Seni yazmaktan korktum. Seni bir kutu içine koymaya çalışmaktan korktum. Sözcüklerimin senin kim olduğunu ve hayatıma getirdiğin anlamı açıklamak için asla mükemmel bir yol olmayacağını biliyorum. Ama ne yazık ki bir yazar olarak senin hakkında yazmak benim için nefes almak gibi doğal bir sonuç ve tek çıkış yolu. Bilgisayar ekranına yazdığım bu yazılar adeta bir kalemin kağıt üzerinde kıvranması gibi aklımda hayat buluyor.
Ama ben sürekli seni düşünüyorum
.
Bu bir ilk. Seninle tanıştığım andan itibaren hepsi benim için ilk oldu. Senden önceki her ilişki başlangıcı farklı görünmüş olabilir , ancak geriye dönüp baktığımda hepsi aynıydı. Hepsi benim denedi. Ben bir kareydim ve hayat ise bir delikti. Ne kadar uymaya çalıştıysam zaman ile kenarlarım yontuldu ve en sonunda bu hale geldim.
Her zaman ilişkilerin uzlaşmaya dayalı olduğunu düşündüm. Biraz fazla, geriye bakıyorum. Ben verdim ve verdim . Şimdi ise gerçekten önemi olan tek kişi umursamıyordu. Bence yaşanışın bir yerinde kendime sormayı unuttum "Ne istiyorum " Veya "Bu kişi beni mutlu mu ediyor?"
Ve bu kalemin keskin olup, yazmaya çalıştıkça, bizi kanattigi, acısına alışıp ve dahi içten içe zevk aldığımız anlar bu acıdan, belki bu yüzdendir yazıp karalamak kendi ruhumuzu kanatmaktir, yenilensin tekrar iyileşsin diye.
güzel bir post olmus. elinize sağlık.