeni kalkmışken istisna oluyordu bazen, ve o sırada otobüsle dik kesiştikleri için belki durur ve kapıdan atlarım diye düşünmüştüm. Hızlıca otobüsten atladım , ama ring hiç yavaşlamadı, önümden basıp gitti. Koşarsam 1dakika sonra çarşı durağında kesinlikle yetişeceğimi biliyordum, o yüzden koşmaya başladım. Ama az önce indiğim otobüs de yolcuları indirdikten sonra yanımdan benle eş zamanlı olarak gitmeye başladı. Yani 1dk boyunca az önce indiğim otobüsün yanından koşarak, durakta ringi yakalayacaktım. Buradaki his önemli : otobüstekilerin benim saf gibi indikten sonra yanlarında koştuğumu görmesi beni utandırdı, rahatsıoldum ve koşmaya devam etmekten çekindim. Çünkü koşacaktıysam niye indim, otobüs ve ring zaten beraber daha iki durak gidecekti, otobüsten hiç inmesem kesinlikle yakalayabilirdim... Hatta ringi hiç görmesem ve kaçırsam, zaten indiğim duraktan iki durak sonra KKM'de inip otostop çekecektim. Sonuç olarak, sunshine'dan KKM'ye kadar yürüdüm....
KKM'de otostop çekmeye başladım, genelde teknokente giden insanlar orada hiç durmuyor, çünkü otostop çekenler %90 A1'e gidiyor. Ve teknokente giden arabalar da "bunlar zaten A1'e gidiyor" diye hiç durmuyor. Hatta bazen direk sola el işareti yapıyorlar teknokenti kastederek, ben de bakışlarını yakalarsam "evet evet !! ben de oraya gidiyorum ! " diyorum ve o zaman beni geçtikten sonra durumu farkedip aniden yavaşlayıp sağa çekebiliyorlar. Bu iletişim kopukluğunu artık kesin olarak gözlemlediğim için, o sırada defteri çıkartıp teknokent yazıp özellikle kırmızı stickerlı arabalar geçerken defteri göstermeye başladım. En sonunda yazıyı okuyanlardan biri iki eliyle thumbs up (Y) yapıp çok iyi bir enerji ile gülerek yanımda durdu. Akademik sticker'ı vardı. Bu iletişim kopukluğunu daha önceden o da düşünmüş, çok takdir etti. Herkes yapsa çok güzel olur hepsi seni örnek alsın! dedi. Konuşurken çok mutluydu, bir an bile gülümsemesi kesilmedi. Eğitim'de hocaymış. Bir gün çaya çağırdı. Düşen enerjimi yerine getirdi. Teşekkürler Işıl Hanım.. : ]
